Je ziet er al weken tegenop, en dan is het ongeveer ook zo erg als je gedacht had. Maar wel weer anders. De verhuizers blijken geen verhuizers maar koeriers. Het zijn geen sterke jongemannen in de kracht van hun leven, maar dikbuikige middelbare mannen. Ze weten niet dat te Bunnik alles twee smalle trappen op moet en dat er geen lift is. Ze kunnen het niet. Je denkt dat ze erin blijven. Ik verwacht dat de nieuwe collega's even helpen tillen, maar dat doen ze niet. We kunnen wel huilen en moeten ook erg lachen.
Als dank krijgen we een bos bloemen en een flesje wijn.
De terugweg (ik vertrek om half vijf) duurt 55 minuten, waarvan ca een kwartier file op de A12 onder Utrecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten