De Ookmeerweg is heel ver weg. Westelijker dan het verste westen. Het heet Osdorp, maar de nieuwe wijkbenaming Far West is adequater. Heel Osdorp ligt open: alle doorgaande wegen liggen op de schop. Denk je: afslag 106, en dan altijd maar rechtdoor. Denk je. Ik heb al tijden niet zolang in de file gestaan en door onbekende binnenstraten gereden vol stremmend werkverkeer. Waar was in godsnaam die Ookmeerweg ook alweer? Route 1 moet 18 minuten duren, ik doe er minstens 3 kwartier over. En 3 kwartier terug.
Voor het meisje aan de balie van Dierenopvang Amsterdam ben ik vooral een lastig administratief geval. Want waar vindt ze me in het systeem? Je hebt de categorie 'asiel', 'pension', waar zijn de paspoortjes, ze hebben oude en nieuwe namen, speciale prijzen.... De Supervisor Katten moet wel drie keer gebeld worden voor uitleg. Ze komt niet even dag zeggen, laat staan medeleven betuigen.
Bij afstand doen hoort een afstandsgesprek, begrijp ik van de receptioniste, maar Supervisor Katten vindt dat in dit geval blijkbaar niet nodig. 'U krijgt twee facturen, maar hoeft maar een keer te pinnen', zegt het meisje trots. 130 euro voor twee katten. En: 'Mariska belt u nog.'
Het prozaïsche afscheid nemen doet wel beetje pijn. Het is thuis ook weer saai. Maar, bedenk ik in het kader van dissonantiereductie: Het is wel fijn dat ik in huis niet meer alle deuren dicht hoef te doen. En niet meer alle kastdeurtjes hoeven klemdicht. Dat de slaapkamerbalkondeur weer wijd open kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten