Lezen!

Twee weken geleden stond op de cover van Volkskrant Magazine een interview met een man van al een eindje in de vijftig met een gitaar. Zijn naam was Philip Snijder en de kop bestond uit het citaat in de trant van: 'Ik wist niet dat ik wat te vertellen had.' Dat vond ik geen uitnodigende kop. Natuurlijk had ik kunnen/moeten weten wie Philip Snijder was, maar ik wist het niet - en dat gold/geldt neem ik aan voor velen met mij. Maar dit terzijde. Toch ging ik het interview lezen. Pas na anderhalve kolom werd ik erdoor gegrepen. Dat is wel even confronterend voor mijn beroepsgroep: hoe níet-pakkende koppen & intro's je lezers laten afhaken.

Aanleiding voor het interview was dat Snijder een nieuw boek  Palermo heeft uitgebracht, dat in Palermo speelt. Maar vier jaar geleden debuteerde hij met dit Zondagsgeld, dat zich afspeelt op het Amsterdamse Bickerseiland van de jaren zeventig, een universum dat sinds de Amsterdamse stadssanering van toen geheel verdwenen is. Op die eilanden staan nu luxe appartementen voor hele andere stadsbewoners. Toen stonden er vervallen woninkjes, bewoond door Caballero-rokende en elkaar in vet plat-Amsterdams toesnauwende familieleden. Dat Bickerseiland van nog maar kort geleden is net zo exotisch als Palermo. Beide boeken zijn heel erg goed. Dat is toch wel de strekking van het interview: Móet je lezen. Ondanks matige kop en intro van het interview overtuigde het.

De sfeer van de gemeenschap op het Bickerseiland zoals Snijders dat beschrijft doet denken aan tijden van veel langer geleden, Ciske de Rat ofzo, of Theo Thijssen. De mensen die in kleine huisjes boven op elkaar leven, het is allemaal familie wat de klok slaat, iedereen loopt ongevraagd bij elkaar binnen. De conversaties zijn  van een grofheid en een platheid, net als bij Dimitri Verhulst en zijn dronken Vlaamse ooms in De helaasheid der dingen. En dan zo'n gevoelig intelligent kind, dat zich daartoe moet verhouden en liefst wegduikt.

Op een blog lees ik dat Snijder (1956) herinneringen aan zijn jeugd in een blog had opgeschreven. Een redacteur van het literaire tijdschrift De Tweede Ronde vroeg hem de blogstukjes te bewerken tot een verhaal. Zo herschreef hij acht episodes van zijn elfjarige ik tot dit Zondagsgeld, dat hij zelf omschreef al seen 'gefictionaliseerde autobiografie'.

Mooi! Pareltje. Mag je lezen.

- Philip Snijder, Zondagsgeld, Amsterdam, uitgeverij Mouria, 157 p, isbn 9045849348.