Nichtje neemt ons na afloop van de eed mee naar Iraans restaurant Daar Baand aan de Overtoom. Waar je kunt parkeren in het Revalidatiecentrum à 1,30 euri per uur. Dit restaurant is een ware Geheimtip. Aan de buitenkant zie je het niet, denk je dat het een veredelde snackbar is. Het is er dan ook goed vol met leuk publiek.
We laten de tafels volzetten met tapas, mezze, of hoe die voorgerechtjes per land ook al heten. Zoals we vaak ook doen bij een Turks of Libanees restaurant. Er zijn ook Haagse tantes van Nichtje mee, schoonzussen van haar vaderskant. Ik zit bij hen aan tafel. Zij gaan eigenlijk nooit uit eten, vertellen ze, en genieten van volle teugen van alle onbekende smaken. Wij ontwikkelen een bijzonder gezelschapsspel, want we zitten met zijn vijven en de mezze worden vaak in porties van vier voorgezet. Om de beurt krijgt iemand de opdracht om het eten te verdelen in vijf porties. Grappig is dat.
Neef Timmy heeft nieuwe verkering. Zij heet Alie, komt uit Hardenberg en heeft ook een snik met het Noorder Dierenpark. Zij straalt en straalt en straalt dat het een oordeel is. Allebéi stralen ze. Het kost haar denk ik geen enkele moeite zich in de familie in te knokken. Op een gegeven moment begint ze me steeds te fotograferen (hoop dat ze me de foto's stuurt!). 'Wil je soms óók Lievelingsnichtje worden', vraag ik haar. Dat kan! Want ik heb een groot hart. Maar daar moet je wel wat voor doen. Neef Timmy belooft dat ze gauw langskomen.
Aan het eind van de avond laat Nichtje de waterpijp aanrukken. Samen met Jongste Nichtje lurken zij hartstochtelijk aan de waterpijp. Ik laat me niet kennen en doen ook mee. We doen ons een beetje denken aan een opiumkit, maar dat is niet zo. Het is zoete nicotine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten