Hummer

Wat een leven. Uit eten met een CEO. Dat hoort bij het werk. Af en toe eten met een CEO. Die deelt dan off the record allemaal vertrouwelijkheden waar ik niets mee doe. We eten bij restaurant Zouthaven. De vorige keer had ik een beetje een schorriemorrie-restaurant uitgezocht, die fout maak ik niet nog een keer. Ik luister en hij betaalt.

Als ik in een slecht humeur ben dan denk ik bij het idee: ik lijk wel een animeermeisje, of erger, maar soit. En het blijkt best leuk. Het is de kunst om eerst een uur veel opschepperij verdragen ('t Is Moeilijk Bescheiden Te Blijven, Als Je Zo Goed Bent Als Ik'), veel te hummen, te glimlachen en dan almaar door te vragen. Het lukt me meestal ze op enige moment menselijk en los te krijgen. Zodat we vrolijk en stralend uiteen gaan. Tot de volgende keer!