Onweer

Wanneer ik vrijdag in de winkel van Cas en zijn vader ben vraag ik hen beiden wel boek ik móet lezen. Cas duwt me 'Het onweer' van de Argentijnse schrijfster Selva Almada in handen, en zijn vader de nieuwe Ian McEwan. Ik begin met 'Het onweer'.

Spannend boek wel, niet in de categorie 'spannende boeken', maar knap opgebouwd. Het houdt van a tot z de aandacht vast. 24 uur uit het leven van vier personages samengebald op één plek. Een Jehova-achtige prediker en zijn puberdochter en een garagehouder en zijn aangenomen zoon. 

De vader dominee slaat alleen maar evangelische taal uit. Er zijn ook wat hoofdstukken waarin je enige indruk krijgt van zijn meeslepende spreekvaardigheid. Hij houdt erg van herhaling. Zelfs op papier word je haast meegesleept. In de privésituatie is het echter een gruwel. Zijn dochter is ongelukkig sinds hun moeder hen verlaten heeft, tien jaar geleden. Uit de auto gezet of zelf vertrokken. Nooit meer over gesproken. De garageman heeft veel verleden achter de rug, en moet de eenvoud van dit bestaan in deze garage in de moordende hitte van the middle of nowhere accepteren. De jongen die een oude vriendin ooit bij hem achter liet, indertijd bang als een bibberend hondje, nu de reen van zijn bestaan. En nu gaat die prediker dat joch bekeren. Onder een groots onweer barst de bom tussen de mannen. Echt mooi verteld.

 

Na lezing ga ik plaatjes zoeken in Google afbeeldingen, van Noord-Argentinië, van de weinige plaatsnamen die ik in het boek tegenkom. De provincie Entre Rios, de rivier de Uruguay, de plaats Concordia, de provinciestad Paraná, de plaats Chaco, de zinderende hitte in de woestijnachtige omgeving. Mensen die verkoeling zoeken gaan naar Paso di Patria of naar Bernetito. Dat zijn stranden aan de brede rivier die de grens met Paraguay vormt. Wat weet ik weinig van Zuid-Amerika.