vrijdag 14 januari 2022

Feel Good

We kijken nu de Netflix-serie ‘Feel Good’ met in de hoofdrol de Canadees-Britse comedian Mae Martin. Zij blijkt haar eigen leven en zichzelf te spelen, vond ik gisteren uit toen ik haar ging googelen. Mae is een ex-verslaafde die ondanks de afkickprogramma’s met die verslaving blijf worstelen. Ze heeft een hetero meisje George als vriendin, een lerares, die heel verliefd is maar nog een coming out moet. Het is heel onderhoudend, Mae is een fascinerend jongensmeisje. 

Ik houd echt van het jongensmeisje als type. In mijn leven ben ik verliefd geweest op diverse jongensmeisjes. Ik ontdekte haar/hem door de film Salmonberries (1991) met de Canadese zangeres k.d.lang, Schijnt ook op Netflix te zien te zijn. De laatste jaren noemen voorheen jongensmeisjes zich steeds vaker 'transgender' of 'non-binair'. Monique werd Mounir Samuel, Sofie  werd Tobi Lakmaker, Marjolijn werd Maxim Februari. En dan hebben we nog Marieke Lucas Rijneveld. En vroeger hadden we ook al Andreas Burnier. Het/ze/hun zijn vaak schrijvers. ‘Zij/haar’ mag niet meer: ‘hun’ is nu het geëigende persoonlijk voornaamwoord. Ik moet zeggen dat ik de tegenwoordige benamingen en benaderingen niet meer helemaal snap. Binair; non-binair, transgender. Het zijn meisjes die zich jongen voelen, vrouwen die zich man voelen, of mensen die zich noch man noch vrouw voelen. En dan hebben we ook nog Raven Dorst voorheen Ryanne Dorst, ook zo'n bijzonder leuk type, die als hermafrodiet geboren werd, met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen, een vagina en een piemeltje zullen we maar zeggen, en al vroeg operatief van het piemeltje ontdaan. 

Laatst schreef Stephans Sanders er ook over dat het ‘vroeger’ zo overzichtelijk was, je was gewoon hetero of homo of bi. Dat je je wat oud gaat voelen bij de weemoed naar die tijden en de hedendaagse classificaties.

Maar goed, ze/hij/hun Mae is een bijzonder innemend personage die er steeds een zootje van maakt in leven en liefde. Een aanrader.

- Interview met Mae Martin in The Guardian:

- Artikel van Wilma de Rek in de Volkskrant:

Geen opmerkingen: