Burengerucht

Omdat het Avondvierdaagse is en honderden kinderen voor onze deur langsmarcheren sta ik rond half zeven ineens met enige buurvrouwen te beppen op straat. Hun respectievelijke dochter en zoon lopen mee. Dat vind ik nog eens fijn thuiskomen. We blijven wel een uur nakletsen. Er is altijd veel te bespreken, bijvoorbeeld over keuzes voor de tuin voor en achter. De plantjes. De tuinslangen. Het tuinameublement. Versierseltjes. Zij hebben glow in the dark-stenen langs de borders.

Nu hebben we dus de eerste zonnige dagen achter de rug met iedereen in zijn eigen tuintje, slechts visueel van elkaar gescheiden door schuttingen. Nee, zíen doe je elkaar niet, maar horen wel. Je moet wel je stem dempen en dat niet vergeten.

Gisteren was is dat even vergeten. Ik kwam ziek zwak en misselijk van het werk. Overgevoelig. Ik kon geen licht verdragen en daar hebben we nogal veel van. De parasollen moeten we nog een beetje beter neerzetten. 

Als ik het tuintje kom inlopen en dat zonovergoten terras zie, vraag ik Bobby met een beetje een zeurstem: 'Wil je even wat liefs voor me doen? Zorgen dat ik geen zon heb?' Dat klinkt nogal stom en ik vraag het dus niet met gedempte stem. Mèt dat ik het zeg hoor ik geluid in de buurttuin. Shit, denk ik, dat hebben ze gehoord. Wat zullen we nu wel niet van me denken? 

'Inderdaad', beaamt de buurvrouw. Haar man had net buiten een sigaretje staan roken en hij had mijn verzoek opgevangen. 'Lucie heeft Bobby een verzoek gedaan', had hij binnen gerapporteerd. Want zo belangrijk zijn die dingen. En? had zij benieuwd gevraagd. Dóet hij het? Ja, Bobby deed het.