G-a-n-s!

Avond bij Leen. Hebben we véél te lang niet gedaan, mede door al die om-de-maandagavonden Zing & Beleef Brahms. En tussendoor de verjaardagen. En vakanties.

Het is een feestje. We kijken met Riemer naar het Jeugdjournaal, met als hoogtepunt het item over olifanten. Een oppasser van het Dierenpark Amersfoort ('al 50 jaar olifantendeskundige'. Met welke leeftijd is hij daarmee begonnen?) vertelt dat de olifanten sociaal heel begaafd zijn en elke dag in zijn oksels en zijn kruis ruiken - ook al doucht hij zich elke dag. Een echt blog-item, stellen we vast. En eigenlijk is elk item even leuk. De verslaggever die het itempje 'Avondvierdaagse' doet lijkt wel  licht zwakbegaafd!

Dan eten we hun vaste maandag-Spagetti Bolognese met daar bovenop lange krullen courgette, prachtig en heerlijk klaargemaakt door Efka. We lezen met Riemer (net zes geworden) de kook-afdeling van in zijn boek Ik Kan Alles. Riemer kan al bijna lezen, maar nog net niet. Hij kan met veel  moeite de letters  al wel van elkaar onderscheiden, maar van de letters g-a-n-s kan hij nog net geen 'gans' maken. We denken allemaal met hem mee. G-a-n-s! G-a-n-s! Hij komt er niet uit en doet ergens aan Mutti denken, zoals die tegenwoordig Bijbel leest zonder een jota te begrijpen van wat ze voorleest.

Leen, die tot nu toe tamelijk tégen de iPhone was, heeft sinds kort ook een iPhone, de iPhone 4. En natuurlijk heeft ze die heel hartstochtelijk. We wisselen een halfuurtje onze lievelings-apps uit. Een van haar lievelings-apps is de app Hair Fun, waarmee je de  mensen om je heen andere kapsels kunt geven. Lucie als blondette. Leen heeft haar moeder ook met deze pruik op gefotografeerd. Je lijkt best op mijn moeder, concludeert ze nu. Deze app Hair Fun lijkt me wel een fijn begin van een nieuwe reeks foto's op het blog. Kijken wie zich daarvoor leent.

We besluiten de feestavond om negen uur (want-we-moeten-op-tijd-naar-bed,-anders-trekken-we-het-niet) op het terras van café Orloff in de motregen. Daar evalueren we 'Zing & Beleef Brahms'. Dat één keer in de twee weken léék wel fijn, maar bleek het toch niet. Leen heeft nu twee ideeën: Of het Rozenkoor (ooit in de jaren tachtig gestart als homo-lesbisch koor, maar nu niet meer zodanig), leuk, laagdrempelig, ze zingen van alles. máár... ze treden op in roze bloezen. Dat willen we niet. Toen niet en nu niet. En ze weet ook nog een koor in het Sarphati-huis, dat Jiddische muziek zingt. Neem jij de leiding maar, zeg ik. Ik ga mee.