Ik lees: Wat ze zeiden door Mirjam Toews. Gevonden in de bibliotheek in Zuilen. Geen idee wie de schrijfster is maar het is uitgegeven door uitgeverij Cossee en dan vertrouw ik het. De schrijfster is Canadees en vrouw uit een mennonieten-gemeenschap. Mennonieten zijn net zoiets als de Amish. Ik geloof een afscheiding van de Amish, net iets minder streng. Ze zijn zwaar protestants, doopsgezind, leven en werken in afgesloten gemeenschappen in de landbouw, en zijn pacifistisch. Ze doen niet aan moderne zaken als elektriciteit en auto's. Ook niet aan onderwijs, alleen een beetje Bijbelkennis, maar zeker geen aardrijkskunde en geschiedenis. Ze zijn in de achttiende eeuw de oceaan overgestoken en zitten in Noord- en Zuid-Amerika. Ze spreken Diets, een soort middelnederlands.
Dit boek, oorspronkelijk heet het Women Talking, speelt zich af in zo'n mennonitische gemeenschap in een afgelegen vallei in Bolovia. Gebaseerd op waargebeurde feiten. Daar zijn gedurende vier jaar zo'n 130 vrouwen gedrogeerd en verkracht. Vaak meerdere malen. Als zij wakker werden waren ze bont en blauw en bloedden ze, maar de herinnerden zich niet war te gebeurd was. Hegt was gedaan door mannen uit de eigen gemeenschap. Zij zijn opgepakt door de politie, maar de andere mannen van de gemeenschap willen eerder de gevangen genomen broeders bij dan hun vrouwen en dochters beschermen. De vrouwen gaan met elkaar in conclaaf wat ze willen. Blijven of weggaan. Vergeven en alles bij het oude laten, of met elkaar vertrekken en een nieuw veilig leven beginnen. Maar ze zijn analfabeet, geïndoctrineerd met mennonitische moraal, en ze weten helemaal niets van de buitenwereld. Het is onverdraaglijk. Maar ik geloof dat ik het wel uit ga lezen.
https://www.vice.com/en/article/4w7gqj/the-ghost-rapes-of-bolivia-000300-v20n8
Geen opmerkingen:
Een reactie posten