Zen drawing

Ik ben lid van een Facebookgroep die tot gisteren 'Zen Drawing Community' heette en die gisteren haar naam veranderd heeft in 'Zen Drawing Workshop'. De oprichters/beheerders van de groep willen dat mensen bij het publiceren van een tekening vertellen wat hun meditatieve ervaring was bij het maken van de tekening. Wat je zag voor je ging tekenen, toen je je onderwerp zag, en wat het tekenen aan nieuw inzich opleverde. Ofzo. Ze zeiden dat het geen plek is om zomaar al je tekeningen te laten zien. En zeker niet voor politieke tekeningen.

Aanleiding was denk ik een filmpje van the making of van een tekening door een Syrische vluchteling in Zweden. Al werd dat die bij name genoemd. Hij kan heel goed tekenen. Toen hij laatst een mooi blond paardenhoofd postte vond men dat mooi. Maar nu hij een gevangenen en martelingen verbeeldt wordt dat als politiek bestempeld en niet 'zen'. Ik zag vrijdagavond ook die tekening die heel indringend en weinig 'prettig' was, en die geen enkele 'like' kreeg. Want ja, wat 'like' je dan? Ik vond het nogal pijnlijk. 

De discussie is geëigend maar ook een beetje onaangenaam. Vind ik. Ik snap wat er gebeurt maar tegelijk voelt het alsof iedereen langs een zen-meetlat wordt gelegd. Alsof ieman die uit een land in oorlog gevlucht is, een land waar duizenden mensen gevangen en gemarteld en vermoord worden, en die daar dag en nacht mee bezig is, dat niet mag verbeelden. 

Voor mijn eigen bijdrage vind het ook niet aangenaam. Misschien voldoen mijn tekeningen ook niet aan de zen-norm. Ik heb helemaal niet zo'n aandrang te formuleren wat ik zag toen ik de narcis zag en wat ik nog meer zag toen ik de narcis had getekend. Of waarom ik Vivienne Westwood tekende. Die gedachten zijn er wel degelijk, maar daar uit ik me juist in beeld en niet in tekst. Ik ben ondertussen erg gehecht aan die groep en hun tekeningen. Ook aan de Syrische tekenaar in Zweden die geen bloemen en landschappen schildert maar mensen in nood.