'n Postzegeltje land

Ik zit al enige weken te urmen over de buurttuin. Ik vind het er niet zo leuk meer. Er zijn vijf dames vrijwilligsters die het leuk vinden en elkaar ook, maar de coördinator en de voorzitter van de stichting trekken een eigen onnavolgbaar plan en werkwijze, en luisteren niet naar de rest. 

Het gevolg is dat nieuwe enthousiaste vrijwilligers zich na verloop van tijd gefrustreerd weer terugtrekken. Op dat punt sta ik ook. 

Suzan belt me waarom ik niet meer kom. Ik heb er geen lol meer in, zeg ik, dat hij alleen maar uien en aardappelen wil poten en geen fantasie heeft. Ik wil een structuur, een besluitvorming en zicht op of er geld is. Ik wil gewoon als ik een plannetje heb weten of het goed is en zo ja hoeveel geld er voor is. En niet die onduidelijkheid.

Ik heb het er al over gehad met Petra en met Margreeth zeg ik, en ik hoor mezelf mopperen. Ik wil niet mopperen. En veranderen kan ik het niet. Dan is de conclusie geloof maar dat ik ermee moet stoppen.

Zoveel commotie en emotie over zo'n postzegeltje land.

Ik vind filmpjes uit 2008 en 2011 over het elan waarmee de tuin gered werd van het grootkapitaal. Met veel energie en enthousiasme van buurtbewoners. Buurtfeesten. Trots. Elan. Een nieuw ontwerp. Ingericht door de gemeente. Een tuinman. Nu is er bijna niets meer van over. De oprichters zijn moegestreden. Mijn klein leed hoort in dit hele verhaal thuis.

Filmpjes: