Twee weken geleden las ik een interview in Trouw met een Ethiopische zangeres genaamd Minyeshu. Ooit was ze in Ethiopië actrice, zangeres en danseres en nu is ze alweer 18 jaar in Nederland. Ze ziet er nog steeds uit als 25. Zij vertelde verhalen van muziek, weemoed en heimwee. Ethiopië associeer ik helemaal niet met actrices en danseressen, kan me weinig voorstellen bij 'Ethio-jazz', ben nieuwsgierig. Ik probeer gezelschap te regelen, maar niemand kan. Dan maar alleen naar het Bimhuis.
De band bestaat uit vier Nederlandse klassieke jazz-muzikanten die melodieuze groovy jazz spelen. Samen met een aanstellerig jong zangeresje in een veel te kort rokje zingt Minyeshu Amhaarse muziek en danst ze Amhaarse dansen, waarbij ze veelvuldig met haar borsten schudt.
Al met al valt t eigenlijk een beetje tegen. Ik ben wel geboeid, maar niet geraakt door de muziek, de stem en de performance. In de pauze wil ik eigenlijk best alweer weg. Ik vraag mijn buurvrouw wat zij ervan vindt. 'Eh, eh,' antwoordt ze, 'Ze overtuigt niet erg.' De vrouw blijkt erg van Oost-Afrikaanse muziek te houden en met name Soedanese. Twee nummers na de pauze sneakt ze stilletjes weg.
Op Blendle is trending topic een artikel 'De praatjesmaker' van een jongen die niet goed praatjes durft aan te knopen. Over mensen die niet durven op straat praatjes te maken. Praatjes op straat - of waar dan ook - gaan doorgaans nergens over, maar mensen die praatjes maken worden daar toch soort van gelukkig van, zo heeft Wetenschappelijk Onderzoek aangetoond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten