Inkt

Naar het Inktstation aan de Amsterdamsestraatweg. Nu is het kleurenpatroon leeg. Vroeger was ik wantrouwig naar zulke winkels, oplichters leken het me, maar nu ben ik om. Toen mijn HP--printer stuk was heb ik me een Canon aan laten prater, wat niet zo slim was, zegt deze inktpatronenvuller, want Canon-inktpatronen zijn nog duurder dan HP-inktpatronen. 

De man intrigeert me. Het is een vriendelijke veertiger/vijftiger (?) met een klein eenmanszaakje. Met een injectiespuit trekt hij inkt uit een fles en die spuit hij in jouw patroon. Dan checkt hij of het patroon inkt afgeeft. Zo nee, dan is het patroon uitgedroogd en moet je toch een nieuwe kopen. Die heeft hij dan van het originele merk, en een wat goedkoper onbekend merk, waar je printer van gaat protesteren. 

Ik kan me niet zo goed voorstellen hoe en waarom iemand uitbater van zo'n winkeltje wordt. Wat hij daarvoor gedaan heeft. Of hij een gezin heeft. Papa en zijn inktwinkeltje. 'Mag ik een foto van je maken', vraag ik dan maar. 'Ik vind het zo'n fascinerend eenvoudig vak met die flessen en die injectiespuiten.' Hij staat het me verlegen lachend toe. En vertelt dat hij in juli gaat verhuizen. Om precies te zijn zegt hij: 'We gaan verhuizen. Nou ja, laat ik eerlijk zijn: ìk ga verhuizen.' Een stuk meer richting de stad. Hoe lang heb je de zaak al? Veertien jaar. Verder ga ik niet. Dat idee van mij van levensverhalen van ondernemers uit de buurt is zo gek nog niet.