Patatgeur

Ik weet ook wel dat de ambities van Balkenende en de huwelijkse staat en coming out van Reve vandaag belangrijker zijn dan mijn zoektocht naar een jurk. Maar toen ik met deze blog begon en geen idee had wat ik zou gaan doen, heb ik mijzelf beloofd dat ik mij (en u) in mijn blog zou gaan vermaken met de zaken die mij op enig moment om mij moverende redenen opwinden. Niets meer en niets minder. Ik hoef niet over de maatschappelijke relevantie na te denken. Dus volg ik de tip van de tandarts op en ga ik naar de Albert Cuyp op zoek naar Hindoestaanse feestjurkenwinkels.

Nooit was ik in zulke winkels, waar alles ongelofelijk glimt en glittert. Geweldig. De hindoestaanse jurken zijn vergeven van de kralen. De jonge dochters die er vertellen zeggen dat de rokken tot maat 40 gaan en dat de bloesjes gemaakt moeten worden. Dat duurt vier werken. In een andere winkel genaamd Moon Fashion werkt een oudere mevrouw, in een sarong. Die is gelukkig wat toeschietelijker. Daar mag je echter niet zomaar passen, en moet je een afspraak maken. Op maandag of dinsdag.

Tenslotte vind ik in de derde winkel één jurk die mooi is en me staat. Ik laat mij er - inmiddels geheel sans gène - door een Hindoestaanse heer in hijsen en vast rijgen. Om mij heen louter beeldschone jonge Chinese meisjes in strak aansluitende zwarte jurpjes die zich zorgen maken over de vraag of je hun string ziet. 'Het is mijn eerste jurk,' zeg ik mededeelzaam tegen de eigenaar. 'Hij is mooi. Maar hij zit wel héél strak. Dan kan ik geen hap eten op ons Gala-diner.' 'Het hóórt strak', zegt de man deskundig. 'Toch kijk ik even verder.' 'Hij kost 159 euro,' zegt hij, 'maar ik kan een mooie prijs voor u maken.' 'Hoe heet deze winkel?' 'De winkel heeft geen naam.' Maar op een briefje schrijft hij Box Fashion, Albert Cuyp 247.

Op de Albert Cuyp zijn is overigens voor een dame op dieet een regelrechte bezoeking, want overal ruikt men patat. En anders wel gebraden kippetjes.