Er is een nieuwe tv-serie op de VPRO: 'De verschrikkelijke jaren tachtig'. Ik heb één aflevering gezien en het is heel erg grappig en verschrikkelijk. De woongroep bestaat uit vier vrouwen, vier kinderen en één man: Bert (gespeeld door Jacob Derwig), die enorm de baas is en de hele tijd tegen iedereen schreeuwt. Iedereen probeert de 183 huisregels van Bert zo goed mogelijk na te leven.
Vier bijdehande kinderen bellen alsmaar met de Kindertelefoon. De vergaderingen van de woongroep waarbij iedereen in zijn/haar ondergoed zit. In de groep wordt alles gedeeld: geld, de kinderen, yoghurt, valium; alles is van iedereen. Maar, hoe deel je de dingen die je niet kunt vastpakken? Waar laat je verdriet? Hoe zeg je dat je hart gebroken is als het in huisvergaderingen vooral gaat over wie wanneer naar de afhaalchinees gaat?
Vier bijdehande kinderen bellen alsmaar met de Kindertelefoon. De vergaderingen van de woongroep waarbij iedereen in zijn/haar ondergoed zit. In de groep wordt alles gedeeld: geld, de kinderen, yoghurt, valium; alles is van iedereen. Maar, hoe deel je de dingen die je niet kunt vastpakken? Waar laat je verdriet? Hoe zeg je dat je hart gebroken is als het in huisvergaderingen vooral gaat over wie wanneer naar de afhaalchinees gaat?
Het scenario is van Kim van Kooten en de regisseur is Tim Kamps, die een paar jaar geleden een roman schreef over dit thema en zelf ook opgegroeid is in een woongroep. Hier leeft de kijker in acht afleveringen mee met een negenjarige meisje en haar pogingen zich staande te houden binnen de ongewone gezinssituatie.
Het geval wil dat Bobby in de jaren tachtig in een woongroep woonde. Hij wil niet kijken en vindt het niet leuk, want er zijn volgens hem zoveel vooroordelen over woongroepen uit de jaren tachtig. Fijntjes herinner ik hem aan de typetjes van Koot & Bie, toen, waar hij gek van was/is, en dat dit net zoiets is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten