1999

We zitten in onze  bibliotheek voor het knappend houtvuur. Eerst ben ik nog een beetje sacherijnig, want we hebben nog geen goede fauteuils en op een eettafelstoel voor de houtkachel, dat is het echt niet, en dan gaat Bobby ook nog voetbal kijken. 

Maar ik sla me er doorheen en daarna wordt het heel knus en saamhorig. We bespreken onder andere onze zorgen over de wereldorde. Al die Turken vanavond in Rotterdam. En Donald Trump. En onze eigen verkiezingen. En nieuwe spanningen op de Balkan. Over de Turken: was het niet wijzer geweest een van die ministers in de luwte een kleine toespraak te laten houden? Want nu dit! 

Bobby hij zet een cd op van Rod Steward, 'want dat was ook een sentimentele ziel', zegt hij. Het gaat hem eigenlijk om het nummer 'Did I lately tell you that I love you', begrijp ik later, bloos bloos, maar mij aandacht valt in eerste instantie vooral op het nummer 'Waltzing Matilda'. We verzeilen in onze mappen met tekeningen uit een ver verleden, waarvan deze 'Waltzing Mathilda's' voor mijzelf een van de meest memorabele is. 1999 staat erop. Ik woonde nog in Amsterdam-Noord. Ik zie mezelf zitten aan de keukentafel die nu de tafel in de bibliotheek is. 42 was ik. Later dat jaar verhuisden Ex en ik naar de Jordaan en toen verliefde zij zich in een ander. Toen ik deze tekening maakte waren we nog gelukkig en waren Bobby en ik nog naaste collega's.

Memorabel voor mij is dat ik deze tekening écht mooi vond. En Leen ook, herinner ik me nog. Zij bewaarde hem speciaal. Zo beweeglijk. Het wonder dat er zomaar iets uit je vingers komt dat de moeite waard is.