Avondlicht

Ik ben dan wel eindelijk weer eens bij Mutti, echt helemáál daar ben ik niet. Ten eerste ben ik waanzinnig moe van alles en wil ik alleen maar slapen, en op de een of andere manier ga ik dat ook gewoon maar doen. Op de bank bij Mutti zeil ik zo weg maar Dromenland. 

Als ik wakker ben is mijn hoofd voornamelijk bij de vraagstuk van Capelle - Amsterdam. Mutti kan ik het niet vertellen, die snapt niets meer van woorden als faillissement. Liggend op de bank houd ik mij via mijn iPhone op de hoogte van de dingen. Vandaag valt namelijk het Salomonsoordeel: na het speeddaten eerder deze week: wie krijgt een vaste baan en wie een zes maandencontract met de impliciete of expliciete boodschap dat het daarna Schluss is? Wanneer komt het bericht? 

Ik maakt me om ons als redactie niet veel zorgen, maar ben toch benieuwd naar het totaalplaatje. De boodschap komt pas tegen vieren. Een anonieme mail van HRM  (undisclosed recipients) waarin staat dat je een positieve indruk hebt gemaakt en een vast contract krijgt. Ook voor Vinnie, Roro7 en Wout. We zijn allemaal toch wel heel blij. Er komen ook signalen dat een verhuizing naar Amsterdam een serieuze optie is.

Mutti snapt niets van mij en mijn iPhone. Ik wil erbij zijn, maar voel me toch lullig dat ik niet met mijn onverdeelde aandacht bij háár ben. Ze is verdrietig als ik weer naar het westen terugga. Ik verontschuldig mij dat ik zo moe en geestelijk afwezig was. Als je bij je moeder niet kunt zijn zoals je werkelijk bent, zegt ze. Ze snapt moet zo veel meer, maar dit wel. De tranen schieten me in de ogen.

Op de terugweg hoor ik op de radio de nieuwe staatssecretaris over de roman De grote zaal van Jacoba van Velde. Het schijnt heel mooi te zijn, over de bekommernissen van het einde van het leven. Eppo van Nispen, die ik onlangs nog interviewde, zegt dat hij erom gehuild heeft, en met hem vele mannen, die bij het boek aan hun oude moeders moesten denken. De avondlucht is prachtig als je 's avonds vanuit Emmen richting Zwolle rijdt.