Al om vijf voor zes ben ik bij het Apollo Hotel voor mijn tweede Weight Watchers-cursus. Ik vind het niet erg meer. De eerste week heb ik glansrijk doorstaan: ik heb me aan het systeem gehouden en heb elke dag 3 kwartier gelopen. En soms zelfs meer. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik me fitter voel. Vorige week ging ik nog met de bus naar de stad omdat ik na een dag werk en snel koken geen puf meer had om te fietsen. Nu denk ik: het is maar een kwartiertje fietsen.
Op weg naar de meeting ga ik alvast de fietsroute van huis naar station Zuilen uitproberen. Dat is 7 minuten. Daar moeten dan wel minstens vijf minuten bij opgeteld worden voor het fiets uit de schuur halen, diverse poorten open en dicht doen, bij het station de fiets op slot doen en een lange trap op lopen.
Dan energiek door naar de WW. Op de WW-weegschaal blijk ik 1,3 kg lichter dan vorige week. Van mij mocht het wel meer, maar ik kan ermee leven. ´Het is véél´, zegt de coach. ´Dit is wel het máximum. Je moet niet te snel afvallen.´ Ze geeft me een sleutelhanger met een hartje.
Ik ga gezellig tussen twee forse meiden van in de twintig zitten. Ik vind ze eigenlijk heel mooi fors. Ze hebben moeite met hun punten óp te krijgen, vertellen ze. Zij blijken dagelijks 50 punten te moeten eten. Tegen de 30 van mij. Omdat ze jong zijn? Of zijn ze veel zwaarder dan ik? Naarmate zij afvallen krijgen ze minder punten. Ik snap het niet.
Hebben jullie dat ook, vraag ik, dat de weegschaal thuis 3 kilo mínder aanwijst dan de weegschaal hier? Nee dat hebben zij niet. Maar een andere mevrouw heeft dat ook.
Er zijn twee nieuwe blonde platUtrechtse vrouwen nu, die aan een stuk door praten zonder punt, komma of clou. Luid. En ze hoesten tussendoor rokershoestjes. Ook luid. Ze houden veel van aardappelen, zeggen ze luid, en van brood.
Deze avond zijn we met zijn allen 17 kilo afgevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten