donderdag 30 juni 2011

AddisAbabaBand

Het is na tienen, maar ik ga nog een eindje kuieren, langs het kanaal. Lijkt me wel goed voor van alles. Kom ik aan bij het kanaal, hoor ik aan de overkant onder de brug muziek. Of herrie. Of muziek. Herrie. Wat is het? Ik wilde toch genieten van de stilte en de binnenvaartschepen?

Maar het geluid trekt toch, dus na wat geheen en weer steek ik de brug over en kom ik in geweldige muziek terecht. Tien jonge mannen spelen onder de brug. Toetsen, gitaren, koper, percussie, viool. Ze zullen wel op camping Zeeburg logeren. Ze spelen oneindig lang en leuk. Ik heb er geen tekst voor. Wat is dit voor muziek? Ik vraag aan een van de toeteraars waar  ze vandaan komen en het antwoord is Denemarken. Ik krijg zomaar een demo-cd-tje mee. Daar staat hun naam op: AddisAbabaBand.

Zul je dat weer hebben: ik heb geen iPhone mee. Ga nu eens zónder telefoon, Lucie Theodora. Heb ik nu weer spijt van, want nu heb ik geen foto. Laat staan een filmpje. Ik blijf bij de muziek tot het donker is.

Op internet is er ongeveer niets over ze te vinden. Alleen een profiel op MySpace, met dit plaatje. Volgens dat profiel spelen ze afrobeat / psychedelic / trance en komen ze uit Aarhus, Midtjylland, DK. Het zijn jongens die muziek maken, geen websites. En goed! Ik gun ze zo een zaal. Maar ik weet geen zaal. Onder de brug is ook mooi. Eerst ben ik de enige toehoorder, maar er blijven steeds meer mensen hangen.

Kantoorleven

Jeannette, die overal voor opdraait, draait ook echt óveral voor op.

Nu weer is er een collega - jonge moeder - die ineens haar baby meeneemt. Waarom dat weet niemand. Ze heeft een interview. Maar de baby heeft honger. Op afstand is het huilen al vrij snel vrij onverdraaglijk, dus ik moet maar even naar moeder-en-kind toe om er contact mee te krijgen. Ik zie dat de jonge moeder de baby de fles geeft. Baby weer stil. Gerustgesteld loop ik terug naar de redactie en zeg zomaar zonder erbij na te denken: 'Ik heb er even een kussen op gelegd.' O wat geestig. O, sorry, Jeannette, dat heb ik niet gezegd. Zeg alsjeblieft niet tegen de jonge moeders dat ik dat zei! Please!

Later zie ik Jeannette wiegend met de kinderwagen haar werk doen. Jeannete verdient vijftigduizend lintjes.

Notting Hill

Ik val in het staartje van de film 'Notting Hill', die ik al vele keren gezien heb en ik denk nog vele keren zal zien. Heerlijke romcom. Ben ik de enige die kijkt? Die zo sentimenteel is? Nee er wordt door meerdere vakgenoten over getwitterd, zie ik. Een van hen is Hubert van B. die meldt hoezeer hij (weer) geniet en dat hij er regelmatig van droomt een Hugh Grant te zijn.

dinsdag 28 juni 2011

Grieks lampje

Al die ongelukkige Grieken op het journaal. Gaan ze morgen voor de miljarden bezuinigingen stemmen? Zo nee, wat dan? 'We zijn dood, we zijn hoe dan ook dood', zei een Griek op het journaal.

In mijn kapelletje luister ik wat naar de cd 'Sappho de Mytilene' van de Griekse zangeressen Nene Venetsanou en Angelique Ionatos. Aan mijn plafond hangt een glazen lampje dat ik onlangs op Samos kocht. De Griekse kalender met heiligen-iconen moet nog opgehangen. Mijn huis, mijn cd-kast, mijn hoofd zit vol voorkeur voor Griekenland. Fijnste vakantieland ter wereld.

Ik wil niet naar de Telegraaf en de PVV luisteren. Van-onze-belastingcenten. Maar iedereen praat ineens over de Grieken alsof het de grootste uitvreters ter wereld zijn. Misschien is het waar, maar het is niet mijn ervaring. Als toeristj heb ik er altijd met kleine ondernemers te maken gehad, die hard moesten werken voor weinig geld. Heel prettig, aardig, toegewijd en rommelig.

Dromen

Mutti wil alleen maar de hele dag in bed.  Het is wel saai voor mij, maar aan de andere kant, dan kan ik af en toe (tussen het wassen draaien, ophangen en boodschapjes doen) ook nog aan mijn content-strategie werken. Zelf wilde ik afgelopen zaterdag toch ook alleen maar in bed? Misschien lucht het ook bij haar iets op.

Ik haal haar er af en toe toch maar uit, zoals voor het middageten.
- Mag ik nu weer naar bed? Ik wil niets anders. Nee, geen wandelingetje. Ik wil naar bed. Ik ben er zo flauw van! Waarom is dit zo?'

En ik haal haar eruit voor de thee. Conversatie:
- Wat doe ik toch fout?
- U doet niets fout. U bent zo lief!
- Ik weet niet wat ik moet.
- We drinken een kopje thee en dan mag u weer naar bed.
- Ik droom de hele tijd.
- Wat droomt u dan?
- Dat ik alles fout doe.

Nagenieten

Hani501 heeft een keuze gemaakt uit haar 638 foto's van ons event-aan-zee van vrijdag en is tot een selectie van cira 80 gekomen. In twee afleveringen. Het is echt nagenieten. Ook al moest ik zaterdag enorm bijkomen, ik heb er wel van genoten, zie ik op deze foto. Ik stuur de sprekers allemaal dank-mailtjes, dank dank dank, je was geweldig, je was de ster van de dag, en ik krijg allemaal enthousiamse terug.

Weeralarm

Niet alleen het KNMI, ook de NS begint weeralarmen af te geven. We hebben nu nog een hittegolf, ineens, en straks hebben we noodweer. Met hevig onweer en hagelstenen van wel 5 cm. Hoewel er ook géén hagelstenen kunnen vallen, meldt het weeralarm. Daar heb je wat aan.

Vannacht nog werd het noodweer voor hier in het Noord-Oosten des lands verwacht in de late avond, maar in Zeeland is het al begonnen. Op Nu.nl staan prachtige foto's. Het lijkt me wel wat, hagelstenen van 5 cm als ik over de Veluwe rijd. Grauwe ellende. Diepe putten op mijn dak. Kletsnat schuilen bij een benzinepomp.

VVD-er René Leegte wil af van het KNMI, lees ik, omdat het CO2 zou prediken. De 60 miljoen subsidie moet maar weg bij het KNMI, omdat het de oren teveel laten laat hangen naar het kritische panel van klimaatonderzoekers IPCC en niet onafhankelijk zijn. ('En-dat-van-onze-belastingcenten.')

Mutti is vanochtend zelf opgestaan, heeft zich zelf aangekleed. Om mij in mijn logeerbedje te komen vertellen dat ze zo moe is en weer naar bed wil. 

maandag 27 juni 2011

Dat wij voorgoed alleen zijn

Mutti ligt al in bed als ik binnenkom. 'Ik was zo moe, ik kon niet meer.' We zitten hand in hand, ik op de rand van haar bed. 'Ik ben blij dat je er bent.' Zo lief, zo alleen, zo moe. Wat zou ze denken? Zou ze bang zijn? 'Je blijft toch slapen hè', vraagt ze. 'Ja', zeg ik. 'Dat vind ik fijn', zegt ze. Ik ben nog maar net aangekomen en zie er nu al weer tegenop om weg te gaan. 

Moeder

Zo lang zij rustig leeft
kunnen wij haar vergeten,
ze kost ons zorg noch geld,
ze doet ons nimmer zeer;
tweemaal in 't jaar, misschien,
gaan wij nog bij haar eten
en lachen als zij zegt:
Het is de laatste keer.

Maar één kort spoedbericht
maakt ons tot zonen,
wat ons gewichtig werd
valt plots en dwaas uiteen,
wij dachten in onze eeuw
en werk te wonen
tot wij beschaamd en leeg
haar kleine huis betreên.

Ze heeft op ons gewacht.
Tenzij ze is gestorven.
Daar ligt wie onze moeder was,
het arm gezicht waarin veel eenzaamheid
berusting heeft gekorven
beschenen voor het laatst
in reeds vervreemdend licht.

Dat wij voorgoed alleen zijn thans,
dat alle bronnen vervloeien in de tijd,
bedroeft ons hart zo niet.
Maar dat onze overmoed
zich nimmer heeft bezonnen
over haar eenzaamheid,
dit wordt ons taaist verdriet.

Karel Jonckheere

Beschaving

Ik weet niet precies waarom, maar ik heb weinig aandrang om mee te lopen in de Mars der Beschaving. Ik denk dat de gekozen naam me tegen de borst stuit. Alsof alleen beschaafde mensen meelopen. Alsof je onbeschaafd bent als je niet meeloopt.. Ik heb me er niet enorm in verdiept, maar kom wel meer mensen tegen, auteurs, die zich ook niet geroepen voelen. Arnon Grunberg vanochtend in de Volkskrant, Ivo Victoria op Twitter. 

Ik vind het heel naar dat zoveel kunstenaars zich nu in hun inkomsten bedreigd voelen, maar aan de andere kant: hoe erg is erg? Als ik om mij heen rondvraag waar mensen naar toe gaan, als zij uitgaan, dan is het antwoord dat ze vooral naar muziek gaan, naar Stopera, Concertgebouw, Paradiso, Bimhuis. Weinig naar toneel. Toneel schiet er het meest bij in. Daar wordt nu ook het meest op bezuinigd.

Vanochtend nemen Vinnie en ik het nieuws door en discussiëren we over de Mars. Dat de literaire tijdschriften geen subsidie meer krijgen. Voor wie is dat erg? Voor de lezers? Of voor de redacteuren, die er hun identiteit aan ontlenen? Vinnie begint ook al: 'Maar al die experimentele kunst, moet dan dan van onze belastingcenten?'  Hou op, roep ik, hou op met die zin.Ik weet het niet. Want waar gaat het over. Waar gaat er allemaal wél geld naar toe? Van uw en onze belastingcenten? Naar de JSF. Naar de hypotheekrenteaftrek. Dat zijn miljarden. Dat kan allemaal wel. En deze 200 miljoen niet. Het is een politieke keuze: cultuur is niet nodig.

zondag 26 juni 2011

Project glas-in-lood-raam (slot)


Het is prachtig, het is fantastisch. Wel een gedoe weer, dat is met elk klusje zo, want er moet een hoge ladder aan te pas komen om twee haakjes in het kozijn te bevestigen. Nu hangt er een ladder die in de gang bij de berghokken aan de wand, maar die is nogal wankel, dus die moet eerst verstevigd.

'Heb je een drevel', vraagt Bobby, maar nee, ik heb geen drevel. Dus hij naar de Praxis voor een drevel. Gelukkig is de Praxis in Oost nu ook op zondag open en hoeven we niet helemaal naar Zuid-Oost. Uiteraard komt hij pas na een uur terug met nu weer een kist ijzerwaren van Stanley, waaronder enige drevels. Een koopje! Móest.

En als het gedoe allemaal voorbij is, is het zó mooi, zo chique, zo goed! Ik ben helemaal blij!

- Project glas-in-lood-raam (1); - Project glas-in-lood-raam (2); - Project glas-in-lood-raam (3)

Perfecte Stilte

Ik moet echt bijkomen van het Event aan Zee. Perfect boek daarvoor is Perfecte Stilte van Thomas Verbogt. Het boek handelt over het leven van een documentairemaker van midden vijftig, David, die prachtige documentaires maakt, maar die privé maar wat passieloos aan leeft. Hij heeft een vriendin met wie hij samenwoont, maar zij leven welbeschouwd helemaal langs elkaar heen.

Er begint wat in zijn leven te schuiven wanneer hij bij een fototentoonstelling de moeder van zijn jeugdvriendin Valerie tegen het lijf loopt. Er blijkt een dramatische gebeurtenis plaats gevonden te hebben toen hij veertien was: toen beroofde Valerie zich van het leven. Het spel dat zij altijd speelden, van het ene dak naar het andere springen, over de steeg heen tussen hun beider huizen in eindigde afschuwelijk: Valerie laat zich in de steeg vallen. Dat is het einde Valerie.

Op een dag ziet David in een steeg een vrouw mishandeld worden door een groep mannen. Tevergeefs probeert hij iets voor haar te betekenen, en als gevolg daarvan belanden ze allebei in het ziekenhuis. Zijn vriendin wil weten waarom hij zo nodig die vrouw probeerde te redden. Het antwoord op die vraag ligt in de gebeurtenissen vóór Valeries zelfmoord. Langzaam valt alles op zijn plaats. Het is een roman over moed en keuzes maken en over de vraag hoe ver je kunt gaan in je leven. Wanneer de tijd rijp is voor een ommekeer.

Verbogt bouwt het adembenemende verhaal heel precies en omzichtig op. Je zou zo'n boek nooit een 'spannend' boek noemen, maar dat is het wel. Beklemmend. Raar: het wordt overal aangeprezen als zijn nieuwe boek, terwijl voorin het boek zelf staat dat het de tweede druk is en dat de eerste druk uit april 2001 stamt. Of is dat een typfoutje van de redacteur?

- Eerder las ik al Verdwenen tijd van Verbogt

zaterdag 25 juni 2011

Thai Tiger

In mijn Indische buurt wordt veel aan verbetering gedaan. Schreef van de week al over de nieuwe bibliotheek aan het Javaplein. Vandaag ligt er een opgewekt buurtkrantje in de bus van de drie woningbouwverenigingen die hier door de decennia heen al die smakeloze sociale woningbouw hebben neergepleurd. Het moet hier beter worden. Zij ondersteunen dat (ik neem aan Van Uw en Mijn Belastingcenten) met Nieuwbouwprojecten, koopwoningen en ondersteuning van startende ondernemers.

In het krantje lees ik een leuk stukje over een nieuwe Thai is op het Javaplein: Thai Tiger. Het is me niet opgevallen, maar gezien de foto moet het tegenover het Badhuis liggen. Het is geen wonder dat het me nooit opgevallen is, want er is geen uithangbord en er staat geen naam op het raam. En dat naast de schreeuwerige Febo.

Verrukkelijk eten we er. Héél lekker, héél vers, héél rijk van smaak. Leuke eigenaren, smaakvolle inrichting, hip wel, heel communicatief, jong publiek. Helemaal goed. 'Het zit hier vanaf het begin drie maanden geleden altijd vol,' zegt de eigenaar (die uit de IT komt, maar zin had in een meer communicatief leven), 'ook al hebben we geen reclame gedaan.' Lekker eten en prettige bediening, daar is hier een schreeuwend gebrek aan in Oost. Mond-tot-mond reclame werkt hier onmiddellijk.

Zaans IJzerhuis

Onmiddellijk vanaf de eerste keer dat ik Bobby meesleepte naar Hornbach in Zaandam en wij langs het Zaans IJzerhuis reden is het een diepe wens van hem om daar naar binnen te gaan. Maar elke keer is er wel weer een reden dat ik niet wil. Dat gaat nu al vier jaar zo.

Nu moeten we voor twee haakjes en een kettinkje - teneinde het glas-in-lood-raam in het gangraam te hangen - naar een ijzerwarenwinkel, dus waarom dan niet vandaag naar het Zaans IJzerhuis? stelt hij voor. Ik ben nog wat weerloos van de night before en stem in. Het IJzerhuis blijkt trouwens helemaal niet Zaans te heten, maar gewoon IJzerhuis.

Enfin. Nadat ik hem uitgeladen heb en een foto geschoten ga ik zelf naar de Hornbach om hun aanbod op het gebied van raamdecoratie te bestuderen. Want dat is een never ending thema. De ramen aam de achterkant van mijn woning zijn nu gedecoreerd, maar de voorkant moet nog steeds en ik heb géén idee. Hornbach heeft gordijnpanelen, of paneelgordijnen, daar wil ik van af zijn, die ik interessant vind, maar eerst maar moet laten bezinken.

Een uur later haal ik Bobby weer op uit het IJzerhuis. Hij is echt héél gelukkig daar. En koopt allerlei dingen van de firma Bahco.

Blue

Blauw is de kleur van ons Event aan Zee. Omdat het het idee is dat de zon schijnt. Het gaat om 14 uur van start. Maar om 10 uur hebben we te Amsterdam nog een onbarmhartige onweersbui. Daar rijd ik dwars door heen richting Zandvoort. Het ís mooi weer, het ís mooi weer, luidt het mantra.

En daar aan zee breekt ineens de hemel open, blauw.  Mijn mantra en het gebed van Corry is verhoord. Hier op de foto in de welkomst-stand staan Rianne (de event-coördinator, die ervoor gezorgd heeft dat alles perfect is georganiseerd) en Wout. Meer heb ik niet gefotografeerd. Het is dus even wachten op de foto's van Hani501, die zullen bewijzen dat de thuisblijvers ongelijk hadden. Zij heeft er 638 geschoten. Dat wordt schiften en deleten - dat kan dus even duren.

Het is weer geweldig. Ik ben trots op ons. De meeste lezingen zijn goed, de omdenk-show van Gunster is verrassend leuk en ontwapenend, de barbecue is goed. De band is leuk. Alleen danst eerst niemand en dus trek ik de mensen de dansvloer op, zodat daar ook daar iets gebeurt. zodat het een dag wordt om niet te vergeten. Ze maken van 'Dancing in the street' 'Dancing on the beach'. Best zwaar, trouwens, dansen in het zand.

Als ik thuiskom is de adrenaline nog torenhoog. Ga een uur in het donker op het balkon zitten. Waar blijft Bobby toch?  De buurman komt thuis, van wie ik van de week zo gruwelijk gedroomd heb. Zal ik die dan maar voor een glaasje noden? Nee, Lucie Theodora, doe dat nou maar niet. Als Bobby eindelijk komt mag hij twee uur naar mijn geratel luisteren. Ondertussen eten we een zak nootjes, een zak Japanse zoutjes en een zak tortilla-chips op.

O, kijk, in de mail zitten al de eerste foto's voor mijn blog al.  Dit is het Event-aan- Zee-team. Hani501, je bent té goed!

vrijdag 24 juni 2011

Wij stresskippen

Stadsmensen zijn stresskippen. Alle kranten heben dit bericht. Hun hersenstructuren blijken anders te zijn dan die van plattelandsbewoners. Door andere afstellingen in stressgevoelige delen van de hersenen, reageren stadsmensen heftiger op lastige situaties. Dat schrijven wetenschappers in het vakblad Nature. Stadsbewoners raken gestresst als ze zich ontheemd en/of bekneld voelen tussen groepen mensen.

Om te onderzoeken hoe het brein beïnvloed wordt door het stadsleven maakten de onderzoekers hersenscans van studenten die op dat moment kampten met sociale stress. Hen werd gevraagd een rekentest te doen, die zodanig was gemanipuleerd dat het onmogelijk was om meer dan een derde van de vragen goed te beantwoorden.

Tijdens de test vertoonden zowel de stadsbewoners als ex-stadsbewoners meer activiteit in twee specifieke delen van de hersenen, die gerelateerd zijn aan stressvolle reacties. Klachten zoals angststoornissen, schizofrenie en depressie kunnen worden verklaard door de scherpere afstellingen in deze hersencircuits bij stadsmensen.

De onderzoekers zijn nu geïnteresseerd in hóe stedelijke factoren stress veroorzaken. Iets meer dan de helft van de wereldbevolking woont in de stad. De verwachting is dat dit aantal zal stijgen tot bijna zeventig procent in 2050.Logger Console

donderdag 23 juni 2011

Openbare bibliotheek

Ik ben echt trots op het Javaplein, waar al dat leuke restaurant Badhuis  Java is en nu ook een gigantisch nieuwbouwproject met toren. Echt een eye-catcher. Vorige week aten we er met Bobby's moeder, met uitzicht op dit project en ik mijmerde: Wat zou er nu onderin dat gebouw komen. Daar zou nou een bibliotheek moeten komen!

De bibliotheek hier in de buurt zit/zat aan de Insulindeweg in een treurig donker laag jaren zeventig onderkomen. Ik heb de afgelopen weken al wel postertjes aan de ramen gezien, dat dat gaat verhuizen. Zal wel gaan sluiten, denk ik, in het kader van de bezuinigingen. Vandaag stap ik van de fiets af om die postertjes eens te gaan te lezen. Blijkt diezelfde bibliotheek nu aan het verhuizen te zijn naar datzelfde Javaplein!

Het regiohoofd van de bibliotheek: ‘Van uitleenfabriek zijn we veranderd in een punt waar je ook  terecht kunt voor cultuur, educatie en informatie. We willen een plek creëren waar we activiteiten kunnen organiseren en waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. De oude accommodatie is daar niet echt geschikt voor.’

'De nieuwe bibliotheek wordt ruimer en flexibeler van opzet en gaat van een oppervlakte van 950 vierkante meter naar ongeveer 1.550 vierkante meter. Daardoor is het mogelijk allerlei plekken, noem het pleinen, te creëren waar verschillende activiteiten plaatsvinden. Daarmee willen we meer ruimte hebben voor activiteiten’, zegt Van Duinen. ‘Nieuw is bijvoorbeeld het reizenplein. De belangstelling voor informatie over reizen is groot en daar spelen we op in met extra aandacht voor dat onderwerp.’

De nieuwe bibliotheek aan het Javaplein wordt helemaal nieuw ingericht. ‘Het zal er fantastisch uitzien’, belooft Van Duinen. ‘Het is ook een enorme uitdaging om met het gegeven budget de bibliotheek een luxe uitstraling te geven zodat  het een grote wervingskracht uitstraalt. Sommige mensen zullen het misschien als een overbodige luxe ervaren en andere mensen zullen juist fantastisch vinden. Je ziet  dat er mensen uit deze buurt zijn, die naar de centrale bibliotheek gaan omdat ze dat zo’n fijn gebouw vinden. We hopen dat zij dat hier straks ook te vinden zijn.’ 

Ik word al bijna weer lid. Vergeet acuut hoeveel honderden euro's boetes ik de afgelopen jaren naar de OB gedragen heb.

Sweet dreams

Mooie dromen, wenst Bobby me toe als we nog even bellen voor het slapengaan. Waar zal ik van dromen, mijmer ik, en ik bedenk dat ik maar eens van een mooie woonboot ga dromen. Maar eerst nog een crimi kijken.

Vespa is de hele avond al op het balkon en wil niet naar binnen, dus ik laat de balkondeur maar open staan. Ik word wakker omdat ik de buurman met het voorwiel van een oude zwarte heren-Gazellefiets zie  binnenkomen. Verstijfd van schrik lig ik in bed. Ik kijk nog eens en nog eens, en nog eens ja daar komt echt een fiets binnenrijden. Sta op, Lucie Theodora, Sla erop! Schreeuw! 

Maar niets van dat bravouregedrag. Ik lig verlamd, zak weer weg in de droom, word weer wakker, de fiets en de schaduw van de buurman zijn er nog steeds. Dóe iets! Maar ik doe niets. En dan wordt er een zwart kleed over me heen gegooid en word ik in dat kleed ingesnoerd.

woensdag 22 juni 2011

'Van onze belastingcenten'

Het is het gesprek van de dag, de toestand van de Grieken. Wat gebeurt er als Griekenland failliet gaat? Krijgen alle mensen in overheidsdienst geen salaria meer? Kunnen ze niets meer kopen. gaan alle winkels dicht. Moeten ze logeren bij de familie. Veel tuinieren. Moeten we grootschalige voedselhulp sturen. We kunnen het ons moeilijk voorstellen.

In de media heeft iedereen het maar over wij-en-onze-belastingcenten. Nederlanders-willen-niet-dat-onze-belastingcenten-naar-de-Grieken-gaan. Hier in Uitgesproken WNL weer Wiegel die aan een stuk door alle clichés van de rechtse politiek uitslaat. Hij voegt er nog net aan toe dat een staatsman iets verder moet kijken dan deze sentimenten van de straat en het grote belang in de gaten moet houden, maar kakelt dan ook weer op zijn PVV's verder. Ik vind het een crime om naar de nieuwe actualiteitenprogramma's te kijken. Ik val in een lange diepe slaap.

Voor wie zich ook wil ergeren: kijk een eindje mee. Dit programma is nog niet opgedeeld in fragmenten.

Get Microsoft Silverlight Bekijk de video in andere formaten.

dinsdag 21 juni 2011

Open Dag

Bobby maakt mij attent op de advertentie van de cursus Zing & Beleef in de VPRO-gids. Dus daar komen al die cursisten uit het hele land vandaan. Volgend jaar zijn er maar liefst drie cursussen! Romantiek, Kerst en Barok. Ik moet er de hele VPRO-gids voor door, wat is die dik, tot ik de advertentie eindelijk vind. Blijk ik zelf op de foto te staan, helemaal rechts. Vorig jaar met de Open Dag. Toen nog zonder bril. Dat is dan wel weer leuk.

Summer Rain

Drie keer per dag bekijk ik Buienradar. Het zál toch niet zo zijn dat het vrijdag regent. Als we straks ons event aan zee hebben en de mensen luisteren naar de optredens onder een tentdoek waar zachtjes of (of hard)  de regen op tikt. Dat wordt een dag om nooit te vergeten. En bovendien: het weer is altijd anders dan ze voorspellen. Vrijdag wordt het prachtig weer! Vrijdag wordt het prachtig weer. Vrijdag wordt het prachtig weer!

'We bídden gewoon voor mooi weer,' zegt onze uitgever. Dat weet ik niet hoor, maar om de weergoden toch een beetje gunstig te stemmen oefen ik extra op  'Summer Rain' van Martha Mier, want zeg nou zelf: wat is er mooier dan een zomerregentje. Alleen vrijdag niet...

En u, startende pianisten onder mijn lieve lezertjes, printen en spelen maar! Het is echt te doen.

maandag 20 juni 2011

Kom alten, iets meer passie!

Laatste avond Zing & Beleef Brahms. Ik kom op het nippertje binnen en ben de tenoren kwijt. Na enig zoeken vind ik ze vooraan bij de vleugel, vóór de sopranen. Ze zijn niet zo gemakkelijk te herkennen, want inmiddels zitten er meer vrouwen dan mannen bij de tenoren en bovendien zijn de mannelijke tenoren nogal vrouwelijk. Ze dragen roze of lichtgroene mohair truien, om maar wat te noemen.

Maar het tenorvak is vol, er is geen plaats meer voor Leen en mij. Snel sleept Hans  de dirigent nog twee stoelen en een lessenaar bij. Hij vertelt bedacht hebben: Laat ik eens gek doen en de bassen (3) en de tenoren (12) vooraan zetten. Heb ik ook eens contact met hén. Want wij zitten altijd ver bij hem vandaan, achter die zeven rijen sopranen. Volgens Leen doet hij dit speciaal om mij in zijn ban te houden. Voelt hij dat wij dreigen af te haken.

We oefenen voor de Open Dag aanstaande zaterdag. Het fijne is dat we enkele malen dezelfde liederen zingen: 'Da Unten im tale', 'Abschiedslied', 'Am Donaustrande' en 'Erlaube mir, feins Maedchen'. Eindelijk durf je een béétje voluit te gaan. We zingen onder andere dit 'Erlaube mich, feins Mädchen'. Een lied met erotische connotatie, concludeert Leen. De alten zingen nogal sloom. 'Kom alten', moedigt Hans aan, 'ik durf het haast niet te zeggen, maar graag íets meer pássie!' De alten hinniken.

Voor de laatste keer genieten Leen en ik behalve van de liederen ook van die vele alten en sopranen met hun wonderlijke  brillen, kapsels, jurken. Eén alt in het bijzonder trekt vandaag onze niet aflatende aandacht omdat zij een te korte jurk aan heeft, die vooral te kort is als zij zit. Haar benen kunnen het niet meer hebben. 'Ze is vroeger vast heel mooi geweest', fluistert Leen. 'Maar niemand heeft haar ooit verteld dat ze haar kleding inmiddels aan haar leeftijd mag aanpassen.' 

Als het vijf voor tien is moeten we de slot van het levensgeschiedenis van Brahms nog horen. 'Hij wordt ziek', vertelt de dirigent. 'O, inderdaad, snel, hij moet nog dood!', zeg ik te luid tegen Leen.  Alle koorleden en Hans zelf ook moeten lachen. Ik ben nu al treurig dat ik dit niet meer mee zal maken. Dat Rozenkoor wil ik niet hoor, zeg ik tegen Leen. We zijn het eens: eígenlijk is dit wel héél fijn, dit Zing & Beleef.

Krabbetje in het gras

Ik denk dat ik een waar wereldwonder zie, daar in het gras op de dijk  te Ankeveen, een krabbetje in het gras, maar wat blijkt? A. Het is geen krabbetje maar een krééft en B. Hij blijkt hij de Nederlandse wateren te te terroriseren. En niet alleen in de grote rivieren, maar ook in de slootjes naast de deur. Het is niet de Europese rivierkreeft, maar de rode Amerikaanse rivierkreeft die heerst. De diersoort is via tuincentra en restaurantkeukens in onze wateren terecht gekomen.

'Vooral in Zuid-Holland en Utrecht worden de wateren geteisterd door de kreeftensoort. Het diertje draagt namelijk een ziekte met zich mee dat het water vervuilt en planten en beesten uitroeit. Zelf is de rode Amerikaanse rivierkreeft resistent voor de zogenaamde "kreeftenpest".'

Maar voor degenen die zich minder druk maken om de natuur en gek zijn op lekker eten, is het een uitkomst. Kreeften kunnen namelijk heerlijk smaken en zijn doorgaans ontzettend duur. Dus: haal je schepnet maar uit de kast.

zondag 19 juni 2011

Frau und Schaf

Reenske weet een nieuwe verhaallijn voor mijn blog: Frau und Schaf. Dat moet dan denk ik wel een verhaallijn over háár worden, want ik ken niemand anders die ervan droomt een schapenboerderij te beginnen. Nu heb ik wel een 'Renske' gevonden met een schapenboerderij op Texel. Misschien moet Reenske daar maar eens op stage.

In de tussentijd lopen wij kletsend van Nederhorst den Berg naar Ankeveen en vice versa. Dat is de beste wandeling aller wandelingen. Water, weelderig groen, fikse afstand maar niet te, en halverwege een goed terras. Er hangen de hele middag dreigende luchten, maar regen valt er niet noemenswaardig.

Ankeveen is echt wel mijn lievelingsdorp. Ik zou er graag willen wonen, maar het komt er maar steeds niet van.

Lezen!

Twee weken geleden stond op de cover van Volkskrant Magazine een interview met een man van al een eindje in de vijftig met een gitaar. Zijn naam was Philip Snijder en de kop bestond uit het citaat in de trant van: 'Ik wist niet dat ik wat te vertellen had.' Dat vond ik geen uitnodigende kop. Natuurlijk had ik kunnen/moeten weten wie Philip Snijder was, maar ik wist het niet - en dat gold/geldt neem ik aan voor velen met mij. Maar dit terzijde. Toch ging ik het interview lezen. Pas na anderhalve kolom werd ik erdoor gegrepen. Dat is wel even confronterend voor mijn beroepsgroep: hoe níet-pakkende koppen & intro's je lezers laten afhaken.

Aanleiding voor het interview was dat Snijder een nieuw boek  Palermo heeft uitgebracht, dat in Palermo speelt. Maar vier jaar geleden debuteerde hij met dit Zondagsgeld, dat zich afspeelt op het Amsterdamse Bickerseiland van de jaren zeventig, een universum dat sinds de Amsterdamse stadssanering van toen geheel verdwenen is. Op die eilanden staan nu luxe appartementen voor hele andere stadsbewoners. Toen stonden er vervallen woninkjes, bewoond door Caballero-rokende en elkaar in vet plat-Amsterdams toesnauwende familieleden. Dat Bickerseiland van nog maar kort geleden is net zo exotisch als Palermo. Beide boeken zijn heel erg goed. Dat is toch wel de strekking van het interview: Móet je lezen. Ondanks matige kop en intro van het interview overtuigde het.

De sfeer van de gemeenschap op het Bickerseiland zoals Snijders dat beschrijft doet denken aan tijden van veel langer geleden, Ciske de Rat ofzo, of Theo Thijssen. De mensen die in kleine huisjes boven op elkaar leven, het is allemaal familie wat de klok slaat, iedereen loopt ongevraagd bij elkaar binnen. De conversaties zijn  van een grofheid en een platheid, net als bij Dimitri Verhulst en zijn dronken Vlaamse ooms in De helaasheid der dingen. En dan zo'n gevoelig intelligent kind, dat zich daartoe moet verhouden en liefst wegduikt.

Op een blog lees ik dat Snijder (1956) herinneringen aan zijn jeugd in een blog had opgeschreven. Een redacteur van het literaire tijdschrift De Tweede Ronde vroeg hem de blogstukjes te bewerken tot een verhaal. Zo herschreef hij acht episodes van zijn elfjarige ik tot dit Zondagsgeld, dat hij zelf omschreef al seen 'gefictionaliseerde autobiografie'.

Mooi! Pareltje. Mag je lezen.

- Philip Snijder, Zondagsgeld, Amsterdam, uitgeverij Mouria, 157 p, isbn 9045849348.

zaterdag 18 juni 2011

Kijk op de wereld

Tot slot. In de hersteltank kijk ik naar 'Uitzending Gemist', op de iPhone. De VPRO heeft een buitenlandprogramma getiteld ´Metropolis´ waarin ze ons naar de wereld laten kijken door de ogen van lokale filmmakers. Deze aflevering gaat over hygiëne: over poepen, piesen, wassen, tanden poetsen. Wist je dat behalve zeep ook houtskool, rivierwater en bosjes takken geschikt zijn om jezelf schoon te houden? Erg leuk om te zien. Ik vrees dat de PVV (en in hun kielzog VVD, CDA en SGP) dit ook wel weer een linkse hobby zal vinden. Geloof dat ik onderhand wel weer hersteld ben...

Get Microsoft Silverlight Bekijk de video in andere formaten.

Troostmeisje

Vespa is weer helemaal terug in haar rol als troostkat. Dat is het allermooiste aan Vespa 's wezen en karakter, dat ze weet wanneer een mens troost nodig heeft. Vandaag moet ik in de hersteltank en Vespa moet erbij. Vèspa! Vèspa! En ze komt!

Gisteren zeg ik tegen Hani501: Is Vespa niet mooi slank geworden? Maar Hani501 heeft beeldschone ranke prijs-Burmezen, daar kan geen Europese huis-, tuin- en keukencyper tegenop. Dus zij constateert hardvochtig: Ze heeft nog wel een puntbuik. Wat ik niet kan ontkennen.

Hani501's ranke prijs-Burmezen genieten nu zo van het buitenbestaan, dat ze niet meer in Amsterdam willen wonen en daar in de buitenplaats in plaats van troost bieden achter vogels, muizen en kikkers aan. Ook katten moeten keuzes maken. Troost (waar ze eigenlijk voor ingehuurd waren) bieden ze nog maar mondjesmaat.

Oog in oog met China

Dagje uit naar Laren. Twee blogvriendinnen hebben de tentoonstelling 'Facing China' in het Singermuseum al aangeraden, dus dat moet goed zijn. De verhalen lijken trouwens helemaal niet op elkaar, dus hoe dat kan moet nodig onderzocht. Ik heb onlangs een bijzonder vorstelijk bedrag ontvangen voor mijn verjaardag. Die steek ik eerst maar eens in een nieuwe Museumjaarkaart.

De ene bezoekster had ingezoomd op de realistische doch toch vervreemdende schilderijen, de andere op 'Slow Art', een abstracte, meer meditatieve manier van schilderen. De beide genres zijn inderdaad vergenewoordigd. De verzamelaar had toen hij met verzamelen begon, als relatieve leek, eerst realistische werken  verzameld, maar later in in een andere levensfase - kreeg hij behoefte aan stiller werk.

De realistische schilderijen zijn qua kleuren, beelden en sfeer vaak leuk, maar bij nader inzien ookwel vaak ongemakkelijk. Dit schilderij van Tang Zhigang blijft me achteraf het meest bij. Een militair met een kwetsbaar ouwelijk kinderhoofd.

Er is weinig toelichting bij de tentoonstelling over de kunstenaars en hun intenties, wel kun jee een audiotoer opje hoofd zetten waarbij een frisse oer-Hollandse vrouwenstem een tekst zegt over wat de kunstwerken voor associaties bij haar oproepen, en af en toe verhaalt ze van een bezoek aan de kunstenaar zelve. Van wie die stem is, en/of de tekst, dat meldt de audiotour niet. De suppoost weet het ook niet.

Uiteindelijk vind ik de Chinese Abstract Slow Art interigerender. Daar koop ik dan ook het boek van. daarover later wellicht meer.

vrijdag 17 juni 2011

Tweeten en getweet worden

De nieuwe levensfilosofie: ik word getwitterd dus ik besta! Ik weet het, het is een beetje discutabel, maar het is ook wel weer een beetje waar.

Bevind mij de hele dag beroepsmatig in een 'industriele' congreslocatie te Maarssen tussen de pakkemansen. De belangrijkste vreugde is twitteren - en op Twitter gelezen en geretweet te worden. Op een gegeven moment worden er grote poen-auto's binnengereden om de sprekers hun entree te laten maken, dikke Audi's en Chevrolets. Op de plasmaschermen grote afbeeldingen en de prijs van die auto's. Dat heb ik wel eens een momentje van existentiele twijfel.

De enkele vrouwen op dit congres klampen elkaar aan. In de pauze een gesprek met een ander vrouwspersoon, die vertelt dat ze in de ochtendstond voor haar klerenkast had gestaan: wat zal ik aandoen. ach ik kan toch wel gewoon een witte broek en een bloesje aan, we zijn met vakgenoten onder elkaar. Al die pakkemansen, dat had ze niet verwacht. Kom volgende week naar óns event, zeg ik. In je bloesje. Aan Zee!

Hoe dan ook: het is wel een groots moment om je zelf een paar uur later zo op Twitter terug te vinden!

donderdag 16 juni 2011

It's a miracle

Het is een wonder. Iemand is verliefd verliefd verliefd. Na regen komt zonneschijn. Er is hoop. Zij vertelt er anderhalf uur over, glimmend, stralend, aan een collega, een ex en mij. We luisteren genietend toe, Good For Her!

Ze  kan nòg wel anderhalf uur, er komen steeds meer details, maar de bar gaat dicht en we moeten allemaal de volgende dag weer functioneren. 'Het is zó ongelofelijk, dat dit kon gebeuren, deze klik, deze vrouw! Dit heb ik nog NOOIT meegemaakt. Een schitterende derde levensfase ligt in het verschiet.' Je staat erbij en luistert er met lichte verbijstering naar. Van harte gegund natuurlijk. Van harte!

Nieuwsgierig aagje als ik ben google ik het nieuwe object van liefde onmiddellijk. Een van de dingen die ze doet naast een Grote Baan is schilderen. Ik vind dit plaatje.

woensdag 15 juni 2011

En Vrolijk Voort Maar Weer

Hoe erg kan een dag zijn? Ik heb een afspraak in Amsterdam West, om ons congres 'En Vrolijk Voort Maar Weer' voor te bereiden. Die titel heb ik zelf bedacht. Het is best vrolijk weer, dus ga ik  zonder jas en op de fiets. Maar als ik uit de afspraak kom stortregent het ineens en niet zo'n beetje ook. Ik moet naar de redactie op Amstel Business Park.

Bij de Munt denk ik:  ik lijk wel gek, vlucht de Hema binnen en daarna V&D en dan H&M en Paris ici. ofzo. Op de iPhone stromen sms'jes binnen van de collega's binnen, dat er een (landelijke) KPN-storing is, en dus geen internet en geen mail.

Na een tijdje ben ik de Kalverstraat helemaal zat. Dan maar weer door. Wat is nou een beetje nattigheid, tenslotte. Stel je niet zo aan, Lucie Theodora. Eenmaal op het werk ben je zo weer droog. Maar wat is de route Utrechtsestraat/Van Woustraat/Rijnstraat lang! Tot op het bot doorweekt arriveer ik ter redactie, waar de gehele directie met het managementteam zit te vergaderen over maganementtools en managementrapportages. Hu! Krijgen we dat weer.

Internet en de mail doen het de hele dag niet.

De titel 'En Vrolijk Voort Maar Weer' is wel helemaal op jou van toepassing! lacht de marketing manager.

dinsdag 14 juni 2011

Gelezen

Heb diverse recensies gelezen over Tonio, Een requiemroman, het nieuwe boek van A.F.Th. Van der Heijden. Het is zijn relaas over zijn zoon  Tonio die een jaar geleden met Pinksteren, 22 jaar oud, op de Stadhouderskade bij het Leidseplein verongelukte. Het was vijf uur in de ochtend. Tonio fietste diep in de nacht van een feest in Oost naar zijn huis in West, van de Pijp naar de Baarsjes. Er was achteraf gezien geen andere reden te bedenken waarom hij richting Leidseplein fietste dan dat hij honger had. Daar werd hij aangereden door een rode Suzuki Swift. De bestuurder had niet gedronken. Na uren opereren moesten de artsen hem opgeven.

De recensies waren nogal indringend en het boek is daardoor regelmatig onderwerp van gesprek. Iedereen die ik spreek zegt trouwens: 'Nee ik ga het niet lezen. Ik kan het niet aan.' Het zijn óuders die dat zeggen. Bij Selexyz Scheltema staat het boek in hoge stapels opgetuigd. Mij lijkt het wel hét boek voor de Pinksterdagen. 

Ik ben geen Van der Heijden-fan zoals sommige anderen dat wel zijn. Ben één keer aan een boek van hem begonnen, maar ik vond dat toen te groot, te veel van het goede. Dat is wat hij doorgaans ook als kritiek krijgt: mag het een onsje minder? In de beperking toont zich immers de meester. Maar Van der Heijden maakt wat hij maakt. Nu is het weer een pil (632 pagina's) waar je u tegen zegt. Ik lees door. In een ruk uit, zoals dat heet.

Tonio begint met de agenten die aanbellen en de nog maar net wakkere ouders meenemen naar het ziekenhuis. En met de uren wachten terwijl Tonio wordt geopereerd, waarin ze de gruwelijke waarheid nog niet waar is. Hier is het verhaal tergend spannend. Het wachten op de afloop van de operatie wordt steeds onderbroken met terugblikken op zijn leven met vrouw en kind. Gaandeweg wordt lezer steeds dieper in de ontreddering van de ouders getrokken. Van der Heijden lamenteert  niet, hij wrijft zijn verdriet  er ook niet bij de lezer in. Het boek heeft een losse vorm, het is haast caleidoscopisch.

Van der Heijden weeft de meest prozaïsche elementen in het verhaal. Een gigantische klimop die een paar weken na het overlijden van Tonio van de gevel dondert, als een 'reusachtige kokosmat', krijgt een plaats in het verhaal, evenals de huldiging van het Nederlands elftal, die samenvalt met het moment waarop de ouders teruggaan naar de plek van het ongeluk, vlakbij het Leidseplein. Deze gebeurtenissen vormen samen een grootse apotheose.

De momenten die Van der Heijden oproept zijn onvergetelijk. Hoe ze kozen tot de naam Tonio. Hoe ze Tonio als tweede naam Rotenstreich (de naam van Adri's vrouw Mirjam) zouden geven, wat niet lukte en uiteindelijk op de grafsteen wel. Mooi is ook de passage waarin hij beschrijft hoe waakzaam Tonio is als peutertje in een nachtbus op een vakantie, waarin hij als een duikelpoppetje steeds weer rechtop gaat zitten om met verschrikte ogen rond te kijken naar al die vreemde nachtelijke vormen en lichtjes. Een herinnering die wordt gevolgd door de realiteit: 'O, godverdomme Tonio... had je vanmorgen vroeg, toen het nog licht moest worden boven de Stadhouderskade, diezelfde waakzaamheid maar kunnen opbrengen.'

Het meest pakkend is de openhartigheid van dit boek. Plaats voor behaagzucht is er niet. Tonio beschrijft de oncharmante rouw van twee ouders om hun kind tot in alle hoeken en kieren. Op een overrompelende manier maakt het de ontreddering invoelbaar van ouders die hun kind kwijt zijn. Dat verlies gaat samen met een irrationeel, maar niet de kop in te drukken schuldgevoel: 'Ik heb je niet kunnen behouden. Ik ben geen flikker meer waard.'

Het is mooi, het is goed, het is een belevenis. Het is wel weer véél, die 632 pagina's, maar ik begrijp dit keer heel goed dat het niet minder kon. 

A.F.Th. van der Heijden, Tonio. Een requiemroman, De Bezige Bij, € 23,50, isbn 9789023459545

maandag 13 juni 2011

Korenslag

Zoals al eerder gemeld  neemt Mutti deel aan diverse digitale moderniteiten, zoals Skype. Ze heeft ook digitale televisie, ik geloof vanwege het EO-kanaal Spirit 24. Terwijl ik zit te bloggen doet zij de EO aan. Elke keer ben ik weer verbaasd wat ze allemaal wel kan als je je niet met haar bemoeit. Zo komen we terecht in het EO-programma Korenslag. Het is een herhaling van de Halve Finale van vorig jaar die ik zie, maar ik heb dat programma nog nooit gezien. Er doen allemaal seculiere BN-ers aan mee.

Het is behoorlijk leerzaam voor iemand die ook in een koor wil.

Topklasse in Emmen

Mutti vraagt zo ongeveer elke minuut: 'Wat gaan we nu doen?', 'Wat moet ik nu doen?' 'Wat doe jij nu?' 'Wat is dit?' 'Dat is thee.' 'Wat is dit?' 'Dat is karnemelk.' 'Wat moet ik ermee doen?' 'Opdrinken.' 'Die eerst?' 'Ja, die eerst.' 'En nu?' Vandaag vind ik het moeilijk.

Probeer een boek te lezen, maar door die vragen kom je geen steek verder. Tonio lees ik, van A.F.Th. van der Heijden, waarachtig geen lichte kost. 632 pagina's. Verstop me achter de computer, maar dat is ook niet lief.  Iemand heeft de zuster van de thuiszorg afgezegd, vanwege dat ìk kwam. Ik zal de zuster van vanavond vragen of ze morgen wél komt. Dan heb je tenminste een paar ijkpunten in de dag. Dan kun je soms nog eens antwoorden: 'De zuster komt zo'.

Ineens is er rumoer, op straat. Vrachtwagens met daarop in hossende oranje geklede lieden rijden luid toeterend over de Wilhelminastraat, gevolgd door even luid toeterende personenauto's. In Amsterdam zou zulke herrie wijzen op een Turkse bruiloft, maar hier? 'Mutti, kom! We gaan op het balkon op onderzoek uit.' De oranje mensen hossen en wuiven en Mutti wuift vrolijk terug. Ze is net de koningin op het Bordes. Dan doe ik ook maar mee. En zo staan we samen breed lachend naar voetbalgekken te wuiven. Want: 'WKE heeft vanmiddag in Wezep door een 3-0 (ruststand 1-0) overwinning op Hilversum de topklasse bereikt.'

Wat betekent WKE, vraag ik de zuster die Mutti naar bed komt brengen. WKE staat voor Woonwagenkamp Emmen, vertelt ze, en de meeste spelers van WKE wonen ook op het woonwagenkamp. 'Verschríkkelijk', zegt de zuster over die herrie en over WKE. 'Ik kwam ze overal tegen. Verschríkkelijk!'

De waarheid over WKE

zondag 12 juni 2011

Halve Zoolstra

Moeten we het nog hebben over staatssecretaris Halbe Zijlstra? De kranten staan bol van de cultuurbezuinigingen. Zonder slag of stoot, legt adviezen Adviesraad naast zich neer, de botte bijl, zonder enig benul van - laat staan gevoel voor - wat hij kapot maakt. Wie is die man dat hij dat doen mag? Dat hij er trots op is? Woorden schieten je tekort. Maar ongenoemd laten kan ook niet. Dus maken we berichten. De Volkskrant haalt dit Pinksterweekend zijn commentaren ook bij het ANP vandaan.

Voor wie niet weet waar het over gaat

Logeren

Wat is nou het leukst aan uit logeren gaan? Hoeveel programma moet je willen doen? Of juist niet? Zelf vind ik weinig programma het leukst, want als een ander in jouw huis is (of jij bent in andermans huis) dan is dat gegeven eigenlijk al programma genoeg.

Ik laat Bobby's moeder de map met mijn minstens 100 mandala's zien, die ze hartstikke mooi vindt en ik stel voor om te gaan kleuren, maar ik schroom ook een beetje omdat vaak mensen in een soort prestatiedrang en faalangst terechtkomen. Wat je ook zegt: ('Het resultaat doet er niet toe', 'Het gaat om het dóen', 'om het ontdekken', 'om de concentratie', 'om het plezier', 'het wordt altíjd mooi' ) het helpt niet. Maar ze wil graag.

Verder vind ik ons buitengewoon knus en zoet. Denk wel: Wat zal ze straks vertellen als ze thuis komt? 'Het was best leuk. Ik heb in een kapelletje geslapen, we zijn naar de H. Mis geweest en toen hebben we zitten puzzelen en kleuren.' Zo resumerende zou ik  het geloof ik zelf wel een leuke logeerpartij vinden.

Op een mooie Pinksterdag

Op de foto Bobby en zijn moeder. Ze zitten samen te wachten op bus 22 terug naar Zeeburg. Compleet met GVB-logo. Dat vind ik leuk, omdat Bobby zo op het GVB kan schelden. Alsof de RET zo goed is.

Bobby's moeder is te logeren. Voor het eerst. Ze wil niet gehaald worden, maar komt zelf met de Valys-taxi, helemaal uit Maassluis. Dagen van tevoren ben ik al gespannen dat mijn huis niet schoon genoeg is, want wat doe ik nou helemaal aan dat deel van het huishouden. Ik wéét dat het onzin is, maar dat weten helpt niet.

We lunchen, drinken thee, eten cake van Holtkamp, wandelen naar het Amsterdamrijnkanaal, naar het terras in het Flevopark, het is allemaal even weelderig groen. Is dit nou Amsterdam? Ja dit is ook Amsterdam en good for us!

Voor toch een béétje extra Amsterdam-experience gaan we zondagochtend met bus 22 naar de Nicolaaskerk. Er is Pinkster-Hoogmis. De in januari gepensioneerde Pastoor Joop Stam gaat toch weer voor, en die man is goed. Dat is een schot in de roos. Er is een prachtig koor, er stellen zich weer wat jongeren voor die het 'vormsel' hebben ontvangen... Het is allemaal even ontroerend. Het is Bobby's moeders allereerste katholieke mis en wat voor een. De tranen biggelen haar over de wangen, zo mooi.

Er staat op internet een mis met hem. Zie hieronder. Niemand die dat gaat kijken, natuurlijk, en ga dat ook vooral niet doen als je er niets mee hebt, maar voor wie het wel interesseert wil ik het toch laten zien. In het 'boekhandeltje' van de kerk ligt een boekje waarin een aantal mensen die zich tot deze Nicolaaskerk bekeerd hebben een stukje schrijven. De schrijfster Sjuul Deckwitz is een van hen.

zaterdag 11 juni 2011

Reflections

Alle tijd voor mijn piano-pedagoge Martha Mier. 'Reflections book 2' is het mooiste boek van de vijf die ik inmiddels aangeschaft heb.

Ik speel uit alle vijf maar dit romantische 'In the land of make believe' is het mooiste nummer. Het klinkt licht en vanzelfsprekend. Het past me. Kan ik iedereen aanbevelen! Ook die er even uit was. Dit is een boek waardoor je het met gemak en plezier weer oppikt.

vrijdag 10 juni 2011

De hemel op aarde

Een gesprek met een ondernemer (40, m) in de financiële problemen. Hij is nu 4 jaar ondernemer en het valt waratje niet mee. Is dit het waard? Ondernemer zijn is 24 uur werken, dat had hij zich niet gerealiseerd. En de zorgen als je de rekeningen, de aanmaningen en de salaria bijna niet kunt betalen. Dat je weer naar de bank moet. Als je slechts 700 euro netto verdient met al je geploeter. Als je zoon tegen je zegt: Papa, we zien je nooit. Moet je je uiteindelijk de keuze maken je dan maar failliet laten verklaren? Omdat het zo niet verder gaat?

Ik zaag hem door over hoe hij het volhoudt, hoe hij oplaadt, of hij tijd voor zichzelf neemt, al is het bijvoorbeeld maar een dagdeel per maand aan zee, stil is, of-ie naar muziek luistert. Nee, zegt ie, opladen doe ik bij mijn gezin. Als wij met zijn allen pizza eten op Kijkduin, dat is voor mij de hemel op aarde. 

Die zin blijft hangen. Met je gezin pizza eten op Kijkduin. Voor mij is dat eerlijk gezegd een soort nachtmerrie. Druk en lawaaiig en vet... Wat een verschil als je alleen leeft of met een gezin. Ik kan me van drukke ouders niet voorstellen hoe ze het managen: werk, boodschappen, koken, huishouden, kinderen naar voetbal en ballet, met huiswerk helpen, vriendschappen onderhouden... Maar voor een single is het ook niet goed te managen.

Misschien hebben mensen die alleen leven meer stilte nodig. Als die er niet is zou ik denk ik niet kunnen overleven. Het is net of mensen met gezinnen daar niet naar talen. Dat niet kennen. Dat niet missen. Pizza te Kijkduin!

donderdag 9 juni 2011

Komkommernieuws

Het komkommernieuws intrigeert me al dagen. De hele komkommerbranche. Nu weer op Nu.nl, met foto's: 'Spaanse telers hebben duizenden kilo's groente, van kerstomaatjes tot grote watermeloenen, weggegeven op een speciaal ingelaste markt in Madrid.'

Honderden mensen wachtten onder de brandende zon op hun beurt bij tafels met overvloedig uitgestalde producten uit heel Spanje. Met plastic tassen en kartonnen dozen vol paprika's, tomaten, abrikozen en andere soorten groentes en fruit togen zij huiswaarts.'

De actie was bedoeld om aandacht te vragen voor de verliezen die ze hebben geleden door de EHEC-crisis. Spanje werd eerder onterecht aangewezen als bron van de besmetting. De Spaanse en Franse ministers van landbouw haalden dinsdag hard uit naar een bod van 150 miljoen euro van de Europese Unie om het lijden van boeren te verzachten'. 

Als je dit over een jaar leest, zou je dan nog weten waar het over gaat?

Winnares

Het is 'n beetje stressig op het werk. Het gaat niet goed in de branche, het staat in alle kranten, en we hebben er mee te schaften. De boodschapper heeft het gedaan. Als er crisis is worden sommigen bozig. Die gaan naar doen.

Wij proberen vast te houden dat het een prettige branche is waar we in werken, met leuke mensen. Om op te peppen ga ik na het werk naar een bijeenkomst in de Schreijerstoren waar de boekverkoper-van-het jaar wordt bekendgemaakt en gelauwerd.

Dit jaar zijn er vijf vróuwen genomineerd. En wat voor. Ze zijn allemaal even levendig en ondernemend. Het zijn de uitbaatsters van kinderboekhandel De Boekenwurm in Maastricht, 't Boektiekje in Katwijk, Van der Meer in Noordwijk, de Caribische winkel Lucinda's Bookstore in Rotterdam en de Kookboekwinkel in Amsterdam. Merendeels eenpitters, merendeels met een liefhebbende man achter zich. Dit is van een heel andere orde dan de apenrots waar ik laatst was.

Als je ze alle vijf de dames op een rijtje ziet dan denk je: O! Daar wil mee aan tafel! We doen een Rondetafel. Wat een energie! Wat leuk! (Nou ja, of iedereen dat denkt... dat weet ik niet, maar ik denk het.) Dus nodig ik ze spontaan allemaal maar uit. De winnares is deze onderneemster uit Noordwijk. Dat wordt dus een etentje aan het strand. Mmm!

dinsdag 7 juni 2011

Het tillen van glas-in-lood

Telefoontje: Uw glas-in-lood-raam is klaar. (Het raam is niet dit plaatje, dit is zomaar gegoogeld. Voor het echte raam zie hier). In de middagpauze ga ik het halen. Het echtpaar van de glas-in-lood-winkel is erg trots op het resultaat. Ik ben er ook blij mee.

Of ik wel een idee heb hoe je glas-in-lood moet tillen, dragen, vervoeren, neerleggen, neerzetten? Nee, daar heb ik om heel eerlijk te zijn nog nooit een gedachte aan gewijd. Om beurten leggen ze me indringend uit hoe ik het moet doen. En vooral ook hoe níet. 'Niet als een dienblad'. Want glas is zwaar en lood is zacht en buigt door. Omdat ze steeds door elkaar heen praten en ik ze allebei wil volgen begint het me al snel te duizelen. Of één van beiden ('Eén!)' mij dan ook wil uitleggen wat er fóut kan gaan. Dat spreekt mij doorgaans erg tot de verbeelding. De man biedt excuses aan en laat mij aan zijn vrouw over.

Het huiswaarts tillen verloopt gelukkig probleemloos. Je zou toch struikelen, of anderszins. Gelukkig is ook over dit thema weer een internetpagina, en wel van een glas-in-loodwinkel te Gouda. Blijkbaar gaat er bij het tillen van glas-in-lood vaak wat fout. 'Pak het paneel niet op bij één punt, maar pak het op met twee handen aan de lange kant van het paneel, zodat het gewicht het best verdeeld is. Vervoer in de auto zonder glasbok kan het beste plat gebeuren, bijvoorbeeld op een plank voor het makkelijk oppakken en in de auto zetten. Zet het paneel het liefst met de lange kant verticaal op de grond tegen een muur weg tijdens opslag, op deze manier is het raam het minst kwetsbaar.'

maandag 6 juni 2011

G-a-n-s!

Avond bij Leen. Hebben we véél te lang niet gedaan, mede door al die om-de-maandagavonden Zing & Beleef Brahms. En tussendoor de verjaardagen. En vakanties.

Het is een feestje. We kijken met Riemer naar het Jeugdjournaal, met als hoogtepunt het item over olifanten. Een oppasser van het Dierenpark Amersfoort ('al 50 jaar olifantendeskundige'. Met welke leeftijd is hij daarmee begonnen?) vertelt dat de olifanten sociaal heel begaafd zijn en elke dag in zijn oksels en zijn kruis ruiken - ook al doucht hij zich elke dag. Een echt blog-item, stellen we vast. En eigenlijk is elk item even leuk. De verslaggever die het itempje 'Avondvierdaagse' doet lijkt wel  licht zwakbegaafd!

Dan eten we hun vaste maandag-Spagetti Bolognese met daar bovenop lange krullen courgette, prachtig en heerlijk klaargemaakt door Efka. We lezen met Riemer (net zes geworden) de kook-afdeling van in zijn boek Ik Kan Alles. Riemer kan al bijna lezen, maar nog net niet. Hij kan met veel  moeite de letters  al wel van elkaar onderscheiden, maar van de letters g-a-n-s kan hij nog net geen 'gans' maken. We denken allemaal met hem mee. G-a-n-s! G-a-n-s! Hij komt er niet uit en doet ergens aan Mutti denken, zoals die tegenwoordig Bijbel leest zonder een jota te begrijpen van wat ze voorleest.

Leen, die tot nu toe tamelijk tégen de iPhone was, heeft sinds kort ook een iPhone, de iPhone 4. En natuurlijk heeft ze die heel hartstochtelijk. We wisselen een halfuurtje onze lievelings-apps uit. Een van haar lievelings-apps is de app Hair Fun, waarmee je de  mensen om je heen andere kapsels kunt geven. Lucie als blondette. Leen heeft haar moeder ook met deze pruik op gefotografeerd. Je lijkt best op mijn moeder, concludeert ze nu. Deze app Hair Fun lijkt me wel een fijn begin van een nieuwe reeks foto's op het blog. Kijken wie zich daarvoor leent.

We besluiten de feestavond om negen uur (want-we-moeten-op-tijd-naar-bed,-anders-trekken-we-het-niet) op het terras van café Orloff in de motregen. Daar evalueren we 'Zing & Beleef Brahms'. Dat één keer in de twee weken léék wel fijn, maar bleek het toch niet. Leen heeft nu twee ideeën: Of het Rozenkoor (ooit in de jaren tachtig gestart als homo-lesbisch koor, maar nu niet meer zodanig), leuk, laagdrempelig, ze zingen van alles. máár... ze treden op in roze bloezen. Dat willen we niet. Toen niet en nu niet. En ze weet ook nog een koor in het Sarphati-huis, dat Jiddische muziek zingt. Neem jij de leiding maar, zeg ik. Ik ga mee.

Slaapkamerplaatje

Al weken ben ik bezig met nieuwsbrieven op te zeggen. Ik ben namelijk op krankzinnig veel nieuwsbrieven geabonneerd, want ik vind alles boeiend. Tegenwoordig moeten nieuwsbriefverzenders gelukkig verplicht in de nieuwsbrief zetten hoe men zich eenvoudig kan unsubscriben. En de nieuwsbrieven die ik altijd ongelezen delete - en dat zijn eigenlijk wel de meeste - moeten nu weg.

Toch laat ik me ook graag verrassen door nieuwsbrieven, zoals vandaag door die van de kunstenaar Jacques Tange, van wie ik ooit nog eens een kunstwerk ga kopen. Misschien wel dit olieverfschilderij  getiteld 'Night Fall'. Dat zou ik nou enige jaren geleden nooit als slaapkamerplaatje bedacht hebben!

zondag 5 juni 2011

De Bruggen des Levens

En zo wordt  een icoon geboren. Gecreëerd. De Amsterdamse Brug deel 2. Zie Amsterdamse Brug (1). Dat geeft te peinzen over de significante bruggen in mijn leven.

Emmen heeft geen bruggen, tenzij die over het Oranjekanaal, maar daar is niets te zien, daar gebeurt niets. De eerste brug die ik mij goed herinner was de brug bij Krommenie, tegenover de linoleum-fabriek waar het altijd zo pregnant naar linoleum ruikt - toen ook al, waar (oud-) Oom Henk brugwachter was en woonde. Geweldig vond ik het, zoals hij het kantoortje boven de brug beklom en  daar dan de brug bediende. Zo'n machtige baan, en toch niet zwaar, dat wilde ik ook. Heel lang heb ik brugwachter willen worden. Het leek me nuttig en ook wel zo relaxed dat ik er wel boeken bij zou kunnen lezen en schrijven.

In mijn studietijd in Groningen was het de Ebbingebrug, met zicht op de Turfsingel, waar je vaak moest staan wachten als er een boot onderdoor kwam. In mijn jaren in Bos & Lommer was het de Wiegbrug over de Kostverlorenkade bij de De Clercqstraat. In de jaren in de Jordaan waren het de bruggen op de hoek van de Prinsengracht en de Brouwersgracht bij café Papeneiland (waar Will en ik gingen zitten als het sneeuwde en/of ijzelde om de auto's eraf te zien glibberen) of de brug bij de Prinsengracht/Leidsegracht bij Café De Peper voor menige zoele zomeravond, waar we onze wijze hoofden schudden wegens de drukte van de vele volle boten en sloepen.

En nu dus de Amsterdamse Brug...

zaterdag 4 juni 2011

Amsterdammertjes


Dat wij in Emmen getogen zijn is toeval. Wij waren maar import-Drenthen, geen echte. Vati had tenslotte in Amsterdam gestudeerd (aan de VU, die toen nog niet in Buitenveldert stond, Buitenveldert bestond toen in het geheel nog niet). Hij had in een studentenhuis aan de Keizersgracht gewoond.

Dat hij in 1951 in Emmen neerstreek kwam doordat Mutti en hij een gezin wilden stichten en daartoe moest Vati een baan. En die vond hij in het toen al uitdijende Emmen.

Deze ets heeft altijd in de diverse woonkamers (2) gehangen.  Het was in i mijn ogen het bewijs van zijn liefde voor het Westen. En een statement dat hij (en wij) eigenlijk in Amsterdam hoorde(n). Twee van de zes van zijn kinderen gaven aan die lotsbestemming dan ook gehoor - en inmiddels ook vijf van zijn kleinkinderen.

Als we ooit dit appartement van Mutti gaan leegruimen, zou ze die ets dan meewillen? Zo nee, wie wil/krijgt hem dan? Het idee alleen al dat je daar gedoe om zou kunnen krijgen. Vele, vele jaren geleden zag ik 'm eens hangen in de etalage van een antiquariaat in één van de 9 Straatjes in Amsterdam. Ik heb toen overwogen om 'm te kopen, maar ik deed het niet. Want hij hing immers nog in Emmen.

Pareltjes

We hebben een topochtend. Het is stralend weeer. Eerst gaan weer naar het bankje aan het Oranjekanaal, waar de vogels zo vrolijk fluiten. 'Zal ik u op de foto zetten?' vraag ik. 'Voor mij hoeft het niet', antwoordt ze. Een gevleugelde zinsnede, waar we haar vroeger om haatten. 'Maar ík wil het wél graag', zeg ik. 'Nou goed dan'. Zo simpel is dat. 

Als de foto klaar is grijns ik wat. 'Wat lach je?' vraagt ze. 'Omdat ik niet alleen u, maar ook de auto op de foto gezet heb', zeg ik, 'ik vind 't namelijk zo'n mooie auto.' 'Is ook een mooie auto', beaamt ze. Het is raar, maar elke dialoog en elk grapje ervaar ik ineens als een pareltje. Deze foto is voor de reeks 'Frau und Mutti und Auto', die ook al uitdijt.

Om de feestvreugde te verhogen gaan we lunchen bij de Chinees aan het Oranjekanaal. Ze zegt wel eerst 'Voor mij hoeft het niet', maar dan reageer ik met: 'Maar ik wil het heel graag'. De Zuster heb ik afbesteld. We gaan eten op het terras buiten. We bestellen samen één portie Tjap Tjoy, want Mutti zit na 50 rijstkorrels al vol.

vrijdag 3 juni 2011

'Als een kind van vier'

'(...) als een kind van vier en ook zo teer', zingt deze Ron Buitenhuis, als ik het goed versta. Mutti weet het allemaal echt niet meer, maar vanavond kunnen we er wel om lachen. 'Wat is dit?' 'Dat is thee.' 'Wat moet ik daar mee doen?' 'Dat moet u opdrinken.' 'Allemaal?' 'Ja allemaal.' 'En wat is dit?' 'Dat is kwarktaart. Die heeft Geert meegenomen.' 'Wat moet ik daar dan mee doen?' 'Die moet u opeten.' 'Allemaal?' 'Ja allemaal.'

De zuster die vanavond komt zegt dat het wel ver met Mutti is, als ze ook het eten niet meer herkent. En dat het veelzeggend is dat ze alleen nog maar zoete etenswaren herkent. 'De rest próeft ze ook niet meer', zegt de zuster. 'Zoet is de enige smaak die ze nog proeft.' Ze vindt het een goed idee om Mutti 's avonds ook Brinta te geven. Ze krijgt nu alleen 's morgens Brinta, wat ze in tegenstelling tot brood met smaak opeet.

'Morgenmiddag komt Bobby', kondig ik aan. 'Vindt u dat goed?' 'Wie is dat', vraagt ze. 'Dat is mijn vriend', zeg ik, 'en u vindt hem heel leuk.' 'O ja?' 'Ja!' 'En blijf jij nu ook slapen?' 'Ja', zeg ik, 'en morgen ook. En Bobby ook.' Ze kijkt een beetje glazig. 'Wie is Bobby', vraag ik, om haar voor te zijn. Ze grinnikt. De zuster grinnikt ook. 'Uw moeder houdt wel van een geintje', zegt ze.

De zuster schrijft in het logboek dat de dochter gekomen is en dat het zo gezellig is dat  mevrouw niet naar bed wil. Ik stop  haar een half uurtje later lekker onder de dekens. Het went wel, allemaal. Zo lief is ze, zo vol vertrouwen in de mensen die voor haar zorgen. Ik lees het logboek van de afgelopen week na. Mutti heeft blijkens een der rapporten een paar dagen geleden tegen een van de zusters gezegd dat ze het wel fijn vindt om naar Hilversum te gaan, want ze kan echt niet meer alleen zijn.

De zuster zegt dat het heel bijzonder is, zoals wij voor onze moeder zorgen.

Oost West Thuis Best

Nog snel even voor het afreizen naar het Land van Herkomst een simpele viltstift-tekening maken van mijn Amsterdamse Brug. Ik noem hem altijd voor het gemak de Schellingwouderbrug, maar de eerste brug, die over het Amsterdam Rijnkanaal,  heet eigenlijk Amsterdamse Brug.

De omgeving die voor anderen misschien heel niksig is, is voor mij inmiddels al heel betekenisvol. Ik woon bij de bomen links. Bij het groen rechts ligt de camping. Daar kunnen we kiezen voor een wandeling naar de Oranjesluizen of naar de jachtgavens. En tussen de beide kades door varen de binnenvaartschepen af en aan.