Meisjes van toen

Ter redactie wordt de roman 'Abdoel en Akil' door Yolanda Entius bezorgd. Het heeft een omslag van René Magritte. Het doet denken aan het omslag van de roman 'Compassie' van Stephan Enter, die ik erg mooi vond. Ook Van Oorschot. Ik denk dat wel eens wat van deze Yolanda Entius gelezen heb, maar niet zo dat ik het me echt herinner. Als ik wat rondgoogle zie ik dat ze van 1961 is, een theatermaakster was/is, en door de jaren heen uitgegeven is geweest bij Querido, Cossee en nu dan Van Oorschot. Ze heeft ooit ook een aanmoedigingsprijs gehad van wat toen nog de Selexyz-boekhandels heette. Rakelings heette dat boek. Ik geloof dat ik dat gelezen heb.

Ze is mijn generatie. Ze vertelt in dit 'Abdoel en Akil' het verhaal van een vrouw, twee vrouwen, beetje onduidelijk wie de focus is. Het begint met drie 17-jarige meisjes op vakantie in Frankrijk. 1978. Een krijgt onderweg verkering en de andere twee dolen voort en hebben daar een nare seksuele ervaring met Tunesische jongens. Ze laten zich gebruiken, worden aangerand, verkracht, hoe zal je het noemen. Ze zijn met open ogen in de val gelopen. Ontkennen het zelf bijna na afloop. Maar het was tekenend naar, en het heeft hun leven & liefde getekend. Tenminste dat is neem ik aan de inzet van de roman. Of was het al eerder gebeurd, doordat ze zich als kind al niet gezien en geliefd voelden, waardoor ze geen of slechts af en toe een treurig kale liefdesrelatie kunnen aangaan. 

Het verhaal roept herinneringen op aan mij eigen eerste vakantie naar Portugal. Ook 1978 ofzo. Ik was met Hani501. We deden liften en treinen, we hadden geen geld en deden alles heel goedkoop. We hadden ook gedoe met Noord Afrikaanse mannen. Best eng soms. Zeven sloten tegelijk. Ik herken wel wat van het dolende levensgevoel van de hoofdpersonen Nola en Dorine. Zou dat voor twintigers van nu hetzelfde voelen als voor ons toen? Of zijn twintigers van nu levenswijzer dan wij toen?

Ook later in cafés als Maloe Melo in de jaren 80 was het voor hunkerende meisjes niet erg moeilijk om aan een Afrikaanse man te geraken. Die wilden graag met je mee. En intrekken. I Will Treat You Well. Nou nee, ga maar weg. Die herinneringen dringen zich ineens naar boven.

Nu dit gelezen hebbende moet ik me er even mee verhouden dat ik die verhalen eigenlijk altijd verzwegen heb. Zo belangrijk was het niet, zei ik tegen metzelf. Beetje stom ook van mezelf. Roekeloos. Nu kom ik dat hier zo expliciet tegen.