De hemel op aarde

Een gesprek met een ondernemer (40, m) in de financiële problemen. Hij is nu 4 jaar ondernemer en het valt waratje niet mee. Is dit het waard? Ondernemer zijn is 24 uur werken, dat had hij zich niet gerealiseerd. En de zorgen als je de rekeningen, de aanmaningen en de salaria bijna niet kunt betalen. Dat je weer naar de bank moet. Als je slechts 700 euro netto verdient met al je geploeter. Als je zoon tegen je zegt: Papa, we zien je nooit. Moet je je uiteindelijk de keuze maken je dan maar failliet laten verklaren? Omdat het zo niet verder gaat?

Ik zaag hem door over hoe hij het volhoudt, hoe hij oplaadt, of hij tijd voor zichzelf neemt, al is het bijvoorbeeld maar een dagdeel per maand aan zee, stil is, of-ie naar muziek luistert. Nee, zegt ie, opladen doe ik bij mijn gezin. Als wij met zijn allen pizza eten op Kijkduin, dat is voor mij de hemel op aarde. 

Die zin blijft hangen. Met je gezin pizza eten op Kijkduin. Voor mij is dat eerlijk gezegd een soort nachtmerrie. Druk en lawaaiig en vet... Wat een verschil als je alleen leeft of met een gezin. Ik kan me van drukke ouders niet voorstellen hoe ze het managen: werk, boodschappen, koken, huishouden, kinderen naar voetbal en ballet, met huiswerk helpen, vriendschappen onderhouden... Maar voor een single is het ook niet goed te managen.

Misschien hebben mensen die alleen leven meer stilte nodig. Als die er niet is zou ik denk ik niet kunnen overleven. Het is net of mensen met gezinnen daar niet naar talen. Dat niet kennen. Dat niet missen. Pizza te Kijkduin!