Opeens zit ik met mijn onderarm in het gips. Pols gebroken. Klein scheurtje, maar toch. Dat heet gebroken. De arm was dik en blauw. Dat kwam zo. Nichtje is eindelijk helemaal klaar met haar artsenopleiding en is nu trauma-arts. Eerste Hulp-arts. Ze hadden een surprise-party voor haar bedacht en ik ging een cadeautje kopen. Toen ik van de week over Hoog Catharijne liep was ik langs een grappig winkeltje gekomen waar ik manchetknopen in de etalage zag met de tekst: 'Trust me', en 'I'm a doctor'. 'Ze hadden ook 'Trust me', 'I'm a banker'. Dat lijkt me een leuk cadeautje, ook al draagt ze geen overhemden.
Vanwege het nog wat wankele gestel ga ik met de bus, en in de voetgangerstroom rond het station, het Vredenburg en Hoog Catherijne struikel ik, hard op de knieën, Nou ja laat ik niet detail treden. Ik krabbel op, zere knieën, zeer gezicht, zere pols, maar ja, Cadeautje gekocht, weer naar huis, waar de cd-kast bezorgd gaat worden. Drukke dag. De pols doet wel zeer en wordt steeds dikker. Menkan ineens enorme behoefte hebben aan een mitella. Etos verkoopt geen mitella's. De apotheek heeft er één.
Om half zes gaan we naar het verrassings-pannekoekenfeestje van Nichtje. Ik doe de mitella weer af en doe alsof ik geen zere pols heb, Laat Nichtje er dan even naar kijken, zegt Bobby, maar ik weet dat ze daar een bloedhekel aan heeft op feestjes. Dokter! Maar om 20u vraag ik het toch. En Nichtje onderzoekt me heel prettig en bekwaam en zegt: ik dénk dat-ie gebroken is. Ze stuurt me naar de Eerste Hulp, maar legt me ook snel even de procedures uit. Gaat allemaal over geld. Money.
Je moet eerst naar de Huisartsenpost, en om daar uberhaupt binnen te kunnen komen moet je eerst een telefonische afspraak. Zij kúnnen je doorverwijzen naar de Spoedeisen Hulp, maar dat gaat af van je Eigen Risico. Dat is duur.
En inderdaad. Een leuke vrouwelijke huisarts staat me te woord. 'Ik weet het niet', zegt ze. U bent zo levendig en beweegt die arm nog zo, ik kan me niet voorstellen dat dat gebroken is. Ik zou tot maandag wachten met een foto. Dat scheelt veel geld. Hoeveel? vraag ik. Een rontgenfoto in het ziekenhuis op een doordeweekste dag via de huisarts kost 50 euro, en bij de Spoedeisende Hulp 200 euro. Ik ga toch naar de Spoedeisende Hulp zeg ik. Ik wil weten of het gebroken is. Nichtje zegt tenslotte van wel. En Nichtje is trauma-arts. De huisarts doet een wedje met me, zegt ze, dat de pols niet gebroken is.
Als ik haar een uur later op de gang weer tegenkom - ik met de onderarm in het gips nu - schaamt ze zich. Dat hoort natuurlijk niet, een wedje met een patient. Nichtje vindt het zielig voor mij, maar is stiekum een beetje trots trots dat ze het goed had.
Je moet eerst naar de Huisartsenpost, en om daar uberhaupt binnen te kunnen komen moet je eerst een telefonische afspraak. Zij kúnnen je doorverwijzen naar de Spoedeisen Hulp, maar dat gaat af van je Eigen Risico. Dat is duur.
En inderdaad. Een leuke vrouwelijke huisarts staat me te woord. 'Ik weet het niet', zegt ze. U bent zo levendig en beweegt die arm nog zo, ik kan me niet voorstellen dat dat gebroken is. Ik zou tot maandag wachten met een foto. Dat scheelt veel geld. Hoeveel? vraag ik. Een rontgenfoto in het ziekenhuis op een doordeweekste dag via de huisarts kost 50 euro, en bij de Spoedeisende Hulp 200 euro. Ik ga toch naar de Spoedeisende Hulp zeg ik. Ik wil weten of het gebroken is. Nichtje zegt tenslotte van wel. En Nichtje is trauma-arts. De huisarts doet een wedje met me, zegt ze, dat de pols niet gebroken is.
Als ik haar een uur later op de gang weer tegenkom - ik met de onderarm in het gips nu - schaamt ze zich. Dat hoort natuurlijk niet, een wedje met een patient. Nichtje vindt het zielig voor mij, maar is stiekum een beetje trots trots dat ze het goed had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten