zondag 31 oktober 2010

Boetekanon

Ik ga naar uitvoering van de ´Kanon Pokajanen´ ofwel de 'Boetekanon' van de Estlandse componist Arvo Pärt, gezongen door het Attacca Emsemble, dat zich toelegt op hedendaagse muziek. In de Geertekerk. Het Ensemble heeft een voorkeur voor muziek die vanwege lengte of moeilijkheid weinig uitgevoerd wordt. Hun concerten onderscheiden zich door het bijzondere uithoudingsvermogen van de zangers. Twee jaar geleden was het de uitvoering van Philip Glass’ Einstein on the Beach.

Pärt is beroemd om zijn sacrale werk voor koor. Hij maakt deel uit van de zogenaamde God Squad, een groep componisten uit de 20ste en 21ste eeuw (waaronder ook de Pool Henryk Górecki) die zich verzetten tegen de abstracte avant-gardistische muziek en die teruggrijpen naar de religieuze roots van de klassieke muziek. ´Kanon Pokajanen´ is een compositie voor koor uit 1997. De tekst is een Orthodoxe hymne genaamd ´Kanon voor boetedoening voor onze heer Jezus Christus´ geschreven door Sint Andreas van Kreta. De hymne is oorspronkelijk Grieks, maar in Kanon Pokajanen wordt ze op traditionele manier a capella in kerkelijk Slavisch gezongen.

De ´Boetekanon´ is Pärts meest monumentale werk. In dit stuk van bijna anderhalf uur komt hij dichtbij ambient of minimal music. De muziek schrijdt akkoord na akkoord voort met tergende precisie. In anderhalf uur legt Pärt zijn vinger op iets waar taal geen woorden aan kan geven: de grenzen van ruimte en tijd te laten vervagen. Het is een zeer persoonlijk en spiritueel werk dat de luisteraar meevoert en tijd en ruimte doet vergeten.

Het concert, 90 minuten zonder pauze, is een bijzondere ervaring. Omdat er van die lange muzikale lijnen en veel herhalingen zijn, is het ondergaan van het concert een soort van meditatie, waarbij af en toe de onrust van je geest op hol kan slaan. Als toehoorder sla je af en toe bijna op tilt, zeg maar. Er zijn geen echte hoogtepunten, het gaat maar door en door en door. De muziek is indrukwekkend, maar toch val je af en toe bijna weg.

Er is tijdens zo´n concert veel te beleven, aan muzikaliteit, stemmen, stemverdelingen, harmonieen, disharmonieen, zangers, articulaties, personages. Ik vind het zo raar om zo onder de indruk te zijn van het uithoudingsvermogen van de zangers, dat had ik vorig jaar bij ´Einstein on the Beach´ van Philip Glass ook, en niet zeker te weten of je het ´mooi´ vindt of hoogstens ´interessant´. Wat je er aan beleeft. En of dat er wat toe doet. Maar dát je wat beleeft, zoveel is duidelijk.

Herfstpoëzie

z

Ik was moe.
Ik kon geen letter meer zien.
Ik wilde ook geen letter meer zien.
Ik wilde alleen nog maar slapen, ergens achteraf,
onder een lege hemel
en in warm en ongeletterd gras.

En de z dan?
Welke z?
De z van zuiver, zinderend en zoen.

Ik zuchtte, ik was zó moe...
Maar iemand draaide zich naar mij toe
en gaf mij een zuivere, een zinderende, een letterlijke zoen

Waar is de a?

Ik dwaal wel anderhalf uur door De Slegte. Eigenlijk wil ik een boek, maar eigenlijk wil ik helemaal niet lezen. Romans pak ik beet, kunstboeken, wijze boeken, plaatjesboeken, middeleeuwseprentenboeken, autoboeken, kookboeken, tuinboeken, poezie. Uiteindelijk wordt het ...m n o p q... van Toon Tellegen met tekeningen van Jan Jutte. Heel heel heel mooi en raak voor wie te moe is om te lezen en toch wil lezen.

Het zijn 26 gerichten rond de letters van het alfabet. Elk gedicht is geillustreerd door Jan Jutte. Er is een contrast tussen de eenvoudige gedichten die haast kinderversjes zijn en de vertwijfelde, haast droevige, toon die Tellegen hanteert. De vertwijfeling over het bestaan, de liefde en het ik. Het gaat er in als zoete koek. De waarheid blijkt een illusie en het falen van de mens is het enige wat ons niet ontzegd kan worden. De bundel is er één met weerhaakjes.

Jutte tekent in zijn eigen sobere stijl met eenvoudige lijnen en kleurvlakken een coherente reeks. De tekening op de cover illustreert eigenlijk al wat je van …m n o p q… mag verwachten. Een op het eerste gezicht vredig slapend mannetje, dat een z krijgt toegewezen. Maar zijn dromen zijn pekzwart. Herfstpoëzie voor wie niet wil lezen.

zaterdag 30 oktober 2010

Geheimtip

Nichtje neemt ons na afloop van de eed mee naar Iraans restaurant Daar Baand aan de Overtoom. Waar je kunt parkeren in het Revalidatiecentrum à 1,30 euri per uur. Dit restaurant is een ware Geheimtip. Aan de buitenkant zie je het niet, denk je dat het een veredelde snackbar is. Het is er dan ook goed vol met leuk publiek.

We laten de tafels volzetten met tapas, mezze, of hoe die voorgerechtjes per land ook al heten. Zoals we vaak ook doen bij een Turks of Libanees restaurant. Er zijn ook Haagse tantes van Nichtje mee, schoonzussen van haar vaderskant. Ik zit bij hen aan tafel. Zij gaan eigenlijk nooit uit eten, vertellen ze, en genieten van volle teugen van alle onbekende smaken. Wij ontwikkelen een bijzonder gezelschapsspel, want we zitten met zijn vijven en de mezze worden vaak in porties van vier voorgezet. Om de beurt krijgt iemand de opdracht om het eten te verdelen in vijf porties. Grappig is dat.
Neef Timmy heeft nieuwe verkering. Zij heet Alie, komt uit Hardenberg en heeft ook een snik met het Noorder Dierenpark. Zij straalt en straalt en straalt dat het een oordeel is. Allebéi stralen ze. Het kost haar denk ik geen enkele moeite zich in de familie in te knokken. Op een gegeven moment begint ze me steeds te fotograferen (hoop dat ze me de foto's stuurt!). 'Wil je soms óók Lievelingsnichtje worden', vraag ik haar. Dat kan! Want ik heb een groot hart. Maar daar moet je wel wat voor doen. Neef Timmy belooft dat ze gauw langskomen.

Aan het eind van de avond laat Nichtje de waterpijp aanrukken. Samen met Jongste Nichtje lurken zij hartstochtelijk aan de waterpijp. Ik laat me niet kennen en doen ook mee. We doen ons een beetje denken aan een opiumkit, maar dat is niet zo. Het is zoete nicotine.

Klein leed

In de categorie klein leed: nadat ik afgelopen maandag uit eten was in het Badhuis en Jeroen wegfietste op zijn OV-fiets, stak ik de sleutel in mijn slot en brak die af. Het is zo'n duur zwaar onbreekbaar Abus-slot. Hihihi, wat ben je toch sterk, giechelt Reenske die net belt als het gebeurt ondersteunend. Sindsdien staat mijn Batavus Bullet te verkommeren op het Javaplein.

Natuurlijk heb ik de neiging Bobby te bellen en te zeggen: je moet komen en wel nu en dit oplossen, maar dat is ook wel weer mijn meisjeseer te na en bovendien: dat doet hij toch niet. Nu ik wat ruimte in de agenda heb ga ik het probleem maar eens nader onderzoeken. Een punttang en een pincet in de damestas gestoken. Reservesleutels gevonden. Goede zin. Een winnaarsmentaliteit... Dit móet lukken.

Maar nee, ik krijg op geen enkele manier beet. Heeft iemand een tip?

vrijdag 29 oktober 2010

Zo waarlijk


De Eed van Hippocrates in hedendaags Nederlands (de versie van 2003): 'Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd. Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden. Zo waarlijk helpe mij God almachtig / Dat beloof ik.'

Twaalf jonge artsen zeggen op de Eed van Hippocrates 'Dat Beloof Ik'. Maar Nichtje heft haar hand en zegt: 'Zo Waarlijk Helpe Mij God Almachtig'.

Professor Ron Peters, op de foto net van de foto afgevallen, houdt een indringend verhaal over de idealen van deze jonge artsen en de kans dat ze in de loop van de tijd hun idealen verliezen. Zijn onderwerp is de communicatie van artsen.

Oorspronkelijk klinkt de eed van Hiipcrates als volgt: 'Ik zweer bij Apollon de genezer, bij Asclepius, Hygieia en Panacea en neem alle goden en godinnen tot getuige, om naar mijn beste oordeel en vermogen de volgende eed te houden. Ik zal naar mijn beste oordeel en vermogen en om bestwil mijner zieken hun een leefregel voorschrijven en nooit iemand kwaad doen. Nooit zal ik, om iemand te gerieven, een dodelijk middel voorschrijven of een raad geven, die, als hij wordt gevolgd, de dood tot gevolg heeft. Nooit zal ik een vrouw een instrument voorschrijven om een miskraam op te wekken. Maar ik zal de zuiverheid van mijn leven en mijn kunst bewaren. Het snijden van de steen zal ik nalaten, ook als de ziekte duidelijk is; ik zal dit overlaten aan hen die hierin bekwaam zijn. In ieder huis waar ik binnentreed, zal ik slechts komen in het belang van mijn patiënten. Mijn leermeester zal ik eren en liefhebben als mijn ouders; ik zal in gemeenschap met hem leven en zo nodig mijn bezit met hem delen, de kunst leren zonder vergoeding en zonder dat daartoe een schriftelijke belofte nodig is; aan mijn zonen, aan de zonen van mijn leermeester en aan de leerlingen die verklaard hebben zich aan de regelen van het beroep te zullen houden, aan hen allen zal ik de grondslagen van de kunst leren. Al hetgeen mij ter kennis komt in de uitoefening van mijn beroep of in het dagelijks verkeer met mensen en dat niet behoort te worden rondverteld, zal ik geheim houden en niemand openbaren. Moge ik, als ik deze eed getrouwelijk houd, vreugde vinden in mijn leven en in de uitoefening van mijn kunst, maar moge het tegenovergestelde het geval zijn indien ik hem schend. Ik zal mij verre houden van iedere welbewuste slechte daad en van elke verleiding, in het bijzonder van de geneugten der liefde met mannen of vrouwen, of zij vrij zijn of slaaf.'

Trots op Nichtje

Nichtje gaat vandaag haar bul krijgen. Dan is ze dokter. Arts. Ik ben zo trots op haar. Straks ga ik naar het AMC naar Collegezaal 2, en daar ga ik een partij heel erg trots op haar zijn. Trots Op Nichtje.

In de fotoboeken des levens probeer ik te traceren hoe lang Nichtje en ik al vriendinnen zijn. In Noord is het gekomen. Het was zo 1995. Zij was veertien. Ik woonde in het wijkje Twiske-West, Amsterdam, maar tegen Oostzaan aan, ver weg van wat men de stad noemt. Minstens een half uur fietsen, al naar gelang. Naar de pont over het IJ, wel te verstaan, en dan oversteken en dan nog naar de plaats van bestemming.

Na een paar maanden tegen weer en wind in fietsen kocht ik een brommer. Een Vespa Ciao.  Zo schokkend als sommigen collegaatjes het vonden dat ik in mijn studententijd werkster ben geweest... ik heb ook een brommer gehad. Is dat ook zo'n schok? Geweldig, een brommer, kan ik iedereen aanbevelen. Ik heb de neiging nu ik in Zeeburg woon er weer een te nemen. Het schiet echt op met een brommer. Alleen die helm... Toen werd het dus een auto. Zo werd ik langzaam volwassen.

Bij een van de logeerpartijen gingen Nichtje en ik  kanoën op Het Twiske. Dat is een groot meer in het natuurgebied tiussen Amsterdam, Zaanstad en Purmerend. We woeien met de kano's zo naar de overkant van het meer en konden niet meer terugkomen. Hoe hard we ook peddelden, het schoot hgeen meter op. Vooral Nichtje kon het niet. Maar ze móest. Dóórkanoën, blafte ik - in mijn herinnering althans - tegen haar. Niet stoppen, dóór, dóór, dóór! Pas toen we terug waren na een half uur keihanrd peddelen bekende ik dat ik doodsangsten had uitgestaan dat ze zou omslaan en jammerlijk verdrinken. En dat dat mijn schuld was. En dat ik daar mijn hele verdere leven onder gebukt zou gaan.

Maar we kwamen gewoon veilig thuis en gingen tekenen. Ze tekende golfjes. Golfjes golfjes. Zelf weet ze dit niet meer. Gelukkig maar.

Nieuw seizoen

Dagje thuiswerken. Merk je ook eens wat voor weer het is. Het is mijn eerste herfst aan de Zeeburgerdijk. En niet zo'n beetje ook. Wat is het ontzettend herfst hier. Wat heb ik dat gemist die jaren in de Jordaan. De blaadjes en takken vliegen je soms om de oren. Wel een beetje ongemakkelijk, maar wel oer.

Arnhem


Dag van Rondje Nederland. Met als hoogtepunt van de dag de opening van de nieuwe Selexyz-boekhandel te Arnhem. Alle openingen van hun nieuwe winkels heb ik bijgewoond: Den Haag, Almere, Maastricht, Eindhoven en nu dan nu weer Arnhem. Gevestigd in een voormalig Postkantoor, dat gebouwd is door dezelfde architect van voorheen het Postkantoor van Amsterdam, dat nu Shopping Center Magna Plaza is. Arnhem is echt weer indrukwekkend. De winkel is ruim en licht en heerlijk om in te dwalen.

De speechende wethouder zegt dat Arnhem allerlei podia bedient voor allerlei kunstdisciplines, maar dat de literatuur nog geen echt podium had in Arnhem. Of Selexyz dat zal zijn zal de tijd leren. Maar ik vind het geweldig dat een stad zo'n grote boekhandel heeft om in te dwalen. Ik twitter: Hadden Amsterdam of Utrecht maar zo'n winkel. Leon van Selexyz Scheltema twittert direct terug: vergeten we soms Selexyz Scheltema? Ja maar, twitter ik op mijn beurt, een boekhandel in een Magna Plaza of in een Nieuwe Kerk, dat zou toch wel wat wezen. Wat is er mis met het Koningsplein??? schrijft hij. Ik heb hem geloof ik onbedoeld  op de ziel getrapt.

Arnhem is een geweldig leuke winkelstad. Altijd als ik er kom is het voor werk en neem ik mij voor er een dagje te gaan winkelen. Maar het komt er nooit van. Misschien als de episode Capelle voorbij is voel ik weer zeeën aan tijd en ruimte.

donderdag 28 oktober 2010

Geluk met Bode

'O! Mag ik de foto op mijn blog plaatsen? O! Stuur hem mij. Please? Please?'

Een paar weken geleden bleek Roro7 ineens in ondertrouw te zijn. En wel te Loppersum, de geboorteplaats van Mutti of all places. Het was de dag van het faillissement ofzo. Terwijl alle werkomstandigheden instortten was Roro7 domweg gelukkig te Loppersum. Dat gaat al weken door. Eigenlijk is het al jaren zo. Ze reizen elke weekend op en meer tussen Amsterdam en het hoge Noorden alsof het niets kost. En gelukkig!

Afgelopen maandag hebben ze elkaar te Loppersum het jawoord gegeven. Vinnie, Woud en ik krijgen taart (van Holtkamp) en verhalen. We vinden het alweer ontzettend leuk dat de gelieven hun Chinese jassen aan hebben gehadden die we een jaar geleden voor het Gala gekocht hebben.

Het was heel, heel mooi geweest. Twee gelieven, en als getuigen een zus en een vriendin. Het tafereel werd vervolmaakt door een Groningse PvdA-ambtenares die ook graag gelijkgeslachtelijke stellen in de echt verbindt, en de Groningse Bode, die heel hees was en dus zijn commentaar op het geluk in stemloos Gronings gaf. RoRo7 kan hem heel goed nadoen.

woensdag 27 oktober 2010

'Amstelveste'

In een mailtje over iets anders lees ik ineens: 'Gezien het voorgenomen plan in Amsterdam een omvangrijk uitgeefcluster op te zetten met onder meer Boekblad, MediaFacts en Fashion (...).' YES!

Een plaatje van het kantoor gezocht. Het heet Amstelveste en ligt in Amsterdam-Oost, ergens bij de Amstel en Duivendrecht, voorbij de Utrechtsebrug, in het hoekje van de A2 en A10.  'Naast Audax', roept Vinnie. We zoeken een plaatje van het gebouw. Mooi groen, zeg ik. Het is wel aan de snelweg, relativeert Vinnie. Maar dat geeft niet. Alles is even mooi in Amsterdam.

In mijn hoofd zingt het: 'Op de step op de step, ik ben zo blij dat ik hem heb...'

dinsdag 26 oktober 2010

Badderen

Waar zullen we eten, vraagt Jeroen. Ik stel maar weer eens mijn favoriete hangout in mijn eigen  buurt voor: Badhuis Java op het Javaplein. Hij vindt dat meteen een goed idee, want hij blijkt hier in de jaren zeventig en tachtig zijn studentenjaren doorgebracht te hebben. Op kamers met alleen een wastafel. Dus badderde hij in het Badhuis. Je mocht 20 minuten en dan kwam de bekeerder op je deur timmeren dat je eruit moest.

'Het Badhuis is een belangrijke centrale plek in de Indische Buurt. Het is gebouwd in 1942 en was tot 1981 in gebruik als Badhuis.In 1982 verloor het zijn originele functie. Na sluiting werd het door verschillende instanties in gebruik genomen. Zo is het zelfs even een Hindoetempel geweest. Halverwege de jaren negentig kreeg het zijn bestemming als horecagelegenheid en na vele wisselingen van eigenaar en naam heet het nu weer gewoon Badhuis. Het personeel heeft nog regelmatig (oud) Indische Buurters op de koffie die langskomen om herinneringen op te halen', lees ik op een site over Amsterdam-Oost.

Ik weet dat allemaal niet en vertel naïef enthousiast aan de jonge bedienden: Deze meneer heeft hier vroeger gebadderd! Ze vertonen geheel geen enthousiasme. Het is een beetje Oma en Opa vertellen.

UWV


Ik sta op de stoep bij het WERKbedrijf van het UWV. We hebben tegenstrijdige instructies gekregen over de noodzaak al dan niet om je in te schrijven als werkzoekende bij het UWV teneinde via datzelfde UWV ons septembersalaris gestort te krijgen. Nee, dat hebben we nog steeds niet.

Ik heb mij vorige week digitaal aangemeld, moest bellen voor een telefonische afspraak om de inschrijving te voltooien en zit inmiddels in een kafkaëske wirwar van telefonisten en beambten. Ik dacht: het is wel eens aardig dit mee te maken als het NIET echt aan de hand is, voor de levenservaring. Wat doen, wat willen ze, hoe gaat dat, hoe bureaucratisch, hoe ik reageer, etcetera.

Ik word gebeld door ene Joop Augustin, die - terwijl hij me belde - besloot dat ik niet door hem maar door een andere afdeling gebeld zou moeten worden, namelijk de afdeling Kunst & Cultuur. Ja maar het gaat nergens over, protesteer ik, het is alleen een formaliteit, ik krijg al een nieuw contract. Maar toch moet ik langskomen om de inschrijving af te maken, met paspoort. 09 uur spreken we af, Weesperzijde.

Wout zegt dat hij helemaal niet hoeft langs te komen, en dat het bij hem telefonisch kan. Maar ik kan de afspraak echt niet meer afzeggen, zegt de telefoniste. Nou ja. Vooruit dan maar. Ik stel mij voor dat Oude Baas, die ons twee weken geleden plotsklaps heeft verlaten, deze gang óók gaat.

Te vroeg uiteraard sta ik te kleumen op de stoep van het WERKbedrijf. Er staan allemaal werklozen. Daar wil ik niet tussen staan, dus ik ga een straatje om. Twee over negen naar binnen.
- Joop Augustin? vraagt de receptioniste. Heeft u daar een afspraak mee? Dat kan niet, want die zit aan het Jongerenloket.
- Daar heb ik wel een afspraak mee en wel nu, zeg ik onmiddellijk vertoornd.
- Nou, gaat u daar dan maar zitten, dan zal hij wel komen. Ze meldt me niet bij iemand aan.
Grr. Loop richting een ruimte waar ik meen dat Jongerenloket is, maar ik mag niet naar binnen, een geüniformeerde beveiligingsbeambte houdt mij tegen. 'Als u een afspraak heeft dan wordt u wel gehaald'. De nekharen gaan omhoog, ik ga nuffig en uit de hoogte doen en roep door de ruimte: Joop Augustin, waarop een blonde jongeman aan komt lopen. Vrolijk: 'Ik hoor mijn naam!' 

Later de dag check ik bij de collega's of ze ook zo hooghartig, nuffig, afstandelijk en wat ook niet gaan doen bij een uitkeringsinstantie. Alsof je als redacteur een hogere soort werkloze zou zijn dan als verpleegster of trambestuurder. Het slaat nergens op, maar je doet het toch. Ik dacht het al, ik ben niet de enige.

Joop Augustin blijkt een alleraardigst jongmens, werkcoach van beroep, met als streven in het leven veel jonge mensen aan werk te helpen. Laatst nog had hij een meisje met HBO Communicatie aan een stageplaats als webredacteur geholpen. O wat leuk, zeg ik ineens opgewekt, dan kom ik binnenkort wellicht weer langs voor een stageplek!

maandag 25 oktober 2010

De leugen

Terwijl in Eindhoven en op tv Feijenoord met 10-0 verliest van PSV zijn wij naar 'De Leugen' van Robert Oey over de affaire Ayaan Hirsi Ali in 2006. Het is fijn als af en toe mensen roepen: Ga je mee, dan kom je nog eens ergens. De film draait om 18.15 uur in Het Ketelhuis waar ook Cinekid-festival aan de gang is, waardoor we tussen honderden hongerige assertieve Amsterdamse kindertjes terechtkomen, maar soit. Anders hadden we Feijenoord zien verliezen. Was dat een fijne avond geweest?

'De leugen' is een reconstructie van de affaire rondom de asielprocedure van Ayaan Hirsi Ali, die tot de val van kabinet-Balkenende II leidde. De aandacht van de film wordt vooral getrokken door de vorm. De affaire ging over het feit dat Hirsi Ali toen ze voor het eerst in Nederland kwam een valse naam had opgegeven, een feit dat ze nooit verdonkermaand had, maar dat door een uitzending van Zembla opeens op de politieke agenda verscheen. Het gaf de toenmalige minister Rita Verdonk de kans om te demonstreren dat ze haar rug recht kon houden. Hirsi Ali vertrok, liet iedereen in het stof achter, en is inmiddels een wereldster.

De hoofdpersonen (Ayaan Hirsi Ali, Rita Verdonk, Femke Halsema, Hilbrand Nawijn) worden op filmisch interessante locaties neergezet en kijken terug op de affaire. In ‘De leugen’ haalt niemand zonder kleerscheuren de eindstreep. Ayaan Hirsi Ali wordt neergezet als een overlever en een politieke opportunist, de VVD als een partij die worstelde met zichzelf, en haar beste vriendin in de Kamer (Halsema) als iemand die zich gebruikt voelde na afloop. 

Het is een bijzondere film. Dat wel. Het is niet echt een reconstructie. Het is niet echt feitelijk. Je weet soms niet wie wie is en waarom en hoezo en hoe zat het ook al weer. Als ‘gevoelsfilm’ is De leugen geslaagd, maar analytisch schiet de film ernstig tekort, ook omdat belangrijke spelers nergens te bekennen zijn. Het is geen onvergetelijke film. Maar toch wel de moeite waar om te zien. Als experiment. Als ontregelaar. Hilbrand Nawijn breed in beeld, Verdonk zingend, het zijn wel heel opmerkelijke beelden en geluiden. Zo lang is het nog niet geleden, maar je weet alle fragmenten uit deze recente geschiedenis en nog van uur tot uur.

 

zondag 24 oktober 2010

En het eind van dit alles is de dood

Bij de OBA haal ik een exemplaar van De grote zaal van Jacoba van Velde, het boek dat centraal staat tijdens Nederland Leest 2010. Het boek  gaat over de laatste dagen van een oude vrouw in een verpleegtehuis en behandelt de eenzaamheid van de mens en het onvermijdelijke einde van ieders leven, de dood. Bij verschijnen in 1953 werd het boek nationaal en internationaal als meesterwerk bestempeld. Het verscheen in 13 vertalingen.

Jacoba van Velde (1903-1985) leefde haar leven tussen Nederland en Parijs, waar haar internationaal bekende broers, de schilders Bram en Geer van Velde, woonden. Ze begon haar carrière als balletdanseres. Na de Tweede Wereldoorlog leerde ze Samuel Beckett kennen en fungeerde ze als zijn literair agent en vertaler. Ze ging ook zelf te schrijven, waarbij ze op de bewondering van F. Bordewijk, Anton Koolhaas, J.C. Bloem en Simone de Beauvoir mocht rekenen. Later werd ze dramaturge bij theatergezelschap Studio. Ze speelde een belangrijke rol bij de introductie van modern Frans theater in Nederland.

De grote zaal is echt een onthutsend mooi boek.  Ik lees het in één ruk uit. Raar dat ik het  nooit gelezen had. Temeer omdat deze generatie Nederlandse auteurs een tijdje mijn onderwerp was.

Even een beetje zelfpromotie: in 1991 heb ik een boek gepubliceerd, samen met Margriet Prinssen, getiteld Schrijfsters in de jaren vijftig (uitgeverij Sara/Van Gennep). Het is een verzameling opstellen over literaire schrijfsters die in de jaren vijftig publiceerden. Zelf schreef ik toen  de stukken over Marga Minco, Inez van Dullemen en Aya Zikken. Het stuk over Jacoba van Velde in die bundel is van August Hans den Boef. Voor wie geïnteresseerd is: ik heb er nog een paar in de kast staan.

zaterdag 23 oktober 2010

Ovenschotel

Tijd voor kokkerellen. Men neme:  500 gr aardappelen, geschild; 2 el olijfolie; 1 ui, gesnipperd; 1 rode paprika, in blokjes; 1 aubergine, in blokjes; 1 courgette, in reepjes; 200 gr rundergehakt (300 g); 1 pot aardappel anders room bieslook (niet dus). 

Verwarm de oven voor op 200 °C. Snijd de aardappelen in plakjes. Breng een laagje water aan de kook en kook de aardappelplakjes 10 min. Verhit de olie in een wok en roerbak de helft van de ui met de paprika, de aubergine en de courgette 3 min. Schep het groentemengsel in de ovenschaal.
Doe het gehakt en de rest van de ui in de wok en roerbak het gehakt in 3 min. rul. Breng op smaak met peper en zout en verdeel over de groente.

Giet de aardappelschijfjes af en leg ze dakpansgewijs op het gehakt. Schenk de aardappel anders in een kom, schenk 50 ml water in de lege sauspot en schud krachtig. Roer door de saus. Verdeel de saus over de aardappelen. Bak de schotel 40 min. in de oven. Strooi voor een bruin korstje geraspte kaas over de ovenschotel.

Voetveer

De veerpont tussen Breukelen en Nieuwer Ter Aa was gekanteld na een aanvaring met een vrachtschip. ANPIk ben nog wat van slag van het bericht over het voetveer in het Amsterdam-Rijnkanaal dat gisteren omver gevaren is. Het was dan wel ter hoogte van Nieuwe ter Aa bij Breukelen, maar het Amsterdam-Ruijnkanaal is ook hier en het ziet er overal hetzelfde uit. Het is dat we hier tussen Diemen en IJburg een brug hebben. 

Dat kanaal is een gigantisch breukvlak in het landschap. Onoverkomelijk. Onder treinrails en snelwegen lopen geloof ik nog wel eens provincie-weggetjes door, maar het Amsterdam Rijnkanaal is onoversteekbaar.Ik wist niet eens van het voetveer.

De veerpont is gekanteld na een aanvaring met een vrachtschip en de schipper kwam om het leven . Het pontje brengt jaarlijks zo'n  100.000 mensen van de ene kant van het kanaal naar de andere vaart, vervoert vooral scholieren

Avondlicht

Ik ben dan wel eindelijk weer eens bij Mutti, echt helemáál daar ben ik niet. Ten eerste ben ik waanzinnig moe van alles en wil ik alleen maar slapen, en op de een of andere manier ga ik dat ook gewoon maar doen. Op de bank bij Mutti zeil ik zo weg maar Dromenland. 

Als ik wakker ben is mijn hoofd voornamelijk bij de vraagstuk van Capelle - Amsterdam. Mutti kan ik het niet vertellen, die snapt niets meer van woorden als faillissement. Liggend op de bank houd ik mij via mijn iPhone op de hoogte van de dingen. Vandaag valt namelijk het Salomonsoordeel: na het speeddaten eerder deze week: wie krijgt een vaste baan en wie een zes maandencontract met de impliciete of expliciete boodschap dat het daarna Schluss is? Wanneer komt het bericht? 

Ik maakt me om ons als redactie niet veel zorgen, maar ben toch benieuwd naar het totaalplaatje. De boodschap komt pas tegen vieren. Een anonieme mail van HRM  (undisclosed recipients) waarin staat dat je een positieve indruk hebt gemaakt en een vast contract krijgt. Ook voor Vinnie, Roro7 en Wout. We zijn allemaal toch wel heel blij. Er komen ook signalen dat een verhuizing naar Amsterdam een serieuze optie is.

Mutti snapt niets van mij en mijn iPhone. Ik wil erbij zijn, maar voel me toch lullig dat ik niet met mijn onverdeelde aandacht bij háár ben. Ze is verdrietig als ik weer naar het westen terugga. Ik verontschuldig mij dat ik zo moe en geestelijk afwezig was. Als je bij je moeder niet kunt zijn zoals je werkelijk bent, zegt ze. Ze snapt moet zo veel meer, maar dit wel. De tranen schieten me in de ogen.

Op de terugweg hoor ik op de radio de nieuwe staatssecretaris over de roman De grote zaal van Jacoba van Velde. Het schijnt heel mooi te zijn, over de bekommernissen van het einde van het leven. Eppo van Nispen, die ik onlangs nog interviewde, zegt dat hij erom gehuild heeft, en met hem vele mannen, die bij het boek aan hun oude moeders moesten denken. De avondlucht is prachtig als je 's avonds vanuit Emmen richting Zwolle rijdt.

Geel

Emmen is geel gekleurd. De uitwerking van laatstleden supermarktoorlog in een provincieplaats. Het van oorsprong Brabantse familiebedrijf Jumbo heeft keten SuperdeBoer overgenomen en vervangen. Heel de Wilhelminastraat hangt vol gele balonnen. Het is waanzinnig druk bij de nieuwe Jumbo. Ik ken de winkel alleen van hun radiospotjes: dat ze het goedkoopst zijn, dat er nooit meer dan drie mensen voor en kassa staan, dat ze op elk gebied het meest klantvriendelijk zijn, dat het een familiebedrijf is. 

Alle voormalige SuperdeBoer-medewerksters die vroeger in groene SuperdeBoer-jassen rondliepen zijn nu in het geel gekleed. Ik wil nier eenkennig overkomen, met mijn verhalen over het Noorder Dierenpark, maar avppr de Emmenaar is het een issue. In de Emmer Courant een foto van het personeel: in de dierentuin. De medewerkers zijn allemaal even aardig en behulpzaam.

Vooral de bejaarde medemensch - en daar zijn er nogal wat van in het vergrijzende Emmen - kan zijn/haar weg en zijn/haar producten niet meer vinden. Mutti vindt het ook maar lastig, zo'n nieuwe winkel. Alles staat ergens anders.

Ze weet steeds minder, het is niet gemakkelijk om aan te zien. Het is ook een grote verrassing voor haar dat ik er ben. Ik bel altijd ter hoogte van Hoogeveen dat ik er over een half uur ben, dan kan ze de koffie aanzetten. U had het toch in de agenda geschreven toen ik belde, zeg ik. Dat weet ze ook niet meer. Ik kijk in de agenda. Er staat: Lucie Theodora komt. Dat heb ik er net ingezet, zegt ze. Want als iemand belt en vraagt hoe het gaat, dan kijkt ze in de agenda wie er geweest is.

donderdag 21 oktober 2010

Ud

Vanavond ben ik met mijn jazzvriend naar het schitterende Tropentheater, waar de Tunesische ud-speler Anouar Brahem muziek van zijn nieuwe cd The Astounding Eyes of Rita speelt, dat opgedragen is aan de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish. Brahem heeft een nieuw kwartet: hij speelt met Klaus Gesing (basklarinet), Björn Meyer (bas) en de Libanese percussionist Khaled Yassine.

Met zijn unieke spel en zijn bijzondere composities heet Anouar Brahem de ud opnieuw uitgevonden te hebben. Bij hem lopen traditie en innovatie als een rode draad door zijn muziek. Brahem weet de traditionele Arabische muziek te vermengen met moderne muziek en hij brengt hij musici uit alle (muzikale) windstreken bij elkaar. 

Het is schitterende verstilde muziek. Erg dynamisch is het optreden niet. Vier heren in het zwart op een stoel. Ze zoeken geen contact met het publiek. Er springt niet één  muzikant  solo uit. Mijn jazzvriend die alle muzikanten ter wereld schijnt te kennen weet te vertellen dat de bassist Björn Meyer virtuoos is en dat het een wonder is dat hij zo symbiotisch op weet te gaan in dit geheel.Zelf vind ik de basklarinet ook erg mooi.

Mijn jazzvriend komt uiteraard weer allemaal oude jazzvrienden tegen zoals de bassist Tony Overwater, die een maand geleden nog hier in de buurt speelde. En een stelletje Bulgaren, die ook alles van jazz-muziek weten. Het duizelt me eerlijk gezegd allemaal een beetje - mag ik al bijna naar bed - maar afgezien daarvan: het is een wereld waar ik graag in onderdompel.

Geschiedenis

Dierenpark Emmen mag geloof ik blijven, ook al moeten er voor de efficiency ook hier veel mensen ontslagen worden. In  de fotoboeken des levens zoek ik naar een oud plaatje van mijzelf of van ons gezin in de dierentuin, maar dat is er niet. Het Noorderdierenpark - zoals het toen nog heette - was echt belangrijk voor mij. We hadden een abonnement waardoor je er altijd heen kon. En dat deed ik vaak.

Ik was erg verknocht aan de oude inrichting, die later allemaal onherstelbaar vernieuwd is, want hokken raakten uit de mode. Op internet vind ik een plaatje van de oude  ijsberenrotsen en het oude Olifantenhuis. Eigenlijk kan ik al die hokken en rotsen nog dromen, de 'rotsen' met geiten, waar ook de hangbuikzwijntjes waren, het nijlpaardenhuis, de apenkooi, de rotsen met de ijsberen... Een paar jaar geleden bezocht ik te Parijs de Zoo de Vincennes, waar ze net zulke 'rotsen' hadden als in de jaren zestig het Noorderdierenpark.

Op zoek naar plaatjes stuit ik op een mooi stukje geschiedenis van het dierenpark. Onderduikers. in de dierenverblijven. En de bezetter in de villa ervoor. Zie foto rechtsboven. Er staat bij het verhaal ook een foto van het Olifantenhuis: 'Bij de bovenramen aan de voorkant sliepen de onderduikers uit het Noorder Dierenpark. Overdag werkten ze als dierenverzorger gekleed. Op de zolder van het roofdierenhuis stonden allemaal vierkante hooibalen in een doolhof opgesteld. Via een luik konden de onderduikers zich in geval van nood naast de olifant laten vallen.'

Als je eenmaal gaat zoeken zijn er nog meer foto's van die papier-maché-rotsen te vinden. Zo ging een Hervormde-Vrouwenvereniging uit Nordhorn een dagje naar Dierenpark Emmen en liet zich voor zo'n rots fotograferen.

Voor wie geïnteresseerd is: hier nog wat meer feiten over de dierentuin. Sinds 1935. Er zijn trouwens ook mensen die  negatieve sentimenten over het Noorderdierenpark ventileren. Het stónk er.

woensdag 20 oktober 2010

Werk.nl

'Heb jij je al ingeschreven bij het UWV?' 'Heb jij je al ingeschreven bij het UWV?' Bijna niemand heeft het gedaan. Kon het niet opbrengen. Past niet bij het Zelfbeeld. En: we hebben toch een doorstart? We worden toch overgenomen? We krijgen toch minimaal een halfjaarscontract? RoRo7 heeft het wel gedaan.  Het was vrij makkelijk, zegt ze. Als je je DigiD hebt rollen al je arbeidsgegevens zich vanzelf uit.

Wat zal ik vanavond doen. Alle lakens en handdoeken van de afgelopen logeerpartij wassen? Beetje muziek luisteren? Er is mooie Musica Sacra op Radio 4. Iemand bellen? Of dit UWV-klusje klaren? Als ik het nu doe kan ik het zogenaamd voor de lol doen. Voor de levenservaring. Als ik het straks MOET doen, zou moeten doen, tegen elke verwachting in, dan is het misschien veel stressvoller. En de curator zei dat het MOEST. En wel onmiddellijk. Nou, vooruit dan maar. Het invullen van de vele invulschermen kost me al met al meer dan een uur.

Het is extra raar om te doen omdat je overdag zo heel hard werkt.

Schoolbeurzen en maandverband

Er gebeurt zoveel in de wereld, maar hier wind ik me dan over op. En waar ik me over opwindt, wat me treft, wat ik mooi vind, of lief, of ontroerend, of afschuwelijk, wat ik graag wil laten zien, daar schrijf ik over, dat was mijn voornemen. Zolang het niemand schaadt. Dat is de lijn, die houd ik vol.

Vandaag is het het reclamefilmpje van Libresse in samenwerking met Oxfam Novib, dat ik net op tv zie. Ik vind het afschuwelijk. Maar waarom?  Dat je Soedanese meisjes helpt met school en maandverband? Daar hebben vele beambten over vergaderd, of het nou wel of niet een goed idee was. Libresse doet het voor de goodwill. Dat is mooi meegenomen als je doet aan Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. 'Libresse doneert bij elke verkochte verpakking met het logo van Oxfam Novib erop een pakje maandverband of de waarde ervan aan schoolbeurzen of projecten van Oxfam Novib in Zuid-Soedan.' Voor Oxfam Novib is het een experiment, zo'n samenwerkingspartner als Libresse, zo stel ik me voor. Beetje gewaagd, maar waarom niet. Waarom stuiter ik? Taboe op maandverband? Stuitert u?

Ochtendstond

Het voordeel van de duistere ochtendstond is dat de lampen er zo goed in uitkomen. De nieuwe parelmoeren lamp is een lust voor het oog. Die geeft een heel andere uitstraling dan het voormalige peertje aan het plafond. Het project lampen is nu bijna af. Alleen in de douche hangt nog een peertje. Zuslief zei afgelopen weekend: je hebt wel allemaal héél bijzondere lampen en daar ben ik best 'fier' op, zoals de Belgen zouden zeggen.

Eigenlijk ben ik heel gelúkkig met mijn lampen. Dat had ik gisteren wel  kunnen antwoorden toen de nieuwe eigenaren informeerden naar de staat van mijn geluk. Ik ben heel gelukkig, met mijn werk, mijn verloofde, mijn vriendinnen (m/v) en mijn lampen.

De vraag naar het persoonlijk geluk hebben ze niet in de halfuur-gesprekken op maandag gesteld, die is er op dinsdag in het gespreksmodel ingeslopen, hoor ik net van de collegae hoofdredacteuren. Hij is ook  niet gesteld aan de uitgevers en de 'gewone' redacteuren. Als hoofdredacteur hoor je gelukkig te zijn.

dinsdag 19 oktober 2010

Speeddaten

Vandaag is de tweede dag van het speeddaten. De nieuwe directie wil iedereen gesproken hebben en dan over de toekomst van eenieder besluiten. Vandaag mag ik. Het gesprek duurt een half uur en heeft een behoorlijk hak-op-de-tak-karakter, maar voor hun herinneringen aan de gesprekken hebben zij van iedere medewerker hun 'MYvision' en cv in een mapje. Ze maken nog net geen foto van je.

Wat er besproken is moet binnen 4 muren blijven, maar iets meen ik toch wel te kunnen loslaten over het bijzondere verloop van het gesprek. Het is inderdaad een kennismakingsgesprek, maar meer een sollicitatiegesprek naar je eigen baan.  Ze willen me graag leren kennen. Tja, zeg ik, waar beginnen we? Geboren en getogen te Drenthe. Gestudeerd in Groningen. Op circa mijn 21e naar Amsterdam. Wat kunnen we behandelen in een half uur? Ze willen weten wat mij drijft, waar ik trots op ben, hoe mijn privéleven is, of ik een gezin heb, en of ik gelukkig ben. Ja, zeg ik, ik ben heel gelukkig, met mijn werk en met mijn verloofde. En met nog veel meer. Dank jullie wel voor je interesse. En verder?

Aan het eind van het gesprek zijn ze best wel om. Ik heb meen ik wel een goede indruk gemaakt.

Thuys

Fijn onderbelichte foto. De smartphones zijn voor de beelden des levens niet zo'n zegen. Voor wie het niet kan zien: op de foto staan drie gezusters in café-restaurant Thuys in Amsterdam-west.  Wij zijn de jongste drie van de zes, maar alweer aardig middelbaar.

Amsterdam-west is helemaal hip tegenwoordig. Waar de Indische buurt welgeteld drie leuke eetgelegenheden heeft, zijn ze nu daar in Oud-West zo op de rand met De Baarsjes niet meer te tellen.

Er ligt veel verleden van mij Amsterdam-West. Het was 1981 dat ik er kwam wonen en ik bleef er tot 1994.  Alle winkels en restaurants die er waren, die gingen en die bleven, de trams, de bruggen, de parkjes, de dierenarts, de apotheken, ik kan het er dromen. Eigenlijk verandert er bijzonder weinig zo door de jaren heen. Alleen de bejaarden zijn vervangen door dertigers.

Wij drieën zijn inmiddels vijftiger en alle drie zijn we een beetje doof en blind. De Geschwister willen allebei een keer naar de firma Beter Horen, maar ik geef ze weinig hoop. Zelf heb ik vorig jaar mijn oren wetenschappelijk laten onderzoeken, maar bij het OLVG zeiden ze dat er wetenschappelijk gezien niets mis was met mijn oren. Dat ik van alles niet hoorde moest ik dan maar als een zegen opvatten.

Café-restaurant Thuys heeft Broerlief uitgezocht vanwege de lawaaigrens. die is er hoog. De Duitse neven kunnen er hun luide zelf zijn zonder dat het erg opvalt. Want iedereen schreeuwt er. We stellen ons voor dat de eerste gast die er binnenkomt al begint met luid zijn en dat de rest om zich verstaanbaar te maken vanzelf volgt.

Het Parool kopt dat er een veldslag op komst is tussen voor- en tegenstanders van Wilders. Ik stel voor: zullen we de Duitse neven nog even tot slot van hun bezoek aan Amsterdam 2010 een Amsterdamse politieke vechtpartij laten zien? Maar als we close reading toepassen blijkt de vechtpartij pas op 30 oktober.

maandag 18 oktober 2010

Pennensonnet

WG Kunst organiseert tentoonstellingen rond dubbeltalenten: een kunstenaar die getalenteerd is op meerdere disciplines. Nu hangt er werk van Ted van Lieshout,  schrijver/dichter en beeldend kunstenaar. Vorig jaar won hij de Theo Thijssenprijs voor zijn oeuvre. Hij geeft deze maand ook workshops in beeldsonnetten.

Zijn beeldsonnetten zijn opgebouwd volgens het sonnetprincipe. Van Lieshout gebruikt echter geen tekst. Als hij al letters gebruikt werken die uitsluitend als beeld. De betekenis van het beeld wordt ondergeschikt. De beelden worden ritme en ritme wordt taal. Op deze manier leren leerlingen dat beelden los van hun functie gezien kunnen worden. Worden de beelden in andere omgeving geplaatst dan kunnen beelden hun betekenis verliezen of een andere functie krijgen. Bij de plaatsing van de beelden in een bepaald ritme ontstaat er taal en poëzie.

Het is een aardig idee voor een weekendje basteln. Moet je wel veel verzamelen.

zondag 17 oktober 2010

Zondag

Marathon Amsterdam. Het parcours loopt van de Insulindeweg de Zeeburgerdijk op, dus van het balkon af kunnen we de renners zien aanmoedigen. Er zijn mensen die uren staan te klappen en huphuphup roepen, en dweilorkesten. Veel hekken en politiemensen. Standjes met bekers water en bananen voor de versterking. Zuslief zou met tram 14 naar Amsterdam-West, maar er is hier vandaag geen openbaar vervoer.  

Vandaag delen we de groep op. Sommigen mogen laveloos op bed of de bank blijven liggen, anderen gaan op pad. Neefje Kwak en ik gaan een uur of wat naar Artis, waar de leeuwen en de olifanten ons vergasten op bijzonder expressief gedrag. Persoonlijk zou ik het liefst de hele dag voor een van de boeddha-beelden zitten mediteren, maar dat snapt neefje Kwak niet. Het bezoek kan er ook niets aan doen dat ik failliet ben.

De fietstocht van en naar Artis voert letterlijk langs de marathon. Voor mijn Garage Oost staat een bord dat men daar al op 34 km is. Sommige lopers lopen nog soepel en kwiek, anderen zijn geheel ingestort. Au au!

Bobby en ik hangen in de zonnestoelen op het balkon. Zonnetje schijnt zo heerlijk schoon. 'Wij zijn ook niets gewend. Ze zijn zo leuk en zo lief en zo anders. Het is een generatieding. Het ligt niet aan hen. Het ligt aan ons. Wij zijn op onze rust gesteld. Wij lijken wel 73.' 

zaterdag 16 oktober 2010

Herfstvakantie

De Duitse neven hebben herfstvakantie en zijn in Amsterdam. Ze worden groot, haast te groot om nog Kwik, Kwek en Kwak genoemd te worden. De karakters botten ook uit en uit en bovendien worden ze puber. Ik neem ze mee naar het Waterlooplein, lijkt me leuk, maar zij zijn meer voor de Kalverstraat. Zuslief koopt een Nepalese trui op het Waterlooplein, en de jongens ansichtkaarten in een toeristisch winkeltje, maar echt leuk vinden ze het pas wanneer ze schoenenwinkel en schoenenwinkel uit mogen in de Kalverstraat, met af en toe een uitje naar een telefoonwinkel. 

Eigenlijk willen ze ook alleen maar met hun handy's spelen en zijn ze op zoek naar wifi-hotspots. Maar ik hou toch van ze, en ik ben populair als tante met èn een iPhone èn wifi. Maar het wordt helemaal een bijzonder bezoek als om half elf Studio Sport begint en alle beeldschermen in huis tegelijk op groen gaan. Voetbal. Zuslief en ik verschansen ons maar met een glaasje witte wijn op de logeerbedden in het kapelletje. Daar is geen beeldscherm.

De bel gaat ook nog twee keer. Diverse familieleden is  ter ore gekomen  dat de Duitse tak in het land is en komen spontaan aanwaaien. Uur of 22. Hallo allemaal, leuk dat jullie er zijn, maar ik ga maar even door met luchtbedden opblazen. First things first. Om 23 uur komen ook nog Nichtje en Jongste Nichtje met hond 'belletje lellen'. Ze zijn opnieuw niet te weerstaan en zo wordt het weer heel laat.

vrijdag 15 oktober 2010

Vrijdagavond Blues

Vrijdagavond. Voor mijn gevoel heb ik al weken geen boodschappen gedaan en ingeteerd op de inhoud van de kastjes. Maar eens op bezoek bij de supermarkt. Lekker potje koken. Pasta met prei, paprika en gerookte makreel. Mmm. Slaapje doen op de bank. Wat doet het er allemaal toe, al dat gedoe op het werk. Ga maar eens rommel opruimen. Kaarsjes branden. Wierook aan. Piano spelen. Mijn evergreen 'Seventh Street Blues'. Het is wel simpel, maar het klinkt toch lekker.

Telefoon. Het is Reenske.
- Hoe gaat het?
- Ja goed.
- Wat is er gebeurd sinds mijn verjaardagsfeestje twee weken geleden, vraagt ze.
- Ach, niks, zeg ik.

Ik kan het echt niet meer samenvatten, hoor. Ik heb het nog nooit gezegd, maar nu denk ik voor het eerst: als je het wilt weten: Read My Blog. Voor je het weet stort ik een onstuitbare vloed aan woorden over je uit. Ik kan mezelf niet meer horen. Vertel mij even andere verhalen dan dit verhaal van de afgelopen twee weken.

Van wanten weten

Bijna is het weekend. Het lukt niet om alle gestelde doelen te realiseren, en ik had ze al zo beperkt, want we moeten ineens ter voorbereiding voor een lange sessie speeddaten a.s. maandag en dinsdag met onze nieuwe eigenaren onze visie op de dingen op power point voorbereiden en insturen. En Wel Nu.

Terwijl je je achterstallig werk nog niet hebt ingelopen en er van alles blijft liggen, komt er om de zoveel tijd een mailtje in de mailbox dat je je power point nog niet hebt ingestuurd. Hoe oud ben je en hoe lang werk je al hier? Wat  zijn de verbeterpunten? Wat zijn de risico's op korte termijn? Waar gaan jij en je team op focussen in 2011? Ze weten wel van wanten. Hoe was het ook al weer? Ze willen geen zesjes, ze willen minstens achten. Ik denk dat ik ook maar even ter kapper ga.

donderdag 14 oktober 2010

Als een fotomodel

Nu we toch in de mappen des levens van 1985 zitten te bladeren wil ik ook heel graag deze Viva-pagina laten zien. Hani501 vindt het goed. Ja, háár kende ik ook al in 1985. Ik was toendertijd behoorlijk gechoqueerd door deze pagina. Dat ik met zó'n beauty geëngageerd was! Daar kon ik toch niet naast lopen, in al mijn rommeligheid? Klik weer even twee keer om in te zoomen op de ogen!

Hollands Dagboek 1985

Op verzoek van Anneke hierbij het Hollands Dagboek uit 1985. Vijfentwintig jaar geleden. Is-het-lang-geleden-is het-lang-geleden... Stomme foto trouwens, van KKoppe.

Oma vertelt: Het was Vrouwenboekenweek. Je had toen zoiets als een literaire vrouwenbeweging, waarin ik actief in was Ik werkte onder meer in de Amsterdamse vrouwenboekhandel en we organiseerden in 1985 met alle vrouwenboekhandels in den lande (daar waren er toen geloof ik tientallen van) een vrouwenboekenweek. In Amsterdam deden we dat in De Balie. Een week lang literaire programma's. Het was een groot succes en het smaakte naar meer. RoRo7 ken ik al uit die tijd! We zaten  toen samen in de redactie van het blad dat toen ter gelegenheid verscheen.

De plaatjes geloof ik niet al te leesbaar. Blogger geeft onlangs zijn functionaliteiten onherstelbaar verbeterd, ik kan de plaatjes nu niet meer naast elkaar plaatsen, maar alleen nog maar onder elkaar of links en rechts verspreid. Ook in de html lukt het niet meer. Grr. O het valt mee, men moet twéé keer klikken ,dan is het wel leesbaar.

Mijn bericht eerder deze week over mijn werksterschap 25 jaar geleden bij de vrouw die nu staatssecretaris van Gezondheidszorg en dus dit Hollands Dagboek wordt roept bijzondere redacties op. Vooral Vinnie slaat helemaal op tilt bij het idee dat ik ooit werkster was. Tijdens mijn studie, zeg ik. En in de zwarte jaren tachtig. Zevenhonderdduizend werklozen en ik was een van hen. Iedereen was werkloos. Ik moest toch ergens mijn wijntjes van kunnen betalen? Zijn jullie dan nooit werkster geweest? vraag ik verbaasd. Wat deden jullie dan voor baantjes?

En de boer, hij ploegde voort

Onze situatie staat vandaag uitgebreid in het Financieele Dagblad. Wij moeten weer voort. Bellen met alle leveranciers. We werken als een gek om alles op tijd af te krijgen, maar wie gaat ons nu eigenlijk drukken?  Af en toe loopt er een nieuwe manager rond, management by walking around te doen, en dan roep ik: 'Amsterdam, Amsterdam, Amsterdam!' 'O', zegt elke manager weer verrast: 'Amsterdam?' 'Ja!', zeggen wij, 'Amsterdam!'

Ik krijg al grappen over me heen. 'Wie is toch die vrouw die almaar "Amsterdam" loopt te roepen?' En de waarschuwing dat ik moet oppassen dat ik geen one-issue partij word.

woensdag 13 oktober 2010

In de rollercoaster

In plaats van in de geplande kloosterrust beland ik vandaag in de rollercoaster van het faillissement. Om 7 uur rijden, het is nu aardedonker als ik van huis ga, om 8 uur de freelancers mailen, om 9 uur interview met de nieuwe CEO, om 10 uur de vakbond, om 11 uur interview uitschrijven, om 12.30 uur de curator, om 13 uur de UWV, om 14 uur de formulieren. Als je ze vandaag niet stante pede ondertekent duurt het nog veel langer dan 2 à 3 weken voor je september-salaris krijgt.

Dit traject met curator en UWV wordt vandaag voor 956 collega's gedaan. In Rotterdam en Zwolle. Bij ons zitten ook de failliete drukkers uit IJsselstein. Die zijn heel boos. Er zijn vakbonzen bij, maar die kunnen ook niet veel. De UVW-spreker weet van geen ophouden. We moeten solliciteren en ons als winnaars opstellen. En niet te rare dingen tweeten en bloggen, want stel dat je nieuwe werkgever je vindt!

Officieel zijn wij nu werkloos. Want de curator heeft ons ons ontslag aangezegd. Ook al is we bij òns dan een doorstart, de nieuwe werkgever heeft geen boodschap aan oude afspraken. Het is een nieuw bedrijf. En het UWV raadt je aan alle aanbod te accepteren. WW is geen vetpot. Je krijgt hóógstens 70% van maximaal bruto 2750 euro.

Daarna om 16-18 uur in de kantine de presentatie van de nieuwe bazen. Die hebben er zin in. Ze willen geen zesjes, we zullen moeten performen en minstens een acht.

Wij dienen ons vandaag nog in te schrijven als werkloze. Maar ik moet nog heel veel werken, ik vrees dat dat morgen wordt.

dinsdag 12 oktober 2010

'Nou is het echt openbaar'

Het is de hele ochtend op de radio: 'Dierenpark Emmen stevent af op een faillissement. Dat blijkt uit een rapport van een extern onderzoeksbureau dat het park financieel heeft doorgelicht. De organisatie van het dierenpark werkt log, bureaucratisch en is sterk naar binnen gericht, zo concluderen de onderzoekers. De dierentuin heeft in 2009 een verlies van drie miljoen euro geleden. Dit verlies loopt dit jaar waarschijnlijk op tot vijf miljoen euro. Een financiële injectie heeft volgens de onderzoekers geen zin als het park zelf geen maatregelen neemt. Geadviseerd wordt om de personeelskosten met dertig procent te verminderen en het dierenpark in de winter te sluiten.'

Heb ik al eens over Dierenpark Emmen geschreven? Het park mijner jeugd? Vast wel. De foto rechtsboven is de ingang van het park toen ik klein was. Toen heette het Noorderdierenpark. Later ging het op in de vaart der volkeren en kreeg het de naam Noorder Zoo. Nu blijkbaar Dierenpark Emmen. Zouden tussen de namen meerdere faillissementen gezeten hebben?

h.i.d.h.h.

Bijzondere aha-Erlebnis. Er is een nieuwe staatssecretaris benoemd en niemand kent haar, maar ik ken haar. Ik heb nooit meer aan haar gedacht, maar rond 1985 was ik werkster bij haar. Tijdens mijn studie en de eerste jaren erna was ik voor de bijverdiensten werkster. Ook dáárover zijn verhalen te vertellen.

Deze mevrouw die nu staatssecretaris van gezondheidszorg wordt was de laatste. Bij haar ben ik ruim een half jaar hulp in de huishouding geweest.  Dat duurde tot de dag dat ik een 'Hollands Dagboek' in NRC Handelsblad schreef. Zij was NRC-lezeres en riep me de week erop bij zich. Samen met meneer haar man. Ze voelden zich heel ongemakkelijk. Ze vond het een heel mooi Hollands Dagboek, maar dat was tevens het bewijs dat mijn ambities niet in het werksterschap lagen. Daarom ontsloegen ze me maar. Ze kon het niet verdragen dat iemand als ik bij haar schoonmaakte. Ik ben daarna nooit meer werkster geweest.

Nog geen site heeft haar foto. Ik wel. Ik vind haar bij de Soroptimisten.