De Nieuwe Waterweg

Laat ik meegaan naar Schoonmama. Heb haar al weer veel te  lang niet gezien.

De dagjes Maassluis zijn zoals voorheen de dagjes naar Mutti in Emmen. De Bos Bloemen. De kopjes koffie (koekje erbij). De verhalen. De broodmaaltijd. Het afwassen. het wandelingetje naar het Havenhoofd. Het zitten aan de Nieuwe Waterweg en dromen van overvaren naar Engeland. De thee. De administratie. De boodschappen. Het koken. Het eten. De koffie. Het Journaal. Back Home.

Ze is hartstikke leuk en lief en aardig en blij dat ik er ben. En ik hou van haar. Maar soms ben ik te ongedurig voor het leven van een 85-jarige en doe ik maar een klein stukje mee, tot en met het programmaonderdeel De Nieuwe Waterweg. Daar zou ik wel een uur of wat willen liggen, en dromen van overvaren naar Engeland, maar het begint zachtjes te regenen. Ik ga maar  huiswaarts.

Oranje Nassaulaan

Natuurlijk probeer ik deze en gene voor mijn karretje te spannen. Zaterdag al Nol & Ernie, en nu weer Etienne, de aankoopmakelaar. We hebben dus een TopTwee, en Bobby is voor de een en ik voor de ander. Die bezoeken we nu mét makelaar. Zijn mening horen.

Over het algemeen is je eerste gevoel bij een huis zo sterk dat je daar eigenlijk niet meer van afkomt. Dus als de ander iets anders vindt en zijn/haar argumenten nog een paar keer herhaalt of druk uitoefent, dan helpt dat niet echt. De mensen laten zich niet voor m'n karretje spannen. Ze zouden wel gek zijn, zeggen ze.

Mijn gevoel bij de Rijnlaan: leuke sfeer, veel kamers, leuke tuin, maar ook: krappe woonkamer, smal en kort, en hoge vraagprijs, dat bevestigt Etienne. Die verkoper zou volgens hem 50.000 euro met de prijs naar beneden moeten. En dat is wel veel gevraagd voor een verkoper. 

Etienne vindt ook de Oranje Nassaulaan ook leuker. Grotere bredere kamer, mediterrane patio, grappige garage, apart ingedeeld. Voorwaar geen doorsneehuis. Maar Bobby vindt de huizen eromheen maar niks. Mij kan dat hier op de een of andere wijze niet zoveel schelen.

Bij het soort huizen waar wij nu naar kijken zouden we volgens Etienne op zo'n 275.000 of 280.000 euro moeten kunnen uitkomen. En dan moet er nog wel het een en ander aan gebeuren.

De huizenmarkt met de te hoge vraagprijzen. Het kan ook anders. Af en toe zet iemand een huis voor te wéinig op de markt. Dan is er direct een hausse aan geinteresseerden op de been die onmiddellijk boven de vraagprijs gaan bieden. De mensen die via deze methode verkopen  zijn hun huis zó kwijt, leert de ervaring. Momenteel is dat aan de hand bij een droomwoning aan de Bokstraat. We mogen niet eens kijken, zoveel interesse is er. Etienne wil ons er wel tussen proppen morgen, zegt hij, maar dat betekent dat we waarschijnlijk morgen ook direct moeten bieden en kopen.

Nou nee, zeg ik, die methode werkt niet bij ons. Etienne zegt: Ik hoor het wel. Morgen, overmorgen, volgende week... Makelaars hebben wel een bijzonder contact met hun klanten.

Dat de Rijnlaan het niet wordt is duidelijk, maar of de Oranje Nassaulaan het wel wordt? We gaan naar de Chinees en hebben het er maar even niet meer over.

Komkommertijd

Zwager4 stuurt me om 02.11 uur des nachts een artikel uit de digitale Trouw die in papierenvorm pas morgenochtend op de mat ligt. Het gaat over lusteloze bavianen in de dierentuin te Emmen - voor wie dat niet weet: ons land van herkomst. Dat vind ik nou geestig. De afbeelding die hij stuurt is echter niet goed afgesneden, dus ga ik op mijn beurt ook maar een krant downloaden. Hoeveel mensen zouden dat 's nachts doen?

Het verhaal: die bavianen zijn onverklaarbaar lusteloos. Met zijn allen. En het is al de derde keer dat dit gebeurt. Niemand kan het verklaren. De vorige keren was het na  een week weer over dus dat hopen ze nu ook maar. Je reinste komkommertijd.

Slapeloosheid is misschien wel een volksziekte! Maar zo is het wel gezelig. Zwager4 en ik spelen zo om het half uur onze beurt bij Wordfeud. Gelukkig beginnen we niet te Whatsappen. Dat zou op en een of andere manier te erg zijn: 's nachts appen met je Zwager.

Vakantielectuur

Aan het Singel in Amsterdam heb je een reisboekwinkel De Evenaar met literatuur uit verre landen. Voor ik me op internet ongans ga googelen stuur ik ze maar even een mailtje: 'Ik ga op vakantie naar Macedonië en vraag me af of er misschien ook literatuur uit die omgeving vertaald is (eventueel Servië, Montenegro, Albanië, Bulgarije, Noord Griekenland). Van Aart den Doolaard heb ik De Bruiloft der Zeven Zigeuners. 

Fijn dat er mensen zijn die dingen uit hun hoofd weten. Binnen een half uur krijg ik relevant antwoord. 'Zeker hebben we literatuur uit die streken: Bulgarije: Trojanow en Penkov, Albanië: Kadare, Vorpsi, Macedonië: van onze eigen Roel van Duijn: Bruidenoorlog, de Macedonische auteur Smilevski schrijft niet echt over Macedonië, we hebben ‘m dus niet in huis, wel te bestellen! Over meerdere van genoemde landen: Stasiuk, Griekenland: Karnezis (alleen in Engels leverbaar. Over de Balkan: Wraakengelen van Borislav Cicovacki (net uit). Dus er is het een en ander, wie weet heb ik je zo verleid om naar Evenaar te komen! Ja!

Net vind ik uit dat van Den Doolaard al zijn boeken als e-boek zijn verschenen. Dat is wel wat draagbaarder in de koffer dan de vuistdikke trilogie die ik al heb laten komen. Uit Polare Den Bosch - voorheen De Slegte.

Lyrisch en extatisch

Zondagavond is tijd om stil te worden. Hoewel ergens wel nieuwsgierig heb ik toch geen zin in drie uur Hans Teeuwen als Zomergast. In plaats daarvan luisteren we stilletjes naar Sequentia met die prachtige ijle vrij makende muziek van Hildegard von Bingen.

Haar muziek was lange tijd vrijwel onbekend. Sequentia, een in middeleeuwse muziek gespecialiseerd ensemble van Benjamin Bagby, begon in 1982 aan een reeks cd’s die het complete werk van Von Bingen moest documenteren. Inmiddels is de uitgesproken lyrische en extatische muziek van de vorig jaar heilig verklaarde geestelijke een begrip geworden. Laten we zeggen: verplichte kost als je denkt dat middeleeuwse religieuze muziek saai en somber is.

Von Bingen is in oktober 2012 door de paus uitgeroepen tot Kerklerares, een titel weggelegd is voor heiligen die een bijzondere bijdrage hebben geleverd aan de katholieke leer. Na Teresa van Avila, Catharina van Siena en Theresia van Lisieux,  is Hildegard de vierde vrouw die de eretitel heeft gekregen.

Hoe dan ook: práchtige muziek!

Good Old Rita

Een kort In Memoriam. Ik stond altijd geprogrammeerd op anti-Avro, anti-Willem Duijs, anti-Pim Jacobs, anti-Rita Reys. Zo onverdiend. In de jaren negentig woonde ik in Amsterdam Noord en was er op een dag een Jazz Festival in een hall in te Landsmeer. Rita trad daar op. Op-en-top Avro-sfeer van weleer.  Ik geloof dat ik daar vol afgrijzen zat te genieten. Zoiets.

Zal ik nu een jonge of zal ik nu een oude Rita Reys? Ik hóef natuurlijk niet te kiezen... Eerst zingt ze 'Sophisticated Lady' in Praag in 1964. De andere is 'One less bell to answer' uit 2012.

De laatste kamer

Ik lees 'De laatste kamer' van Frans Pointl. Hij wordt deze maand tachtig, ligt al jaren in het Sarphatihuis met een ziekte waardoor hij ongeveer niets meer kan bewegen. Hij heeft een typemachine en kan nog met één vinger typen. Dit is zijn laatste boek heeft hij gezegd. Prachtig schrijft hij. Het is jaren geleden dat ik wat van hem las. Misschien las ik zelfs alleen maar 'De kip die over de soep vloog'. In 1988 verscheen dat, ik was begin dertig. Zijn levenswijze en schrijfstijl hebben diepe indruk gemaakt. 

Onnavolgbaar. It is what it is in het leven, en dat wat het is beschrijft hij laconiek. Met een scherp oog. Met onderkoelde humor. Het leven van joodse jongen met zijn getraumatiseerde moeder op driehoogachter. Zijn opa die van Zandvoort via Amsterdam naar Sobibor verdween. De eeuwige vrijgezel met sneue baantjes op kamers bij een hospita. Het zijn zijn thema's en het is weer mooi. Het laatste deel geeft inkijkjes in het leven in een verpleeghuis. De levens van oude door allerlei ziektes gehavende mensen. Hun leven met elkaar en de verpleeghulpen. 

De bundel eindigt met een aantal gedichten. Ik neem aan dat het korte verhaal fysiek voor hem ook niet meer haalbaar is. Zo is het leven aan het eind. Doet qua thematiek een beetje aan de novellle 'De Grote Zaal' denken van Jacoba van Velde. 

Trekgatenroute

Zus1 uit Kerkelanden (Hilversum) belt: 'Hebben jullie zin in een fietstochtje?' We bestuderen de kaart en stellen vast dat we allemaal aan de ANWB-fietsroute 'Trekgatenroute' wonen.

Zo komen wij via de Vecht en de Molenpolder terecht op het terras aan de zuidzijde van de Loosdrechtse Plassen. Dat klinkt avontuurlijk, maar de eerlijkheid gebiedt: het is slechts 10 km en 40 minuten fietsen. Heen en terug is dat toch weer 80 minuten. Goed voor de voorgenomen dagelijkse dosis beweging.

Mijn verslag van het fietstochtje naar Muiden en Muiderberg laatst had ze ook al op een idee gebracht. We wonen zowel vanuit Amsterdam als vanuit Utrecht eigenlijk op spuugafstand van elkaar! 

Nu bij Loosdrecht nog op zoek naar een leuker terras. Hier wil je na een uur in de walm van frituurolie echt wel weer weg. Anders wordt het de volgende keer een pannekoekenterras bij Lage Vuursche.

Punaise met hartje

Bobby heeft de afgelopen weken al wel tien keer een lekke band gehad. En maar weer plakken, en weer plat. Alles heeft hij al geprobeerd: een nieuwe binnenband, een nieuw velglint... 

Het is zaterdagavond. We gaan uit eten met Nol en Ernie, weer bij mijn Griek. Maar Bobby komt nooit opdagen. Ernie heeft hartstikke honger, dus ten langen leste beginnen we maar vast. Hij heeft vast weer een lekke band, zeg ik. En inderdaad.

Diep in de nacht als het eten al lang gedaan is en de Grieken nu eindelijk wel eens naar huis willen, vindt Bobby in zijn achterband een zilveren oorstekertje met een hartje. De Engel van de Punaise met het Hartje, zeg ik pesterig.

Ga je mee naar het zwembad (2)

Een paar weken geleden heb ik een paar blotige Japanse Schonen-plaatjes geselecteerd (nog net in het nette) en die selectie bevalt me nu heel goed. Past erg bij hoe warm als het is. Nu kan ik elk blotig plaatje - puf puf - in het kader van Ga-Je-Mee-Naar-Het-Zwembad zetten. Deze Schone kan niet naar het zwembad want haar kat ligt op haar jurpje.

Voor de regen 2

Prachtige luchten. All nieuwssites stromen vol met prachtige luchtenfoto's. En dan heb ik de mijne nog niet eens gestuurd. (Is dit nu het echte leven of een afgeleide manier van beleven? Als je gefotografeerd hebt en je foto de wereld ingezonden, en die mensen hebben je foto geliked, dan pas lijkt het echt gebeurd.) Maar het belangrijkste is: eindelijk regen.

Daarna de stad in. Eerst een nieuwe fineliner halen. Daarna langs bij Christina, van Christina Mode in de Zakkedragersteeg, kijken of ze nog leuke nieuwe kleren heeft. Ze is Armeens, vertelt ze nu. 'Ik vind dat u zúlke leuke kleren heeft', zeg ik. Ze glundert. 'Dat vinden er meer', zegt ze, 'daarom zit ik hier al twee jaar. En ik heb geen personeel, dus ik hoef niet zo duur te zijn.' Ze haalt haar kleren in heel Europa, zegt ze, ze gaat naar allerlei beurzen en koopt nooit via internet. Haar criterium: ik moet het zelf mooi vinden.

Haar winkel is in een smalle steeg, en daardoor heeft ze niets van die bijzondere luchten gezien. Ik laat mijn foto zien en ze begint een heel verhaal over de krachten die om de wereld heen hangen. 'Vanochtend heb ik nog een documentaire gekeken over astronauten', vertelt ze, 'en die hadden foto's gemaakt van de aarde. Zo mooi! En er was een hele lichtkring om de aarde. Een oneindige ring van licht. Net als bij de iconen van Maria, die geeft ook zo'n ring van licht om haar hoofd...' O! ik wil zo wel vriendinnen met Christina worden. Ik moet tenslotte aan mijn Utrechtse vriendinnen 'werken'. Wéér een Utrechtse vriendin.

Ga je mee naar het zwembad?

Ga je nog even kort mee naar het zwembad, sms ik Will. Zij komt meteen aangesneld, dat had ze nooit durven dromen, dat ik haar hobby in-het-water-springen nog eens zou delen. Het is na het werk, vijf uur, en het zo geliefde Flevoparkbad gaat bij deze zinderende hitte alweer om 17.30 uur dicht. Enfin, kunnen we toch twintig minuten poedelen en dobberen en een baantje of drie trekken. En afkoelen.

Ik ben mijn bruine fineliner vergeten en probeer nu maar iets met de Faber Castel Artist-'pennen', die penseel-achtige stiften zijn en géén fineliner.  Ook wel weer lollig.

Voor de regen

Heb een film gevonden uit/over Macedonië: Before the Rain. Debuterend regisseur Milcho Manchevksi laat in drie verhalen zien, dat ook dit voormalige stukje Joegoslavië veel verborgen spanningen herbergt. Hij vertelt zijn verhaal in mooie beelden en gebruikt het begrip 'tijd' om onze kijk op de gebeurtenissen effectief te manipuleren. Deze versie is niet ondertiteld, maar dat is de vakantie straks ook niet. De beelden zijn prachtig.

 Even zoeken en ik heb wat meer informatie: Deze film is een oorlogsdrama. In het eerste deel 'Words' wordt de jonge monnik Kiril, die een gelofte van stilte heeft afgelegd, geconfronteerd met een voortvluchtig Albanees meisje Zamira. Een wraakzuchtige bende valt het klooster binnen op zoek naar haar.

Het tweede deel 'Faces' verplaatst de kijker naar Londen waar een fotoredactrice Anne dagelijks beelden onder ogen krijgt. Zelf wordt ze heen en weer geslingerd tussen haar echtgenoot en haar geliefde, de Macedonische fotograaf Aleksander. Ze weigert echter met Aleksander naar Macedonië te gaan. Het geweld blijkt echter ook in Londen dichtbij. In het derde deel 'Pictures' is Aleksander terug in Macedonië, waar hij geconfronteerd wordt met de etnisch religieuze strijd die zijn geboortedorp verscheurt. Als hij Zamira probeert te redden, zijn de gevolgen fataal.

De trailer:



De hele film:

Coach

Leuk hoor, Nederlandse films kijken op tv. Laat op de avond is er steeds weer een. De verrassing van deze dag is de film De coach van regisseur Joram Lürsen, met Anneke Blok, Mamoun Elyounoussi, Gaite Jansen. Het is een film uit 2009, speciaal voor de televisie gemaakt. De welgestelde Suzanne voelt zich schuldig over haar luxe bestaan en geeft zich op voor het project Coach. Ze helpt hiermee de Marokkaanse jongen Soukri. Ze gaat echter zo enthousiast aan de slag, dat haar hele gezinsleven op het spel komt te staan. Het speelt ook nog voor een deel in Amsterdam Oost in de buurt van de Javastraat, waar Soukri's vader een garage heeft, dat maakt het extra leuk.

Film in de nacht

In de nacht kijk ik naar de film 'Kom niet aan mijn kinderen',  over een Nederlandse vrouw wier twee kinderen ontvoerd worden door haar Syrische ex-man. Gebiologeerd bekeken. Raar om je te realiseren dat dat land en die stad Damascus nu grotendeels aan gort zijn geschoten, en dat miljoenen Syriërs op de vlucht zijn.

Sleepless

Al sinds zondag slaap ik nauwelijks. Ik denk dat het van de hitte komt, dat het slapen niet goed wil, maar nu lees ik in de wetenschapsbijlage van het het Parool een stuk over de invloed van de volle maan op de nachtrust. Komkommertijd? De maan is inderdaad prachtig. Ik vind t eigenlijk best leuk in de nacht, hoe verder in de nacht hoe koeler, en dan die oneindige onwezenlijke eindeloze tijd voor jezelf... Ik ga wat op de bank, op het balkon, spelletje op de iPhone, nog een comedy. 

In zijn boek over engelen voert Anselm Grün ook de Engel van de Slapeloosheid op. Waarom slaap je niet, vraagt hij. Wat zit je dwars. Wat zou je het allerliefste willen? Hoe kun je daar komen? En al pratend met de Engel zou die slapeloosheid zomaar van je af vallen. 't Is wel een troostrijke gedachte.

Gewelven

Vandaag gaat de vrije dag op aan zwemmen, autowassen, wasjes draaien,een beetje surfen en een beetje bladeren. Bladeren doe ik in het boek De Broeren en zijn gewelven. Als u het nog niet wist: De Broeren is de voormalige Dominicanerkerk te Zwolle, waar sinds twee weken een geweldige boekhandel met horeca gevestigd is. 

Ter gelegenheid van de opening van die zaak zijn er twee boekjes verschenen: De Broeren en zijn gewelven en De Broeren en zijn geschiedenis. Herman Aarts, oude museumdirecteur te Zwolle, heeft dit 'De Broeren en zijn gewelven' geschreven. Daar ik mij de afgelopen vakanties in diverse kerkjes in Mecklenburg Vorpommern en Denemarken ook al vergaapt heb aan de middeleeuwse schilderingen op de gewelven, is dit boekje meer dan welkom. Deze schilderingen zijn in 1985 gerestaureerd. Het zijn afbeeldingen van bloemen en andere plantaardige motieven, bijbelse taferelen en familiewapens, gildewapens en het stadswapen van Zwolle. Het kunsthistorisch belang van de schilderingen schuilt behalve in de hoge artistieke waarde, ook in de chronologische volgorde waarin heiligen, priesters en pausen zijn afgebeeld. Het geheel doet haast barok aan, terwijl het toch in de late Middeleeuwen is geschilderd. 

Veel heiligen zien we dus. Heiligen zijn mensen die in de katholieke geschiedenis wondere werken verricht hebben, een klooster gesticht, of die vervolgd en gemarteld werden vanwege hun geloof.Veel vrouwelijke heiligen ook. Ik vind het natuurlijk leuk om de vrouwelijke heiligen op te slaan: zoals Elisabeth van Hongarije, de Heilige Martha, de Heilige Cecilia, de heilige Agatha, Catherina van Siena, Barbara van Nicodemië, de Heilige Sapientia, enzovoort enzovoort. Van al die persoenen staat een afbeelding afgedrukt plus een levensbeschrijving. Het zegt me allemaal niet zoveel, maar is natuurlijk wel erg, jonge - ik neem aan idealistische - christinnen die niet uitgehuwelijkt wilden worden en dan in de kerker geworpen werden.

Maar dat leed zie je er allemaal niet aan af. De schilderingen zijn zo mooi en leuk en licht dat ik niet op ze uitgekeken raak en er zelf bijna weer een eigen serie aan zou willen wijden.

Toptwee

Sommige lezeressen volgen dit blog ook met oog op mogelijk nieuws op het gebied van de huizentocht. Voor de duidelijkheid: we hebben een longlist en bezoeken nu even huis na huis om tot een shortlist te komen. Het is een geduldzaak, want elke week komen er weer nieuwe woningen op de markt. Zelf heb ik al drie keer mijn keuze gemaakt, maar die werd niet ondersteund, dus dan moet je weer vrolijk voort. Geduld, zeggen de mensen tegen mij, geduld! Ik wil liefst snel beslissen en wel nu. Maar ja.

Vandaag bezoeken we de Billitonkade, wat ik echt een heel erg leuke straat vind. Het is in Lombok, een zijstraat van de Vleutenseweg aan de westkant van de stad. Aan deze kade liggen woonboten en er staan hoge zwaarbebladerde bomen. Vind ik mooi, maar het nadeel is minder licht in huis. Het is echt een leuk huis, maar een beetje te klein en geen achterom. De huidige bewoners hebben keuzes gemaakt die je weer ongedaan zou willen maken.

We bespreken de opties. We hebben geloof ik een toptwee nte pakken, zeg ik. De Billitonkade zit daar niet bij. Welke dan, vraagt Bobby. Ik denk: De Rijnlaan en de Oranje Nassaulaan, zeg ik. Dat klopt, dat zijn ook zijn twee beste. Ik heb de ene bovenaan mijn lijstje en hij de andere. De huizen bevallen ons goed, de wijken waar ze in staan (respectievelijk Rivierenwijk en Hoograven) die zijn even wennen. 

Élégance

Al weken geleden heb ik nieuwe pumps gekocht omdat mijn assortiment schoeisel met de week steeds platter wordt. Letterlijk. Mijn oude pumps (2 paar) en de slangenleren sneakers zijn opgesoupeerd en dientengevolge gebruik ik nu voornamelijk nog mijn Birckenstocks en de Human Nature wandelschoenen van de ANWB. Lopen echt heerlijk, in alle betekenissen beide voeten op de grond, maar soms wil je toch net iets meer élégance of hipheid.

Mijn zomerse lentegroene-met-zwarte-hippy-outfit uit La Gomera, zeer geschikt bij deze weersomstandigheden, is net iets ladyliker met pumps dan met Birckenstocks eronder. Het is echter wel een beetje persen om de voeten erin te krijgen bij deze temperaturen. Wat vind je, vraag ik aan Bobby, die geen enkel gevoel voor mode heeft. Of toch wel? Nu ben je meer Happinez-chique, zegt hij.

Eerst maar eens op proef een wandelingetje van 10 minuten naar de auto.

Puf puf

Je zou blij moeten zijn met die hitte, maar het valt niet mede. Gekookte hersenen maken een beetje moedeloos zo niet zwaarmoedig. Maar erover mopperen: dat zie ik ook niet zitten... 

Ik bel Will: Ga je mee eten bij de Griek? Hij zit vlak achter je werk en hij is heel lekker. En zo zit ik voor de dérde keer in drie weken bij De Ouzerie. De bediening (een Rotterdammer) kan ook niet tegen de hitte. Maar hij bedient graag en gezellig en brengt onvermoeibaar verse ijsblokjes, die we in onze halzen laten smelten.

Will sluit af met een grote ijscoupe en slagroom. Wil ik óók! Oeps. Dat mocht niet van het dieet. Maar men moet toch wat!

Baby's

Na Mirea en Jefta vorige week nu nòg een baby. De Muppets hebben vanochtend een felicitatie voor Prince William en zijn vrouw Kate op YouTube geplaatst. In het filmpje richten Kermit de Kikker en Miss Piggy zich tot het Britse koppel dat net een zoontje heeft gekregen. Ze maakten het filmpje tijdens de opnames van de nieuwe bioscoopfilm, die momenteel in Londen plaatsvinden.

Abendstimmung

De avondwandeling. Het is een goede gewoonte die - met enige wilskracht - in ere gehouden moet worden. Drie kwartier. 183 kcal. De iPhone in de aanslag om de verwondering over de schoonheid der natuur wakker en vast te houden. Om de vijver in het Flevopark zitten nog wat plukjes mensen te barbecuen of te minnen, maar na negenen niet zoveel meer.

Humane energetica

Er zijn meer collega's die door de hitte niet geslapen hebben. U hoort me niet klagen, ik constateer alleen. Het boottochtje door zon en wind zou slaapopwekkend zijn, zo was mij beloofd, maar mooi niet. Om 03 uur ben ik klaarwakker en de slaap komt niet weerom. Om 5 uur is de digitale Trouw er al. Daarin staan tips hoe de komende week te overleven.Want ik moet naar het werk. En er zijn diversen op vakantie.

'Vermijd werkzaamheden in de directe zon en bescherm je hoofd', adviseert de ArboUnie in Trouw. 'Zet waar mogelijk warme apparaten uit, zoals computers, kopieermachines en printers.' Verder adviseert hij om zonwering aan de buitenkant van het gebouw aan te brengen, 'want als de warmte eenmaal binnen is, is het moeilijk het weer koel te krijgen.'

'Ook al is het warm en plakkerig op de werkplek, het beste is om zweet te laten verdampen op de huid', zegt de hoogleraar humane energetica van de Universiteit Maastricht. 'Daarmee raak je meer warmte kwijt dan wanneer je - zogenaamd ter verkoeling - een (vochtige) handdoek langs het voorhoofd of de nek haalt'

Pieremegoggel

We gaan een dagje varen. Amsterdam vanaf het water is een heel andere ervaring. De route is heel belangrijk. Dus dat is wat ik er vooral van kan vertellen.

Van de Admiralengracht varen we via de Schinkelsluis het Nieuwe Meer op, dan de Ringvaart op richting Schiphol en Aalsmeer. Daar nemen we een duik. Iedereen raakt bebloed. 'Dat is de bloedband,' lacht Nichtje. 

Het plan is via de Sloterplas en de Erasmusgracht terug, maar bij Sloten is de sluis kapot  en moeten we terug via Het Nieuwe Meer en de Schinkelsluis. 

In die sluizen is het een gekrioel van jewelste van rare boten. We zijn het erover eens: Amsterdam heeft wel de raarste boten. En wat nou het leukste Amsterdamse botenfeest is: de Gay Parade of de Pieremegoggel. Ook wel Pieremachochel genoemd.

We eten tenslotte bij restaurant Fijnhout aan de Jacob van Lennepkade. Daar nemen we in de Kinkerstraat tram 7 terug naar huis. Dat is nog eens een feestdag.

Jefta

We hebben weer een nieuwe achterneefje. Hij heet Jefta. In mijn digiboek Voordat jij er was staat een heel mooi plaatje dat mijns inziens geheel van toepassing is. Hoera, welkom, Jefta!

In deze tak van de familie kiezen ze voor de kinderen allemaal oudtestamentische namen. Hoe zat het ook alweer met Jefta? Hij was een van de Richteren. De zoon van een hoer, zegt een site, en een andere: een kind uit een buitenechtelijke relatie. Deswegen wordt hij uit de familie gestoten. Hij groeit op tot een sterk en invloedrijk persoon. Jefta bevrijdt zijn stad maar in de spanning naar de strijd toe belooft hij God dat hij het eerste levende wezen dat hem tegemoet komt als hij uit de strijd huiswaarts keert  gaat zal offeren. Dat blijkt zijn dochter te zijn. Die dochter mag twee maanden respijt, maar dan offert hij haar. Hoe hij haar offert, dat vertelt de geschiedenis niet.

De liefhebbende ouders zullen de naam Jefta gewoon gekozen hebben omdat t een leuke naam is, zegt Bobby.

Digilezen

Omdat ik zo ontzettend zonnig is en we vanmiddag gaan varen blijf ik ik in de ochtend maar onder de parasol op het balkon. Ik heb ineens norm zin in digilezen. Eerst neem ik een abonnement op NRC Reader, dan krijg je voor € 5,99 een maand lang elke dag vijf mooie artikelen uit NRC op je iPad. Ik neem uit mijn ooghoek in een bevestigingsmail wel waar dat ik nu een eeuwigdurend abonnement heb, tenzij ik dat ergens in die app opzeg, dus laat ik dat eerst maar doen. Een kleine zondagochtendergernis omdat dat niet vanzelf en gemakkelijk gaat. Maar het is wel een leuk cadeautje. De pagina's zijn mooi opgemaakt en lezen lekker. Kijken of ik er gebruik van ga maken.

Daarna ga ik naar mijn mapje kinderboekenapps, want ik kan enorm genieten van mooie plaatjes op de iPad. Eerst koop ik voor 1,79 'Het kleine Rijksmuseum', ik was altijd al benieuwd wat er in dat boekje zat. €1,79 is nauwelijks een drempel om een digiboek te kopen. De meeste andere boeken in die app zijn 3,99, dat is toch weer meer dan 8 gulden, reken ik nog vaak even om. Dit 'Het Kleine Rijksmuseum' is een grote verzameling details uit schilderijen. Heel erg leuk om te bekijken. Toen ik na de heropening in het Rijksmuseum was heb ik toch vooral het gebouw en de ambience lopen bewonderen. Meer dan de schilderijen. En op veel van die schilderijen is zo ontzettend veel te zien. Deze blik op zomaar details is heel verrassend. Gebiologeerd bekijk ik plaatje na plaatje. Wat ik wel mis is een afbeelding van het héle schilderij, voor de kennis, het inzicht en en het overzicht, maar misschien is dat ook maar een conditionering.

Tenslotte lees ik 'Voordat jij er was' van Daan Remmerts de Vries en Philip Hopman. Het is een plaatjesboek en luisterboek. Je kan niet lezen, je móet luisteren. Ik had het een halfjaar geleden al gekocht, maar toen ergerde het me wild dat dat ik niet kon lezen en móest luisteren. Lezen is iets voor in stilte en dan wil je niet geluid opgedrongen krijgen. Dat dat nergens had gestaan. Nu vind ik het leuk.

Waterland

Het is niet zo warm, dus dat noodt enorm tot een fietstocht door Waterland.  Ik wil eigenlijk naar Marken of Monnikendam, maar er staat een straffe wind tegen, mèt muggen, direct in de ogen en de mond. Dus ter hoogte van Holysloot sla ik maar af. Maar het is prachtig, zo'n rondje Waterland. Ik wil zo wel een rondje IJsselmeer.

Doet me denken aan mijn studententijd en de eerste jaren daarna, dat ik soms samen en soms in mijn eentje Nederland doorkruiste. Als er geen geld was voor een andere vakantie. Bammetjes mee. Overal woonde wel een oom & tante of zus& zwager, bij wie ik mocht logeren.

Het waren intensieve belevingen, die fietstochten, ik deed al gauw 100 à 120 km per dag. Ik las de kaart en kon 30 km route onthouden, die reed ik dan zonder stoppen. Vaak was ik een beetje bang voor enge mannen onderweg. Daar was ik mee grootgebracht, het idee van enge mannen onderweg. Maar ondanks/dankzij de paniek fietste ik ferm door. En dan was er ineens weer een brink of een marktje. Daar studeerde ik de volgende 30 km in en leefde ik helemaal op.

Prepareren

Bobby leest ter voorbereiding de gidsjes en weet alweer hoe hoog de hoogste berg van Macedonië is, ik maak tekeningen om me in te leven. Herinner me nu weer van tekeningen die de sfeer van een Zuid-Oost-Eurpees land weergeven lastig zijn omdat het licht er erg schel is. Ik zit nu zo met wit en water te knoeien dat het papier (120 gram) helemaal kreukelig wordt. Zwaarder papier nemen? Zou je zo'n tekening kunnen strijken als die helemaal droog is?

Rivierenwijk

'In Amsterdam heet het Rivierenbúúrt, maar hier heet het Rivierenwíjk, en het is inderdaad heel wat anders', zegt alweer een nieuwe makelaar. Het is ook niet de Rijnstráát, maar de Rijnláán.

Bobby en ik werken ons lijstje mogelijk interessante huizen verder af. Deze wijk is ook een volkswijk in opkomst. Daar heb je er nogal wat van n Utrecht. De mensen willen wel mooiere huizen en straten dan deze, maar ze kiezen qua budget ook voor veiligheid. 

Dit huis ligt aan een straat van niks, er is wel een groenstrook in het midden, maar ook die nogal fantasieloos. Het is onverwacht leuk binnen. Er zijn zoveel kamers en kamertjes dat we er ineens alle woonwensen in kwijt kunnen. De tuin is klein maar wild, er is een schuurtje en een achterommetje, de bibliotheek annex tweede woonkamer annex stiltekamer kan op de doorzonzolder. Wel wil ik de authentieke schuifdeuren en kamerkasten en schoorsteenmantels er helemaal uit zeg ik, en de wand tussen de keuken en de kamer. Dat zou Bobby heel jammer vinden.

We zitten het geanimeerd in te delen, tot ik weer bedenk dat het toch werkelijk een straat van niks is. 'n Huis aan de Vecht, was toch het idee? Maar ja, men moet ook realistisch zijn. Misschien zou je er een buurtgroep kunnen oprichten voor een anarchistische middenberm.

Urlusstraat

In de categorie door hoge bejaarden voor het verzorgingshuis verlaten woningen bezoeken we de Urlusstraat in de wijk Oog in Al. Jaren vijftig bouw. Sommige huizen hier hebben nog authentieke details, maar deze straat heeft alle karakteristieke stalen kozijnen vervangen door allemaal wat anders.De wijk wordt nu langzaamaan overgenomen door jonge kinderrijke gezinnen.

De foto's op Funda zijn denk ik in het vroege voorjaar genomen. In juli is dat een stuk weelderiger. Bij de huizen waar de tuinen wild en bloemrijk zijn is de straat onmiddellijk ontzettend leuk. Bij dit stukje van de straat moet je het er echter allemaal bij denken. Maar een paar rozenstruiken tegen de gevel doen natuurlijk wonderen.

Ook in dit huis moet alles maar dan ook alles opnieuw, er is niet eens cv. Het grote voordeel is dat het Amsterdamrijnkanaal op spuugafstand is en dat Arnold & Ernie om de hoek wonen. Aan de Johan Wagenaarkade direct aan het kanaal. Zij wel.

Bij Ernie in de tuin krijgen we witte wijn en mogen we alles vertellen.

Griekse avond

Zomaar een zoele zomeravond. Het is de hoogste tijd voor een Griekse avond met retsina, tzaziki, witte bonen salade, griekse boerensalade, kipspiesjes en lamskoteletjes. En Griekse muziek. Als ik dan toch naar Utrecht ga, ooit, maar moeten we hier ook meer van de stad en de straat genieten. 

Ik sleep Bobby mee naar de Ouzerie waar ik laatst ook met Marg heb gegeten. Hij stribbelt altijd een beetje tegen omdat hij hun combinatie van Spaanse tapas en Griekse mezze niet recht in de leer vindt. Maar het is echt echt heel leuk en lekker, zeg ik, en op loopafstand van je huis. En lekker rustig buiten eten. Het blijkt een schot in de roos.

Mirea

Frances heeft een baby. Frances, daar blogde ik vroeger wel over, want wij maakten samen een blaadje. Elk nummer deden we een nieuwe duofoto, die meestal op bijzonder onflatteuze momenten genomen werd. 's Morgens in de vroegte. We reisden heel Nederland door op zoek naar onderwerpen en ratelden de meest onzinnige conversaties bij elkaar. Ze kreeg daardoor op dit blog een eigen verhaallijn.

Maar: das war einmal. De tijd deed haar werk. Het blaadje werd opgeheven. Ik mis haar wel. Nu heeft ze een baby: Mirea heet ze. RoRo7 en ik gaan op babybezoek. Mirea kan tot mijn verbazing en onuitsprekelijke vreugde heel goed met mij. Ze is zo lief, zo klein, zo zacht. Ze ruikt helemaal naar melk, zegt mama Frances. Ik weet dan weer niet hoe moedermelk ruikt.

Frances zegt dat ik áltijd even langs mag komen om Mirea aan mijn borst te klemmen. Stel je voor dat ik dat echt zou doen.

Utrecht

Nieuws van de dag: Utrecht zit de hele zomer zonder zijn belangrijkste klok: die bovenop de Dom. Door een kapot tandwiel heeft het uurwerk het begeven, maar het bedrijf dat de reparatie kan uitvoeren is wegens vakantie nog drie weken dicht.

Als de schade eenmaal is hersteld, moet het tandwiel ook nog in de klok worden gemonteerd. Volgens de gemeente Utrecht is de klok op zijn vroegst eind september weer in werking.

Concha Buika

Leen zei twee weken geleden dat ze voor dit concert terug van vakantie zou komen. Dat blijkt niet waar, maar het was genoeg aanbeveling om kaartjes te gaan kopen. 

Concha Buika, ik heb nooit van haar gehoord. Ze is Afrikaans-Spaans, ze zingt flamenco, latin-jazz en pop. Wat een stem, wat een vrouw, wat een muzikanten. Twee uur zonder pauze. Die zaal in Muziekgebouw aan het IJ: de akoestiek is goed, maar de sfeer niet. Waarom niet in het Bimhuis, daar horen ze. Die zaal is waarschijnlijk te klein. 

Haar indrukwekkende stem is ‘luminous and magnificent’, schreef de New York Times. Lief en leed klinken door in haar gepassioneerde voordracht. ‘In haar muziek viert Buika alle hartstochten, van de vurigste tot de meest duistere’, constateert regisseur Pedro Almodóvar, die haar opnam in zijn film 'La piel que habito'. 

Wauw, wat een avond. We kijken na afloop nog even uit over het IJ. Prachtig is dat in het avondlicht. Dat je dit nu gaat verlaten, zegt Hani501. Voor Utrecht.

Monsters en freaks

Op het balkon in een bleke maar warme zon lees ik verder in Diana Arbus, De droom van een schipbreuk. Ik denk wel vaker dat ik biografieën/monografieën zou willen lezen, maar kom er toch niet toe. Uit angst teleurgesteld te worden.

Nu ik weer lid ben geworden van de OBA kun je ze wat nonchalanter meenemen. Je kunt de foto's kennen, maar dan... Waarom maakt iemand wat zij maakt? Wat ligt daar aan ten grondslag? Wat een prachtig boek is dit. Na elk hoofdstuk moet ik het even wegleggen, vanwege de geconcentreerde aandacht.

Zoals ik al eerder meldde kwam Arbus uit een rijke joodse familie en begon zij in de glamourous modefotografie. Daarna ging zij monsters en freaks fotograferen. Ze was heel verlegen. En had ernstige depressies. En dan bij al die mensen naar binnen. Contact leggen.

Men kàn haar werk zien als een 'catalogus' van natuurlijke rariteiten en menselijke kermiswonderen, maar dat is het niet. Het gaat veel verder. Het gaat over de blik van mensen, die monsters monsterlijk maakt. Onschuldige mensen met een alledaags uiterlijk konden onder de indringende blik van Arbus monsters worden. 'De meeste mensen gaan door het leven met de angst dat ze een traumatische ervaring zullen meemaken, monsters zijn met een trauma geboren. Het zijn aristocraten', schreef ze eens.

Arbus identificeerde zich zo met de dood die ze in elk van haar onderwerpen waarnam, dat ze er steeds meer mee ging samenvallen, schrijft Patrick Roegiers. Deze dichtregels van Jorge Luis Borges'gedicht 'Ars Poëtica' zouden haar fotografisch credo zijn: 'Somtijds bekijkt ons ’s middags een gezicht / vanuit de donkere diepte van een spiegel; kunst hoort precies te zijn als deze spiegel: / ze onthult ons ons persoonlijke gezicht.' Mooimooimooi.

Mevrouw zelf

Ik heb een interview met de eigenaar-uitbater van de nieuwe boekhandel Waanders in de Broeren. Te Zwolle. Met Meneer-zelf. Hij is 69 nu en heeft er 7 jaar over gedaan zijn Plan te realiseren en alle Tegenslagen te overwinnen. Zaterdag is hij opengegaan. Komt dat zien, komt dat zien. Het is fán-tás-tísch. Heel Zwolle is de man diep en diep dankbaar. Zaterdag waren er al 7500 mensen in de winkel en nu is het ook almaar vol.

Het interview doen we in de horeca-afdeling. Dat valt niet mee, want de een na de andere dankbare klant komt - onder omstandig excuus - het gesprek onderbreken. Sommigen barsten er zelfs bijna bij in tranen uit. Zo mooi vinden ze het geworden. Het is niet eenvoudig de lijn van het gesprek vast te houden. Maar hij vindt het een leuk gesprek en loopt niet weg. Dat scheelt.

Als we het gesprek na twee uur afronden zeg ik: 'Ik hoop dat het wat wordt. En hij reageert: 'Als Mevrouw Zelf het doet, dan zal het toch wel wat worden?'

Ohrid

Hoe kies je je reisbestemming? Bobby en ik zeggen altijd dat we - om middelmatige compromissen te vermijden - om de beurt mogen kiezen, maar of dat echt zo gaat vraag ik mij af. Vorig jaar waren we naar Venetië, de Azoren en naar Saarburg, maar wie nou wat bedacht had? En wie nou aan de beurt van kiezen is? Maar het is al binnenkort! Ik wil kiezen!

Bobby wil graag naar Amerika en ik - het is weer zo ver - wil naar Egmond aan Zee. Of de Achterhoek.  Met een kist vol boeken en allemaal koppen dicht. Dat komt van de vermoeidheid.  Dan wil ik niet reizen, dan wil ik rust. Dat gedoe met die vliegreizen.

Het kan overigens verkeren. De vorige keer dat ik naar Egmond wilde sloot ik mij op de slaapkamer op en werd het Venetië. Kroatië / Dalmatië vond je toch ook heerlijk, zegt Bobby. En Slovenië? Dat is waar. 

Hij stelt voor dat we het er op aan laten komen. We kunnen overal naar toe, immers. Engeland, Frankrijk, Noorwegen, Zweden... Kunnen we niet een fietstocht om het IJsselmeer doen, zeg ik, nee niet met tenten en dat gedoe, maar langs B&B's. Maar nee, een vakantie in Nederland wil hij echt niet. Écht niet. En ik wil - behalve dat ik niks wil - als we dan toch gaan - ook voorpret, dus ik wil het er ook niet op aan laten komen.

Kortom: ineens wordt het Macedonië. En heeft hij al geboekt, bij ArkeFly. Over enkele weken vliegen we naar Ohrid. Komend weekend gaan we als een haas naar Pied à Terre voor boekjes en kaarten en taalgidsen. 

Dolorosa

Reenske zegt dat ze deze de mooiste vindt van de Dolorosa's. Zo wijs, zo volwassen, gerijpt. Net als wij, grimlachen we.

Ik lees een biografie over de fotografe Diane Arbus. Bekend om haar foto's van uitzonderlijke mensen. Dwergen, reuzen, freaks. Ik heb mij nooit zo met de betekenis van die foto's voor haar zelf ingeleefd. Ze was de dochter van een rijk ondernemersechtpaar met een dure modewinkel. Ze trouwde met een modefotograaf en werkte jarenlang met hem samen. Toen scheidden ze en ging ze ook in de fotografie haar eigen weg.

Zo kwam ze in de wereld van de onafhankelijke fotografie terecht. Hoewel ze erg gereserveerd en timide was, wilde ze aan de slag met straatfotografie. Ze fotografeerde vreemdelingen die ze tegenkwam in rare circussen, vreemde lijkhuizen, groezelige hotels, psychiatrische inrichtingen en andere bizarre en ongebruikelijke locaties. Ze werd beroemd door haar excentrieke, middenformaat foto’s waarop portretten van ongewone en eigenzinnige onderwerpen als nudisten, prostituees en travestieten te zien waren. Ze fotografeerde dus vooral ‘freaks’. Volgens haar werden deze mensen met een trauma geboren maar hebben ze deze weten om te zetten naar een talent. Ze was dol op hen.

De vele pagina's bespiegelingen over de foto van de reus in de woonkamer van zijn ouders zijn schitterend. Die foto is wat hij is, dacht ik altijd. Maar waarom is-ie wat hioj is? Waarom die omgeving, die hoek, die houdingen? 

Vraag me af of er over mijn tekeningen ook zoiets te zeggen valt. Het antwoord is natuurlijk ja. Alle ideeën en gedachten erbij. Ik zou ze ergens kunnen noteren. Of niet? 'Een foto is een geheim over een geheim. Des te meer hij vertelt, des te minder je weet', is een citaat van Diane Arbus. Hoe minder ik vertel, hoe meer u weet.

Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk, zei ooit Kahlil Gibran.

De koelkast

De koelkast meurt. Niet een béétje, maar niet langer te negeren. Als je de koelkast open doet, ruik je de geur tien meter verderop. Ik haat huishouden, maar dit kan niet langer. De hele koelkast moet grondig uitgesopt en de vriezer ontdooid. En laten we eerlijk zijn: dat mocht ook wel eens.

Nu de koelkast gesopt is is de geur wel minder erg, maar nog niet helemaal weg. Er zijn heel veel websites met tips. Zoals de site Omaweetraad.com. Stinkende koelkasten zijn blijkbaar een wijdverspreid probleem. Een bakke zout. Een bakje koude koffie. Een koffie-pad... Ik kies voor eerst maar eens voor twee halve citroenen en een droog theezakje. 

Te Muiden

Het etentje eerder deze week in Muiderberg inspireert tot een fietstochtje. Het is een topuitje met niet eens heel veel inspanning. Eerst passeer je (ná het Diemerpark) het nieuwe Paviljoen Puur bij Fort Diemerdam. Heel bijzondere architectuur in de vorm van een slakkenhuis. Het is open van 11 tot 18. Voor daguitjes dus.

Het fietspad naar Muiden leidt over pittoreske schapendijkjes, direct aan het IJmeer. Het is weids en groen en waterrijk. Behalve een klein stukje met de A1 vlak naast je is het eindeloos mooi. Het fietspad blijkt de Natuurboulevard te heten, een 'recreatieve en ecologische verbinding tussen de Hollandse Brug en Almere. In Muiden heb je het plezier van druk manoeuvrerende boten in de sluis.

Het riviertje dat je kruist te Muiden is de Vécht, ontdek ik ineens. Dus zeg ik: 'Bobby, dit is de Vécht!' In het kader van het project Huis aan de Vecht. 'Wat dacht je van Múiden of Muiderberg? Dan houden we de hunkerflat te Utrecht aan, en kun je toch op de fiets naar het werk. Desnoods gaan we in een doorzonwoning.' Ik vind het een gewéldig idee.

Naar Muiderberg is het 14,4 km en 291 kcal. Keer twee. De Moves-app telt tegenwoordig niet alleen de kilometers en de gereden tijd, maar ook de calorie waarde van de inspanning. Dan mag je wel een clubsandwich! 

Eco-zone

Sinds vorig jaar bouwt de Provincie Noord Holland aan een 'eco-zone' in het Bovendiep. Het is nog een compensatie voor dat IJburg waar indertijd zo'n tegenstand tegen was. De eco-zone moest meer plek voor de vogels waarborgen. Daar wordt nu nog aan gebouwd.

Zo idyllisch en blijmoedig groen als op deze artist impression is het er nog lang niet, maar de vogels weten de eilandjes al wel te vinden. Dat het plaatje vanaf de Ringweg A10 is genomen zie en hoor je niet als je naar het plaatje kijkt. 

Vandaag loop ik met Reenske van mij naar IJburg op en neer. Heerlijk. Het Diemerpark tussen het Amsterdam Rijnkanaal en IJburg is tamelijk onaangelegd en wild maar schettert nu van de roze wilde bloemen. Lekker lunchen bij Blok 4. De terugweg ontdekken we dus deze ec-ozone. Eenden, futen en reigers in de rietkraagjes links, meeuwen op de eilandjes rechts. It works.

Dolorosa

Dolorosa heet de nieuwe reeks nu. Iets met Smarten. Ik vind ze mooi. Diep. Ik heb de afbeeldingen die eraan ten grondslag gevonden door op de naam Magdalena te googelen. Nu zie ik in de folder van Librero dat er ook een boekje over Maria Magdalena was (niet leverbaar) maar in herdruk verschijnt.  'Geen enkele bijbelfiguur heeft bijna twee millennia lang zó de verbeelding van talloze schilders, schrijvers, filosofen en geschiedkundigen geprikkeld als Maria Magdalena, de gebrandmerkte zondares en vereerde heilige. Met meer dan 140 illustraties.' Dat wil ik wel hebben.

Oneindigheid

Het is niet zo druk bij de tentoonstelling over Escher als ik zou verwachten. Maar mooi. Fantastisch om te zien hoe hij herkenning vond voor zijn fascinaties en geïnspireerd raakte door de Moorse motieven in het Alhambra in Granada, hoe hij met de hand al die motieven en herhalingen uitwerkte. In een schriftje. In vele schriftjes.

Nu kan dat allemaal met computerprogramma's. Er zijn allemaal animaties te zien waarin de systematiek van die oude Moorse motieven wordt uitgelegd..

Er is ook een touchscreen waar bezoekers met hun vingers zelf patronen kunnen frutten en die delen via e-mail en Facebook. Iedereen die daar is wil wel úren prutsen, maar moet elkaar de ruimte gunnen. Ik zou dat programmaatje zo willen hebben/kopen. Het heeft iets caleidoscopisch. En iets mandalaas'. Er schijnt veel over Escher geinterpreteerd te zijn, dat het allemaal heel spiritueel is: de eeuwigheid zonder begin en einde.

Eigenlijk is dit maar een klein tentoonstellinkje. Dit. Zou veel en veel groter kunnen. Ik heb een gesprekje met de eigenaar van de winkel. Hij vindt t ook raar dat deze tentoonstelling op twee hoog achter staat en niet in de centrale hal. Hij heeft veel meer potentie.

Hani501 weet te vertellen dat er een fantastisch Escher-Museum is in Den Haag. Aan de Lange Voorhout. Escher in het Paleis. Met het werk Metamorfosen van zeven meter lang. Ik zou wel een grote kleurprent van Escher willen, maar op internet zie ik alleen zwart-wit te koop.

.

Kunstboeken

Ik ben dol op kunstboeken. Doorgaans zijn ze duur en zwaar en groot en eisen ze ruimte. Wij hadden niet veel kunstboeken thuis, maar opmerkelijk genoeg wel een paar. Die hebben mijn interesse in die boeken erg gevormd. 

We hadden een zwart-wit fotoboek over de watersnoodramp uit 1953. We hadden vele jaargangen Openbaar Kunstbezit in aquablauwe mappen, en we hadden een boek over Escher.  Wat heb ik als kind veel in die boeken gekeken. Hongerig naar beeldende kunst. Een andere wereld dan die van de bijbel en de Dordtse Leerregels, ofzo, die streng twintigdelig zwart de kast domineerden. 

Waar dat boek over de watersnoodramp gebleven is weet ik niet, maar in mijn kunstboekenkast staat mijn vaders boek over Escher. Het is gekocht bij boekhandel G. Riemer te Ermeloo. Ik was daar zó van onder de indruk, gebiologeerd hoe dat kón. Het kón niet. Hoe kon hij tekenen wat niet kón? Ik snap dat nog steeds niet.

Vandaag begint in het Tropenmuseum een tentoonstelling 'Escher meets islamic art'. Onmiddellijk naar toe! 

Roze bril

De balkonrand is enorm opgefleurd sinds ik vorige zaterdag wat treetjes (treedjes?) gerania bij de Praxis had gehaald. En in een uurtje in de toen moordende hitte heb de dode violen verwijderd en vervangen door deze. Nu is het een veel en veel groter genoegen 's morgens de gordijnen open te trekken. Uitzicht op verse roze bloemetjes. Vier van die lange bakken heb ik (de vijfde is kapot gevallen) en wat aarden potten. Wat zijn gerania eigenlijk mooi! Net als orchideeën. Wat een práchtige wildernis aan orchideeën, prees gisteren mijn bezoek mijn vensterbank. Ook roze trouwens. Ik lijk wel een meisje. Tuttigheid troef, vond ik die planten als opstandige tiener, student, jong volwassene. Wat de tijd al niet met je doet. 

(Etymologie: het woord tree is een verbastering van tray. Een treetje bier. Verpakkingsmateriaal met vakjes.)

Zwemmen te Emmen

Op de Facebookpagina Oud-Emmen vind ik een foto van het Zwembad Mijner Jeugd. Het was een overdekt 50-meterbad dat open en dicht kon en een groot buitenbad. Dat open en dichtgaan van dat dak was altijd een groots moment. Ik had zwemles in dit zwembad en haalde er mijn zwemdiploma's.  Jaren zestig. De badmeester liep met een zwemhaak. Of dat deze Pa Schut was? Geen idee.

Nu pas zie ik dat het pierebadje een yin-yang-vorm had. Dat heb ik nooit gezien, want je zag dat bladje niet van bovenaf, en als vrijgemaakt gereformeerd meisje had ik uiteraard geen weet van yin en yang. Wat voor verlichte geesten had Emmen dat ze zulke ideale voorzieningen als dit zwembad bouwden? En weer afbraken. Want daarna volgden natuurlijk Aqua Zwemparadijzen. Een beetje googelen levert op dat Kampen nog steeds zo'n zwembad heeft. De Steur. Kampen wel.

Kijkend naar de foto heb ik vooral herinneringen aan het buitenbad en de badhokjes helemaal links. De trampolines rechts. Het aan- en uitkleden in een zwembad vond ik altijd heel erg. Hoe erg ik dat vind heb ik eigenlijk nog steeds, maar dat heb ik leren beheersen.

Ook komen er sterke herinneringen boven aan mijn eerste bikini-met-cup. Ik had nog geen borstjes en koos een stoere donkerblauwe matrozen-bikini: een broekje met kleine pijpjes en een bovenstukje cupjes. Een beetje harde puntige cupjes. Dat had ik niet door in het pashokje van de bikiniwinkel. Omdat ik een hekel had aan aan- en uitkleden in die hokjes trok ik de bikini thuis al aan. Die harde plastic cups droogden niet, zodat ik altijd in een t-shirt met daaronder natte puntcupjes naar huis fietste. Met schaamrood op de kaken. 't Is een beetje een raar verhaal, maar dat is wat er boven komt. De bikini die mijn zin in zwemmen verpestte...

Groene gazpacho

Afgelopen zondag loop ik op een barbecue iemand tegen het lijf die ik al lang niet gezien en gesproken heb. De stelsgewijze afspraak die we over en weer altijd in het vooruitzicht stellen komt er maar niet van. Eén op één afspreken gaat een stuk makkelijker. Kom mórgen, zeg ik, of dinsdag, of donderdag! 

Het wordt vandaag. En zo sta ik ineens gróene gazpacho te draaien, met komkommer, groene paprika, bosuitjes, avocado, knoflook, olie en azijn. Mmm! Dit is wel dé manier om het werk los te laten. De 'soep' staat nog in de koelkast op te stijven, maar ik kan hem nu al aanbevelen! Al dan niet met garnalen. Ik doe mét. 

In de beschrijving op de site van Allerhande staat dat één portie 810 kcal is. Dat kán toch niet? Zit dat allemaal in die ene avocado? In dat handje garnalen?  Of bedoelen ze kilojoules? Het is dan ook niet waar. 1 avocado is ca 224 kcal; 1 ons garnalen is 100 kcal. Dus samen is dit oergezonde voorafje hoogstens 200 kcal. 

Pittoresk Muiderberg

Na een turbulente werkdag - hot news is er niet zomaar, dat moet je wel máken - heb ik een eetafspraak te Muiderberg met mijn Duitse concullega Frau Sieg in Het Rechthuis te Muiderberg. Nog nooit was ik te Muiderberg. Zij logeert doorgaans in Lage Vuursche, als ze hier moet zijn, maar dat is me te ver. Doe maar wat dichterbij Amsterdam, stel ik voor, en ik verzin Muiderberg. Dat is maar 16 minuten rijden van mijn huis en toch pittoresk in het groen. 

Ik ben hier nog nooit geweest, vertrouw ik haar toe. Het ligt in de kom van de snelwegen A1 en A6, waar altijd files staan. Veel lawaai en fijnstof, zou je denken. Maar daar ervaar ik daar midden in Muiderberg eigenlijk niets van. Het is er heel groen, een ouderwetse brink, traditionele restaurants. 'n Beetje Laren. En dat aan de Zuiderzee! Het eten is lekker, de bediening is goed. Dat wordt een mooie bestemming voor een fietstochtje.

Hoe lang is het geleden dat Frau Sieg en ik elkaar te Lage Vuursche spraken? Toen ging ze de ceo van v/h Selexyz interviewen. Nu gaat ze naar de ceo van nu Polare. De Londense en de Amerikaanse ceo's die ik te interviewde heeft ze ook al een paar keer geïnterviewd. We hebben veel gemeen. Alleen werkt zij vanuit huis (een boerderette) en ik vanuit kantoor. 

Haar man had gezegd: Die Lucie Theodora heb je jaren geleden toch ook ontmoet? Ze was bang geweest dat ze me niet zou herkennen. Maar ik wuif vrolijk als er een grijzige vrouw met koffer uit een Duitse auto stapt. Dat moet ze zijn.En ja hoor, ze neemt een dubbele gin-tonic. Dat deed ze in Lage Vuursche ook.

Allengs worden we vertrouwelijker. Kom de volgende keer bij mij thuis eten, zeg ik. En ik ben ook welkom bij haar! Ze woont op het Duitse platteland in Noord Duitsland, in Ihlow, in de buurt bij Emden. Haar echtgenoot houdt pony's en blogt daarover. Dan kan ik niet achterblijven en begin op te scheppen over Willy Drie.

Vliegvakantie 1976

Ik word van steeds meer professionele Facebook-pagina's vriend. Ik vind dat haast leuker dan de persoonlijke vrienden. Hoewel als ik lees van welke muziek Nichtje houdt of welke film ze aanbeveelt ga ik altijd luisteren dan wel kijken. Maar de foto die ik vandaag krijg van de Facebookpagina Oud Amsterdam is een cadeautje! Begeleidende tekst: 'Een overzicht welke inzet er op Schiphol voor nodig was om u op vakantie te laten gaan in 1976!'