Dinsdagavond. 'n Beetje schoorvoetend ga ik weer naar de Tuin. Ik heb een beetje gemengde gevoelens over hoe het gaat en ik twijfel of ik wel wil blijven. De tuin is voor deze circa tien nogal losvaste vrijwilligers veel te groot om bij te houden en dus een eeuwige zooi. Ik leer er weinig, behalve me verhouden tot een chaotisch vrijwilligersgebeuren waar iedereen maar doet wat-ie doet, en waar anderen zich beter in lijken te kunnen bewegen dan ik.
Maar het is ook een geweldig leuke plek dichtbij huis en het zijn aardige mensen, in theorie dé manier om een beetje te wortelen te in de buurt, dus ik houd nog even vol. Woe weet komt het toch nog goed.
En elke keer als ik een mooie foto scoor denk ik toch weer Yes! Pruimen. Mmm!
Op het moment dat ik de Tuin verlaat spreekt een Marokkaanse vrouw mij aan. Zij wil helpen. Zij wil een tuin. Zij wil leren. Ik vind haar aardig en denk meteen: zal ik samen met háár ergens een tuin huren? Fatima heet ze. Ze is heel vasthoudend. Ze wíl. Dat vin dik mooi. Ze is er misschien al heel vaak langs gelopen, net als ik vorig jaar, zoekend naar een ingang, en er hangt nergens informatie. Misschien komt ze zaterdagmiddag. Dan noteer ik haar telefoonnummer.
Er is hier ook een organisatie/systeem dat Utrecht Natuurlijk heet en dat 9 locaties onder zijn hoede heeft. Ook in Zuilen en Overvecht. Die locaties zijn alleen niet altijd open en online is niet te vinden wanneer dan wel. Als ik daar nu eens met groot geduld achteraan ga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten