Housewarming

Omdat nu Bien ons gaat verlaten (Capelle is niet haar 'ding') hebben we wéér een afscheidsfeestje. Ditmaal doen we het maar eens bij mij thuis - heb ik meteen mijn housewarming. Hier staan ze allemaal op mijn balkon. Allemaal, behalve Vinnie dan, die op enig moment sms-t dat hij vast staat bij de RAI. En dat terwijl hij uit Vianen komt. Vinnie, wat doe je bij de RAI? Je moet helemaal niet bij de RAI zijn! Hebben we een man in de redactie, is het er een die geen kaart kan lezen!

De steigers op de foto zijn van de schilders die het pand verven. Vorige week waren ze dagenlang bij mij op het balkon. Het zijn heel aardige Marokkanen, de schilders. Omdat ik voortdurend boodschappen het huis insleep en ik Marokkaans eten ga maken, krijg ik steeds meer contact met de opperschilder, een fijne man met fluwelen ogen. Hoe gezond Marokkaans eten is. En koriander, daar wordt een mens volgens hem slaperig van. En had hij me laatst niet met een meisje op de Dappermarkt zien lopen? Was dat mijn dochter? 'Ja', zeg ik eerst. Trots. Maar dan denk ik: Lucie Theodora, lieg niet zo. 'Nee', verbeter ik mijzelf dan schuldbewust, 'dat was Nichtje'.

Als Vinnie er eindelijk is draaien we - hongerig als we inmiddels zijn - het programma met speeches en zang versneld af. Het is een prachtige avond. We gaan haar missen. We doen onstuitbaar mooie woorden en cadeaus. Hani501 en ik zingen Bien het prachtige Vaarwel Lief Kind, Nog Steeds Bemind, Het Noodlot Scheidde Wreed Ons Van Elkander. Uit Vol Gemoed, Een Laatste Groet, Aan Jou, die 'k Nimmer Vergeet... (bis). Tweestemmig. En bijna loepzuiver.

Het is een geweldig feestje. Voortaan doen we alle feestjes thuis, zeggen we. Na het eten willen ze disco. Tijd voor mijn Motown-afdeling op de iPod. We dansen met elkaar op Stevie Wonder en Diana Ross. Helaas heb ik geen foto van een aangedane Bien gescoord. Maar wel een van een dansende Frances en Vinnie. Ze vinden dat de discolamp die nog in de planning staat niet in de keuken moet, maar hoog in de woonkamer.