Ik heb een beetje een raar boodschappenlijstje. Een afwasteiltje, een vuilnisbak, een jerrycannetje, een stoffer en blik. Eco-afwasmiddel. U begrijpt het al: dat is voor ‘Tuin 160’. Het moet er een beetje schoon te maken zijn. En er is niets. Ook geen water.
Vroeger ging je voor zulke zaken naar de Hema of de Blokker, maar die hebben dat niet meer op voorraad of er staan alleen de duurste Brabantia prullenbakken. Ik probeer ook nog de Xenos, maar die heeft zulke huishoudelijke spullen ook niet meer, dus er zit niets anders op: naar de Action.
Dat vind ik echt een vreselijk treurige winkel waar de mensen door de extreem lage prijzen verleid worden tot het kopen van allerhande onnodige troep. Zo loop ik ineens met tuinfakkels in mijn boodschappenmandje. Eenmaal bij de kassa besluit ik nog net op tijd een en ander weer terug te leggen in de schappen. En zet mijn winkelmandje even on hold in een hoekje.
Even later bij de zelfscan spreekt een Chinees meisje mij aan, Action-medewerkster. ‘Was dat úw mandje?’ vraagt ze. ‘Ja’, zeg ik, ‘ik heb eerst alles wat ik eigenlijk niet wilde netjes terug gelegd.’ ‘De mensen doen hier de ráárste dingen’, vertrouwt ze me toe. ‘Ik snap niet wat ze hier komen doen, een beetje dingen in de winkel verplaatsen, niet kopen. Waarom blijven ze niet thuis?’
Ze doet me denken aan een Chinees meisje dat ik ooit ontmoette in een Chinees restaurant in een nietig havenplaatsje in Newfoundland in Canada. Zij was door haar familie gestuurd. Voor een betere toekomst.,Maar wat moest ze daar op het Canadese platteland? Zo’n grove Canadese visser trouwen? Ze peinsde er niet over. Enfin. Je baan bij de Action.
Ik ben trouwens nog steeds op zoek naar een jerrycan voor water en naar een eenvoudige vuilnisbak, liefst niet grijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten