Blush

Mensen die blozen worden aardiger en betrouwbaarder gevonden dan mensen die niet rood worden. Vanmorgen een interview met onderzoekster Corine Dijk in nrc next die op 'blozen' is gepromoveerd. Volgens Dijk is het bij sociale overtredingen juist gepast om te blozen. Als je iets hebt gestolen en daarbij betrapt wordt, of je laat een scheet in een lift. Mensen die op zo'n moment blozen worden sympathieker gevonden dan mensen die dat niet doen. Maar wat de onderzoekster ook zegt: blozers zelf vinden het héél erg. Ze laten zich er tegenwoordig zelfs aan opereren!

Laat ik het maar meteen bekennen: als kind had ik er heel erg last van. Ik bloosde al als ik zag aankomen dat de tafelconversatie een bepaalde kant opging. 'Jongens.' Vijf zusjes en wie verliefd was op wie. Voor het überhaupt in de verste verte aan de orde was, overigens. En alle geschwister wisten precies wanneer ik zou gaan blozen en pestten me daar dan graag mee. O, wat was dát erg.

Later hield ik wel eens lezingen. Dan werd ik zo rood als een kreeft van de spanning. Dat begon uren van tevoren met vlekken in de nek, die breidden zich steeds verder uit over het hele bovenlichaam en bleven uren hangen. Het verspreidde zich in het ergste geval tot de ellebogen en de knieën. Blozende bovenarmen en dijbenen. Wie het niet kent die verzint het niet! Toen had ik de keuze: of nooit meer de deur uit, of het maar accepteren. Er zijn mensen die de deur niet meer uitgaan, maar ik heb maar besloten het te accepteren.

Natuurlijk ben ik nu extra mild over blozers, zowel waar het mijzelf betreft als anderen. Die anderen: dat zijn vooral collega's en sollicitanten. In mijn leeftijdscategorie krijg je trouwens weer dat de rode hoofden meer met de overgang geassocieerd worden dan met blozen. Oók weer zoiets. Kun je je óók enorm voor genéren en nooit meer de deur uitgaan. Of het accepteren.