Naar Koblenz

Zo vaak waren we al aan de Moezel, maar nog nooit in Koblenz, waar de Moezel in de Rijn stroomt. We gingen tot nu toe altijd naar Trier, aan de andere kant.  Nu moet het er maar eens van komen. 

Het is helaas niet het soort weer dat de boel een beetje opleukt, in tegendeel. Uitgesproken grijs en kil. En een beetje sneeuw zoals overal in Duitsland? Ho maar. 

We beginnen onze sightseeing bij de Deutsches Eck, waar dus de Moezel in de Rijn stroomt. De moezel stroomt momenteel heel hard. De Eck bestaat uit een brede wandwlpromenade en een parkje en er staat een krankzinnig pompeus nationalistisch monument. Daar is ook de basiliek en het museum. En een kabelbaan naar de overkant van de Rijn, maar die is niet in bedrijf. 

Verder zwalken we wat door de Altstad, van kerstmarktje naar kerstmarktje. (Aan het eind van de middag lopen die marktjes helemaal vol en gaan de mensen samen Glühwein drinken.)  Het is gewoon oer-Duits allemaal. Wij lunchen in een Alte Brauerei, gaan nog een uurtje winkels kijken, en dan gauw weer op huis aan.

St Kastor

Vanochtend de St Kastor-kerk van Treis-Karden getekend. De kerk is soort van wit en het was oergrijs weer, dus toen heb ik de kleur maar zo opgelost. Zo’n kerk met twee identieke torens heb ik ook ooit getekend op een terras in Kotor Montenegro. En een klooster Steinfeld.

St Kastor was een Frans-Duitse priester van Trier van rond 400. Nou ja, toen bestonden de huidige landsgrenzen natuurlijk nog niet. En later vestigde hij zich in dit Karden als kluizenaar en missionaris. Na zijn dood werd die kerk gebouwd. En nog weer later in de 9e eeuw kwam er een grote nieuwe St Kastor-kerk in Koblenz. En werd hij de beschermheilige van Koblenz.   

Heeresmusikkorps

Het elke najaarsvakantie weer een diepe wens om een plaatselijk concert te vinden en bij te wonen. Dan zitten wij een week in het aardeduister in the middle of nowhere en dan is er ineens ergens in een kerk of een buurthuis een mooi concert. Het is altijd spieden naar affiches in etalages. En een grote verrassing. 

Vandaag is er het Heeresmusikkorps Koblenz dat optreedt in de Heilige Kreuz Kirche in Brodenbach. Dat is één dorp verder. Het zijn leden van militaire kapel van het Duitse leger, allemaal in uniform. Ze zien er niet uit in die uniformen, maar ze spelen geweldig. Topavond.

Droompaadje (2)

Het novemberweer blijft een ding. Er is nu ook sneeuw in Winterberg en in Nederland, maar (nog) niet hier aan de Mosel. Gelukkig hebben we vandaag eindelijk eens een blauwe lucht. En schijnt de zon. 

Het water in de Mosel staat heel hoog. Tegenover ons huis was een strekdammetje waar gisteren nog een man op stond te vissen, vandaag is het onder water verdwenen. Verder is het erg koud. Waterkoud heet dat geloof ik. We hebben in elk kamertje een radiator die snel warm wordt. Maar als je in een kamer niet bent is het onzin daar de verwarming aan te zetten. Het is even wennen, want bij ons thuis wordt het haast niet koud.

We doen een nieuw Traumpfädchen. Nu bij Winningen vlak bij Koblenz. Je hebt hier onwijs veel wandel systemen. Wij hebben uitgevonden dat er Traumpfade en Traumpfädchen zijn. De eerste zijn zo 12 km, de laatste 4 tot 6 km. En vanwege de hoogteverschillen hier en dientengevolge de steile hellingen beperken we ons toe de - Pfädchen.

Droompaadje (1)

Het is weer droog, er is (nog?) geen sneeuw, we gaan wandelen. We zouden naar een sauna in het dorp Löf, ook weer aan de overkant, maar eerst een stuk wandelen. In datzelfde Löf start een rondwandeling genaamd Traumpfädchen dus dat klinkt best licht en luchtig. Het is heel mooi maar ook heel pittig stijgen. Pff. En smalle paadjes door steile wijnhellingen. Best eng. Mensen met hoogtevrees wordt afgeraden deze wandeling te doen. 

Het is zo’n mooi. Dit soort wandelingen maken die novembervakanties zo onvergetelijk. Maar deze is zo pittig dat ik na afloop geen puf meer heb voor uren sauna. 

Hessen

In de Duitse deelstaat Hessen ligt sinds gisteren enorm veel sneeuw. Dat is bij Frankfurt, 90 km ten oosten van hier. De Bayerische Freundin, die momenteel in Bayern verblijft, rapporteerde zaterdag ook al sneeuw. Het zou wel geweldig zijn als we dat hier ook krijgen. Nu is het alleen maar nat en koud. Sprookjesachtig,  met al die burchten en kastelen. 

Dit zegt de weer-app:

Naar Karden

Het is behoorlijk koud en nat. We zouden wandelen, maar dat gaat echt niet, en dan gaan we maar even naar Treis-Karden. Dat zijn twee plaatsen die tegenover elkaar liggen aan de Mosel. De ene heet Treis en de andere Karden. Ze zijn verbonden door een brug. Er is ongeveer elke 10 km een brug over de Mosel. 

In Karden - aan de overkant - is een hele oude bijzondere kathedraal en ook heel veel wijn proeverij-bedrijven. Maar niet op maandagmorgen. Je kan wel zien dat het in betere seizoenen een heel leuk plaatsje is, maar nu is alles dicht, behalve een schoenenwinkel en een likeurwinkel. Daar kopen we we dan maar een flesje lekkere walnotenlikeur.

De rest van de dag wordt gekleurd door mijn iPhone die niet meer oplaadt. Niet in de auto en ook niet aan andere snoeren thuis. Dat nogal verstorend omdat ik zoveel foto’s maak en andere zaken doe zoals appen met Zus4 die in Cambodja op vakantie is en elke dag 14 zonnige foto’s stuurt. Dat kan allemaal niet meer. 

Als je zoekt naar diagnoses en oplossingen zijn er drie opties. 1. Telefoon uit/aan. 2. Verschillende snoeren proberen. 3. Naar een telefoonwinkel en nieuwe accu kopen. Optie 1 en 2 leveren niets op. Dat betekent dat we naar Koblenz zouden moeten. En wel morgen. Bobby heeft niet zo’n zin in Koblenz, maar ziet ook wel dat ik zonder telefoon de hele dag nerveus ben.

De hele avond doe ik afkicken. Koken, afwassen, journaal kijken op de iPad, mandala kleuren, boek lezen. Het gaat best.

Als ik naar bed ga wil ik nog even de telefoon checken, gewoonte, en dat is-ie gewoon helemaal opgeladen.

Burchten

De Mosel staat bekend om zijn over-the-top-burchten. Twee jaar geleden logeerden we in Bullay (in oktober met stralend weer) en bezochten we de Reichsburg te Cochem, vandaan doen we twee burchten hier in de buurt. Eerst het kasteel bij ons hotel aan de overkant van de rivier: Burg Bischofstein, en daarna Burg Eltz bij Moselkern. Voor allebei geldt dat je een behoorlijk eind te voet moet, door het bos op de hellingen. Beide locaties zijn gesloten vanwege de tijd van het jaar. Dus het genieten moet gebeuren in het november-bos. En dat gebeurt dan ook. Zo mooi, zo verstild, zo eeuwig.

Eind november is geen ideale moment voor herfstvakantie, maar door de schrijfcursus ging het even niet anders. Als het niet regent heeft het ook echt wel iets speciaals. 

Te Burgen

Het is een appartement geworden in Burgen, een wijndorp ergens tussen Cochem en Koblenz. Aan de zuidkant van de Moezel. We hebben uitzicht op een burcht (Burg Bisschofstein), die ‘s avonds groots is aangelicht.

Het appartement van onze eerste keuze ging met de prijs niet naar beneden, wij maar wachten, en toen hebben we vrijdagavond maar de alternatieven vergeleken, en gekozen voor het appartement met de meeste kleur. De meeste woningen zijn in de kleurstelling grijs, zwart, wit en taupe, heel deprimerend, zeker in deze tijd van het jaar. Dus hebben we op vrijdagavond een kleurig appartementje geboekt. Zaterdagochtend vertrokken. Op de vierde etage is het, het heeft geen lift, direct aan de Mosel.

De dame Doris die ons ontvangt vertelt dat het vroeger een hotel-pension van haar moeder was, die niet zo lang geleden is overleden. 99 is ze geworden. Ze verhuurt in de zomer pensionkamers en dit appartement het hele jaar door. Het is ‘gezellig’ gemaakt met vele frutsels. We zijn wel redelijk content.

Burgen is een kleine plaats. Er is één restaurant, een soort pizzeria. En er is een bakker, maar verder geen winkel. De boodschappen halen we bij de Edeka in de plaats Treis-Karden, 9 km hier vandaan.

Hierbij een oude ansichtkaart van het pension Burg Bisschofstein.

Moselblick

We hebben een dilemma. We gaan een weekje naar de Mosel, en wel morgen, maar we hebben nog geen accommodatie geboekt. 

Dat zit zo. Eind november is in de verhuur van Landal-huisjes echt op een dieptepunt, die zijn nu 200 euro per huisje per week. Het is een heel aantrekkelijke prijs, maar we hebben al die huisjesparken al gehad en we hebben nu een paar keer het genoegen van een mooi appartement gesmaakt. 

De appartementen bij Booking.com en Airbnb worden echter steeds duurder. €550 voor een week in deze tijd van het jaar is het minimum. Die zijn dan niet echt je-van-het. Het ideaalste appartement wat we gevonden hebben kost 800 euro voor een week. Het is nog vrij. Als je op de dag van vertrek zelf boekt gaat er een paar honderd van de prijs af, hebben we gemerkt. Maar wil je dat? Het geeft zo’n stress. Of gaan we toch maar naar het Landal-huisje?

De fietsdrager

Bobby heeft Gerard gevraagd of hij naar de bedrading (de elektronica) van de fietsendrager en  die van de trekhaak wil kijken. Want laatst had hij de drager bij een buurman op de trekhaak gezet en toen deden de lampen van de drager ook niet wat ze moesten doen. Dus misschien zit het probleem helemaal niet in de trekhaak/auto maar in de fietsendrager…

Het is nog steeds niet duidelijk waarom de lampen op de fietsendrager het niet goed doen. De remedie die de verkoper adviseerde heeft niet geholpen Het begint wel een ding te worden. Maar als je de boel naar de garage brengt gaat die allemaal nieuwe onderdelen  bestellen en kost het ongetwijfeld honderden euro’s. 

Omdat het de afgelopen maand almaar regende was de afspraak met Gerard weken uitgesteld, en dan had weer één van beide griep of wat anders, maar vanochtend is het zo ver. Op naar Driebergen. 

Omdat mijn kennis van elektronica minimaal is kan ik het niet navertellen. Gerard heeft kleurenschema’s van de stekker van de drager en die van de trekhaak geprint en nu gaan ze onderzoeken of en waar ergens iets fout zit. In de bedrading. De conclusie nu is dat er in béide een fout zit. 

Dus nu gaat Bobby bij de ANWB reclameren. Als je een fietsendrager Beste Koop van de ANWB koopt voor zo’n 350 euro dan verwacht je toch niet dat er een fout in de bedrading zit. Dus er moet een dossier komen. Dit onderwerp krijgt weer een vervolg. 

Mijn bescheiden rol is dat ik bij het testen der dingen de lichten aan en uit doe en op de rem trap. Daar gaat het al fout. Het remlicht en het gewone achterlicht zijn verwisseld als ook de lamp bij het achteruit rijden klopt niet.

Wakker

Weer wakker, nu zijn het zelfs 37 zetels voor Geert Wilders. Nog twee meer dan de 35 van gisteravond. 

We zaten gister verwachtingsvol voor de televisie, om 21 uur zou de voorlopige prognose komen. Hopend op winst voor links. Daarna zijn uren verbijsterd blijven zitten. Alles wat de jounalisten registreerden en analyseerden opgezogen. Maar het is verbijsterend. Alles wat je aan politieke idealen belangrijk vindt: het klimaat, een tolerant land, respect en kansen voor iedereen, als toch rijk land opereren in de wereld… en dan dit: Wilders als verreweg de grootste partij. Al die rechtse gekken die het in de wereld voor het zeggen krijgen. Nou ja, ik hoef alles hier niet over te doen. 

Stengs

Al tijden kijk ik ernaar uit om weer eens wat voetbalhelden te gaan tekenen, maar er treden steeds maar geen helden op, of ze vertrekken naar het buitenland. Oranje speelt niet zo goed, al zijn ze nu wel gekwalificeerd voor het EK. Ajax bakt er niets van, en om nou mijn helden uit PSV te betrekken, zoals Luuk de Jong of Joey Veerman, dat gaat me net iets te ver. Bij Feijenoord hebben we dan tegenwoordig de Mexicaan Santiago Giménez als topscorer, maar die heeft niet zo’n karakteristieke kop. En Calvin Stengs natuurlijk.

Al een paar weken valt mijn oog weer op Stengs, ooit bij AZ en nu dus bij Feijenoord, en ook weer in Oranje. Maar terwijl hij in Alkmaar altijd zo’n fijne wilde jonge hond was met een hoog Afrokapsel heeft hij sinds juli een heel ander hoofd met straffe vlechtjes. En hij kijkt steeds heel woest. En scoort niet zoveel. 

Maar gisteren was dan Nederland-Gibraltar, en omdat zaterdag Frankrijk met 15-0 van Gibraltar had gewonnen hoopte ik op een vergelijkbare uitkomst voor Oranje. En dat er dan eindelijk weer een scorende held zou opstaan en een paar stralende foto’s. En dat scoren deed Calvin dan ook. Maar ik had de tv na een half uur uitgezet omdat het te saai was.

Vooralsnog werd het deze, maar hij lijkt niet zo erg. 

Helaas kan ik niet een portret vinden waarop hij dat brutale jonge honderige nog heeft. Er is wel een prachtfoto van gisteren dat Cody Gakpo (ook een voetbalheld van mij) Stengs een zoentje geeft, maar die vind ik niet zo passen in mijn portrettengalerij. Misschien nog een andere zoeken.

Gymnastiek

De nieuwe juf van de gymnastiek moest van de week een operatie ondergaan en omdat ze vindt dat wij geen week mogen  missen ze heeft een van ons (de mooiste, de slankste, de lenigste, de beste) gevraagd om voor een keer de les over te nemen. Die heeft ja gezegd, maar ze zat er aardig mee in  haar maag. En dan realiseer je je wat zo'n juf doet. Opjuinen. Ze heeft een plan en ze juint  ons op. Met luidop benoemen  wat we doen en met verve voordoen. En tellen. 'Nog acht keer, nog zeven keer, nog zes keer...' Etcetera. Deze  week zijn we niet zo vermoeid als anders, en we  werden  zelf niet warm. Maar het was zo lief om te zien hoe het mooiste meisje van  de  klas zo verlegen  was,  en ons niet dorst aan te schreeuwen. Ze krijgt een hartelijk applaus.

Naar Amelisweerd

We zouden naar Museum Oud-Amelisweerd maar dat blijkt dicht op dinsdag. Dan maar een rondje lopen. Het is ongeveer de laatste dag met oranje blaadjes. Ze storten nu van de takken waar je bij staat. Wat een zegen dat die eindeloze regen een beetje voorbij is.

For the records: 1,5 uur fietsen, 10 km lopen.

Tajine

Door de documentaire over Claudia Roden die ik een paar dagen geleden zag wil ik wel weer eens Mediterraan koken. Het wordt Marokkaanse tajine met kip en abrikozen. Ik maak het trouwens niet in de tajine, maar in de kleine braadpan. Ik heb het idee dat het zo sneller gaat. 

Het is eigenlijk een super simpel recept, het zijn weer de kruiden die de smaak zo speciaal maken. Nu is het een combinatie van ras el hanout (ik heb zo’n blikje uit de reeks van Jonnie Boer, maar het zit nu ook gewoon in de reeks van Verstegen), komijn en gemalen koriander (ketoembar). En op alles geroosterde amandelsnippers en verse koriander. En voor de groenten nog wat sperziebonen erbij. Die die ik bijna bij alles. Zo lekker.

Helaas kunnen we vanwege de gluten geen couscous eten, want dat is tarwe, maar doen we quinoa. We hebben wel eens glutenvrije couscous meegenomen uit een buitenland, maar die heb ik bij onze AH nog niet gezien.

https://homemadechefs.nl/recepten/marokkaanse-tajine-met-kip-en-abrikozen

The Flatshare

Gezien: de Engelse dramaserie ‘The Flatshare’, 6 afleveringen. Heel lief. Soort romkom maar het is misschien net iets te serieus voor een ‘kom’. Tiffany is journaliste bij een commercieel online magazine. Haar verkering is uit, ze heeft groot verdriet en geen huis. Ze gaat ‘flatsharing’ doen met een jongen Leon waarbij zij er van 20u tot 8u is, en hij van 8u tot 20u. Ze delen het bed, maar hebben elkaar nooit gezien en communiceren via post-its. Leon blijkt een broer te hebben die in de gevangenis zit wegens een overval op een avondwinkel, maar hij claimt onschuldig te zijn. Leon is verpleger in de hospice, héél aardig, hij draait nu nachtdiensten, en hoopt ook door zijn flat ondet te verhuren wat geld te kunnen sparen voor een advocaat voor zijn broer. 

Ach het is zo leuk en lief. Heel veel verwikkelingen en misverstanden. Intelligent. Voor wat avondjes ontspanning. 

Te zien op NLZIET en NPOPlus (onder ‘dramaseries’):

https://npo.nl/start/serie/the-flatshare

Reijerscamp

Ik geloof dat het Reijerscamp heet waar ik vandaag met Nichtje wandel.Bij Wolfheze en Renkum. Het is een natuurgebied waar ik al eerder heb gelopen, bij de Wodanseiken, wat klinkt als enorm machtige bomen maar ze zijn juist heel iel. Heel afwisselend is het. Fantasievol. Vandaag doen we heide en sprengen. Er lopen diverse wandelclubjes met oudere mensen. Maandagochtend is geloof ik wandeltochten-ochtend. Heerlijk is het.

https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/wolfheze

Ladies of Soul

Zaterdag waren we bij Nol en Ernie voetbal kijken en zij bleken vandaag een optreden te hebben in Woerden. Zij zijn beiden gedreven amateur-muzikanten die tamelijk laat een (nieuw) instrument hebben leren spelen. Ernie speelt nu saxofoon en Nol trompet. 

De afgelopen tien weken hebben zij een workshop ‘Ladies of Soul’ gevolgd en vandaag is de uitvoering. Op een muziekpodium in een park in Woerden. Drie zangeressen, een bandje en veel blazers. 

Wat een geweldige mooie ervaring. Die muziek. De liefde voor de muziek. De tijd en moeite die ze er in steken. De trotse familie in de zaal. Alle soorten en maten mensen, waarvan enkelen in glitterjurken en -pakken gestoken. Ik ga er gewoon van dansen.

Micha

Gelezen: de roman Micha (2014) van Hans Münstermann. In een ruk uit. Ik heb nog nooit wat van hem gelezen. Vond het in de bibliotheek. Herinner me dat de auteur diverse grote prijzen gewonnen heeft. Heel indringend. Hoofdpersoon is een vrouw van 65, weduwe, moeder van drie kinderen, net gepensioneerd lerares Frans, goed leven, rijk sociaal leven, tennis, leesclub, vriendinnen, trouwe zoons.

En dan staat de politie aan de deur. Haar zoon is opgepakt. Heeft te maken met de verdwijning van een tienjarig jongetje, nooit gevonden, nooit opgelost. Zou haar zoon gedaan hebben. Ze wordt gewaarschuwd voor de volkswoede die haar als moeder-van zou kunnen treffen.

De moeder staat centraal in dit verhaal. Die niet kan geloven dat gaat vriendelijke sociale behulpzame zoon een moordenaar zou kunnen zijn. Heel indrukwekkend. Ik ga meer van hem lezen. 

Egyptisch

Gekeken naar een oude uitzending ‘De liefde gaat door de maag’ met kookboekenschrijfster Claudia Roden (1936). Op NLZiet. Ik kwam er toevallig op terecht. Zij is een zeer beroemd kookboekenschrijfster, zeg maar de oermoeder van de kookboekenrage. Zelf gebruik ik eigenlijk geen kookboeken, ik kook van websites, dus ben ik niet zo met kookboekenschrijvers bekend. Ik ken wel namen, maar niet de persoonlijkheden. 

Het is een ontzettend leuke uitzending. Ze is geboren en getogen in Egypte in een welgestelde Syrisch-joodse familie. In 1956  of daaromtrent (na de Suez-crisis) verbannen uit Egypte en met de hele familie verhuisde naar Londen. Daar waren ze 'niemand' en werd koken alles. Er waren in die tijd in Londen niet of nauwelijks mediterrane ingrediënten. Ze vertelt heel aanstekelijk hoe belangrijk koken is voor migranten en binnen haar generatie (en ouder) ook voor vrouwen. Zeker toen vrouwen nog niet mochten werken. Met koken kon je je onderscheiden, en daat is nog steeds zo. Met koken kun je liefde geven. Voorbeelden daarvan zag ik gisteren wandelend door de J.P. Heijestraat waar diverse leuke Afrikaanse restaurants waren, waar alleen maar Afrikaanse mannen zaten. 

Ze is heel aanstekelijk. Ik zal eens een boek van haar lenen bij de bibliotheek.

Het is een uitzending van een EO-programma ‘De Nieuwe Wereld’, 2016. Ik ken het niet. Het was denk ik (toen) van de IKON.

Terugkijken: https://www.uitzendinggemist.net/aflevering/374124/De_Nieuwe_Wereld_Liefde_In_Tijden_Van_Verwarring.html

Te Amsterdam

Op bezoek bij  Broerlief in Amsterdam. We spreken af rond 18u en ik vertrek rond 15u met de trein uit Utrecht. Zonder plan. Eerst naar de Albert Cuyp voor de sfeer en een nieuwe sjaal, dan een wandeling door het Vondelpark, dan de JPHeijestraat en de Witte de Withstraat. Wat een herinneringen. Op elke hoek. Wat leuk zijn de kwebbelpartijen op straat. De mensen tegen elkaar. De marktkooplieden tegen de klanten. Amsterdam is echt veel socialer dan Utrecht. 

Lopen lopen lopen. Wat de huisarts vorig jaar zei, dat de hielspoor vanzelf weer over zou gaan maar dat het wel een jaar kon duren, lijkt bewaarheid. Ik voel het nog wel, maar het belemmert niet meer. 

De stad is erg veranderd sinds ik daar kwam wonen, zo’n veertig jaar geleden. Toen was de Kinkerbuurt een soort achterbuurt, nu is-ie hip en leuk. Vooral de JPHeijestraat heeft leuke winkeltjes en restaurants, onder andere Afrikaanse. 

Het Vondelpark is ook weer zo leuk levendig. Zo onvergelijkbaar met de parken in Utrecht. Er waren jaren dat ik er om 07 uur een rondje hardliep, voor het werk aan. 3 km was dat rondje. Er is het tennispark bij het Kattenlaantje, waar Will speelde. Er is voorheen het Filmmuseum waar ik oneindig veel avonden op het terras gezeten heb. Het voelt er veilig ook in het donker.

Lotus Sports Club

Een prachtige documentaire gezien over vrouwenvoetbal in Cambodja. Of is het queer. Of is het trans. Lotus Sports Club. Hoofdpersoon is Leak, een jonge transman die voetbalt in het damesteam onder de 21 van Kampong Chhnang in Cambodja. Hij en zijn lhbtiq+-teamgenoten worden vijf jaar lang gevolgd in deze coming-of-age documentaire.

Het is wel raar om de 'transmannen' als transmannen te zien. Voor mij zijn het gewoon lesbische meisjes. Jongensmeisjes. Ze hebben kort haar, zijn sportief, willen een carrière en een vriendin.

Het voetbalteam wordt geleid door ook een 'transman' van net in de zestig Pa Vann. Zijn damesteam (tot 21) bestaat voor de helft uit 'gewone' heteromeisjes (met lang haar) en voor de helft jongensmeisjes (met kort haar). Sommigen van hen wonen al jaren bij de coach omdat ze thuis niet geaccepteerd worden. Voor mij is die Pa Vann ook gewoon een lesbo. Maar het zijn andere tijden andere zeden.

Het is allemaal liefdevol en gezellig en ook ambitieus voetbal. Na jaren bij Pa Vann te hebben neemt Leak, door de druk om meer geld te verdienen een hartverscheurende beslissing. Hij verhuist naar de hoofdstad van Cambodje Phnom Penh waar hij/zij in een supermarkt gaat werken en steeds meer een stadsmens wordt en actief in de lhbtiq+-gemeenschap.

Terugkijken: https://www.2doc.nl/documentaires/2023/11/lotus-sports-club.html

De fotoboeken des levens

Het fotoboek 'Zwitserland' is klaar en in productie. Altijd weer spannend welke fouten ik ga tegenkomen als het boek uiteindelijk arriveert. Het is een prachtige verzameling vakantieboeken inmiddels: Kroatië (2008), Slovenië (2009), Bohuslän Zweden (2010), Zuid-Engeland (2014),  Montenegro  (2016), Zuid-Zweden (2018), Schotland (2019), Skåne  en Halland Zweden (2021), Bretagne (2022).  

Ik mis trouwens Macedonië, Noord-Engeland, de Azoren. En wat nog meer? Waarom heb ik die nooit gemaakt?

Zin (4)

Het is de laatste bijeenkomst alweer van de Amersfoortse  schrijfcursus ‘Vind je eigen zin’. De opdracht van deze keer is om te denken en te schrijven over ‘Kiezen voor jezelf’. Een moment beschrijven dat jij koos voor jezelf.

Maar eerst is er weer een rondje ‘delen’, waarbij twee mensen nogal heftige persoonlijke geschiedenissen delen. Pff. Een meneer vertrekt. 'Dag', zegt hij en weg is hij. Nadat diverse medecursisten reageren dat er iets met die man aan de hand was, zeg ik: ‘Ik vind de ervaringen die hier gedeeld worden ook nogal heftig, ik dacht dat we een schrijfcursus deden.’ Dan gaan we schrijven. 

'Kiezen voor jezelf' roept bij diverse deelne(e)m(st)ers de associatie op met hun echtscheiding, ooit, en dat ze jarenlang er onder gehouden werden door hun echtgenoot. Een vrouw met een man die getraumatiseerd was door een kampverleden. Een vrouw die van jongs af aan geleerd was niet op te vallen. Een vrouw die van jongs af aan al voor het Rode Kruis wilde werken. 

Ik schrijf over mijn keuze om van het woensdagkoor af te gaan. Beetje luchtig. De dames willen dat ik voorlees, ik denk omdat ik met de echtscheidings-, depressie- en zelfmoordverhalen geen herkenning en inbreng toon. 

Na afloop vindt iedereen het jammer dat de cursus nu al afgelopen is. Ik ook. Het is bijzonder om zo uitgedaagd te worden over een verrassend thema te gaan schrijven. De cursusleidster vindt het ook jammer. Ze hadden geen idee wat voor soort mensen er op de cursus af zouden komen. Het valt ze 200% mee, denk ik. Misschien gaan ze wel door. 

Op naar geluk

Gelezen (of liever: gescand): Op naar geluk. De psychologie van een goed leven van Ap Dijksterhuis, hoogleraar psychologie uit Nijmegen. Het ligt in de bibliotheek bij de nieuwe boeken, en het triggert me omdat ik mij al tijden afvraag waarom ik mij regelmatig minder gelukkig voel. Soms denk ik dat het iets chemisch is. Zoals vroeger bij ongesteldheid. En bij de overgang. Oef! Dat was me wat.

Ik schreef al eerder over Joep Dohmen en de levenskunst. En nu dan Dijksterhuis. De man is nogal een levensgenieter, reiziger en wijnliefhebber, onderzoeker, professor en spreker/schrijver. Hij heeft uitgevonden dat geluk voor 40 procent afhangt van de genen, 10 procent omstandigheden, en 50 procent van gedrag. En qua gedrag raadt hij aan dat je werk zoekt/vindt dat je vervulling geeft, dat je actieve hobby’s zoekt in plaats van doelloos rondlummelen, dat je sport en beweegt, en dat je mensen helpt. Goed doet. En reizen. Reizen verzet de geest, haalt je uit de sleur. Beschrijf  ‘s avonds drie dingen die goed gingen. Je kunt er denk ik niet veel op tegen hebben. 

Na het doorbladeren en stukjes lezen ga ik interviews met deze Dijksterhuis zoeken, en tref ik een zelfgenoegzame mens, die pleit voor veel verre reizen, hoe verder hoe beter, Tokyo, Sri Lanka. Nog verder doorzoekende stuit ik op berichten dat hij aangeklaagd is wegens grensoverschrijdend gedrag, zoals dat tegenwoordig heet, jonge studentes lastig vallen.

Ons hek

Achter het huis hebben wij een gemeenschappelijke parkeerplaats en je komt er via een poort/hek. Links is voor de auto’s, rechts voor fietsers. Het hek is een elektronisch monstrum dat best vaak kapot is. Het gaat open met een afstandsbediening of met een sleutel. En het is te smal. 

Een van de oorzaken van de storingen zou zijn dat mensen het hek doorgaan als het licht nog op rood staat, je moet wachten tot het op groen staat. En als het hek dicht gaat moet je er niet snel doorheen willen glippen, daar kan de elektronica niet tegen. 

Er gaan dagelijks denk ik  wel honderd mensen door dit hek in en uit. Dus op de straat-app gaat het er vaak over. Eerst waren er drie buurmannen die het ding konden resetten, maar die werden daar ook tureluurs van en hebben toen een gebruiksaanwijzing op de mail gezet. Doe het vanaf nu maar zelf.

Gisteren ging de poort kapot. Midden op de dag. Je kon er niet in of uit. We hadden een afspraak te Nieuwegein. Ik had natuurlijk die gebruiksaanwijzing niet. Dus ik smeekte op de straat-app of een buurman ons kon redden. Er kwam er een. Heel lief. Dus wij weg. Maar daarna ontbrandde er op de straat-app een discussie, want die ochtend was er een hovenier met een te brede aanhangwagen gespot. Was die er doorheen gewurmd? Er was enige schade en sporen van modderhanden aan het hek. De opdrachtgeefster van de hovenier ontkende in alle toonaarden. Maar ja er bleken toch wel wat getuigen van wat er tussen 12u en 12.05u was gebeurd. Waarom meldt de veroorzaker zich niet? 

Het achterterrein is een hoofdpijndossier voor het bestuur van de VVE. De lampen aan de schuurtjes doen het al jaren niet meer dus parkeren moet ‘s avonds in het stikkedonker. De parkeerplaatsen zijn iets te smal omdat ze bij het inrichten van het achterterrein een parkeerplaats te weinig hadden berekend. En iedereen had een parkeerplaats gekocht. Toen werden ze allemaal wat smaller. 

Oude muziek

Raar om nu vooral muziek te streamen, terwijl de muziek uit mijn twintiger en dertiger jaren op elpees in de muziekkast staat. We hebben niet eens een platenspeler meer. Bobby luistert ook niet naar elpees, maar naar cd’s die hij in de loop van dertig/veertig jaar heeft verzameld, ik stream. 

Maar mijn eerste elpees waren zo belangrijk voor mij. Ik had er eerst natuurlijk niet zo veel, dus dan draaide je ze steeds maar opnieuw en opnieuw. Uit die tijd stamt de collectie popmuziek, soul, klassiek maar ook cabaret. De popmuziek is wel terug te vinden op Spotify, maar Nederlandstalige cabaretmuziek van de jaren zeventig staat er maar mondjesmaat op, zeker die van de vrouwen. Ik luisterde indertijd graag naar vrouwen: naar Jasperina de Jong, Martine Bijl, Liselotte Gerritsen, Jenny Arean, Conny Stuart, Hetty Blok, om er maar een paar te noemen. Hun  liedjes kon ik dromen en van voor naar achter en uit het hoofd. Op YouTube staat trouwens meer dan op Spotify. Zo doe ik ineens  een avondje Jasperina de Jong. Heerlijk. Die stem, die dictie, het beschaafde venijn, heel leerzaam en vormend was dat voor een meisje dat met psalmen was opgegroeid. Puur genieten.

Song of Peace

Nieuwe muziek in de mail: 'Song of Peace' van Jean Sibelius, hier gezongen door de prachtige groep Voces8. De dirigente legt uit dat er in de kerk te Bilthoven discussie is of er wel een kerstnachtdienst kan zijn op kerstavond met deze oorlog in Gaza. Zij heeft toen dit lied ingebracht, en nu mag het wel.

This is my song, O God of all the nations,

A song of peace for lands afar and mine.

This is my home, the country where my heart is,

Here are my hopes, my dreams, my holy shrine.

But other hearts in other lands are beating,

With hopes and dreams as true and high as mine.

My country’s skies are bluer than the ocean,

And sunlight beams on cloverleaf and pine.

But other lands have sunlight too, and clover,

And skies are everywhere as blue as mine.

*This is my song, O God of all the nations,

A song of peace for their land and for mine.

So let us raise this melody together,

Beneath the stars that guide us through the night;

If we choose love, each storm we’ll learn to weather,

Until true peace and harmony we find,

This is our song, a hymn we raise together;

A dream of peace, uniting humankind.

Thaise curry

Ik ben de laatste tijd nogal van de Thaise curry’s. Deze is van de site Libelle Lekker, uit België, nooit van gehoord, maar zeer geslaagd. En snel klaar ook. 

Als groenten gele paprika, aubergine, peultjes en taugé, en ik heb er ook maar ui en knoflook bij gedaan. In het recept staat ‘sojaspruiten’, Huh? Maar dat is dus Belgisch voor taugé. Ik heb er kip in gedaan, maar je kunt natuurlijk ook vegetarische varianten verzinnen. Of garnalen. 

De saus is op basis van gele curry en kokosmelk. Gele curry is milder dan rode en groene. En dan op het laatst koriander en kokossnippers erop. Volgens mij zouden cashewnoten het ook heel goed doen. 

Recept:

https://www.libelle-lekker.be/bekijk-recept/70080/thaise-curry-met-kip-en-kokos-70080

Abide with me

We hebben de traditie met zondagse Choral Even Songs weer opgepakt en de tweede zondag van de maand is het in de Anglicaanse The Holy Trinity Church, vlakbij het Wilhelminapark. Best een eindje fietsen als het koud is. Maar het is er heerlijk Brits en ze eindigen met het prachtige troostrijke ‘Abide with me’. Zo’n mooi lied. In het Nederlands heet het ‘Blijf bij mij Heer…’.

Op YouTube staat een mooie versie  van The King’s Singers.

Zwitserland

Het is al half november en er is nog altijd geen fotoboek van de laatstleden zomervakantie. Het was ook een beetje een rare vakantie, die begon in een luxe appartement in midden-Zwitserland met slecht weer, toen een paar dagen in een villa aan het Lago Maggiore met een enorme hittegolf, en toen weer terug naar Zwitserland, het Italiaanse gedeelte met uitgesproken slecht weer, zeg maar gerust kóud. Ik hoor me er zelf af en toe nog over vertellen. 'Ja, we waren dit jaar in Zwitserland. Terwijl er in heel Europa een enorme hittegolf heerste, of hagelstormen, waren wij in de Alpen in Zwitserland. Het was heel  koud. Gelukkig hadden we dekens mee.'

Zwaze die mij op Facebook  volgt zei laatst dat Bobby en ik altijd van die boeiende avontuurlijke creatieve vakanties hebben, voor zover zij dat kan zien aan de foto's die ik op Facebook plaats.

Zelf vind ik de foto's van de vakantie niet je echt uitnodigend om dat ook  eens te gaan doen. Zoals ik dacht bij de vakanties naar Bretagne en Schotland en Zweden. Hoewel ik best goeie herinneringen heb. Het is de kunst het boek te maken dat de vakantie recht doet. Het omslag heb ik al. Zijn-met-wat-is, zei de zangeres van Wishful Singing van de week. 

Sint Maarten

Elk jaar leven Bobby en ik er helemaal naar toe: Sint Maarten. Bij AH hebben ze het dit jaar ook ontdekt: twee zakken minimarsen voor de prijs van anderhalf. In één zak zitten 25 minimarsjes. Is dat genoeg? Of niet? Hoeveel kinderen kunnen we dit jaar verwachten of zit ik straks met een zak minimarsjes die ik op ga schrokken. U begrijpt het al: ik koop twee zakken. Want ik wil niet tekort komen.

Op de straatapp van onze zeer kinderrijke straat wordt daags tevoren al afgesproken wie met wie gaat lopen en dat de huizen die meedoen doen een kaars voor hun raam zetten. Het is zo zo zo schattig! Veertig minimarsjes gaan er dit jaar doorheen.

In 2021 schreef ik precies hetzelfde. Traditie heet dat.

Te Elspeet

Ik moet nodig weer eens naar Elspeet om te zien hoe Reenskes nieuwbakken gazonnetje erbij ligt. Onderweg naar Elspeet toe is er hier en daar nog een bui, maar daar ter plekke breekt de zon door en maken we een prachtige wandeling door bos en hei. Het is hier beduidend stiller en rustiger wandelen dan rond Utrecht, al heb ik daar ook niet te klagen. Over geluksmomentjes gesproken. Toen we van de week uitgenodigd werden om een geluksmoment te beschrijven vielen mij ook die tientallen zo niet honderden wandelingen met Will te binnen. 

Elspeet lijkt een goed alternatief.

Op zoek naar menselijkheid

Al dagen heb ik een aandrang om naar Rotterdam te gaan, naar de tentoonstelling ‘In Search of Humanity’ in de Kunsthal van de Chinese kunstenaar Ai Weiwei. Het is een retrospectief. Veertig jaar werk. Vandaag is het zover. 

Pff. 

Ik wist het natuurlijk wel, het is alle wereldleed recht in je gezicht, en het is er druk, dus een genoegen kun je zo’n bezoek niet noemen. Hij is van mijn geboortejaar, 1957, en dan denk ik voornamelijk: wat heb ik beschermd geleefd. Wat zijn er miljoenen veel mensen die niet beschermd leven, die onderdrukt en gemarteld worden, waar het land kapot gebombardeerd is, die met miljoenen op de vlucht zijn en nergens terecht kunnen.

Ai Weiwei heeft zich in eigen land verzet tegen de repressie en heeft jaren in de gevangenis gezeten. Dat heeft hij gethematiseerd. Grote zwarte ‘kijkdozen’ waarbinnen gevangeniscellen waar je door een raampje de kunstenaar als gevangene ziet zitten. 

Toen hij eruit kwam en naar Berlijn verhuisde is hij vluchtelingenstromen gaan filmen. De vluchtelingen zoals ze op Lesbos aan kwamen met duizenden in gammele bootjes tegelijk. Vluchtelingenkampen in de woestijn in Irak, duizenden witte tenten in een dor en droog land. En ‘wij’ willen ze in de regio laten opvangen. Het zijn de dingen die je allemaal wel weet maar het is te veel. Op de tentoonstelling wordt het je recht in je gezich geslingerd. 

Hij maakte werken over de lockdown in Wuhan tijdens Corona, mensen die maanden (of was het járen? Ik weet het niet meer) binnen moesten blijven. Hij laat oude materialen zien, oude ambachten, oude beelden, omdat dat door repressieve regimes allemaal vernietigd wordt. 

Hij woont nu aan de westkust van Portugal.

Zin (3)

Er is toch vaak wat aan de hand op het spoor. Nu is er weer een ‘aanrijding’ ergens en rijdt er geen trein van Amersfoort naar het westen. Allemaal reizigers in paniek, vooral zij die Schiphol moeten halen. Het NS-personeel weet het ook niet. Er worden dingen omgeroepen die niet kloppen. Ik haal maar een patatje. En dan maar een blogje vanaf station Amersfoort.

Ik kom van de schrijfcursus ‘Vind Je Eigen Zin’. De eerste keer viel me een beetje tegen, de tweede keer was de theatervoorstelling, en deze keer doen we eerst een rondje over de voorstelling en dan een schrijfopdracht. Het rondje over de voorstelling is vrijwel unaniem. De Wishful Singing-zangeressen waren geweldig en de journalist was een hark. Nu is er één van de zangeressen Marjolein Stots aanwezig, en de directrice van de cursus subsidiërende instantie. Marjolein luistert naar onze reacties en geeft antwoord op onze vragen. Trouwens, háár antwoord op de vraag naar de zin van het leven was/is ‘zijn-bij-wat-er-is’. Zij is naast zangeres ook yoga-docente.

Dan de schrijfopdracht: beschrijf een geluksmoment uit je leven en laat in je beschrijving alle zintuigen terugkomen. Dat is nog eens een heilzame opdracht! Ik kan wel honderd geluksmomenten bedenken. Het idee alleen al. Eerst moeten we in een Subgroepje één geluksmoment vertellen. Iedereen vertelt iets wat zij veroverd heeft. Een vrouw die getrouwd was met een rij-instructeur en haar man zei dat zij haar rijbewijs nooit zou halen. Toen heeft ze stiekem haar rijbewijs gehaald en heeft staan juichen bij het CBR. Ik vertel van mijn fietstocht laatst langs de Oostzee. Wat een leuke opdracht!

By the way: Amersfoort is verkozen tot European City of the Year.

https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/3657023/amersfoort-verkozen-tot-beste-stad-van-europa

Oktoberregen

Ik hoorde het vandaag al op de radio, maar het plaatje op de site van de NOS bevestigt eens te meer hoe erg het was/is met de regen hier: wij wonen precies midden in die donkerblauwe plas. Daar ligt mijn volkstuin te verzuipen.

Druivengaard

Mijn interview met de wijnbouwer in Utrecht (en het Park) staat online. Misschien vindt u het ook leuk om te lezen. Het is zo bijzonder dat er zoveel gebeurt op en rond een park.

https://maximapark.nl/een-wijngaard-in-het-maximapark/

Op fietse

Met E. eindelijk weer een lange fietstocht. Door de eindeloze regen van de afgelopen maand was mijn laatste fietstocht alweer meer dan een maand geleden: die langs een stukje Oostzee.

 

Vandaag schijnt de zon, verder gaat het weer het regenen de rest van de week. 

E. heeft de route bedacht. We verzamelen bij het Rode Kruis aan de Koningsweg, dan naar Bunnik, Odijk, Langbroek, Doorn, Driebergen, Bunnik, Rhijnauwen, Wilhelminapark, centrum, Zuilen. Op de foto ziet u de Langbroeker Wetering. In totaal is de tocht 55 km, voor mij dan. Voor haar is het 45 km. Het is behoorlijk koud en winderig, na afloop maar een tukje doen.

In beweging

Zus&Zwager1 komen einde middag even op de koffie, na een wandeling door de Kaapse Bossen. Daar was ik nog nooit, die liggen bij Doorn. Die kant (zuid-oost) van Utrecht moet ik ook eens proberen. 

We hebben het onder meer over bewegen. Het is toch echt een ding naarmate je ouder wordt. Een aantal mensen om mij heen beoefent yoga of tai chi, dat is langzamer, maar ook een aantal doet Nederland in Beweging. Bewegen is natuurlijk je hele leven belangrijk, maar als je ouder wordt wordt het urgenter. 

Je kunt zeggen: we fietsen en wandelen toch, maar dan beweeg je alleen of vooral de benenwagen. Ik doe dus al jaren eens in de week vijf kwartier de gymnastiek, dat is al heel heilzaam, maar niet echt genoeg. Dus nu probeer ik ook Nederland in Beweging. Vóór het ontbijt. Het is maar een kwartiertje. Er zijn mensen die die oefeningen pittig vinden, maar dat vind ik niet. Ik vind ze vooral stóm. Dus me daar overheen zetten. En dan na afloop nog even op één been staan. Los. Voor de balans.

Pompoen ovenschotel

Bobby had zondag uit een van zijn Duitse kookboeken een ovenschotel bereid met veel vergeten groenten, waarvan er nu nog steeds heel veel in de koelkast liggen. Dus dit wordt hier te huize de week van de vergeten groenten.

De eerste is een pompoen ovenschotel. Zeer geslaagd. Eerst een laag gehakt (evt vega) met ui en champignons en tomatenpuree en de helft van de pompoen. Dan daarop een laag aardappelpuree met daarin de andere helft van de pompoen. Daarop een laagje geraspte kaas en pompoenpitten. Erg lekker herfstmaaltje.

Recept:

https://www.leukerecepten.nl/recepten/pompoen-ovenschotel-2/

Nat

Eindelijk lijkt het af en toe een poosje droog te zijn en kan ik weer eens naar de tuin. Ik weet al dat het erg zal zijn, zompig, nat, plassen, je kan net zo goed een paar maanden wachten. Maar het geeft toch ook wel voldoening om de druif te snoeien en de braam en misschien de vlinderstruik. En de vogels bij te voeren. Er is een prachtig roodborstje in de tuin. Zomaar.

Bank-app

De bank heeft een nieuwe app. Ik word daar al weken op geattendeerd, maar ik zie er een beetje tegenop om die te installeren. Verder ben ik heel blij met de bank-app. Al jaren. Het is veel fijner en makkelijker en sneller dan bankieren via de computer. Dat doet Bobby nog altijd, met zo'n apparaatje waar allemaal digicodes op verschijnen. Hij is ontstemd dat dat wordt afgeschaft en dat hij binnenkort wordt gedwongen om via een smartphone te bankieren. 

Zoals gezegd ben ik zeer tevreden met de app, waarom moet dat nou weer anders? Er gaat te vaak van alles mis als ik iets officieels probeer te installeren. Dan denk ik dat het aan mij ligt, en dat is vaak niet zo. 

Gisteren probeerde ik het al, op de telefoon. Lijkt me logisch, want de app zit op je telefoon. Maar als eerste moest ik mijn e-mail bevestigen en kwam er een code in mijn e-mail. Maar zodra ik overschakelde van de bank-app naar de e-mail vloog ik uit de bank-app, moest ik opnieuw inloggen en was die code in de e-mail niet neer geldig. Nadat dat drie keer gebeurd was had ik te vaak een nieuwe code aangevraagd en moest ik wachten tot later.

Vandaag nog maar eens proberen, en nu de code uit de e-mail op de laptop gevist. Dat lukt, en alle gegevens van het bankpasje werken ook, dus we schieten op. Daarna moet ik echter een code via de sms intypen en dan gebeurt weer hetzelfde.

Het bericht

Gelezen: Het bericht door de Oostenrijkse schrijfster Doris Knecht. Het boek wordt aanbevolen met dat het geschikt is voor fans van Juli Zeh, wat ik ben. Spannend verhaal over een vijftig-plus vrouw Ruth, scenarioschrijfster, sinds drie jaar weduwe nadat daar echtgenoot Ludwig tijdens een skivakantie om het leven is gekomen. Ze woont in een rommelig houten huis dat hij gebouwd heeft. Op de percelen om hen heen worden steeds meer peperdure villa’s gebouwd. Ze valt steeds meer uit de toon. Uit zijn mail is gebleken dat hij de laatste maanden voor zijn dood een andere vriendin had. Ze krijgt nogal persoonlijke vijandige berichten van anonieme accounts via Twitter en Facebook, steeds naarder en beledigender, maar het is volstrekt onduidelijk wie die stuurt. De berichten gaan ook naar familie en vrienden. Die beginnen steeds meer aan haar te twijfelen. Een vorm van vrouwenhaat op de social media. Spannend hedendaags.

Corrie

Ik krijg een appje van Corrie, een van de sopranen van het woensdagkoor waar ik nu af ben, en die ook altijd meeging naar het café en erg van schilderen houdt. Dat ze me mist. En hoe die techniek van mij ook al weer is waarmee ik zulke mooie portretten maak. Want zij had het verzoek gekregen om een foto na te schilderen. 

Nu zit zij nog in een mapje met foto’s van het koor, en omdat het de hele dag regent en ik weer niet naar de tuin ga, wordt het een portret van Corrie.

Liebes Kind

Ik raakte verzeild in de nieuwe Netflix-hit ‘Liebes Kind’. Zes afleveringen van drie kwartier in een keer gekeken. Het gegeven is heel gruwelijk: een jonge vrouw die door een psychopaat wordt opgesloten. Met kinderen. Jaren. Doet denken aan de Belgische affaire Dutroux en het Oostenrijkse meisje Natascha Kampusch. Deze vrouw weet te ontvluchten met het meisje en wordt aangereden door een auto en komt in het ziekenhuis terecht. Omdat ze zegt dat ze Lena heet wordt een 13 jaar oude zaak van een verdwenen en nooit gevonden studente die Lena heette opgerakeld. Maar als de ouders komen kijken is dat Lena helemaal niet. En wie is dat wonderlijke meisje Hannah dat de meest gedetailleerde weetje weet? Waar komen ze vandaan? Twee rechercheurs gaan op zoek. Het is heel complex en heel spannend. Ik zou denken dat ik er niet naar zou kijken, zo’n gruwelgeschiedenis, maar ik kijk ‘m in een keer helemaal uit.