Het middelbare kind huilt

In Trouw van vandaag staat in de literaire bijlage onder de kop 'Het middelbare kind huilt' een stuk van Rob Schouten over een populair thema van veel hedendaagse schrijvers: de crisis van de middelbare mannen  (de Lusten) en het thema ik-en-mijn-dementerende-ouder. Niet de ongelukkige jeugd is meer de literaire goudmijn, stelt Schouten, maar de gearriveerde vijftiger die - onder andere door zijn/haar ouders - geconfronteerd wordt met de eindigheid van het bestaan.

Mutti weet het allemaal echt niet meer. Conversatie is moeilijk, veel verder dan 'Ik weet het niet meer.' 'Wat is de bedoeling?' 'Hoe moet het nou?' 'Ik ben zo verdrietig', komt ze niet meer. Af en toe wijst ze vaag in de verte en vraagt dan 'Wat is dat voor een ding?' En ik weet niet waar ze naar wijst en wat ze bedoelt.

Wandelen wil ze niet, zoals vorige keer, maar wel een rondritje maken met de auto. We doen vandaag het rondje Westenesch-Noordsleen-Sleen- Erm-Nieuw-Amsterdam-Schoonebeek- Erica-Emmen. Het is een stukje Hondsrug en een stukje veenkolonien. In Schoonebeek is nog veel terrein van de NAM, de Nederlandsche Aardolie maatschappij, maar er staan nog maar twee ja-knikkers. Vroeger stond het hier stampvol ja-knikkers. Na afloop ga ik kibbeling bakken. Dat vindt ze lekker.

Schouten noemt: Ik heb Alzheimer van Stella Braam, Waarom ik moet liegen tegen mijn demente moeder van Cyrille Offermans, De moeder van Nicolien van Voskuil, Sprakeloos van Tom Lanoye, Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor van Renate Dorrestein en Gesloten huis van Nicolaas Matsier. Ik ga maar eens die titels zoeken en bestellen.