UWV

Ik sta op de stoep bij het WERKbedrijf van het UWV. We hebben tegenstrijdige instructies gekregen over de noodzaak al dan niet om je in te schrijven als werkzoekende bij het UWV teneinde via datzelfde UWV ons septembersalaris gestort te krijgen. Nee, dat hebben we nog steeds niet.

Ik heb mij vorige week digitaal aangemeld, moest bellen voor een telefonische afspraak om de inschrijving te voltooien en zit inmiddels in een kafkaëske wirwar van telefonisten en beambten. Ik dacht: het is wel eens aardig dit mee te maken als het NIET echt aan de hand is, voor de levenservaring. Wat doen, wat willen ze, hoe gaat dat, hoe bureaucratisch, hoe ik reageer, etcetera.

Ik word gebeld door ene Joop Augustin, die - terwijl hij me belde - besloot dat ik niet door hem maar door een andere afdeling gebeld zou moeten worden, namelijk de afdeling Kunst & Cultuur. Ja maar het gaat nergens over, protesteer ik, het is alleen een formaliteit, ik krijg al een nieuw contract. Maar toch moet ik langskomen om de inschrijving af te maken, met paspoort. 09 uur spreken we af, Weesperzijde.

Wout zegt dat hij helemaal niet hoeft langs te komen, en dat het bij hem telefonisch kan. Maar ik kan de afspraak echt niet meer afzeggen, zegt de telefoniste. Nou ja. Vooruit dan maar. Ik stel mij voor dat Oude Baas, die ons twee weken geleden plotsklaps heeft verlaten, deze gang óók gaat.

Te vroeg uiteraard sta ik te kleumen op de stoep van het WERKbedrijf. Er staan allemaal werklozen. Daar wil ik niet tussen staan, dus ik ga een straatje om. Twee over negen naar binnen.

- Joop Augustin? vraagt de receptioniste. Heeft u daar een afspraak mee? Dat kan niet, want die zit aan het Jongerenloket.

- Daar heb ik wel een afspraak mee en wel nu, zeg ik onmiddellijk vertoornd.
- Nou, gaat u daar dan maar zitten, dan zal hij wel komen. Ze meldt me niet bij iemand aan.

Grr. Loop richting een ruimte waar ik meen dat Jongerenloket is, maar ik mag niet naar binnen, een geüniformeerde beveiligingsbeambte houdt mij tegen. 'Als u een afspraak heeft dan wordt u wel gehaald'. De nekharen gaan omhoog, ik ga nuffig en uit de hoogte doen en roep door de ruimte: Joop Augustin, waarop een blonde jongeman aan komt lopen. Vrolijk: 'Ik hoor mijn naam!' 

Later de dag check ik bij de collega's of ze ook zo hooghartig, nuffig, afstandelijk en wat ook niet gaan doen bij een uitkeringsinstantie. Alsof je als redacteur een hogere soort werkloze zou zijn dan als verpleegster of trambestuurder. Het slaat nergens op, maar je doet het toch. Ik dacht het al, ik ben niet de enige.

Joop Augustin blijkt een alleraardigst jongmens, werkcoach van beroep, met als streven in het leven veel jonge mensen aan werk te helpen. Laatst nog had hij een meisje met HBO Communicatie aan een stageplaats als webredacteur geholpen. O wat leuk, zeg ik ineens opgewekt, dan kom ik binnenkort wellicht weer langs voor een stageplek!