Verveling

Als kind hield ik erg van verveling. Ook al was het een beetje een nare staat van zijn, je voelde ook dat het een voedingsbodem was/is voor iets nieuws, iets onverwachts. Daar zijn geloof ik allerlei psychologische theorieën over.

Tegenwoordig verveel ik me niet zo vaak meer. Er zijn voor een volwassen burger altijd vele nuttige taken te vervullen. Hier te Markelo verveel ik me soms zó dat ik probeer de tuin te fotograferen. 

Tuinen en bloemen fotograferen is best moeilijk. En de tuin is niet eeg bijzonder. Al twintig keer heb ik gepoogd iets van de schoonheid van de vingerhoedskruiden vast te leggen. Maar dat wordt niets, één vingerhoedskruid is niets, het is de verzameling zuuurstokkleurige pluimen die je in verrukking brengt. 

Dat soort dingen houdt mij hier bezig. Is dat nou boeiend voor mijn lieve lezertjes? 

Uiteindelijk word ik het blijst van de foto boven het bladerdak boven mijn hoofd. Het zou zo een (behang)poster kunnen zijn.