Al dagen heb ik een aandrang om naar Rotterdam te gaan, naar de tentoonstelling ‘In Search of Humanity’ in de Kunsthal van de Chinese kunstenaar Ai Weiwei. Het is een retrospectief. Veertig jaar werk. Vandaag is het zover.
Pff.
Ik wist het natuurlijk wel, het is alle wereldleed recht in je gezicht, en het is er druk, dus een genoegen kun je zo’n bezoek niet noemen. Hij is van mijn geboortejaar, 1957, en dan denk ik voornamelijk: wat heb ik beschermd geleefd. Wat zijn er miljoenen veel mensen die niet beschermd leven, die onderdrukt en gemarteld worden, waar het land kapot gebombardeerd is, die met miljoenen op de vlucht zijn en nergens terecht kunnen.
Ai Weiwei heeft zich in eigen land verzet tegen de repressie en heeft jaren in de gevangenis gezeten. Dat heeft hij gethematiseerd. Grote zwarte ‘kijkdozen’ waarbinnen gevangeniscellen waar je door een raampje de kunstenaar als gevangene ziet zitten.
Toen hij eruit kwam en naar Berlijn verhuisde is hij vluchtelingenstromen gaan filmen. De vluchtelingen zoals ze op Lesbos aan kwamen met duizenden in gammele bootjes tegelijk. Vluchtelingenkampen in de woestijn in Irak, duizenden witte tenten in een dor en droog land. En ‘wij’ willen ze in de regio laten opvangen. Het zijn de dingen die je allemaal wel weet maar het is te veel. Op de tentoonstelling wordt het je recht in je gezich geslingerd.
Hij maakte werken over de lockdown in Wuhan tijdens Corona, mensen die maanden (of was het járen? Ik weet het niet meer) binnen moesten blijven. Hij laat oude materialen zien, oude ambachten, oude beelden, omdat dat door repressieve regimes allemaal vernietigd wordt.
Hij woont nu aan de westkust van Portugal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten