Wéér naar de Stadsschouwburg, naar de voorstelling 'Rotunda' van de New Zealand Dance Company. Acht dansers en een brassband. De dansers komen uit Auckland, brassband was voor de gelegenheid Nederlands: de Rotterdamse Brassband Rijnmond. De voorstelling heeft drie keer in Den Haag gespeeld en nu tot slot één avond in Amsterdam.
Vooraf is er een lezing met paneldiscussie over dans, waar ik veel te laat inval, maar wat ik interessant vind is dat een dansjournaliste zegt dat de dans als discipline zich veel meer op storytelling moet richten: het verhaal rond een voorstelling, het verhaal rond dansers. Dat het veel te stil is rond de dans, dat de danswereld daar zélf iets aan moet doen. Rijksmuseumdirecteur Willem Pijbes, die het Rijksmuseum weer op de kaart heeft gezet, beaamde dat. Wat betekent dans voor jullie', vroeg de discussieleder hen beiden, 'in één woord'. 'Schoonheid', zei de een. 'Een droomwereld. Dingen zeggen die alleen tussen de regels door gezegd kunnen worden.'
Dat hielp wel bij het kijken. Ik kon alles over me heen laten komen, zonder er een betekenis aan te hoeven hechten. Anderhalf uur onbegrijpelijke prachtige beelden en muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten