Stress en succes

Vanwege dat ik de kunst wil leren je aan te sluiten bij clubjes ga ik naar de bijeenkomst van de Kring van zzp-ers in de wijk. Om beurten verzorgen leden een workshop. Een  maand geleden ging het over idealen, ditmaal overs stress en succes. Het zijn allebei thema's die me niet zo bezig houden, maar zzp-ers wellicht meer. Zij knokken voor hun inkomen, dat bepaalt hun stress en hun succes. Als loonslaaf heb ik die kwesties minder. Ik moet wel heel veel doen, bedenken, regelen, beoordelen, voor elkaar boksen, maar - voor zolang het duurt - mijn salaris komt. Daar ervaar ik geen stress over.

De eerste vraag is hoeveel stress we ervaren op de schaal van 1 tot 10. Ik zeg 4. Eigenlijk 3, maar door mijn vrijetijdsprojecten is het 4. Al die moestuindingen. Elke dag sproeien. Oogsten. Nu weer de aanstaande moestuinuinbakken in ons aanstaande verfraaide plantsoen onder mogelijk geïnteresseerde buurtbewoners verdelen. 

Verder valt het wel mee. De remedie voor bijna alles is: ruim de tijd nemen. Een dag of twee vóór de deadline je stukken af hebben. Stress ervaar ik vooral door de files. Als ik de weg op moet: ruim op tijd vertrekken. En verder: gedisciplineerd leven. Op tijd opstaan zodat ik een kwartier onder de douche kan staan, én een eitje kan koken, én een kop thee, én een kop koffie, én het aanrecht weer schoon. Op tijd bij afspraken zijn, tijd nemen tússen afspraken. De avondwandeling om de vijver. 

Er zit een kunstenares bij de groep bij die geaccepteerd heeft, vertelt ze, dat ze weinig tot niets verdient met haar werk, die een uitkering heeft, en dat dat nu maar goed is. Ze neemt ook de tijd en probeert niet te kritisch op zichzelf te zijn. De workshopleidstet vindt haar en mij wijze oudere vrouwen. Dat is dan maar zo. Misshcien isdat ook wel zo.

Het subthema 'succes' slaat niet zo aan in de groep. We willen allemaal dingen doen en maken waar we blij van worden. We hoeven geen prijzen, lintjes, en kasten van huizen.  

Na afloop mogen we haar feedback geven. Dat vind ik wel weer een beetje stresserend. Want inhoudelijk spreekt de avond mij niet zo aan, maar ze heeft enorm haar bast gedaan, ze heeft het heel goed voorbereid, ze was er een beetje nerveus over, en we hebben leuke uitwisselingen. In die zin is de avond een cadeautje.

Zelf krijg ik ook feedback: de workshopleidster vindt me een beetje een cabarettier. Ik zeg niet zoveel en zit in een hoekje af en toe een beetje te pruttelen. Ze praten allemaal in mijn ogen net iets teveel de mindfullness- en yogacursussen na, en de Kracht van het Nu. Een boekje met de titel '365 dagen per jaar succesvol', daar ga ik van steigeren. Ik hoop dat ik het pruttelen zo leuk doe als Herman Finkers.