Volkstuin

D. heeft een nieuwe volkstuin op volkstuinenpark De Bongerd in Amsterdam-Noord, net onder de A10 bij de afslag Landsmeer. Zij was mijn overbuurvrouw toen ik in Noord woonde. Ik ben inmiddels al drie adressen verder, maar zij woont er nog steeds.

Ik kijk naar mijn vroegere ramen. Welke waren ook alweer de mijne? En naar bomen in de straat, die toen net aangeplant waren, ze zijn al tamelijk fors geworden. Sommige buren van toen wonen er nog steeds. Sommigen zijn gescheiden en in de straat bij een nieuwe geliefde ingetrokken, vertelt ze. De supermarkt die toen een Dirk van den Broek was is nu een Deen. De Chinees is nu een snackbar. 

We lopen door al die straten van toen en praten over de nieuwe thema’s in de gesprekken als je zestig bent geworden. De familieleden en vrienden die ziek worden. Die soms het leven moeten verlaten. De zorg. Het afscheid. De eigen gezondheidskwesties. Of je daar over wilt praten of juist niet. Is dat zeuren-over-kwalen of is dat praten-over-wat-je-bezighoudt? Ik wil het er maar kort en liever niet over hebben, zeg ik. Zij vindt dat we het er wél over moeten hebben. Dat je niet mooi weer moet spelen als het geen mooi weer is.

Dus vertel ik over de actuele kwesties in mijn leven en zo alles op een rij klinkt het allemaal best dramatisch. Maar ik voel me vandaag niet dramatisch, zeg ik. We kuieren naar haar nieuwe volkstuin, beschouwen het huisje, de bomen, het gereedschap, de buren, drinken een kopje thee en kuieren weer terug. Met al die kwesties zijn we gewoon tamelijk evenwichtige vrouwen, zestig ja, en zoals al tientallen jaren nog steeds met verantwoordelijke banen.