Caravan

De queeste van de gordijnen geeft onverwacht aanleiding tot melancholie. Vannacht komen alle gordijnen uit mijn leven langs het geestesoog. Bíjna alle dan, want sommige gordijnen herinner ik me niet, en dan vraag ik me af hoe dat kán. En de jaren dat ik geen gordijnen kon betalen, komen langs, de jaren dat ik de 'raamdecoratie' met bamboegordijnen van de Xenos deed. Met bamboegordijnen van de Xenos was het leven ook goed.

Vandaag stemt het me een beetje treurig over dat je in het leven steeds weer verkast, en niet altijd vrijwillig, en dat je dan weer steeds weer nieuwe gordijnen moet. Het klinkt een beetje onzinnig, maar al die spullen, die boeken, die kasten, die tafels, die kleren. Wat een gedoe. Waarom ga ik niet in een caravan wonen met alleen het hoognodige? Alles weer  weg in plaats van steeds weer dingen opnieuw aanschaffen?