Bon Dieu

- Wat heb je goed haar! complimenteert Leen mij. Mooi potteus! Nu ik je zo zie zal ik eerlijk zeggen: toen ik je vorige week zag dacht ik: Lucie wordt bijna een beetje een gewone vrouw. 

- Bobby vindt me net een Berlijnse galeriehoudster. 

- Dat bedoel ik!

We zijn  naar de film. Ik denk: ga nu eindelijk weer eens naae de film. Studio K is het dichtste bij en daar kies ik de nieuwe Woody Allen uit. Er draait ook een Franse komedie Bon Dieu, maar die lijkt me wel een beetje héél erg geestig.

Wie zou er zo stante pede mee willen? Nú? Van die categorie heb ik in Amsterdam nog twee kompanen. Met hen geldt: we doen geen 'afspraken' in de agenda', als we elkaar zien dan is dat ad hoc. Dus sms ik Leen: Ga je mee naar de nieuwe Woody Allen? Maar terwijl ik dat typ bedenk ik: Die heeft zij al lang gezien, want zij gaat bijna elke dag naar de film. Ik bedoel het berichtje te deleten maar druk per ongeluk op Send.

Inderdaad heeft ze de nieuwe Woody Allen al gezien, maar mijn berichtje is toch welkom, want Ekfa heeft net aangekondigd dat ze voetbal gaat kijken. Voetbal! En zo geraken Leen en ik alsnog bij de Franse komedie Bon Dieu. Het gaat over een rijk Frans katholiek echtpaar in goeden doen met een villa op het Franse platteland met vier dochters, die allemaal een 'allochtoon' als man kiezen: een Algerijn, een Chinees, een Israeli. De jongste dochter kiest is weliswaar een katholiek, en hij heet Charles) maar - en dat vertelt ze er niet bij - hij is een Afrikaan.

Iedereen stikt van de vooroordelen en gevoeligheden. Het is echt wel erg grappig. En een happy end. Ik moet steeds lachen en stap geheel opgemonterd weer naar buiten.