Houd de dief

Met twee buurmannen Jeroen en Jeroen ga ik naar de boekendief. Aanbellen. Vertellen dat we hem gezien hebben. Dat-hij-misschien-de-spelregels-niet-helemaal-begrepen-heeft. Dat het de bedoeling is dat je uit dat biebje maar één of twee boeken meeneemt, en niet álle. 

We zijn best een beetje zenuwachtig. Drie is teveel, zeg ik, dat is misschien te intimiderend, dus één Jeroen blijft achter op een bankje.

Ik heb een tas mee, vastberaden om de boeken mee terug te nemen. Maar er gebeurt niets. We horen ook geen bel overgaan. Er doet niemand open. Wat een anticlimax. Ik stel voor dat ik een handgeschreven brief door zijn bus gooi, met het verzoek de boeken terug te leggen.

Leegte

Ik kan het niet meer zo goed onthouden of ik het de vorige keer gemeld had, twee weken geleden, maar het buurtbiebje is vanavond wéér leeggestolen. Hij was sinds de vorige roof weer helemaal vol. Iedereen tezamen. Mensen houden inmiddels van dit domme biebje, omdat het optimistisch en saamhorig is. Het schept een band. Wat voor boeken er ook in staan. 

Het is om gek van te worden. Wie dóet nou zoiets? Maar op de app-groep van onze straat - waar ik geen lid van ben - valt te lezen dat het een klein-oud-mannetje-'type-ggz' was. Een buurman is hem tot zijn huis gevolgd. Maar dan? Bel je dan aan? Geef onze boeken terug? Gebt uns unsere Bücher zurück.

Syr

Monique vraagt me mee uit eten. Of ik mee ga naar het pas geopende Syr, een restaurant dat werkt met een Syrische kok en een aantal Syrische obers. Vluchtelingen. Niet uitsluitend Syriërs, ook Nederlanders. Ik vind het een mooi initiatief, dus ja leuk!

Het is wel even geduld betrachten, want niet alles loopt nog op rolletjes. Van die dingen waar je normaal chagrijnig van wordt en die je nu met al je goede wil maar weg slikt. Zo komen ze niet snel (eufemisme) de bestelling opnemen, niet het eerste glaasje wijn, niet de menukaart brengen. Als we dat uiteindelijk op ons verzoek wel gebeurt hebben blijkt de menukaart onbegrijpelijk. Je kan alleen een driegangenmenu kiezen à 25 euro, en bij het voor- en hoofdgerecht gang kun je kiezen uit vis, vlees of vegetarisch. Maar wat krijg je dan en mag het misschien ook ietsje minder? 

We krijgen bij elke gang een bord vol kleine dingetjes. Het is lekker. Daar absoluut geen klagen over. En het zijn heel aardige mensen. Ze doen enorm hun best.

Maar de akoestiek is beroerd. Geluid als in een zwembad. Er is een groot gezelschap, nogal luidruchtig. We kunnen elkaar haast niet verstaan. Uiteindelijk komt alles goed, dus we gaan niet klagen. Voor mijn verjaardag doe ik dit maar niet, zegt Monique.

Leescoupé

Thema van de dag: de leescoupé. Zoals elke maand levert ook deze maand het vraagstuk op van de foto voor de column. Het is altijd gokken: ik heb een verrassende mooie liggende aansprekende high res foto nodig. Meestal stuit ik op die foto door Facebook. Allereerst is het de vraag of de foto met een telefoon genomen is, dan werkt die niet, en of er misschien ook foto's met een echte camera gemaakt zijn. Kunt u ze sturen. Dat moet dan vaak via WeTransfer omdat  de bestanden te groot zijn voor de mail. 

Vorige week stuitte ik op een foto van de leescoupé. Dat is een nieuwe coupé in plaats van de stiltecoupé. Er is er maar eentje van. In één trein. Er lijken geen officiele foto's van te zijn, alleen twitterfoto's. Omdat ik deze week ook al Mandy's werk erbij doe - die op vakantie is - had ik vorige week Bien al gevraagd svp achter een foto van de leescoupé aan te gaan. 

Dagenlang heeft zij achter de persvoorlichting van NS aangejaagd. Maar vanmorgen zijn we nog niet veel verder. Als wij die trein zelf willen laten fotograferen, dat is de bedoeling, dan moet je wel weten waar die trein rijdt. Die rijdt de ene week van Vlissingen naar Lelystad op en neer, deze week doet hij Maastricht-Alkmaar. Ik heb zelf foto's, zei de persvoorlichter. Het duurt weer twee uur voor ze in mijn mailbox zitten. Dat zijn geen foto's die we willen. 

Je kunt in de NS-app zien waar trein 8780 rijdt, zegt hij. Maar dat kan maar gedurende twee uur. Zo kunnen wij een fotograaf niet aansturen. Hij gaat rondbellen bonnen de NS. En belt dan op: Vanavond om 19.55 is de trein op Utrecht CS en dan rijdt hij naar Amsterdam Amstel. De fotograaf kan niet nu. Ik denk nu dat ik maar zelf ga. Je kunt denken: morgen is weer een dag. Maar ik denk dat  ik zelf maar ga. Ik ga het proberen met mij eigen Panasonic, die ik al jaren niet gebruikt heb. De batterij moet opgeladen. De snoertjes erbij gezocht.  Ik lijk wel gek. 

Te Zuilen

Wat een grappig filmpje: 'Wat is uw favoriete plek in Zuilen?' Interviewtjes in 'ons' winkelcentrum Rokade te Zuilen. Alle winkels voor de dagelijkse boodschappen. We vonden het heel erg lelijk toen we hier kwamen wonen en nu is het gewoon je winkelcentrum. Aardige mensen. En allemaal antwoorden ze op de vraag naar de favoriete plek: de Vecht.

We zullen doorgaan

Eigenlijk heb ik meer zin in uitslapen, maar als het dan toch de allerallerallerlaatste H. Mis is vandaag in onze RK buurtkerk, dan wil ik er toch wel bij zijn. De wat zalvend prekende priester Koos - niet erg algemeen geliefd voor zover ik opvang - houdt een vrome preek over de laatste eucharistieviering hier en dat we Jezus in ons hartje moeten dragen, en dan zingt het koor nog een wonderschoon lied, en ik denk: dat was het dan. 

Maar dan staat de voorzitter van de parochianen op en zegt: Lieve mensen, wat de priester ook zegt, we gaan gewoon door zoals we dat het afgelopen halfjaar deden: twee keer per maand een Taizéviering en twee keer een H.Mis, geleid door twee emeritaat-priesters die niet onder het gezag van het Bisdom vallen. 

Dus dat de opperpastoor anderhalve week geleden dreigde dat priesters die hier de H. Mis zouden opdragen afgezet zouden worden, dat heeft op deze twee geen effect. Pas wanneer de kerk daadwerkelijk verkocht wordt, dán hebben we een andere situatie, zegt de voorzitter.

Het koor dat een fantastische dirigent had die per vandaag vertrekt, deelt mede ineens ook een nieuwe dirigent gevonden te hebben. Het is toch wel een mooi continuing story: de opstandige volhardende RK-gelovigen van Zuilen. 

Bobby die de meeste zondagen liever uitslaapt dan dat hij mee naar de kerk gaat volgt de voortgang van het verhaal desondanks geboeid en zegt steeds: waarom bel je de krant niet.

Charlotte

Ik raak verzeild de roman Charlotte door de Franse schrijver David Foenkinos over het leven van de joods-Duitse kunstenares Charlotte Salomons die in 1943 om het leven kwam in Auschwitz. Ik weet nog goed dat ik de tentoonstelling van haar werk Leven of Theater zag in de jaren tachtig. Het boek daarover is net heruitgegegeven en ook dus een roman/biografie. Heel bijzonder boek. Heel wonderlijk opgeschreven. Het lijkt een beetje een prozagedicht. Elke zin begint op een nieuwe regel. Het was de vorm die het beste paste bij dit zo beladen verhaal. Een beetje en-toen-en-toen, omdat  het anders té groot, té beladen is.

Byebye

De nichtjes gaan de wijde wereld in. Er zijn nog veel meer nichtjes in de wereld dan mijn eigen bundel nichtjes. Bobby heeft ook nichtjes en die zijn ook nogal van het reizen. Deze gaat nu naar Noord Irak. Daar wordt zij projectmanager bij vluchtelingenprojecten. Voedsel. Medicijnen. Kleren. Best onrustig voor de ouders, die toch dapper een byebye-party organiseren. En veel foto's maken. En natuurlijk komen ook daar de ooms en tantes opdraven. Bye bye! Het ga jullie goed. Keep in touch! 

De poort

Sinds maandagavond is de Poort in werking. We zijn achterom nu een echte gated community. Het werkt, maar niet helemaal naar behoren. Zo blijft vanaf 'ons' parkeerterrein het licht steeds op rood staan. Je bent toch geconditioneerd niet door rood te rijden want een boete. We staan met een paar buren in de avond te oefenen met in- en uitparkeren en de poort. Wel gezellig, dingen die niet helemaal goed werken.

Weer

Twee onderwerpen domineren het nieuws: de Brexit en het weer. Over de Brexit weten we geloof ik pas morgenvroeg meer. Nu wordt er weer gewaarschuwd voor het (on)weer. Ik vond het vannacht alleen maar heerlijk. Zo slapeloos en broeierig op de zolderkamer. Daarna de rommel en de bliksem en de regen op de ramen. Alsof we ons in een andere dimensie bevonden. Alsof de dagelijkse sleur afwezig was. Als je de buienradar mag geloven gaat dat zo weer beginnen.

The Wall

Mijn Nespresso-apparaat lekt. Eigenlijk al jaren. Het is een Krupps die ik jaren geleden gratis bij een abonnement kreeg, tot mijn woede. Want als je eenmaal aan de Nespresso bent, dan moet je die hele dure cupjes kopen. Maar ik was toch omgegaan. Want makkelijk en lekker. 

Wat er aan de hand was? Het hele aanrecht loopt regelmatig onder. Een jaar of twee geleden begon het. Toen bedacht Bobby het euvel te verhelpen met schoonmaakazijn, om verkalking tegen te gaan, wat altijd wel even hielp, een week of twee, maar steeds minder. 

En nu Reenske er is en veelvuldig gebruik maakt van het apparaat is de lekkage niet langer te negeren. Na enig vooronderzoek op internet besluit ik naar de BCC te gaan, want die heeft de meeste apparaten op voorraad staan. Er is een BCC in The Wall die ook doordeweeks is tot 21 uur open is. The Wall is een futuristisch winkelcentrum in de geluidswal langs de A2. Er is ook een MediaMarkt daar. Een mislukt project. Er komt geen kip, zeker niet doordeweeks. En daar ga ik dan op zomaar een woensdagavond naar toe. Als je toch al een beetje op het randje zit vanwege het vele werk dan is zo'n uitje naar The Wall geen kattenpis. Hoe kom je ik er, waar moet je dan parkeren, hoe duur is dat parkeren, wat een gigantisch parkeerdek, waar moet ik on godsnaam staan, is het hier wel veilig, wat doen doe losstaande auto's hier, worden hier criminele transacties gedaan? Waar is de betaalautomaat, enzo. 

Deze onrust allemaal overwonnen hebbende (het zijn alleen maar gedachten, zeggen de boeddhisten) kies ik onder begeleiding van een aardige Chinese verkoopster een Pixie. Nee, zegt ze, er komt hier bijna niemand. Wij zijn open omdat de MediaMarkt ook open is.

En dan dat parkeerdek weer af zien te raken. Het is al met al slechts een uur van mijn leven, maar wat voor uur.

Buurt

De eerste vergadering van de 'Klankbordgroep' Niftarlakeplantsoen. Drie buren van 'onze' kant van de park, en vier van de overkant. De spanning van de inspraakavonden is er af, het is meer gewoon gezellig werkoverleg. We nemen alle reacties op het parkplan door en bespreken oplossingen. 

Problemen zitten vooral in overlast: de poepende honden, 's nachts kletsende hangjongeren, en de mensen die brood in de vijver gooien. De laatste twee kwesties betreffen vooral de Marokkaanse buurtbewoners. Het is niet eenvoudig om buurtgenoten aan te spreken op gedrag waar jij de dood aan ergert. Daar zijn zelfs cursussen voor. 

Ergernis over zaken in de openbare ruimte dinen we te melden op www.utrecht.nl, slash Meldingen Openbare Ruimte. Dat is de procedure. Dan zetten ze dingen in werking. Dat moet je ook maar weten!

Gouda

Zullen we naar de Westbroekse Zodden, stel ik voor, maar Bobby wil héél graag naar het Gouds Museum waar een nieuw op Erasmus als vrijdenker geïnspireerd kerkraam op de vloer uitgestald ligt. Het is hier dit weekend voor het laatst te zien. Nou vooruit dan maar. Wij naar Gouda. 

Gouda is leuk. Er is geen koopzondag, dus dat scheelt een hoop.

Behalve het raam blijkt er een bijzonder prettige toegankelijke tentoonstelling over Erasmus en Gouda. Met een audiotour door Herman Pleij. Ik die mij nooit in de Lof der Zotheid en/of Erasmus verdiept heb, ben binnen drie kwartier een boel wijzer. Erasmus was wel echt een mannenman, een priester met intellectuele vrinden en geen vrouw te bekennen, dus dat kleurt zijn leven en filosofie nogal.

Details die je op de audiotour hoort zijn dat hij klein van stuk was en een hoge stem had. Die onthoud je dan het meest.

Het raam. Bobby vindt het mooi, ik weet het niet. Ik vind het nogal esoterisch en schort mijn oordeel op tot ik het in die Goudse kerk zie. September.

Amsterdam Heritage

Bij Kunst aan de Ee te Woudsend tref ik Nathalie Cassee die sieraden gemaakt van archeologische scherven uit Amsterdam verkoopt. Als we haar mogen geloven zijn de scherven gevonden bij de opgravingen voor de Amsterdamse metro in de jaren zeventig. Geloof je dat, vraagt Bobby. Ja dat geloof ik.

Ik vertel haar hoezeer ik af en toe Amsterdam kan missen. Zij is ook geboren Amsterdamse, die voor haar werk tien jaar geleden naar Amersfoort verhuisd is. Ze vindt het geweldig dat ik zo'n sieraad kom kopen. Dan draag je het onder je kleren op je hart, zegt ze, en hoef je het ook niet steeds tegen je man te zeggen hoe je Amsterdam mist. 

Dierbare Dingen

Hani501 heeft een expositie bij 'Kunst aan de Ee' te Woudsend, getiteld 100D, Dierbare  Dingen. Ze is van zins een reeks van 100 portretten te maken van mensen met een hen dierbaar ding. Er hangen er nu 43. Het is een beetje hallucinerend. Je ziet allemaal meer dan levensgrote onbekende mensen die heel blij kijken en iets wonderlijks in hun handen hebben. 

Ze heeft een studiootje gebouwd zodat iedereen die dat wil ter plekke op de foto kan. Ik laat mij portretteren met mijn 'troostpopje' uit Saarburg. Als ik het op mijn blog terugzoek noemde ik het toen een 'mascotte'.

Waterpest

Vincent de hovenier komt kort langs voor kortstondige nazorg: een nieuw clematis, drie monnikskap, een oregano en wat advies.   

Dat we zoveel algen in ons minivijvertje hadden, dat klopt. Er zijn extreem veel algen dit jaar. Het groene soepgroentetje in de vijver dat helemaal omwoekerd was door de slijm-alg en dat Bobby vorige week in een emmer bevrijd heeft van de alg, ziet dat er nog een beetje gezond uit? Overleeft die de alg? Jazeker, zegt Vincent. Hoe heet die? Dat is de 'waterpest' Dan heb ik in elk geval een naam om informatie te zoeken. De waterpest blijft onderwater, geeft geen bloei bóven water, er zorgt voor zuurstof en werkt tégen algen. OK, dan kunnen die verwachtingen ook weer weg.

Dat de kamperfoelie bruine vlekken op de blaadjes heeft, is-ie dan ziek? Nee, en de nieuwe blaadjes zijn alweer groen. O ja. En dat slijmerige groen op het stammetje van de bol-esdoorn, is dat ziek? Nee dat is ook een alg. Ook niet erg.

En wat staat er voor plantje op de plaats waar oregano zou moeten staan? Dat blijkt een boterbloem te zijn, zonder bloem trouwens, want dan had ik hem natuurlijk wel herkend. Er woekert ook een paars klavertje onkruid, waarschuwt hij, die moet er ook uit.

Ik moet maar eens een 'tuincoach' gaan zoeken. Waar vindt men een tuincoach?

Happily ever after

Nichtje is verliefd-verloofd-getrouwd. Omdat Bobby en ik niet zo van de marrying kind zijn hebben we ook niet veel trouwerijen mede gemaakt. Ik nog minder dan hij. Dus niet zo ervaren. Ik herinner me vooral de jurken en de kerkdiensten. 

Nichtje heeft een fantastische jurk. Chique en grappig, ladylike en speels. De moeder van de bruid heeft ook een hele mooie rozerode jurk en de moeder van de bruidegom ook. Die zegt op enig moment - nadat ik haar een compliment heb gemaakt over háár jurk  en ik daar alle verhalen over gehoord heb - over mijn jurk: Als je je daar goed in voelt, dan is dat toch goed? 

De speeches van bruid en bruidegom naar elkaar toe zijn wel het allermooiste moment van de dag.  Zo leuk en eerlijk en mooi. Ze hebben allebei grote liefde en ook een prachtige zelfkennis en zelfrelativering. Laten we hopen dat ze die houden!

Als Tante doe je wel enorm je best op je jurk, maar je komt eigenlijk niet op de foto's. Tantes zijn een wonder aanwezig maar een beetje onzichtbaar fenomeen op bruiloften. Maar ik sla  me er dapper doorheen, deze hele dag, en het wordt steeds leuker. Na tienen en na de stukjes staan we zelfs te dansen op het Feest.

All that Jazz

Jongste Nichtje de jazzzangeres heeft overgangsexamen op het conservatorium en  we gaan met heel wat Geschwister kijken. We zijn allemaal fan van haar en haar stem. Is het niet raar, een gehoor vol ouders, tantes en ooms?

Ze zingt nu eigen nummers, weer heel anders dan de jazzstandards een paar maanden geleden met het Utrechts Jazz Orkest in de Winkel van Sinkel. Ik zit niet goed genoeg om een filmpje te maken. Na afloop zitten we opeens familiaal bijeen op de Mariaplaats. Jongste Nichtje is over en wij blij.

Bij de Katholieken

Al wel vaker heb ik gememoreerd dat de RK Jacobuskerk om de hoek - waar ik het afgelopen jaar regelmatig op zondag naar de H. Mis ga/ging - zou gaan sluiten en dat-ie op wonderbaarlijke wijze nog een half jaar open bleef. Maar nu is het einde echt nabij. 

De parochianen hebben een laatste wanhopige vergadering met het Bestuur onder leiding van de ongeveer enige Pastoor nog van Utrecht en ik ben erbij. 'Was het net zoiets als laatst de oprichtingsvergadering van de VvE van Parkeerplaatsen', vraagt Bobby als ik thuiskom, maar nee het was heel anders. 

Het is een kerk vol wanhopige mensen die een betekenisvol gebouw kwijtraken, en een Bestuur dat praat over dervende inkomsten, slinkende aantallen kerkleden die bovendien ook nog eens bejaard zijn. 

Het gaat me aan mijn hart en ik moet het na afloop echt even van me afschudden. Wat een beroep: pastoor. Zielzorg? Welnee. Machtspolitiek. Niet per se hem persoonlijk te verwijten, denk ik, maar wel zijn Taak.

Zolang de kerk nog niet verkocht is mogen de parochianen er nog wel samenkomsten doen, maar geen H.Mis meer. 'Er zijn genoeg priesters die hier de Mis wel willen houden, ook al verbiedt u dat. Er zijn genoeg priesters die niet naar u luisteren', roept een getergd man richting de Pastoor. 'Als ze dat doen, dan zal ik de Bisschop vragen ze te schorsen', reageert de Pastoor. 'En u hoeft niet de illusie te hebben dat u een gesprek met de Bisschop krijgt. Ik verzeker u: dat krijgt u niet.'

Op zondagochtend naar die kerk gaan was een manier om me als nieuwkomer thuis te gaan voelen in Zuilen. Dat avontuur lijkt nu weer voorbij. 

Chicklit avant la lettre

Er ligt een grappig boek op de redactie: Meisjesboeken van weleer door Kristine Groenhart. Het roept veel herinneringen op, want als meisje las je (ik) als een gek, en je (ik) leende bijna alles van de bibliotheek. 

Boekenliefhebbers, beginnen niet met Literatur met een grote L, zij beginnen met de meisjesboeken. Of jongensboeken. Al naar gelang.  Maar niet iederen las hetzelfde. De een las Claudi van Cok Grashoff of de kostschoolavonturen van Pitty van Enid Blyton. De olijke tweeling van Arja Peters, W.G. van der Hulst begint, de Mieke-serie van Mien van ’t Sant.

Het boek een opsomming van alle boeken uit haar jeugd, tamelijk persoonlijk niet erg diepgravend, wel aanleidng om in de herinneringen te duiken. Reenske en ik smullen bij alle omslagen.

Brothers

Bijzondere documentaire bij de VPRO: The Wolfpack. Een gezin met zes jongens en een meisje groeit op in een appartement in Manhattan met een Peruaanse vader en een Amerikaanse moeder. Ooit heeft zij hem ontmoet tijdens een reis naar Peru, waar hij gids was. Ze werden verliefd, hij ging mee naar NewYork waar hij rock star wilde worden, wat in het geheel niet lukte.

De vader wil zijn kinderen beschermen tegen de werkelijkheid van de New Yorkse straat en houdt zijn gezin binnen. Deur op slot. Moeder geeft ze onderwijs. De jongens zijn heel slim en creatief, en kijken onnoemlijk veel films. Ontwikkelen een heel eigen universum met elkaar en een eigen stijl. Lang zwart haar en die Peruaanse gezichten. 

Op een gegeven moment breken ze toch naar buiten, en houdt hun vader ze niet meer tegen, maar dat gaat heel geleidelijk. De filmmaakster laat ze allemaal aan het woord. Heel rustig. Onvoorstelbaar welke universa er allemaal in zo'n stad achter alle voordeuren steken. Deze jongens zien er heel sluw uit met die zwarte kleren en brillen, maar ze zijn heel lief.  De film vertelt maar een klein stukje van hun verhaal. Hoe het het ene zusje vergaat; geen idee.

Leeg

Reenske logeert sinds gisteren weer bij mij. Of eigenlijk: bij ons. Tot haar en mijn grote vreugde is het even leuk als toen aan de Zeeburgerdijk. Ik had tegen haar gezegd: het eerste jaar te Zuilen kan het niet, want ik weet niet was er dan is. Misschien is het wel niet leuk en dan wil ik niet dat dat je daar bij bent. Maar als het weer kan, dan zeg ik het. En het kan weer en het gaat heel goed. 

Alleen al dat ze meegaat op het avondwandelingetje! Gisteren wilde ik haar trots het buurtbiebje laten zien en toen was het hele kastje leeg! Ik was helemaal onthutst. Dus nu gaat de verhaallijn over Reenske ongemerkt over in een over het buurtbiebje. Wat is er gebeurd? Heeft iemand het leeggestolen?

Ik zet meteen een oproep met foto op de Facebookgroep van het plantsoen. Er wordt goed gereageerd en voor ik vandaag thuis ben staan er alweer wat boeken in. Zelf trek ik er ook nog maar wat boeken uit de kast, maar daar moet ik wel een beetje mee uitkijken.

Huiselijk geluk

U kunt het zich vast niet voorstellen, of juist heel goed, maar hoe meer kunstwerkjes aan de wand, hoe groter mijn huiselijk geluk. Omdat er nog steeds grote vraagstukken liggen, waar we niet aan toe komen, komen we ook niet toe aan het ophangen van schilderwerkjes in de woonkamer. Want alles hangt met alles samen. 

Vandaag plaatsen we vier (ja, op de foto drie) Zweedse werkjes van Bobby in het trappenhuis, van de kunstenaar Göran Hahne, in 2010 geleden gekocht in Fjälbacka. Thuis is meteen zoveel meer thuis. Over die aankoop heb ik toen nog geblogd. We waren in Görans atelier. Hij gaf mij desgevraagd tekenadvies, lees ik terug. Stippelen adviseerde hij mij, en veel drogen met de föhn. Anders ga je knoeien uit ongeduld,,Dat stippelen snap ik niet zo goed. Maar hij stippelt inderdaad veel.

Ik kocht niets vanwege de mediterrane sfeer in mijn huis. Ik vond dat daar geen Zweeds bij paste. Bobby kocht er vier. 

Waterlelies

Geinspireerd door een wandeling door de Westbroekse Zodden maak ik deze tekening. Waterlelies.

Ik geloof niet of mijn techniek met de klare lijn de ultieme techniek is voor deze tere bloem, maar na veel knutselen met de kleuren (en het wit) ben ik waarlijk niet ontevreden.

Terrasweer

Bobby is vanwege onverwacht veel te veel werk nogal uithuizig en dan valt ook nog eens zijn collega K. van de trap en zit hij de hele avond aan haar zijde op de Spoedafdeling in het UMC. Wat een toestand. Ondertussen voel ik mij eenzaam en allenig te Utrecht. Ik zou naar de buurtmoestuin kunnen gaan, maar in het voortwoekerende onkruid heb ik vandaag helemaal geen zin. 

Ik moest maar eens een terrasje. Zo rijd ik in de bolide naar Amsterdam waar ik met Leen op het Kadijksplein een terrasje pak. Hoe is het met jou? Met mij is het zo. Wat is dat heerlijk en mooi. Als ik weer thuiskom zit Bobby op de bank. K. heeft een gescheurd borstbeen en gebroken halswervels. Ze wordt as we speak des nachts geopereerd. Haar dochters en zuster zijn nu bij  haar. Och! Het leven zelf.

Wit

Een telefoontje met J. Ik wéét het wel, zegt ze, uiteindelijk voel je altijd weer beter als je een beetje omhangt en aanklooit en gaat  tekenen. Maar elke keer moet je het wéér ontdekken. Ja, zeg ik vol herkenning, dat heb ik ook. Je bent uitgewrongen van het werk en het boodschappen doen en koken en afwassen en journaal kijken en wassen en opruimen - if that's all there is - en dan wil je dwangmatig ook nog eens iets LEUKS doen. Nee!

En dan straalt je ineens een lege zaterdag tegemoet.

Een grote troost in het leven is bloemetjes kopen, in de pot zetten en dan op de bloei wachten. Dat was zo in alle woonsituaties. In Noord. In de Jordaan. In Zeeburg. Nu ook weer. En dan tekenen.

De hanggeranium. Ik had de tekening woensdag al gemaakt, maar toen was-ie niet goed. De bloemetjes waren te roze. Er moest wit in. Er moet altijd wit in. Misschien moet die achtergrond nog witter.

Foxy Brown

Als je toch in de Gerard Doustraat bent kun je ook wel even de Albert Cuyp op. Daar raak ik verzeild in de kledingwinkel Foxy Brown van een vrolijke Surinaamse vrouw, zelf maat 48 en ze zit er niet mee en het staat haar goed.  

Haar adviezen aan mij kloppen niet bij mijn smaak en zelfbeeld, veel van wat ze me aanreikt vind ik tuttig, maar er is hoop en we komen er uit. Ik moet wel weer denken aan een stuk dat ik ooit las over de Marokkaanse schrijfster Fatima Mernissi, dat die confectiekleding bijna misdadig zijn tegenover vrouwen, die een heel negatief gevoel over zichzelf krijgen omdat ze daar niet in passen. In Marokko was/is zij gewend dat je je kleren laat maken. Op maat. Dan heb je dat niet.

Ik moet wat overwinnen on naar binnen te gaan, want wat er buiten hangt dat is het niet, en toch... Een half uur later sta ik met een tas vol kleren weer buiten. Maar liefst twéé mogelijke outfits voor de bruiloft: een lange tuniekbloeze zwart met knalgele margrietachtige bloemen. En een witte tuniekjurk met wat zwarte bloemenprints en een zwarte driekwart legging. Het staat allebei geweldig goed. Wat zijn goeie kleren dat goed voor het zelfgevoel.

Kaag

Kijk naar een aflevering van VPRO-Tegenlicht: 'Onderhandelaar in Libanon'. Het gaat over een Nederlandse hoge VN-diplomaat in Libanon, Sigrid Kaag. Ik had haar van de week een paar keer op de radio gehoord. De uitzending is een herhaling van een uitzending in december. Over de explosieve situatie in Libanon, die was al zo gespannen en nu wonen daar ook nog eens miljoenen Syriërs. 

Ze is een indrukwekkende vrouw. Ze is van 1961, 55 dus, maar dat zou je haar niet geven, hoogblond. Haar man is een Palestijn, ook een diplomaat, ze wonen in Beiroet maar hebben ook een huis in Oost Jeruzalem. Vier kinderen. Een stukje huiselijk leven komt ook in beeld, maar vooral haar bezoeken aan alle soorten mensen, hoogwaardigheidsbekleders, oude en nieuwe vluchtelingenkampen, VN-soldaten langs de grens tussen Libanon en Israël. 

Indrukwekkend wat die vrouw allemaal doet en aankan. Het maakt me heel nederig. In een ouder interview met haar in De Correspondent beschrijft de journalist een foto van haar waar ze veel vrolijker en losser op staat dan nu, met de ijzeren beheersing en glimlach die diplomaten eigen is.

Boertje van buut'n

Ooit, maanden geleden dacht ik: ik neem eens de OV-fiets. Want naar Amsterdam met het OV - ik ben er wel voor, maar het vraagt wel erg veel tijd. Ik schafte mij per internet een abonnement aan, geen idee of het werkte, en toen ik wilde instappen was er in heel Amsterdam geen OV-fiets te krijgen. Daarna ging mijn OV-chipknip stuk en moest ik weken wachten op een nieuw pasje. Sindsdien is het hele OV-fiets-idee uit mijn systeem.

Maar. Vandaag ga ik naar De Pijp in Amsterdam en dat ligt qua OV erg ongunstig. Het moment dus om de OV-fiets een herkansing te geven. Men moet wel een drempel over, iedereen ziet immers dat je van buiten komt, maar het vooruitzicht van wendbaarheid wint het van die gêne. Een Boertje van buut'n., zeiden wij te Emm'n.

Ik sta schrap voor alle mogelijke tegenslagen, maar het valt erg mee. Er zijn nog maar twee OV-fietsen als ik aankom, en van degene die ik kies zit het zadel los en wil niet vast. De Surinaamse jongen die mij helpt doet dat heel prettig en klantvriendelijk en hij knipoogt er ook nog de hele tijd schalks bij. Hem lukt het ook niet om dat zadel vast te krijgen Maar ik ben net op tijd om de andere OV-fiets te scoren.

Behalve dat ze steeds op zijn zijn ze tóp, die OV-fietsen! Daarom zijn ze natuurlijk steeds op.

Wat hieraan vooraf ging
- OV-fiets aflevering 1
- OV-fiets aflevering 2
- OV-chip

Peacemakers

Wat moet je met de wereldproblematiek in je leven en op je blog. Het leven en werk zijn zonder dat al enerverend genoeg. Het wereldleed is zo groot, dat het onverdragelijk is. Ik herinner me dat ik ten tijde van de Balkan oorlog op een gegeven moment ook geen nieuws meer keek. Nu vind ik het heel moeilijk om naar een item van 5 minuten weerbericht te kijken. Code Oranje.

De kunst is een beetje rust te vinden, beetje omhangen, meebewegen met wat zich aandient, dan gaat alles net ietsje gemakkelijker. Maar het is goed toch af en toe met de werkelijkheid van miljoenen vluchtelingen geconfronteerd te worden. Sinds de grenzen in Europa dicht zijn komen ze nog maar mondjesmaat hier, maar ze zijn er nog evengoed.

Ik kijk naar een documentaire over een groep 'Getuigen van Piraeus' met de Zen Peacemakers van de Lage Landen, over zes vrijwilligers, boeddhistische vrouwen, die in de haven van Piraeus vluchtelingen gaan helpen. Ze helpen met eten uitdelen, met het kamp schoon houden, met luisteren. Een vrouw is in het dagelijks leven kapster en knipt hier de mensen. 

De grondhouding van Zen Peacemakers is niet-weten. Niet met allerlei plannen op een situatie afgaan, maar vanuit rust zien wat er daar op dat moment nodig is. Het klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik geloof wel dat het klopt. 

In de vluchtelingenkampen die er nu zijn in Griekenland zijn vrijwilligers niet meer welkom. Het probleem is aan het zicht onttrokken. 

Dokter Pulder

Wat zijn papavers prachtig. Lila-paars had ik ze nog nooit gezien. En nu staan ze in de eigen moestuin. Papaver somniferum. 

Op de moestuin-app vraagt medetuinierster Petra (nog niet ontmoet) of er vanavond iemand wil sproeien. Ik wil best sproeien. Ik vind sproeien heerlijk. En zo in de late avondschemer is het er nog mooier.

Eerst komt er nauwelijks water uit de kraan, er zit geen druk achter, ligt dat weer aan mij? en met zo'n dun piesstraaltje bereik je niets, maar na 5 minuten komt de druk terug. 

Dokter Pulder zaait papavers, denk ik. Een film uit mijn studietijd. 1975. Bert Haanstra.

VVE

Er komen tientallen buren af op de  oprichtingsvergadering van onze VvE van Parkeerplaatsen. De vergadering wordt geleid door een bedrijf dat als corebusiness heeft VvE's te ondersteunen. Ik wist niet dat die bestonden. Dat bedrijf heeft de vergadering ingepland op de onmogelijke tijd van 18.30 uur, maar zelf is hij veel te laat. Het is een prettige persoon met veel knowhow maar geen voorzitterskwaliteiten.

Vanwege de issues als te smalle poort en de te parkeerplaatsen en de rommelige grasgroen is er een soort spanning. Maar over die issues gaat het vandaag niet. Er moet een Orgaan opgericht worden. Want er moet een verzekering komen. En dus is er een bestuur nodig en een kascommissie. 

Na een blik op de 27 vergaderpagina's had ik al gezien dat zijn begroting leidt tot een bijdrage van zo'n 11 euro per maand per huishouding. Daarvan kunnen we dan verzekeringen, en het onderhoud aan de toegangspoort en het gezamenlijke groenonderhoud betalen. En deze meneer zelf, maar hij is de kleinste kostenpost. 

Hij dringt aan op een 'werkgroep' en een 'kascommissie'. Ik associeer VvE's met heren op leeftijd, maar hier melden respectievelijk vijf en twee jonge vaders/mannen in de kracht van hun leven melden zich vol enthousiasme aan. Zij gaan vol voor de VvE. Alles moet verzekerd en zo goedkoop mogelijk. Er moet een reglement komen. Spelregels over wat er wel en niet mag op het achterterrein. Ze hebben er zin in. Het is de tijdgeest, zeggen wij tegen elkaar.

't Is dat ik de hele dag vrij was en langzaamaan deed dat ik ook de humor van de avond inzie. Zoveel types om te imiteren. Bobby heeft het er na een propvolle werkdag beduidend meer moeite mee.

Tel uw zegeningen

Vanavond om 18.30 uur hebben we de eindelijk oprichting van de VVE. Want al die kwesties van het achterterrein blijven liggen, zoals die 41 parkeerplekken voor de 42 huizen, de te smalle parkeerplaatsen, het prille gras op de ritterplaten dat platgewalst wordt door buurauto's  en de te smalle toegangspoort omdat er niemand over gaat en er nog geen VVE is. Dat ik op mijn grasplaat planten en keien gezet heb om het overrijden te voorkomen vinden sommigen geloof ik niet fijn. Maar ik doe het toch. Tot het gras volgroeid is.

Over de te smalle rijweg, parkeerplaatsen en toegangspoort hebben we vorige week een brief gehad. Er staat in dat het is zoals het is, gevolg van misberekeningen, fouten, nieuwe inzichten, maar niets meer aan te doen. Daar is de 16e een vergadering over, hoe nu de kwesties op te lossen uitgaande van de huidige stand van zaken. 

Vanavond gaat de VVE opgericht worden: de Vereniging van Eigenaars Parkeerplaatsen Huis te Zuylenlaan. Dat gaat natuurlijk niet over de indeling van dat terrein, maar over hoeveel we moeten gaan betalen en wanneer en wie er in het bestuur gaat. En hoe we dat doen als we in gebreke blijven. 

Aan de uitnodiging hangt een document van 27 pagina's. Sinds ik Windows10 heb opgedrongen gekregen doet mijn printer raar. Dit document met 27 - ongenummerde - pagina's kan hij echt niet aan. Hij stopt halverwege met printen. Steeds weer. Ligt dat aan het document? Ligt het aan de printer? Gek word je ervan. Waar ben ik? Zo ben ik op mijn vrije dag anderhalf uur bezig met printer-aan-printer-uit. Printer-uit gaat niet, dan maar stekker-eruit. Dan is er weer een wachtrij printopdrachten die niet te deleten is. Printerpatroon dat leeg is.

Uiteindelijk print ik de pagina's maar één voor één. Tel uw zegeningen. Dan kun je eindelijk gaan lezen.

Jurpje

Volgende week gaat Nichtje trouwen en nu word ik toch ook wel aangestoken door het fenomeen jurk. Nichtje is enorm gelukkig. Stralend. Haar man ook. Het pril geluk straalt helemaal op de mensen af.

Zus3 - Moeder van de Bruid - heeft al een jurk gevonden, wat natuurlijk enorm belangrijk is, als Moeder van de Bruid. Op een Amerikaanse internationale  jurkensite vind ik fantastische jurken, rechts, waar als reactie soms onder staat hoe geschikt ze zijn voor de Moeder van de Bruid, maar de levertijd is meerdere weken, dus dat gaat helemaal niet. En ze hebben een behoorlijk slanke taille. En ze zijn van polyester, dus dat moet ik al helemaal niet willen.

En misschien zijn ze voor een Tante (maar wel de LievelingsTante) wel een beetje overdressed. Maar toch raak ik dit plaatje niet meer kwijt. Waar vindt men te Utrecht zo'n jurp?

Zus4 adviseerde, vanwege dat ik ook de dunste niet meer ben: 'Neem dan een tuniek!' En deze (links) vind ik op de site van een rijpe-dames-modewinkel Kay Fashion te Overpelt in België. Woensdags gesloten.

Ineens herinner ik me een eerdere jurken-obsessie toen ik jaren geleden op zoek moest naar een gala-jurk. Die ik na welken zoeken vond was fantastisch, en is dat nog steeds, maar die is werkelijk overdressed.

Zondag

Deze zondag heeft als thema op-de-plaats-rust! Op de stapel boeken nog van de verjaardag ligt van Anselm Grün Gelukkig Ouder Worden. Dat komt zo: de mensen vroegen Bobby wat ik wilde hebben en ik zei uiteindelijk: laten ze me een spiriboek geven waar ze zelf veel aan gehad hebben en dat ze ook wel iets voor mij vinden. En toen kreeg ik van twee verse vijfenveertigjarigen dit. Ik geloof nooit dat het in de categorie viel dat ze er zelf veel aan gehad hadden. Ik was ook een beetje beledigd. Maar ja. Toen Mutti 85 was voelde ze zich net een klein meisje, zei ze. Je voelt je niet zo oud als je bent. 

Omdat ik van alle activiteit van de afgelopen week nu toch echt wel afgeknoedeld ben en ik mioet toegeven dat ik niet meer zo piep ben als ik denk dat ik ben, besluit ik dit boek te gaan lezen. In de schaduw in de tuin. Kopje thee erbij. Ssst. Over langzaam terugtreden uit de wereld en de drukte de verstilling in. Het gaat vooral over pensionados, en zo ver ben ik nog lang niet. Mensen die de drukte en de functie van het werk moeten missen, wier kinderen minder contact opnemen dan ze zouden willen. Die een nieuwe zingeving moeten vinden. 

Stilte. Naar binnen keren. Genoeg aan jezelf hebben. Luisteren. In de tuin je zitten verwonderen over de dingen. Peinzen over de dingen die gepasseerd zijn. Mensen helpen. Het boek is al 10 jaar oud. Grün was 62 toen hij het schreef. Toen stond hij nog maar aan het begin. Nu dus 71.

Zusters

Met Zus2 ga ik naar de eucharistie van de Roze Zusters in het klooster Cenakel te Zuilen. Het is leuk dat zr hier twee nachtjes logeert en ons en ons buurtje meemaakt. Zoals de avondwandeling naar IJssalon Roma. De eeuwigdurende nazit bij het vuur in de tuin.

De Roze Zusters hebben al om 09 uur eucharistie, dus daar kom ik nooit. Maar met zijn tweeën lukt het ons om op te staan en naar het klooster te wandelen. Er zijn maar vijf roze zusters en voor de eucharistie twee priesters: een Indonesische en een Indiase, als ik ze qua achtergrond even grof mag indelen. Die spreken Engels met een zwaar accent. Het is onbegrijpelijk maar toch fijn. De zusters zitten achter een hek. 

Familiedag

We hebben weer de jaarlijkse Familiedag, vandaag in het Geo-fort te Herwijnen. Alle Geschwister met hun nakomelingen. Van de A2 is Herwijnen te bereiken via afslag Beesd. Prachtige route langs de Linge. Vorig jaar waren we in een tipitent in een bedoening in de buurt van Deventer. Toen plaatste ik ook een foto met deze kindertjes. Mutti's achterkleinkinderen. Het is zo leuk. Zus1 staat garant voor de jaarlijkse groepsfoto met alle generaties, maar die heb ik nog niet.

Honger

In de tuin met de nieuwe Renate Dorrestein. Net verschenen. Ze is weer ongenadig als vanouds. Enorme suspense in het op zich kleine persoonlijke huiselijke. Een echtpaar heeft een villa, noem het een kliniek, voor veel te rijke en te dikke heren. En terwijl hij naar een congres te Reykjavik gaat heeft zij een aanrijding met een dronkenlap. 

Een nieuwe gast neemt zijn anorektische dochter mee. Alles loopt enorm uit de hand. Er is geen ontkomen aan. Zij realiseert zich dat ze decennia lang al haar kwaliteiten verspild heeft aan kwabbige dikzakken. De normaal zo keurige conversaties - tussen haar en de clienten en haar en haar medewerkers - verliezen hun laagje beschaafdheid. Spannend. Waar leidt dit toe? Héérlijk. 

Rabarbermoes

De enerverende werkweek sluit ik af met twee uur werken in de Springertuin. Het veel te grote veld met uien is helemaal overwoekerd met onkruid. Er is geen beginnen aan. Maar Bart en Suzan hebben beleid bedacht: we maken twee bedjes per ui-soort schoon en de rest geven we op. Verder praten zij glanzend over hun pas gezaaide peulen, paprika's, courgettes en pompoenen. Ik hum bemoedigend en instemmend, maar na een uur verdraag ik het niet meer zo, dan ga ik verderop in mijn eentje een bed met aardbeien schoonmaken. Ook daar immens veel onkruid. 

Als je je binnenkort nog eer keer kwaad wilt maken, suggereert Bart, dan kun je wat bedden met kruiden schoonmaken, die geheel overwoekerd zijn met gras. Er is een vrijwilligster die graag de kruidentuin wil fatsoeneren, maar die dat vele gras niet aankan. Als er we één hoekje grasvrij hebben, zie je al dat er hoop is.

Na afloop neem ik een bosje rabarber mee naar huis. Heel bevredigend: toetje uit eigen tuin.

Avondje Amsterdam

Het werk verandert. We moeten meer vrienden worden dan opdrachtgever en freelancer. We hebben meer elkaar nodig. En zo raak ik met JR verzeild aan de Dijkgracht te Amsterdam. Wat een toestand deze week, stellen we vast. Dat behoeft geen e-mailtje, maar een bier. 

Uitgebreid nemen we alle ins en outs door en we proberen er lering uit te trekken. Eigenlijk is de conclusie dat sommige dingen gebéuren, dat je ze niet al te zeer moet aantrekken en loslaten. En af en toe samen bier drinken. Wat een heerlijke avond.