Te Borkum

Het is heel erg wind en regen als we het hotel te Delfzijl verlaten en richting Eemshaven rijden. Zwarte luchten en windkracht 5. In deze Noord-Oost-Groninger contreien met alle industrie en windmolens is het sowieso al behoorlijk spooky. Nu is het echt een omgeving voor een spannende crimi.

De overtocht Eemshaven Borkum duurt 50 minuten. Golven met witte koppen op de Waddenzee. Gelukkig raak ik niet zeeziek. Eenmaal op Borkum trekt het weer weer wat bij en hebben we fantastische dynamische wolkenluchten. En zandstormen.

Ik wil graag ver het weidse noordstrand op en naar het zeehondenrif, maar Will blijft liever in het stadje en het duingebied. Dus gaan we een poosje uit elkaar. Je mag niet al te dicht bij de zeehonden komen helaas, dus mooi op de foto heb ik ze niet.

Het is grappig om hier weer te zijn, een paar jaar geleden was ik er een week met Bobby in een februari-maart. Toen waren er heel weinig toeristen. Nu zijn er honderden bejaarden, jonge ouders met jonge kinderen, en schoolklassen op schoolreis. Iedereen probeert zich een beetje uit de straffe wind op een terras te nestelen. Veel bier en bockwurst aldaar. Eigenlijk moeten we gaan fietsen, maar daar is het veel te stormachtig voor.  

Tegen vijven vraag ik bij de apotheek om acupressuur-armbandjes tegen zeeziekte. Reise-übeligkeit. Ik heb ze thuis liggen maar heb er natuurlijk nooit aan gedacht die mee te nemen. Evenals de pilletjes tegen deze narigheid. De Borkumse apothekeres moet erom lachen. Ja van die armbandjes heeft ze gehoord. Nee die verkoopt ze niet. Dan koop ik maar tabletjes. Will neemt er ook een. De boot ligt echter heel stabiel op de golven. We vallen allebei in slaap.