We hebben krankzinnig veel A4-tjes met contracten. Van de woningbouw hebben we twee stapels: één gaat over de grond en één over de parkeerplaatsen, en van de aannemer hebben we er één. Ze dringen allebei aan op een afspraak om alles te ondertekenen. Je moet toch lezen wat je ondertekent. Ik kom er nauwelijks tot niet doorheen. Na twee artikelen dwarrelen mijn gedachten alle kanten uit en als ik mijn aandacht er wel een minuut lang bij weet te houden denk ik alleen maar: het zal wel. Het zal wel kloppen. Het zal wel te vertrouwen zijn.
De hele avond zoek ik escape en moet ik mezelf bij elkaar rapen. Lucie, je móet dit lezen. Als escape kijk ik bijvoorbeeld naar deel 1 van de nieuwe VPRO-serie over Johan Cruijf.
Ik kan me niet herinneren hoe en of ik de stukken bij mijn vorige koop wel goed heb gelezen. Of dat ik toen ook dacht: het zal wel. Het zijn betrouwbare mensen, het is allemaal standaard. Als ik het niet snap, zullen wel heel veel mensen het niet snappen. Maar niemand zegt dat hij het niet snapt.
Ik kan me niet herinneren hoe en of ik de stukken bij mijn vorige koop wel goed heb gelezen. Of dat ik toen ook dacht: het zal wel. Het zijn betrouwbare mensen, het is allemaal standaard. Als ik het niet snap, zullen wel heel veel mensen het niet snappen. Maar niemand zegt dat hij het niet snapt.
Misschien moet ik vanavond gaan bedenken wat er allemaal mis kan gaan. En die dingen dan voor proberen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten