Daniel Blake

Indrukwekkende film gezien: ‘I Daniel Blake’, film uit 2016, en dat jaar de Gouden Palm gewonnen bij het Filmfestival te Cannes. Regisseur Ken Loach. Werd 7 september uitgezonden bij de VPRO.

De hoofdpersoon is een 59-jarige timmerman / meubelmaker die na een hartaanval niet meer mag werken en een ziekte-uitkering nodig heeft. Hij wordt helemaal vermalen in het rigide ontmoedigende Engelse uitkeringssysteem. Hoewel zijn artsen zeggen dat hij absoluut niet mag werken wordt zijn aanvraag door een of andere ‘gezondheidszorg-ambtenaar’ op grond van krankzinnige vragen afgewezen. Hij kan ertegen in beroep gaan, maar dat kan lan duren en om toch wat geld te krijgen eerst een werkloosheidsuitkering aanvragen. Daarvoor is hij verplicht te solliciteren. Bij telefoontjes over dit alles staat hij uren in de wacht en krijgt hij alleen maar gekmakende bureaucratische antwoorden. Op de uitkeringskantoren is ook geen normaal gesprek te voeren, alles gaat digitaal, alles gaat alleen volgens de ‘regels’. En wie zich niet precies aan de regels houdt krijgt sancties. Wie protesteert wordt door bewakers de deur uit gezet.

Op zo’n kantoor ontmoet hij Katie, een jonge Londense vrouw met twee kinderen, die naar een plaats 450 km van haar huis moest verhuizen om een flat te krijgen. Omdat in Londen de huizen te duur zijn. Zij is te laat op haar afspraak omdat ze de weg niet wist en krijgt meteen een sanctie: 40% gekort.

Ze steunen en helpen elkaar zo goed en zo kwaad als het kan. Hartverscheurend is de scène bij de Voedselbank, waar een hele lange rij wachtenden voor staat en waar heel aardige oudere dames ze aan wat boodschappen helpen. Daar gaat Katie bijna onderuit omdat ze zo’n honger heeft. Daniel op zijn beurt verkoopt al zijn huisraad om nog wat te kunnen eten.

Loach heeft de film gemaakt als regelrechte aanklacht tegen het neoliberale systeem dat mensen zonder werk plet en vernedert. Van een uitgesprokenheid en zeggingskracht die je niet veel meer ziet vandaag de dag. Mooie karakters, onderlinge hulpvaardigheid.

(Ik zag de film bij NL Ziet (€7,965 p.m.), maar hij is ook te zien bij NPO Plus (€ 2,95 p.m.).

14 km

Zus3 en ik lopen vandaag van Westbroek naar Vliegveld van Hilversum en weerom. Het Bert Bospad door de Westbroekse Zodden en dan nog een stukje verder. We lopen helemaal te glunderen. Wat een prachtig weer, wat een wijdse luchten. Helaas ben ik mijn telefoon vergeten en kan ik geen plaatjes schieten. Het mooiste plaatje zou geweest zijn met een kudde middelblonde koeien in deze schetterende zon.

14 km is het en als je dat van tevoren bedenkt is het veel te ver, maar we doen het eigenlijk op ons janboerenfluitjes. Dat vliegveld met zweefvliegtuigjes is ook zo leuk. En het terras. Doet me denken aan Vliegveld Eelde van vroeger ('vgoegeg') waar ik ooit ook veel gezeten hen. Vroem vroem doen de vliegtuigjes. En allemaal genoeglijke mensen die er tevreden naar zitten te kijken. Zo’n zaterdag.

De juiste kleuren

Bobby, die alles weet van Duitse en Russische kunst en cultuur  en politiek van begin 20e-eeuw, kent tot mijn verbazing de naam Alexej Jawlensky niet. Die naam staat sinds mijn studietijd in mijn visueel geheugen gegrift, door dit schilderij. Ik weet niet of ik het ergens in het echt heb gezien, of door een ansichtkaart. In die tijd spaarde je kunst-ansichtkaarten. Ik ben er altijd van uitgegaan dat het een vrouw was, althans ik zag er een androgyne vrouw in. Die kleuren, die kracht in die ogen. Die roos. Zelfbewustzijn, trots, spot en pijn, wat zie je er allemaal wel niet in. Diepe herkenning voelde ik ermee. Zo wilde ik ook zijn: expressief, beetje extravagant. Nu kun je een plaatje googelen en weet je meteen alles. Het is de Russische danser Alexander Sacharoff, geschilderd in 1909. Een androgyne man. Ja dat kan ook. 

Die kleuren. Mooi citaat van Jawlensky staat erover in de catalogus: 'Ik begon iets te schilderen om met kleuren uit te drukken wat de natuur mij influisterde. Met hard werken en de grootste inspanning vond ik gaandeweg de juiste kleuren om uit te drukken wat mijn geestelijke ik verlangde. elke dag schilder ik kleurrijke Variaties, steeds geïnspireerd door de respectieve stemming van de natuur in combinatie met mijn geest.'

In de zaal met portretten in de tentoonstelling ‘Expressionisme en devotie’ van Alexej Von Jawlensky hangt dit schilderij helaas niet. Wel een ander beroemd portret, dat in het bezit is van het Gemeentemuseum. Hij heeft nogal particuliere opvattingen over het portret. Hij kruipt helemaal in het wezen van de te portretteren persoon. Uiteindelijk gaat het portret ook niet meer om die persoon, maar om het gevoel dat hij wil uitdrukken. Hij was bevriend met Kandinsky die een groot pleitbezorger is voor het spirituele in de kunst. Jawlensky noemt dat dat in zijn kunst het uiterlijke en innerlijke zich verbinden tot een synthese. Hij worden een soort universele portretten. Dat hij uit Rusland komt met zijn traditie van iconen ligt aan de bron daarvan.

Hij werd in 1864 geboren in Rusland in een adellijk gezin. Volgde net als zijn vader een militaire opleiding, maar begon rond 1890 ook een kunstopleiding. In 1896 verhuisde hij naar München. Bij het uitbreken van WO-I in 1914 moet hij overhaast verhuizen naar Zwitserland, waar hij met de zijnen in een klein huis komt te wonen en waar zijn werk totaal verandert. Hij kan niet meer die grote uitbundig gekleurde werken maken en schildert het uitzicht uit een kamertje in zijn huis. Steeds hetzelfde raam, steeds hetzelfde uitzicht. Als hij later weer portretten gaan maken worden die steeds abstracter. vanaf dan  wordt duidelijk dat het schilderen van series zijn ding is. Op die series die meditaties worden genoemd legt deze tentoonstelling heel erg de nadruk. Jawlensky is ermee een belangrijke voorloper van de minimal art in de jaren zestig.

Intrigerend in zijn biografie is het gegeven dat Jawlensky twee vrouwen had. En dat ze in de verschillende bronnen totaal anders benoemd worden. De schilderes Marianne von Werefkin die hij tijdens zijn kunstopleiding in Sint Petersburg leert kennen, wordt zijn 'partner' genoemd, of zijn 'mecenas'. Ze woonden en werkten wel 30 jaar samen. En er was ook een geliefde Helene Nesnakomoff, met wie hij in 1902 een zoontje Andreas kreeg. Ergens lees ik dat zij al vanaf haar negende het dienstmeisje van Werefkin was, en ergens dat hij op haar zeventiende met haar trouwde. En ze woonden dus met zijn allen. Alexej was dus enorm spiritueel angehaucht en deed ook veel aan yoga. Kijkende naar zijn zelfportret kun je je dat helemaal niet voorstellen. Wat voor huishouden zal dat geweest zijn? Alles en iedereen in dienst van de spirituele papa.

Meer over de tentoonstelling

Laatste zon

Zit op het terras van het Fotomuseum in de laatste zon. Het is fantastisch weer. Dit is wel het heerlijkste terras van Den Haag. Ik was in het naastgelegen Gemeentemuseum naar een ‘pers-preview’ van de nieuwe tentoonstelling van Alexej Von Jawlensky: ‘Expressionisme en devotie’. Die opent zaterdag. Als medewerker van de site Museumkijker.nl mag ik daar ook naar toe. Ik hoop op een inspirerende inleiding van de conservator, en op de catalogus. Die laatste krijg ik wel, de eerste jammer genoeg niet. De conservator wandelt wel met de journalisten mee om hun vragen te beantwoorden, maar ik heb het gevoel dat ik te weinig weet (niets eigenlijk) om een vraag te stellen. 

Bij de koffie kom ik naast een grijze dame te zitten. Opvallende verschijning. Als ik vraag waarvoor ze schrijft zegt ze me nét iets te bescheten dat ze ‘maar’ een blogger is. Ik zou dat ook op die manier kunnen zeggen, ben ik mij bewust, en probeer daarvoor te waken. Ik realiseer me ineens dat ik een paar weken geleden op haar site was en dat ze heel goed schrijft. Ik ben ook een blogger, zeg ik, iets trotser, maar van die mededeling bloeit ze niet open. Jammer.

Ben een beetje in dubio over het feit dat mijn hobby museumbezoek ineens een werkding aan het worden is. Het was altijd een vrijplaats, alleen van mij, ik kon kijken en verder hoefde ik niets. Of en wat ik op een blog schrijf is alleen van mij, ik hoef er niet aan normen van buitenaf te voldoen. Nu voel ik me ineens weer in de ratrace van wie in welke wereld belangrijk is. Blijkbaar vinden bloggers zichzelf niet belangrijk. Maar voor de musea en winkels en platenlabels en uitgeverijen en restaurants en modemerken - you name it - zijn ze wel steeds belangrijker aan het worden, omdat kranten en tijdschriften almaar kleiner worden. Bloggers en vloggers zijn ineens social influencers. 

Ik onderzoek voorlopig het blog-gebied maar al doende, en ben vandaag een prachtige catalogus rijker.

Mug

Leen en ik gingen dus naar de voorstelling  ‘A Gentle Woman’ van theatergroep Mug met de Gouden Tand. Na onze geschiedenis voor de zomer van twee voorstellingen met lovende recensies die wij allebei niets aan vonden is het inmiddels een beetje tricky geworden. Maar deze was goed. Haast niet na te vertellen. Lineke Rijxman (r) speelt een vrouw die bij een hulpverlener komt (gespeeld voor Rosa van Leeuwen (l)), die er bijna als een robot uit ziet en ook bijna als een robot met haar cliënt praat. Het thema is eenzaamheid door een leven uitsluitend op internet. Natuurlijk heel erg uitvergroot, maar het raakt echt iets.

De intake is fascinerend, zo programmatisch en gevoelloos de informatie verworden wordt. Ik ben wen heel gemiddelde gewone vrouw, zegt de vrouw, er is niets met me aan de hand. Niemand is gemiddeld, zegt de hulpverleenster natuurlijk, op de automatische piloot. Langzaam wordt duidelijk dat de vrouw eigenlijk helemaal geen contact meer heeft met echte mensen, alleen nog online.

Een pregnante scène is als ze een sekscontact heeft met een ‘man’ in een chatroom. Wat ben he mooi, zegt hij, en wat heb je aan? Zullen we seks hebben. Zij zit wezenloos de sociaal wenselijke antwoorden te antwoorden, zij stuurt zelfs een foto van zichzelf (‘Je delete  hem toch wel straks?’) hij rukt zich klaar wat je alleen aan de kreuntjes hoort en dat was het dan. Heel treurig.

Mijn Amsterdam

Leen en ik hebben afgesproken in Theater Frascati. Vanaf het Amsterdam CS neem ik de Noord-Zuidlijn. Mijn eerste keer. Het is maar één halte naar het Rokin, maar toch. Er is zo hoog opgegeven over die nieuwe Noord-Zuidlijn, dat wil ik nu eindelijk wel eens beleven. 

Eigenlijk is het niks bijzonders, moet ik zeggen, het is gewoon een metro. Niet zo druk als in andere wereldsteden. Ook niet zo kleurig. Wel snel en efficiënt, maar eigenlijk niet zoveel aan.

Het uitstappen op het Rokin (bij het Spui) is wél een belevenis. Wat een entree! Wat een hap uit de straat! Bij de terugtocht naar CS stap je uit aan de IJ-zijde van het station. Het is net alsof je op Schiphol belandt, allemaal van die winkeltjes in de nacht. Waar ben ik? Waar zijn de treinen? Heel heel heel vervreemdend.

In Frascati zitten we ook nog eens tussen allemaal bijzonder weirde jongeren. Volgens Leen zijn het studenten van de Toneelschool. Deze types heb je niet in Utrecht, zeg ik. Nee, en al helemaal niet in Zuilen, lacht Leen.

De Nes ligt helemaal open. Er hangen felle spots boven de straat. Had ik maar foto’s gemaakt. De hele avond heb ik het gevoel dat ik door een filmdecor beweeg van een vervreemdende film. Een droom. Mijn Amsterdam is mijn Amsterdam niet meer.

Als ik lopend of met de tram was gegaan had ik deze ervaring niet gehad. Dan was er niets veranderd. Dan was Amsterdam gewoon Amsterdam geweest.

Bosviooltjes

De bosviooltjes die ik vorige week kocht en in de voortuinbak en in de hangende bloempotten aan de schutting zette, knallen er nu bij deze zon nu uit. Wat zijn ze klein maar prachtig. Paars, kobaltblauw en een beetje roze door elkaar gesmeerd. Fantastisch!

Dignita

Heb een nieuw terras ontdekt van het soort dat ik niet kende in Amsterdam, behalve dan de Hortus, maar daar moet je entree betalen. In Utrecht heb je meer van die oases in de oude binnenstad: onder meer bij het Centraal Museum, en bij de Oude Hortus. 

Dit buitenterras ligt achter de Hermitage. 'Hoftuin Dignita' heet het Je kunt er heerlijk zitten en lunchen. Het bestaat sinds 2017. Geen wonder dat ik het nog niet kende. Dit wordt er een om te frequenteren. Vlak bij de Amstel, de Hortus, het Waterlooplein. De firma Dignita heeft twee locaties: één aan de Amstelveenseweg bij het Vondelpark, en de andere, deze 'Hoftuin', ligt aan de Nieuwe Herengracht.

Will en ik kwamen er omdat we naar een expositie wilden in het Outsider Art Museum, die in de Hermitage gevestigd scheen te zijn. We raakten per ongeluk verzeild in de Outsider Art Gallery en Artotheek, óók in de Hermitage, maar op een andere plek, waar werk van verstandelijk gehandicapten hangt en verkocht wordt. Beetje stom dat niet duidelijk wat wat was.

Het Outsider Art Museum vertoont werk van Finse kunstenaars die een beetje buiten het officiële circuit vallen. Heel verrassend. Volkskunst kun je het noemen, maar dat klopt ook niet.

Portret van een vrouw

In verband met dat 'Festival Mystieke Vrouwen' in november waar ik weer over ga bloggen engageer ik mij met het onderwerp en dat gaat in mijn geval het best met een tekening. Het is een tekening van een schilderij 'Portret van een vrouw' van de 15e-eeuwse Vlaamse schilder Robert Campin, dat bij de website gebruikt is en bij het omslag van het Bidboek van het Festival.

Lees verder op het nieuwe blog.

Als de dag van toen

Wat een herfstige dag. Soms verlang ik even terug naar Bobby's 'hunkerflatje', een appartementje van zo'n 40 vierkante meter. Dan zat hij op de bank te lezen en ik aan de keukentafel te tekenen. Altijd zo together. Nu hebben we zoveel ruimtes. En groot. Mijn tekenkamer is twee hoge verdiepingen hoger. 'n Hele fijne inspirerende ruimte, u hoort mij niet klagen, maar zo ver weg. 

Vandaag sleep ik alle tekenspullen naar beneden. De goudfazant. Donderdag gespot in Heeg. Onvoorstelbaar mooie vogel. Er is in Amsterdam aan het IJ een restaurant dat zo heet. Ik ben er regelmatig geweest, prachtige locatie, en nooit heb ik me afgevraagd hoe de goudfazant eruit zag. Ziet. Zo dus. 

Dat beneden tekenen moest ik maar vaker doen. Het is weer ouderwets gezellig. Als de dag van toen. ‘Ben ik jouw goudfazantje’, vraagt-ie terwijl hij een ovenschotel met herfstgroenten aan het bereiden is

Eenzaamheid

Gelezen: Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells. Ik weet niet waarom ik het zo lang heb laten liggen, ik zag er tegenop, maar het is prachtig. De hele middag en avond dit gelezen. Het levensverhaal van Jules, inmiddels een 45-jarige vader met kleine kinderen, die als elfjarig jongetje zijn beide ouders in een auto-ongeluk verloor. Hij en zijn oudere broer  en zus kwamen in een internaat en verloren elkaar daar ongeveer uit het oog. Alle drie eenzaam en zoekende. Het boek volgt alle drie.

Een traumatische jeugd kan iemands hele leven kleuren, zoals bij deze broers en zus, maar zaken kunnen ook weer veranderen en bijgesteld worden. Contact kan weinig zijn maar ook weer meer worden. De nerd kan een verantwoordelijk huisvader worden, de artistieke fotograaf een commerciële zakenman. Een oude liefde kan twintig jaar na dato alsnog opbloeien. Een talent kan ook na je 35e tot bloei komen. Het is een prachtig boek - het debuut van een jonge Duits-Zwitserse schrijver - met diepe levenswijsheden. een 'literair wonderkind' wordt hij wel genoemd.

Beestenboel

foto Dia Huizinga

Ik wilde gistermiddag ineens zo snel weg uit Heeg, dat ik mijn toilettas had laten staan. Best lastig. Je haarborstel, tandenborstel, deodorant, gezichtscrème, haarwax, blush, streepjes. kalmerende inslaaptabletjes, geurtje, heel onrustig zonder al die dagelijkse dingen. Toevallig moet Hani501 net vandaag in  Utrecht zijn  en heb ik ze alweer terug. 

En zo blijf ik ook een beetje bij met de ontwikkelingen binnen de zich almaar verder ontwikkelende beestenboel te Heeg. Inge is twee  goudfazanthennetjes aan het halen. Die staan in groten getale op Marktplaats te koop.  En ze hebben net al vier nieuwe pauwen en acht nieuwe parelhoenders, waar ook nog de Wyandotte’s (rossige kipjes) tussendoor scharrelen. En opeens is er woensdag een goudfazant ten tonele verschenen. 

Ooit een goudfazant gezien? Wat een prachtige vogel! Die was ineens in hun tuin opgedoken en scharrelt sindsdien een beetje bij het hok met de pauwen om, of hij loopt achter de jonge Wyandotte’s aan. De andere dieren vinden het best, ze dulden de goudfazant, die echt een beetje om gezelschap verlegen zit. En dat ze daar dan weer twee vrouwtjes bij halen! 

Veterwinkel

- Die rits is kapot! zegt de buurtschoenlapper met een overduidelijk verwijt in zijn stem. Utrechtse middenstanders zijn niet altijd even klantvriendelijk. Je bent altijd een beetje op je hoede bij het binnenstappen.

- Ja, verdedig ik mij, ‘maar daarom kwam ik toch hier?’ 

- Als u het achterkantje van de rits er niet afgetrokken had, dan had ik hem kunnen terugzetten. Nu niet. Die rits is stuk.

- Wat kunt u dan wel?’

- Ik kan er een andere rits inzetten. Maar deze rits heb ik niet, ik heb alleen nylon ritsen.’

Nu heeft Utrecht ook De Beste Schoenmaker van Nederland 2016, lees ik op internet, een familiebedrijf sinds 1956, maar die winkel is op zaterdagmiddag dan weer dicht. En die houdt er ook nog eens per 1 oktober mee op. Ze gaan mee met de nieuwe tijd en hebben sinds een tijdje twee webwinkels: kapotteschoenen.nl en vetersonline.nl, en die bijten met de oude ambachtelijke winkel. 

Maar om nou mijn schoen per Post.nl naar Emmen of Ootmarsum te sturen... Dat zou toch van de gekke zijn. Verder zoeken dus maar in Utrecht. We hebben nog een Mister Minit aan de Steenweg en een schoenmaker in Winkelcentrum Overvecht. Niet mijn lievelingsplek, maar deze hoort wel bij hetzelfde Gilde van Kwaliteitsschoenmakers als de eerdergenoemde maar net gesloten ‘Beste’. Gildeschoenmakers prijzen zich aan met kwaliteit van repareren én met klantvriendelijkheid.

En zo raakt u met mij zomaar verzeild in het schoenlappersvakgebied. Dat natuurlijk ook te lijden heeft onder de ontwikkelingen in de schoenenbranche. De internetverkoop. De goedkope rambam uit het verre oosten. Het gebrek aan kwaliteitsschoenen die de moeite van het repareren waard zijn. 

Rits

In juni kocht ik nieuwe sluwe sneakers bij de Wolky-winkel te Emmen. Er is ook een Wolky-winkel in Utrecht, maar die had ze niet. De Wolky-winkel in Utrecht is een franchise-winkel, is mij ooit uitgelegd, die hebben niets met de ‘echte’ Wolky-winkels en Wolky-webshop te maken. Je kan de meeste van de leuke schoenen op de Wolky-website er dan ook niet krijgen. Heel merkwaardig. Ik wil schoenen niet online kopen, ik wil ze passen voor ik ze koop. Anyhow, in Emmen (of all places) is wel een ‘echte’ Wolky-winkel. Toen ik afgelopen juni met de nieuwe Goudse vriendin naar de dierentuin aldaar ging kon ik er ook mooi de  Wolky-sneakers passen. En kopen.

Van de week als ik om 08.45u bij de yoga moet aantreden gaat de rits van de schoen zomaar zonder reden kapot. Ik ben al laat, en ik kan de rits niet meer open krijgen, en mijn schoen niet uit. En het klasje maar wachten. Allemaal vreemde mensen en ik roep uit de kleedkamer: ‘Sorry ik krijg mijn schoen niet uit.’ Uiteindelijk weet ik mijn voet toch uit de schoen te wurmen, maar na afloop van het klasje krijg ik hem niet meer áán. Categorie klein leed.

Ik heb nog hoop dat Bobby de rits met zijn geduld, gereedschap en middeltjes wel weer open krijgt, maar nee. Ik mopper een beetje, dat die schoenen wel 99 euro kostten. Bobby begint meteen ferme principiële taal over garanties en de Consumentenbond en ik zucht. Heb ik daar zin in? Maar ja, niet geschoten altijd mis. Dus bel ik naar Wolky Emmen. ‘Nee’, zegt Wolky Emmen, ‘op ritsen zit geen garantie.’ Maar zij geeft toe dat deze schoen wel erg snel kapot is. Als compromis kan ik de schoen naar haar opsturen, dan laat zij hem repareren, en dan delen we de schade. Ik vind het maar gedoe.

Dus breng ik de sneaker eerst maar eens naar de buurtschoenlapper. Die werpt er een blik op en zegt: ‘Die rits heb ik niet.’ Maar, voegt hij daarna iets toeschietelijker toe: hij krijgt hem wel weer los. Wat Bobby en mij na elk een kwartier prutsen niet lukte. Wij zijn benieuwd. Zaterdag.

Inge te Friesland die paard rijdt tipt een schoenmaker in Ootmarsum, die volgens haar elke schoen kan maken en elke rits heeft. Die komt haar bij de paardrijlaarzen zeer van pas. 

Het nieuwe 59

Foto Hani501

Vorige week was ter gelegenheid van de Uitmarkt op het Jaarbeursplein een Catwalk georganiseerd, waarbij ‘gewone’ Utrechters zich aan hun stad konen laten zien op een gele catewalk. Het duurde twee à drie minuten om die catwalk op en neer te lopen. In die tijd werd dan ook een portret foto van diegene afgebeeld en drie uitspraken. Ik was er niet bij maar heb wel een stukje van het verslag op YouTube gezien. De derde die er liep was de kunstenares uit mijn wijk. Zij is grijs en prachtig, koninklijk uitgedost liep zij daar. Op het scherm verscheen toen de tekst: ‘55 is het nieuwe 30’.

Deze tekst bespreken we met ons vieren in de auto op weg naar Leeuwarden ter gelegenheid van Hani501’s verjaardag. We zijn het er roerend over eens: 55 is niet het nieuwe dertig. 55 is 55. 60 is 60. Misschien heb je als je zelf 60 wordt andere beelden bij 60 dan je vroeger had, en is het minder bejaard dan je als jongere altijd dacht, maar we zitten in een totaal andere levensfase dan toen we 30 waren. 

Bij de ingang van het theater vraag ik Hani501: ‘Maak even een selfie van ons!’ En deze foto wordt dat. Dit is wat ik bedoel: het nieuwe 59-plus. Geweldige foto. Levendig. Energiek. Midden in de wereld. Bevriend.

Stormruiter

Hani501 is jarig en heeft Dia en mij uitgenodigd voor de voorstelling ‘De Stormruiter’ in Leeuwarden. U heeft er vast over gelezen. Een heel grote ambitieuze fabuleuze theaterproductie met wel honderd Friese paarden in het WTC in het kader van Leeuwarden Culturele Hoofdstad van Europa. Ze vroeg het toen ik er in Utrecht nog niets over gehoord en gelezen had. Natuurlijk zei ik ja, maar ik had geen idee naar wat voor fantastisch evenement ik zou gaan.

Het grappige is dat het stuk gebaseerd is op een novelle van de Duitse 19e eeuwse schrijver Theodor Storm, uit het stadje Husum waar ik vorige week was, en dat het boek ging over de inpoldering van het waddenlandschap dáár. De inpoldering van eeuwen her had daar een een heel andere structuur dan bij ons. 

De drie uur durende voorstelling is fantastisch! Verrassend. Perfect. De entourage. Het decor. De lichtbeelden. De muziek. De zang. De paarden. De ganzen. Ik versta er weinig van, maar dat mag de pret niet drukken. We glunderen de hele tijd maar door.

Dat het zo grootschalig is - ik geloof dat er 4500 mensen in kunnen - soort geen moment. Iedereen gloeit van plezier en trots en kan alleen maar stamelen hoe mooi het was.

Mystieke Vrouwen

Ineens bevind ik mij op het Hoofdkantoor van de NS. 14e verdieping. Een afspraak met een meneer die in Utrecht het Festival Mystieke Vrouwen organiseert. In november. Dat organiseren is niet zijn baan, zijn baan is bij de NS. Raar gevoel, dat ik tot voor kort in functie regelmatig in zulke panden kwam, zelfs zelf ooit in zo’n kantoor gewerkt heb, ook zo’n grote eigen kamer, en dat ik daar nu helemaal buiten sta. Al die kantoormensen in kantoorpanden met hun pasjes, hun opgewektheid en hun haast. Ik had een mailtje gestuurd of ik over zijn Festival zou bloggen, in ruil wellicht voor iets. Zoals ik dat eerder voor de Oude Muziek deed. Dat vindt hij geweldig. En zijn Bestuur ook. 

Dus bestudeer ik nu het programma en lees ik over twee Utrechtse 15e-eeuwse stadskluizenaressen Suster Bertken en Alyt Ponciaens. De eerste zat in een kluis in de Buurkerk (waar nu het Museum Speelklok is), de tweede in de Jacobskerk. Suster Bertken noemt hij de Ombudsvrouw avant la Lettre. 

De achtergrond van dit alles. Hij is actief in een van de kerken in de Utrechtse binnenstad, vertelt hij, en beiaardier en organist. De gemeente Utrecht wil de oude kerken in de binnenstad graag openhouden en niet afbreken, of er appartementen in laten bouwen, maar wil ook dat er meer gebeurt. Zoals de maandelijkse lichtjesavonden op zaterdagavonden in de Domkerk. Dus verzinnen mensen uit die kerken met zijn allen van alles, zoals nu weer dit Festival Mystieke Vrouwen. Als ze zo’n idee lanceren gaat de gemeente helpen en komen er allemaal initiatieven op hen af. Het is je reinste Zwaan Kleef Aan. Nu dan weer ik. Hij vindt het geweldig. 

Over die kerken. In de Middeleeuwen waren kerken niet zo verstild als nu met enkele een eredienst op de zondagochtend. Toen liepen er allemaal kippen en varkens rond, zegt hij. Nu mogen ze ook wel weer wat levendiger worden. Doen jullie dan ook weer kippen in de kerk, vraag ik een beetje flauw. 

De mensen zijn op zoek naar verstilling, zegt de meneer. Het is overal zo druk. En met hun prachtige kerkgebouwen en het actieve muziekleven in de stad kunnen ze dat bieden. 

Hamburger Hallig

Wat teken je dan van zo’n Nordfries landschap? Een stuk niet-omdijkt land waar de zee af en toe nog vrij spel heeft. Hamburger Hallig heet het. Het is er heel vlak en er zijn twee of drie terpen om mens en dier tegen de zee te beschermen. De zee is de Waddenzee (Wattenmeer), en aan de horizon liggen Duitse Waddeneilanden. Het ene schaapje kreeg ik niet goed op de foto, maar dat is juist leuk zo. He wat heerlijk.

Tuindag

Ik heb al mijn intellectuele en sociale taken gedaan of in gang gezet. Door de bijna-sollicitatie en de afwijzing van de Belastingdienst vorige week was me even de moed in de schoenen gezakt. Karen zei nog: 'Dat je na een half jaar al uitgenodigd bent: dat vind ik best snel', en kwam met het verhaal van een vriend van haar van 55 die bijna drie jaar gesolliciteerd heeft voor hij (nu 58) een nieuwe baan had. 25 keer was hij twééde geweest.

Ik gooi maar weer een nieuwe sollicitatie uit. Vol goede moed. En schrijf een stuk voor Museumkijker over het Emil Nolde Museum. En zet twee opdrachten voor InCT. Werk m'n LinkedIn-profiel bij. Daar maakte laatst iemand mij attent op, dat ik dat nog niet gedaan had. Werk mijn wederwaardigheden bij op de site van het UWV. Men heeft het er maar druk mee.

Vandaag ga ik tegen de tuinen aan, die ik een beetje heb laten sloffen. De moestuin in Oud-Zuilen is bijna aan zijn einde, alleen de half augustus gepote sla en andijvie ogen nog fris en fruitig. De oogst van vandaag: rabarber, paprika, witte kolen, sla, andijvie, prei. Dat betekent weer rabarber-aarbeien-compote maken. Thuis in de voor- en achtertuin zijn alle gerania, begonia’s en petunia’s bijna dood. Die vervang ik door allerliefste bosviooltjes, om zo het aards paradijs nog iets paradijselijker te laten lijken.

'Lucie, wat dóe jij eigenlijk de hele dag thuis?’ vraagt mijn buurjongetje, nadat hij mij een Club-lot verkocht heeft. Leg dat maar eens uit. 

Er is er een jarig hoera hoera

Schoonmama is jarig. 89 wordt ze. Ze verblijft nu in een revalidatiecentrum te Vlaardingen. 'Laat het maar stilletjes voorbij gaan', had ze gezegd. Dacht het niet. Bij onze Bloemsierkunst Iris koop ik een heel klein bloemstukje, want er is nauwelijks plaats op het nachtkastje en tafeltje, maar een bloemetje met een strik en een kaartje met Van Harte geven toch een feestelijk gevoel.  

De zusters hadden bij het ontbijt een felicitatiekaart gegeven: ‘Hartelijk gefeliciteerd namens ons allen’ en ‘s middags komen nog een paar haar speciaal even een handje geven. En dan ik, met dat schattige bloemstukje, en dan ook nog haar trouwe Hulp. Het kan niet op. Schoonmama gloeit van opwinding. Het kan toch wel leuk zijn, jarig zijn, ook al word je 89 in een revalidatiecentrum.

Plaatjes

We hebben vier lijstjes opgehangen in het trapportaal en meteen is het huis alweer véél leuker. De drie van de hete zomer in Zweden en één van twee maki’s. Het maakt het weer veel leuker om de trap op naar boven te lopen. Alsof daar boven een Belofte wacht. Die is er natuurlijk ook, want daar zijn het bed én daar is het kapelletje.

De tekening van de maki’s maakte ik bij mijn eerste tekencursus in Artis, die ik mijzelf voor mijn veertigste verjaardag had gegeven. Ik heb hem ingelijst toen ik zo’n lange gang had aan de Zeeburgerdijk en ik de mappen met tekeningen des levens doorbladerde. ‘Ze stralen uit: Hoe ben ik hier eigenlijk in Zuilen terecht gekomen’, zegt Bobby.

Ik wil meteen door met het inlijsten van de groenten-tekeningen voor boven in de keuken.

DVM

Bijna thuis, op de A28 tussen Amersfoort en Utrecht, passeren we een gele DVM-bus. ‘Kijk! Een DVM-bus!’ roep ik. Het zegt Karen niks. Er zitten allemaal bejaarden in. Ik wuif naar ze, enthousiast als een kind. De inzittenden wuiven niet terug. Als we de bus voorbij zijn zie ik op het bordje staan: ‘DVM Museumbus 1698’.

DVM staat voor Drentse Vervoer Maarschappij. Die bussen waren heel karakeristiek. Mijn belangrijkste herinneringen zij de ellenlange ritten in 1975, 1976, 1977, van Emmen naar Groningen, toen ik pas studeerde. Vati vond dat ik het eerste studiejaar elk weekend thuis moest komen. Van Emmen naar Groningen was zo’n 50 km en die bus deed er wel anderhalf ur over. Hij slingerde van dorp naar dorp. Op een gegeven moment kwam er op de toptijd een snelbus. Bus 50. Die was er in een uur. Op vrijdagmiddag en zondagavond was die prop- en propvol. Maar er kwam pas een tweede bus als er echt niemand meer bij kon en er nog steeds mensen op het perron stonden. Ze reden overal in Noord Nederland en ze staan in mijn geheugen gegrift.

Nu zijn er liefhebbers die een van de laatste van dit model bus koesteren en exploiteren. In Amstelveen. Beroemd aan dit model was de brede instapdeur en het feit dat alle (rode skai-leren) naar voren gericht waren. Ze doen er excursies mee en speciale uitjes als bruiloften. Ze hebben fans: mensen die alle uitstapjes mee gaan. Is het niet iets voor de jaarlijkse Familiedag? Alleen de Geschwister die in Groningen gestudeerd hebben zullen er echt herinneringen aan hebben.

Bloemenzee

Ik weet haast niet waar te beginnen als ik over het Emil Nolde Museum wil vertellen. De weg er naar toe, die ons leidt naar de middle of nowhere aan de Duits-Deense grens. De enorme bloementuin. Het atelierhuis, nu museum. De catalogi en ansichtkaarten die je allemaal wilt kopen. Het pianoconcert. Het diner. Het is allemaal even overweldigend en veel te veel voor één middag. Maar prachtig.

De tuin is zo mooi vanwege de schitterende bloei en de de onvermijdelijke vergankelijkheid. Hij staat vol uitbundig bloeiende bloemen, die ook op zijn aquarellen te zien zijn. Het is de tijd van de bijna uitgebloeide zonnebloemen en de uitbundig bloeiende dahlia’s. In de tuin staat ook een mooie graftombe met grasdak waar de echtelieden begraven zijn.

In het voormalige woonhuis en atelier van Emile en Ada Nolde (zij overleed in 1946, hij in 1957) is het museum gevestigd. Dat was altijd hun idee, dat daar op dat platteland tussen Denemarken en Duitsland in hun zelfgebouwde paradijs na hun dood bezoekers met hen mee zouden kunnen genieten van de natuur en de kunst. Beneden in het huis kijk je prachtige in warme kleuren geschilderde woonruimtes: maïsgeel, steenrood. De deuren zijn in uitgesproken blauwe kleuren. Kleur is de specialiteit van Nolde.

Er hangen zo’n 200 werken in de expositieruimte, wat maar een fractie is van zijn totale oeuvre. In het magazijn van het museum worden 1000 olieverfschilderijen en 6000 aquarellen bewaard, vertelt een van de medewerksters. Elk jaar is er een andere insteek. Dit jaar is die: ‘De ontdekking van de kleur’ en wordt de bezoeker erop attent gemaakt hoe de kleuren bij Nolde met de jaren steeds heftiger en uitgesprokener worden. Hij begon met veel valere kleuren. Ook met prachtig gouden licht, overigens.

De tentoonstelling volgt ook zijn leven. Hij werd geboren in 1867 als boerenzoon in een groot gezin. Al als tiener had hij de nadrukkelijke wens om kunstenaar worden en uiteindelijk mocht hij van zijn vader een ambachts-opleiding volgende tot houtbewerker en tekenaar. Daar was hij heel goed in. Op een gegeven moment maakte hij een serie tekeningen op reis, die als anzichtkaart zo goed verkochten dat hij genoeg geld had om zich vrij te vestigen. Hij ging een kunstopleiding volgen in Parijs en in Kopenhagen. 

In 1902 trouwde hij de Deense actrice Ada Vilstrup en samen hernoemden zij zich tot Nolde. Zij stond haar leven lang aan zijn zijde. Het huis en tuin en atelier Seebüll bij Neuenkirchen is hun gezamenlijk project. 

Wat ook bekend van hem is is dat hij zich in 1906 aansloot bij de expressionistische kunstenaarsgroep Die Brücke, maar na 2 jaar trok hij zich weer terug.

Ach dat leven is veel te veel om te vertellen, maar wel interessant om te noemen. Hij was bewust aanhanger van het nationaal socialisme, maar zijn expressionistische werk werd in 1937 aangemerkt als 'Entartete Kunst' en hij mocht vanaf 1941 niet meer werken. 

De tentoonstelling voert je mee langs alle periodes en thema’s. Het mooist vind ik de bloemen, zeegezichten en landschappen van dat Nordfriese land. Misschien omdat je daar zo tussen aanwezig ben. Doordat je eerst de zee, het landschap en die uitzinnige bloementuin zo ervaren (je kunt er niet even recht doorheen lopen, je wordt gedwongen te gaan dwalen) en eerst zijn kleurige woonhuis te aanschouwen wordt de beleving van zijn kunst ook heel intens.

Wattenmeer

Vóór we naar het Emil Nolde Museum gaan willen we nog wel een stukje Nordfriese Wattenmeer (wat bij ons Waddenzee heet) en we koersen aan op een reepje land genaamd Hamburger Hallig. Een stuk land dat niet beschermd is door dijken. En ergens 4 km buitendijks zou een prachtig restaurant staan. Het miezert, dus we nemen maar voor €6 de auto mee het natuurgebied in. De aarde nu was woest en ledig. De schapen hebben voorrang, is de belangrijkste verkeersregel hier.

Grünes Örtchen

Ik verblijf ineens in een apartementje op het platteland van Sleeswijk Holstein, noord-Duitland, vlak onder een havenstadje Husum. Karen heeft me uitgenodigd voor een bezoek aan het Emil Nolde Museum in het dorpje  Seebüll, dat tegen de Deense grens ligt. Vooral de aquarellen van Emil Nolde vinden we allebei mooi. Om het museum schijnt een prachtige tuin te liggen. Daar gaan we morgen naar toe.

Het is vanuit Utrecht wel zo’n zes uur rijden naar Husum, en met het oog op de te verwachten files bij Bremen hebben we besloten er een driedaags uitje van te maken. Husum is nog 60 km onder Seebüll, het is pittoresk en oud en leuk toeristisch met een keur aan restaurantjes. Ooit van gehoord? Ik niet. Tot halverwege de 19e eeuw was deze Duitse deelstaat Deens. En de regio waar wij zitten is Fries. Er hoort bij Husum een Duitse 19e eeuwse schrijver Theodor Storm.

Verder vind je niet veel over Husum op internet, behalve dan dat er hier tegen het einde van WO II een paar maanden een concentratiekamp heeft gelegen, een ‘buitenkamp’ behorend bij kamp Neuengamme, waar veel politieke gevangen terecht kwamen en onder barre omstandigheden en wreedheden keihard moesten werken. En de dood vonden. Veel Nederlanders ook. Hier bij Husum in 1944 moesten ze een verdedigingswal aanleggen. Nu is het hier dus schattig. Op foto’s zie ik zar bij eb deze haven helemaal droog valt. Waddenzee.

Te Husum koop ik een nieuwe lederen portemonnee. Mijn huidige heb ik al meer dan dertig jaar en die is helemaal versleten. De nieuwe is oranje, bij mijn oranje rugzakje dat ik afgelopen maart in Middelburg kocht. Dan kan ik altijd denken: deze portemonnee kocht ik in Husum.

Politiek Café

Met buurvrouw K. ga ik naar het Politiek Café van GroenLinks Utrecht in Café Averechts waar een avond is belegd over de Klimaatbestendige Stad. Er spreekt een wetenschapper uit Wageningen, twee projectleiders van de Gemeente Utrecht, en wij mogen wat vertellen over ons plantsoen - nou ja wij... K. doet dat. Wat kunnen/moeten stadsbesturen aan beleid ontwikkelen om de extreme hitte en harde slagregens te kunnen verwerken. Meer groen en meer natte zones zodat bij heftige regenval het regenwater weg kan en niet in het riool hoeft. Meer bomen en groen die bij grote hitte voor verkoeling zorgen. Hoe steniger een stad, hoe warmer. 

Ik ga nooit naar politieke cafes maar eigenlijk is het best een goeie manier om informatie te vergaren. Bij radio en tv of via internet kan informatie zo van je afglijden. Hier voel je je meer bij betrokken. Er zijn wel behoorlijk informatiedichte powerpoint-presentaties, maar toch zijn het betrokken mensen die erbij vertellen. K.'s verhaal is voor de aanwezigen wat verwarrend, want onze plannen kwamen nooit voort uit een besef van klimaatbestendigheid, wij wilden vooral een mooier levendiger socialer en diverser park. En ze werd ook niet ingeleid. 

Maar we zijn een positief verhaal van leuke mensen over leuk samenwerken met de gemeente. Misschien een opsteker voor deze of gene in de zaal met plannen.

Blauw

Zus4 haar huis in MeckPom had ik in mei getekend en ik had haar een uitvergrote print gestuurd die zij ingelijst heeft en opgehangen. Ik kon niet zo goed afscheid nemen van de originele tekening. Zelf voelde ik me ambivalent over de print, die lang niet zo mooi van kleur is als het origineel. Nu ze me het werkje stuurde zoals het in hun leeshoek bij de houtkachel hangt denk ik: nee, daar moet het origineel hangen. Dus ik vandaag weer naar Hornbach voor een passe-partout. 

Dat is een hele belevenis. Stond er vorige keer een ervaren inlijster, nu staat er een nieuw en tamelijk onervaren meisje. Ze heeft al een klant die vier lijsten wil en nu ook ik nog. Ze snauwt een beetje dat ik later maar terug moet komen, niet uit kwaaiigheid maar van de spanning. En ze heeft honger.

Na een kwartier is inderdaad haar cheffin er. Die is wel ervaren. Het meisje kan eigenlijk nog niets goed. Loopt vast in het computerprogramma, in de wensen van de klant, de papiersoort, enzovoort enzovoort. En haar cheffin lost alles op. Ze is zo lief tegen haar onzekere ondergeschikten, en complimenteus tegen de klant... 

Ik kies een donkerblauwe passe-partout die het weer heel anders maakt. heel klassiek. Nu nog een eiken lijstje.

Taart

Wat zijn verlengingen van tentoonstellingen een zegen. Want er is zo veel te zien en je mist zo gauw zo veel. Ook deze tentoonstelling is in de herkansing. Met zestig werken uit het omvangrijke oeuvre van de (inmiddels 97-jarige en nog altijd actieve) Wayne Thiebaud uit de periode 1961 tot 2018. Er is veel aandacht voor zijn werk geweest, dus de 'beelden' zijn redelijk bekend, maar ze in het echt zien is toch een totaal andere belevenis.

Mijn nieuwste stukje op Museumkijker.nl. Lees vooral even verder bij Museumkijker.nl!

Wassenaarseslag

En ook nog een Wassenaarseslag. De productie is groot vandaag. Ik wil eigenlijk naar Schoonmama, maar ik durf het niet te beloven. Ik weet niet of het lukt want de bolide is naar de garage voor de APK. Dus ga ik maar tekenen. Twee stuks. Héél bevredigend.

Het maisje van uitzendbureau Jong Kapitaal dat mij vorige week had uitgenodigd voor de vacature voor social media-redacteur bij de Belastingdienst belt in de middag om te melden dat ik het niet geworden ben. 'De andere twee kandidaten trouwens ook niet', zegt ze erbij. Waarom niet, als ik vragen mag, vraag ik. 'Eh...', zegt ze, 'eh... Niemand van de kandidaten had voldoende ervaring.' 'Wat voor ervaring', vraag ik, 'want ik heb juist enorm veel ervaring. 'Eh... met schrijven en met coachen.' 'Dat heb ik dus wél', zeg ik. 'Ja, eh...', zegt ze. Dan hangen we maar op. 

Dan is het wel fijn als je aan het tekenen bent.

Blondie

Ik heb nog nooit overwogen om een tekening van mezelf te maken, maar de selfie die ik vorige week scoorde voor de Australische logé (al lang en breed terug in Australië) was zo leuk dat die schreeuwde om een tekening. (Zij wilde weten wat de kapper gedaan had en dit was wat de kapper gedaan had.) Het haar is gewoon heel leuk geworden. En de tekening ook. Blondie, The New Me. Op een of andere manier maakt dat uitgebeten uitgegroeide haar in combinatie met het wit en grijs heel vrolijk en helemaal niet ‘oud’. Of is het veel te mooi en te flatteus?

Pelgrimstocht

Gelezen: De dinsdagvrouwen van Monika Peetz. Ik ga naar de bibliotheek om de Grote Letter-boeken van Schoonmama terug te brengen en alle boeken over het 5:2 Vastendieet. En heb nu zin in een lekker leesboek. De bibliotheek is verbouwd. Niet zo spectaculair als andere bibliotheken, maar het is er toch leuker geworden. Je vindt sneller een paar boeken van je smaak. Volgens mij hebben zeen grote vaste collectie meer maar wisselen ze tussen de filialen. Als je een boek reserveert is het er ook altijd snel. Als ik over een boek hoor of lees kijk ik altijd of ik het reserveren kan.

Nu stuit ik dus op dit Dinsdagvrouwen. Zus4 heeft me er ooit enthousiast over verteld, in Duitsland was het een paar jaar geleden een grote hit. Het inspireerde haar geloof ik zelfs tot pilgern met mensen uit de buurt. Pilgern is daat wat wij hier wandelen noemen.

Het verhaal: vijf  Keulse vriendinnen die elkaar kennen van een cursus Franse zijn elkaar ná de cursus jarenlang blijven ontmoeten tijdens maandelijkse etentjes op dinsdag. En eens per jaar een weekendje weg. Nu is de echtgenoot van een van de vijf na een ziekbed overleden en die wil zij zijn pelgrimstocht naar Lourdes afmaken. De vier vriendinnen gaan mee en de tiendaagse tocht zet veel op zijn kop.

Het is een heerlijke ‘vrouwenroman’ met veel vrouwengedoe. Over de liefde en de gezinnen en de carrière natuurlijk. Het boek is verfilmd, vertelt Zus4, ze heeft er met haar fietsclub naar gekeken, ze hebben zich doodgelachen en ze hebben hun groepsapp nu de Dinsdagvrouwen genoemd. Ik vind het een onderhoudend boek maar niet meteen hilarisch met al dat liefdesleed en onderlinge spanningen. Maar misschien is het wel met meer spot verfilmd.

Eindelijk zijn Bobby en ik een weekendje samen thuis zonder werk, zonder logé en zonder afspraken. Hij zegt zomaar: ‘Jij hebt zoveel gekookt en gedaan de afgelopen weken, zal ik dit weekend boodschappen doen en koken?’ Wat een cadeau. Ik ga lezen in onze ‘bibliotheek’ met een klassieke cd op: een fluitconcert van Bach. De mooie fauteuils  die we alweer een jaar geleden voor de bibliotheek aanschaften zijn uitermate geschikt voor actief lezen. Het voelt allemaal heel fijn harmonieus ouderwets. Dit.

Sky Space

Ik was dus in Museum Voorlinden in Wassenaar om de nieuwste exposities te bekijken om misschien een stukje over te schrijven voor Museumkijker.nl, maar ik ging ook weer even de vaste collectie langs en raakte verzeild in Sky Space van James Turrell. Het is een lege vierkante meditatieve ruimte (leeg alleen als er geen andere mensen zijn natuurlijk ) met een mooie houten bank rondom waar bezoekers uitgenodigd worden te gaan zitten en naar de lucht te gaan kijken. Zo mooi! Zo verstillend.

Herinner me scherp dat ik dit eerder meegemaakt heb met een vergelijkbaar verpletterend effect in een natuurgebied ergens in Europa waar we een sterrenwacht zouden bezoeken die meer een vogelhuisjes bleek dan een hypermoderne sterrenwacht die we verwachtten. maar waar was dat, ik kan het hele gebied nog voor de geest halen, behalve welke vakantie in welk land? Bobby weet het desgevraagd nog wel: volgens hem was het Northumberland. (De vakanties van de afgelopen jaren: 2018 Zweden, 2017 Dolomieten, 2016 Montenegro, 2015 Noord-Engeland: Northumberland, 2014 Macedonië). 2015 was het jaar dat we in Zuilen waren komen wonen. Ik wilde niet ver weg en toen gingen we naar IJmuiden met de boot naar Newcastle.

Ik heb geen enkele foto van die vakantie in de iCloud. Wel van alles eromheen, maar niet van die vakantie. Hoe kan dat nou? Gelukkig heb ik mijn blog nog en vind ik daar de Sky Space terug.

(Op de foto: de Kielder Sky Space van James Turrell in het Kielder Water and Forest Park Northumberland.)

Rosa

Op grond van een mooi tekstje op de site van de Stadsschouwburg (Utrecht) over hemelse muziek had ik Line uitgenodigd om mee te gaan naar de voorstelling ‘Akasha’ van het Rosa Ensemble. Ik had nooit van de gehoord maar ik had in mijn hoofd dat het een hedendaagse interpretatie van de prachtige polyfone muziek van vorige week zou kunnen zijn. Het tekstje kwam uit een recensie: 'De meerstemmige zang is goddelijk, met een loepzuivere timing en uitdagende noten.'

Dat het concert onderdeel is van de Gaudeamus-Week staat nergens. Dat is een week voor moderne klassieke muziek. Onbegrijpelijke plink-ploink-muziek. Dat hebben ze waarschijnlijk weggelaten, want dan komt er geen publiek. 

Line vraagt nog van tevoren: 'Wat is dat Akasha ook alweer?' We googelen het. Het is een begrip uit het Hindoeïsme en verwijst naar een collectief kosmisch geheugen, een laag van kennis waar in principe iedereen bij kan als je je ervoor open stelt. Er zijn boeken over die gaan over de ‘Akasha-kronieken’.

Ik wil graag een beetje vooraan zitten, op de tweede of derde rij. Maar dat is een verouderd concept, de tweede rij. De zaal is heel anders ingericht. De stoelen staan opgesteld in vier blokken die naar elkaar toe gekeerd zijn  met gangpaden ertussen en grote beweegbare panelen met spiegels. Een tiental zangers/acteurs/muzikanten beweegt zich daartussen.

Het is een onbegrijpelijke avond waar je je verstand helemaal moet uitzetten. Er is veel schelle lichtshow en elektronische muziek, verhalen in het Engels en soms in het Nederlands. Soms liederen. Ales gaat in flarden en is met je verstand niet te volgen, je moet je er aan overgeven en het maar ondergaan. Het is een indrukwekkende chaos, door hen helemaal beheerst, maar voor de kijker niet te volgen. Hemelse muziek hoor ik nauwelijks. Maar de acteurs hebben een prachtige ontzag afdwingende dictie en presentatie ook al snap je het niet. Alle chaos is perfect georkestreerd, er is ongetwijfeld een idee en een bedoeling van dit alles. 

Hoe begin je met zo’n voorstelling, vraag ik achteraf? Een filosofisch idee? Flarden muziek? Flarden tekst? Het totaalbeeld? Hoe draag je het over aan de acteurs? Is er een choreografie? Wie vormen dit ensemble. Hoe zit dat met de samenstelling? De acteurs die meedoen zijn minstens vijftigers, de actrices jonge prachtige ongewone hoogstens dertigsters. De vrouwen van allerlei kleur en achtergronden.

Wassenaarse Slag

Ik heb dringend behoefte aan licht en inspiratie en rijd naar Wassenaar. Eerst naar Museum Voorlinden en dan naar het duin- en waterwingebied Meijendel. Daar ben ik nog nooit geweest en het is geweldig. Net als de Amsterdamse Waterleidingduinen is het er uitgestrekt en rustig. Het gebied strekt zich uit van Monster tot Katwijk. Maar bij wasenaars is het het breedst.

Vanaf de pannenkoekenboerderij zijn overzichtelijke paaltjesroutes uitgezet waarvan een wandeling naar naar zee. Het is wel een eindje lopen, maar zo licht en een beetje stormachtig, het is in een woord geweldig. Uitzicht op Scheveningen. 

https://www.dunea.nl/duinen/wandelen

De nieuwe kapper

Er zijn lieve lezertjes, weet ik, die heel graag willen weten van de nieuwe celebrity-kapper en het haar. In tegenstelling tot mijn Australische gast van vorige week, die voortdurend zichzelf en iedereen met haar iPad uitgebreid op de foto zette, ben ik daar wat terughoudender in. Maar een plaatje van hem heb ik toch gescoord. Zodat u weet over wat voor type we het hebben. 

Hij heeft in Amersfoort het kappersvak geleerd, weet ik is naar Londen vertrokken waar hij celebrities heeft geknipt onder wie Boy George, en nu is hij weer terug hier. Nu in dienst bij zijn oude collega uit Amersfoort.

Eerst maar eens knippen, en kijken, is de strategie. Hij knipt een model en knéédt dan de krullen erin, met een wax met klei erin. Dat kan ik thuis zelf ook doen als ik weer krullen wil. En hij fluft het haar daarna met een grote brede föhn tot een verrukkelijk kapsel waar ik helemaal blij van word, maar daarna ga ik in de regen op de fiets. Dan fluft alles er ook zo weer uit. En ik krijg die krullen er niet meer in gekneed. Dus zoek ik op internet maar naar hairwax-met-klei.

Hij wil wel alles weer rossig verven, een andere keer, en stelt voor dat we de witte lok dan de witte lok laten. Dat noemt hij stoer. Daarmee raakt hij een sleutelwoord voor mij. 

De twééde yoga-les

Ondertussen ga ik ook naar mijn tweede yoga-klasje. Van dezelfde juf als vorige week. Die van vorige week vrijdag (ik had ingetekend op 'rustige yoga') was wat al te bejaard: het klasje bleek in een ander folder te boek te staan als 'senioren-yoga'. Nu ga ik naar het klasje op de vroege woensdagochtend. Hier zijn de deelneemsters in de leeftijdscategorie van 35 tot 55, denk ik. Hier voel ik me beter thuis. Even nog ben ik bang dat ik hier heel erg moeilijke houdingen moet doen, maar het valt eigenlijk best mee. 

Het grootste verschil is dat bij de kruidenthee na afloop iedereen in zichzelf gekeerd is en haar mond houdt, terwijl vrijdag met de senioren tijdens de kruidenthee het grote beppen begon, voortgezet bij de koffie.

Mijn kunstenares uit de buurt doet ook deze yoga. Dit is een héle goede yoga-juf, zegt ze. En zij kan het weten, geloof ik.

Jong Kapitaal

Zoals u zult begrijpen als u dit blog een beetje volgt heb ik mij geabonneerd op diverse nieuwsbrieven en apps met vacatures voor journalisten en aanverwante functies. Nu zag ik een vacature voor sociale-media-redacteur bij de Belastingdienst. Nu zou ik er nooit over gedacht hebben om daarop te reageren, maar afgelopen week ontmoette ik een heel erg aardige meneer (de nieuwe verkering van een heel erg aardige mevrouw) die al 18 jaar bij de belastingdienst werkte en dat héél erg leuk vond. Hij deed de ict, de websites. Hij pendelde veel tussen het Ministerie van Financiën en de Belastingdienst. Als met Prinsjesdag de nieuwe plannen gepresenteerd werden dan had hij een half jaar om dat in de website te gieten. Hij vond het geweldig! Al 18 jaar ging hij met groot plezier naar zijn werk.  Nooit met enige tegenzin. Nou moet ik zeggen dat ik het ook best knap vind wat ze doen bij de Belastingdienst. Communicatief gezien. Waar het invullen vroeger een crime was is het nu een fluitje van een cent. Dankzij deze aardige meneer dus.

Enfin, toen kwam die vacature langs en dat gesprekje maakte dat ik dacht: waarom niet solliciteren? Indachtig dat het antwoord tot nu toe toch altijd is dat ik niet in het het profiel pas. Ik bleek te moeten solliciteren bij iets dat Jong Kapitaal heet. En een uitzendbureau is. Via de website en heel veel formulieren. En omdat het mijn maandag-taakje is om ergens te solliciteren deed ik alles netjes. Ik ben niet zo dol op het invullen van webformulieren waar je niets in kwijt kunt, maar soit.

Dinsdag werd ik tweemaal gebeld. Eerst door een maisje dat mijn inschrijving checkte. En toen door een maisje dat mijn sollicitatie checkte. Ze lazen hun vragenlijstjes voor. En zeiden steeds U. Ik zeg nog: 'Jullie bedrijf heet Jong Kapitaal, weet je wel hoe oud ik ben? Vergis je je niet?' Nee ze vergisten zich niet. Want wie solliciteert er nu op een vacature van de Belastingdienst? Nee, ze waren niet uitsluitend voor jonge mensen, ze waren een jong bedrijf.

Nu ga ik morgenochtend bij het tweede maisje op bezoek. En daartoe moet ik eerst heel veel dingen invullen en inscannen en referenties en een taaltest doen, waarbij ze checken of ik wel goed ben met met 'd', 't' en 'dt'. Wat een avontuur weer.

Het haar

Bobby kreeg bij het Festival Oude Muziek het magazine Zin in handen geduwd. In zijn ogen is het een soort Libelle. Ik dacht dat 't een spiritueel tijdschrift was. Maar dat is niet zo. Het is een tijdschrift voor levensgenietende ouderen in de leeftijdcategorie 50-70. Blijkbaar hopen ze op nieuwe abonnees via het publiek van het Festival. Op de cover staat Olga Zuiderhoek. 

In de column van Lisette ‘t Hooft staat te lezen dat ze zich met haar 65ste geestelijk en lichamelijk beter voelt dan ooit, ze is bijna klaar met haar opleiding Rebalancing, maar het went nog niet dat ze een omaatje ziet als ze in de spiegel kijkt. Dat vind ik wel een leuke zin. Ik heb dat ook, nu ik geen natuurlijk-rood-haar meer heb. Ik denk steeds dat ik Mutti zie. Dat vind ik helemaal niet zo leuk. Tamelijk ontregelend. 

Mijn Australische logé die zelf haar haar bruin verft en zich opwindt over de nog-geen-centimeter grijze uitgroei vond dat ik het ongekleurd moet laten. We gaan het morgen aanzien. Ik wil weten wat kán. Ik geef de nieuwe celebrity-kapper-met-visie die ik morgen ga bezoeken een kans. Maar uit mijn ooghoek zie ik achterop de Zin wel mooi een advertentie van haarverf die wèl pakt op grijzend en/of wit haar. 

Olga Zuiderhoek is van 1946! 72 jaar dus. Die verft haar haar toch ook?