Door het sociale programma van de afgelopen week kom ik haast niet aan tekenen toe. Dat is niet goed. Vanavond sluit ik me dus maar op in mijn kloostercel. Die stambonen vind ik zo leuk, ze zijn je reinste zonnestraaltjes in het leven van de mislukkende moestuinier. Ze komen zo maar op, heel snel, ze groeien als een tierelier en dansen de wereld tegemoet. De vormen van de blaadjes en de bonen zijn vrolijkstemmend en ook ben ik aardig tevreden over alle zwarten en bruinen - van het kweekpotje en van de aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten