Winterspinazie

'Ben je niet naar de tuin', vraagt Bobby. Hij zit in Maassluis en heeft flink zitten opscheppen over mijn tuinbelevenissen. Schoonmama neemt gelijk de telefoon van hem over en begint verhalen uit haar jeugd, jaren dertig, haar moeder een arme weduwe, hardwerkend in de moestuin om haar bloedjes van kindjes groenten te kunnen voorzetten. En de dochter elke middag thee brengen en mama helpen.

'Nee', zeg ik, 'ik zit op de bank. Het hagelt. En er was geen oproep.'

Maar dan ga ik toch. Het is fijn in de buitenlucht en je slaapt goed op dit werk. Er is geen van de tuincompanen aanwezig, dus ik begin maar een met gras en onkruid overwoekerd bed in de kruidentuin schoon te maken. Elk bed dat richting onkruidvrij is geeft zo'n opgeruimd gevoel. Ik krijg het echter nooit af en schoon. Het is geloof ik heel metaforisch allemaal. 

De winterspinazie staat enorm uit te schieten, geen van de tuinvriendinnen heeft oogsten in haar systeem, maar vandaag heb ik een plastic tas mee. Morgen op Koningsdag eten we de eerste spinazie uit 'eigen' tuin. Yeah.