Grijs met oker

De lucht is weer opgeklaard. Allerwegen. We gaan naar het nieuwe museum More in Gorssel, waar ik helemaal verrukt raak van het werk van de schilder Wim Schuhmacher, nooit van gehoord. Dit More is ruim twee weken open en nu al een hit. Realistische kunst, de Nederlandse werken uit de verzameling van de verloren gegane ex-bankier Dirk Scheringa. 

Prachtig gebouw, prachtige kunst. Helaas geldt de Museumjaarkaart nog niet, dus je moet pp 15 euro entree betalen. De mensen aan de kassa moeten dit de ganse dag aan de bezoekers uitleggen. Maar dit terzijde.

Van Wim Schuhmacher ben ik zo verrukt omdat hij vooral met grijzen werkt, die hij af en toe vermengt met oker. Ondanks dat hij nauwelijks kleur gebruikt weet hij tamelijk alledaagse taferelen op te lichten, uit te lichten, een spot op te zetten. Hij werd De Meester van het Grijs genoemd, lees ik ergens. Omdat ik zelf altijd nogal veel kleur gebruik en wel wat minder zou willen is hij een mooi voorbeeld. Ik ga het gauw eens uitproberen. 

Er hangt ook veel van Carel Willink, wat tamelijk diffuse maar erg sterke herinneringen oproept aan zijn vrouw Mathilde Willink, die in de jaren zeventig veel in de Privé stond met Henk van der Meyden, en met wie het slecht afgelopen is. Het fijne weten we er allebei niet meer van. Wel dat er maatschappijbreed veel schande over haar gesproken werd, vanwege het naakt poseren denk ik en haar extravagante gewaden van de couturier Fong Leng.