Tape

'Uw pols is de mooiste en de beste en beweeglijkste pols mogelijk na een breuk', zegt de hand/pols-therapeut Tim Besjes. Het hand/pols-centrum zit hier nota bene om de hoek, in een straat met van die jaren vijftig flats. Ik noem nooit namen, maar deze is te mooi. 'Het zal nog wel even duren voor de beweeglijkheid weer optimaals is,' zegt hij, 'maar het gaat héél goed.'

De gevoeligheid wordt gelokaliseerd in een spierbundeltje tussen de pols en de middelvinger, die is nog een beetje gevoelig, maar daar het allemaal beweegt zoals het moet, zal het helemaal genezen ook wel goed komen. 'Dat knakken/tikken zal misschien wel blijven, het lijken mij twee botjes in de pols die na de klap een beetje tegen elkaar aan schuren. Niet erg.' Pijn heb ik vooral bij het doorbuigen van de hand, zoals bij het remmen op de sportfiets, bij het typen en bij het een stapel borden omhoog tillen. Daarvoor raadt hij mij stevig sporttape aan: om de beweging in de pols wat te beperken. En: 'U hoeft niet terug te komen.'

'Hadden ze me dat in het ziekenhuis niet even kunnen vertellen?' vraag ik. 'Wat een gedoe, deze gang van de huisarts naar het Diac en toen weer naar u. En al die intakes.' 'Ja, zo is de gezondheidszorg in Nederland nu eenmaal geregeld,' zegt Tim. 'Niet erg efficiënt, nee. We werken eraan.' Ik hoef niet terug te komen, maar ik mag altijd bellen.