Vandaag mag ik twintig minuten eerder komen bij de dirigente vanwege de stemtest. Dat is best spannend, want zelf weet je precies waar het mis gaat. En dat valt zo in je eentje in het midden van het lokaal niet te verdoezelen. Waar de stem overslaat, waar je niet hoger kan, hoe snel je al geen adem meer hebt. En dat gebeurt dan allemaal ook. Maar ze zegt helemaal niet dat ik niet mee mag doen. Wel zegt ze dat ik helemaal niet zo’n lage stem heb als ik zelf denk, dat ik best de altpartij mag zingen, maar dat ook de mezzo-sopraan goed zou kunnen. En sopraan ook. Ik? Sopraan? Ik was toch tenor? Ik blijf mooi bij de alten.
We oefenen nieuw de nieuwe kringelende canon ‘Lacromoso son io’ van Mozart die ze vorige week heeft rondgestuurd en deze ‘Ich fahr dahin’ van Brahms. Ik ben heel blij met het koor.
Het is bij de yoga zo in de ochtend 20 graden kouder dan twee weken geleden. Hú! We beginnen gelukkig met iets gemakkelijks: de voetmassage. Ook goed toe te passen in de avond thuis op de bank.
Verder is het vooroverbuigen weer heel erg. Helaas is de jongen die het ook niet kan er niet. Verder lijkt iedereen alles moeiteloos mee te doen. Ik moet niet zo om me heen kijken. Ook kijk ik steeds op de klok: die oefeningen die ik echt niet kan duren doorgaans een kwartier, dan blijft er nog drie kwartier oefeningen over die wel een beetje te doen zijn en tenslotte een kwartier onder een dekentje ontspannen.
Op een gegeven moment moeten we op onze rug gaan liggen en ik pak gelijk enthousiast het dekentje erbij. Maar dat is nog niet de bedoeling, lacht de juf. Eerst nog een oefening waarbij we langs/over de rugwervel rollen. Au. Vandaag ga ik maar eens direct na afloop naar huis, geen kruidenthee drinken.
De kring zzp-ers uit de buurt doet een lunch. De kring ligt al een jaartje op haar gat. Toen ik er drie jaar geleden op af stapte voelde ik me een beetje een buitenbeentje, vanwege dat ik een vaste baan had, maar toen zei ik al: Gezien de ontwikkelingen in de journalistiek is er een gerede kans dat die baan op enige moment stopt, dus dan zal ik ook wel zzp-er worden.
Eigenlijk heb ik het veel te druk voor een lunch, er moet een stuk af, maar dat heb ik gisteravond al grotendeels in de steigers gezet en het hoeft vooral nog gefinetuned. Ik heb nu twee interviews gemaakt voor voorheen de concurrent. We hadden een heel verschillende stijl. Maar ze vinden wat ik voor hen doe tot nu toe erg leuk. Dat geeft moed. Ik wil wel meer maken, zij willen ook wel meer, maar daarvoor is niet genoeg budget. Zoals je overal de hele tijd hoort.
We lunchen bij de Parel van Zuilen, die tegenwoordig elke dag open is voor lunch en diner. Het zit er erg leuk. Ken ik weer twee nieuwe mensen uit de buurt. Yes.
Ik heb er zondag een net, volwassen, professioneel, bevlogen en inhoudelijk stuk van gemaakt, van mijn bezoek van afgelopen vrijdag aan Kunsthal Helmond. Ik weet niet of u mijn belevenis met de Stasi-suppoosten meegekregen hebt, maar ik zee tegen Françoise van Museumkijker: 'Zo'n stuk wil je zeker niet?' Ze had er wel hard om moeten lachen, zee ze terug, maar nee, inderdaad, zo'n stuk wou ze niet.
Ze herkende het echter wel, frustrerende ervaringen in musea: 'Huis Marseille had dit voorjaar een expositie over de Dusseldorfer School, schitterende foto’s van Ernst en Hilla Becher en "navolgers". Niet over geschreven nadat de woordvoerder tot zijn spijt moest vertellen dat er een verbod rustte op persfoto’s behalve drie matige.' En: 'In Berlijn heb ik een aanvaring met een suppoost die mijn damestas een rugzak vond die een kluis moest, terwijl ik de tas niet als rugzak droeg maar ‘gewoon’ kruislings, tas op buik... Ik kan me je ergernis heel goed voorstellen!'
Niet om het een of ander, maar Hani501 is nu ook medewerker aan Museumkijker.nl geworden, zij is onze correspondent Noord Nederland. Ga maar eens kijken. Zij schreef al over Alberto Giacometti en Lynn Chadwick in Museum De Fundatie in Zwolle en over Tjibbe Hooghiemstra in Museum Belvedère in Heerenveen. Je wil er allemaal zó naar toe.
Mijn nieuwe blog over het Festival Mystieke Vrouwen wordt steeds meer een studie-site. Via de zoekterm 'kluizenaressen' kom ik terecht op de site Geschiedenis Beleven waar interessante toegankelijke stukken staan over geschiedenis. En ook precies het artikel dat ik zoek: 'Ommuurde vrouwen in de middeleeuwse stad'. Het is van de hand van Nienke Smit.
Het is een erg goed artikel. Smit vertelt er hoe in de Middeleeuwen honderden West-Europese vrouwen zich lieten inmetselen om een extreem religieus leven te leiden. Het fenomeen ontstond rond 1100 met de opkomst van de steden. Zij kozen voor een religieus leven midden in de stad, waren ze niet bij een klooster aangesloten, net zoals de begijnen. Ze ontwikkelden zich tot spirituele raadgeefsters voor de stad, met grote invloed. Lees verder op het blog Festival Mystieke Vrouwen.
Het dameskoortje, een van de nieuwe belevenissen van de afgelopen maand. Zo keurig en gedisciplineerd staan we er nog lang niet bij, maar wie weet ooit wel. De tekening is naar een foto van de Gentse polyfone groep Psallentes. Zelf vind ik de tekening best aardig geworden, ook al heb ik erg zitten knoeien, maar Bobby reageert een beetje terughoudend. 'Niet zo sprekend als je andere tekeningen', zegt hij voorzichtig. Hij heeft denk ik wel gelijk, maar ik kan het toch niet uitstaan.
Het is ineens snijdend koud dus we gaan maar een klein wandelingetje doen. Bobby is laatst lid geworden van het Utrechts Landschap en ontdekt zo weer nieuwe wandelingen. De nieuwste ontdekking heet de 'Ringslang-route' bij Landgoed Niënhof bij Bunnik. De wandeling is maar 2,5 km, en bewegwijzerd. Een eenvoudig rechthoekje. Een minuscule uitdaging, zogezegd. Maar men leert wel weer van alles. De Uithof, nu de campus van de Universiteit Utrecht, betekende vroeger gewoon boerderij. (‘Bij een klooster behorende boerderij’, om precies te zijn.) En Niënhof betekende ‘nieuwe boerderij’.
Het is prachtig landschap daar langs de Kromme Rijn bij Bunnik. Ik wist niet dat Bunnik ook mooi was. Toen ik er nog werkte was dat aan de lelijke zuidzijde, op het industriegebied tussen spoor en snelweg. Aan de noordoostzijde is alles even pittoresk.
Met verbazing luister ik deze week naar de voors en tegens over de tijd voortzetten als zomertijd danwel wintertijd. Ik heb er maar heel weinig besef van, behalve dan dat je een uur meer of minder slaapt, maar in de nacht van zaterdag op zondag zonder verplichtingen op de zondag maakt dat niet zoveel uit. Ik heb de eerste dag altijd een verbazing in de trant van wat-is-het-vroeg-donker of wat-is-het-lang-licht, maar nu weet ik nog niet of het vanavond eerder of later donker zal zijn. We merken het wel. Zeker nu ik niet meer om 07.50 uur de deur uit hoef gaat het helemaal aan mij voorbij.
Wat ik elke keer wel erg vind aan de tijdwisseling is het ovenklokje dat hier in huis het baken van de tijd is. Dat móet goed staan. We hebben inmiddels ook een digitale radiootje in de keuken staan die de tijd automatisch goed aangeeft, net als de telefoon, maar de oven moet handmatig. En de bediening van de oven is zo onlogisch dat altijd de gebruiksaanwijzing erbij gezocht moet worden en dan bladeren: waar stond het ook alweer. dat '2 x timertoets indrukken is blijkbaar niet te onthouden!
PS. Arjen Lubach besteedt wel een kwartier aan de Wintertijd. O, Arjen Lubach, dank!
Mooie documentaire gezien: Becoming who I was. Ik heb een nieuwe reeks ontdekt: 'De Boeddhistische Blik'. Zoals Human van voorheen de Humanistische omroep is ondergebracht bij de VPRO en de IKON bij de EO, zo hebben blijkbaar de producties van voorheen Boeddhistiche Omroep een plaatsje gevonden bij KRO-NCRV.
Becoming who I was is een Koreaanse film over het jongetje Padma in Noord-India dat ontdekt dat hij de reïncarnatie is van een belangrijke Tibetaanse lama. Een Rinpoche. Hij wordt in het dorp ook zo geaccepteerd, want in de tempel moet hij steeds handopleggingen doen. Een ‘oom’ Urgain neemt hem in huis, verzorgt hem en geeft hem les. Hoe dat precies zit met zijn ouderlijk huis daar kom je niet achter.
Ze wonen in een prachtig berglandschap in Ladakh in Noord India. Op een gegeven moment wil het jongetje naar Tibet, naar ‘zijn’ klooster, maar dat kan helemaal niet omdat de Chinezen daar alles overgenomen hebben. Toch lopen ze er met zijn tweeen naar toe, door de bergen, door de sneeuw. Schitterende beelden.
Het is een prachtig portret van een onvoorwaardelijke liefde van dit jongetje en de totaal toegewijde oudere man. Ik vond een interview met een van de Koreaanse regisseurs/producers van de film. Ze hebben er acht jaar over gedaan. Echte levens laten zien, dat vindt zij het mooiste wat er is. En van de 270 uur filmmateriaal mocht er 72 minuten overblijven. Daar hebben ze alles uit gekozen die hen in hun hart raakten. Heel bijzonder, zo aandachtig zonder script en opsmuk.
Ik had het al niet zo op Helmond, maar nu is het helemaal over. Het kwam zo. Ik dacht: het is weer tijd voor een museumbezoek. Op mijn laptop heb een lijstje met tentoonstellingen die me wel wat lijken, en ik moest kiezen tussen ‘Vrouwelijk Naakt’ in Museum Kranenburgh in Bergen of Industrielandschappen van Josef Koudelka in de Kunsthal van Helmond. Het was moeilijk kiezen, en uiteindelijk viel de keuze op Helmond. Nu eens geen feel-good kunst, maar mooi-lelijke landschappen. Helmond leek me daar ook nog eens de uitgelezen locatie voor. Ik herinner me een wat armoedige weinig hoopvolle treurige provincieplaats, maar het is misschien wel twintig dertig jaar geleden dat ik daar was. Wie weet is Helmond sindsdien opgegaan in de vaart der volkeren.
Dat is ook zo. Helmond heeft nieuwe musea, theaters, filmzalen, een heus cultureel ‘eiland’. Als je er plaatjes van googelt ziet het er wel wat zielloos uit, maar - dacht ik nog optimistisch - die foto’s zijn misschien net op een stil moment geschoten.
Het museum heeft een kassa, een koffie-automaat, een onbewaakte garderobe, circa dertig boeken in de verkoop, en wat suppoosten. En over die suppoosten gaat het vandaag. Ik kwam dus voor de (overigens indrukwekkende) tentoonstelling ‘Industrielandschappen’. De fotograaf Josef Koudelka schijnt een beroemde Magnum-fotograaf te zijn. (Even checken bij Bobby die heel veel weet, die kent m ook niet). Hij is van 1938. Oorspronkelijk is hij Tjech, maar na de Russische inval in 1968 na de Praagse Lente vluchtte hij naar Frankrijk. Dat fotopersbureau Magnum heeft er ongetwijfeld mee te maken dat er overal staat dat je niet mag fotograferen.
Maar mijn geheugen is niet meer wat het was. Ten behoeve van mijn museum-stukken maak ik graag wat foto’s, als geheugensteuntje. Nu was dat zeker nodig, want een behoorlijke folder met achtergrondinformatie was er niet. Dus ik begon de inleidende teksten bij de ingang van de tentoonstelling te fotograferen. Word meteen op de vingers getikt door een suppoost, een al wat oudere man. Dat dat niet mocht. ‘Ik doe niets met die foto’s,’ leg ik vriendelijk uit, ‘ik ga een mooi stuk schrijven over deze tentoonstelling en heb wat plaatjes nodig als geheugensteuntje. U heeft immers ook geen folder.’ Dat klopt maar het mag niet. Dat zijn de regels.
Er zijn vier zalen en twee suppoosten. Dan zou het toch moeten lukken om af en toe een plaatje te schieten, zou je zeggen. Maar met zijn tweeën gaan de twee suppoosten me volgen. Om en om. Ze doen het zogenaamd onopvallend. Maar ze verliezen me geen moment uit het oog. Alsof ik een crimineel ben. Of een gevaarlijke dissident. En ik ben alleen maar een welwillende stukjesschrijver. Wat een krankzinnige situatie.
Suppoosten vind ik vaak een beetje treurig. Wat een saai beroep. Ik snap dat suppoosten nodig zijn, maar echt leuk lijkt het me niet. En eindelijk hebben ze wat te doen: een vrouw die foto’s wil maken schrik aanjagen.
Om van ze af te zijn ga ik naar de filmzaal waar een Tsjechische film uit 2015 over Koudelka vertoond wordt: Koudelka Shooting Holy Land. Defilm gaat over de manier waarop Koudelka foto’s maakt van de muur in Israël, de enorme betonnen muur tussen Palestijns en Israëlisch grondgebied. Je ziet hem aan het werk, met zijn panoramacamera zoekend naar het ultieme plaatje van al die krankzinnige situaties. En steeds in gesprek met bewoners en militairen. Heel vreselijk, hoe mens en landschap vernietigd worden. En dan steeds de uiteindelijk gekozen foto. Erg bijzondere film. 72 minuten.
Een stukje van de film gaat over de inval van de Russen in Praag in 1968. Die hij gefotografeerd had. Hij vertelt hoe je achteraf in hele nare lelijke dingen toch iets moois kon zien. Hoe het mooie aan die inval was dat íédereen tegen de Russen was. Iedereen. Er ontstond een ongekende saamhorigheid, zegt hij. En ook: ‘Ik haatte die Russische jongens op die tanks niet. Die waren ook maar gestuurd.’
Al die lelijke door de industrie verpeste landschappen, dat is het onderwerp van de tentoonstelling, daar maakt hij dis ook práchtige gestileerde foto’s van. Er is tijdens mijn bezoek ook een klas pubers die les krijgt in perspectief. De pubers krijgen een opdracht om straks in Helmond zelf ook foto’s met bijzonder perspectief te maken. Maar zodra ik uit de filmzaal kom beginnen de suppoosten me weer te volgen. Ik voel me opgejaagd wild. Dus ga ik maar naar beneden. Daar zijn drie fotoboeken van Koudelka te koop à €59 euro. Dat vind ik te duur.
Ik sta nog wat na te shaken in de hal als de ene suppoost op mij af komt. Er is nóg een tentoonstelling, zegt hij. Daar mag u wel fotograferen.
‘Wat een afschuwelijk museum’, zeg ik, ‘en wat een afschuwelijke stad. Ik kom helemaal naar Helmond voor deze tentoonstelling en u jaagt een uur als twee schimmen achter mij aan. Als ware u Stasi's! Heeft u die film gezien? Die fotograaf die over de Russische soldaten zegt: Ik haat ze niet, ze zijn ook maar gestuurd? Dat denk ik nu ook over u. U doet ook maar uw werk. Maar heeft u enig idee wat voor gevoel u mij geeft?’ Het is geen kwaaie man, hoor. ‘Het zijn de regels’, is het enige wat hij kan zeggen. ‘Als u maar weet dat u de bezoekers wegjaagt. Zeg dat maar tegen de directie. Ik weet niet of het een leuk stukje wordt.’
De laatste maanden is het een beetje afwachten waar je over kunt converseren met Schoonmama. De ene week is ze veel beter dan de andere. Vandaag is ze bijzonder opgeruimd. Ze was vergeten dat Bobby zou komen, en ik dacht: we moesten maar weer eens sámen, en ze nu straalt ze helemaal.
Vandaag kan ik ook weer wat vertellen. Dat is leuk. Ik vertel over de zussenwandeling, mijn bezoek aan het Design Museum in Den Bosch, mijn eigengemaakte loempia’s, en ze glimt van alles. En al helemaal van de twee nieuwe Grote Letterboeken die ik heb meegenomen. Het laatste dat ik twee weken geleden had uitgezocht (Het mysterie van Marianne Frederiksson) was een beetje unheimisch, daarin kreeg een vrouw een kind van de duivel, en het ging over duiveluitdrijving, daar voelde ze zich niet zo jofel bij. En ook heb ik het themanummer van het kunsttijdschrift Kunstschrift over Maria van Gelre. Alles valt bijzonder in de smaak.
Wel klaagt ze dat ze niet zo goed meer ziet en de krant niet kan lezen laat staan de puzzel maken uit de krant. Ze vindt dat ze naar de opticien moet (‘Hoe kom ik daar, hoe moet dat nou?’) voor een nieuwe bril. Volgens mij ligt het aan de verlichting, aan het gebrék daaraan in zo’n ziekenkamer.
Het is herfstvakantie. Dus is er vandaag geen yoga en geen koor. Ik snap eerlijk gezegd niet goed waarom. Van de yoga-juf snap ik het nog wel, want die heeft dochters, maar de dirigente volgens mij niet en de leden van het koor zijn allemaal minstens 50+.
Het verbaast dus niet dat de dirigente vanavond een nieuwe 'liedje' mailt. Het is een canon van Mozart. Ze heeft ook niets anders te doen nu. Probeer ook maar even.
Volgende week woensdag ga ik een stemtest bij de dirigente doen.
Het Festival Mystieke Vrouwen dat volgende maand plaatsvindt is geïnspireerd op de 15e-eeuwse Utrechtse kluizenaressen Suster Bertken en Alyt Ponciaens. Op zaterdagavond 17 november is er in de Jacobikerk (waar Alyt Ponciaens in haar kluis zat) een drie uur durende voorstelling over het kluizenaarschap. Een gesprek met samensteller Theo van Willigenburg over het programma.
Je bereidt een voorstelling voor rond de kluizenares Alyt Ponciaens. Wat heb je met Mystieke Vrouwen?
'Het Festival Mystieke Vrouwen gaat een beetje twee kanten op: én richting mystiek én richting muziek van vrouwen. In een eerder stadium was er een voorstelling over Alyt gepland in de Lutherse kerk, maar dat is niet gelukt. En ik zou in de Jacobikerk een voorstelling maken over het kloosterleven. Die is nu een beetje aangepast richting Alyt Ponciaens. In mijn voorstelling staat de film Into the Great Silence centraal over het leven in het klooster van de Karthuizer Orde in de Franse Alpen.' Lees verder op het blog over het Festival Mystieke Vrouwen.
Tegenwoordig zoek ik vaak op ‘Skinny Six’ van het blog ChicksLoveFood voor inspiratie voor de vastendagen en zo stuitte ik op een recept voor loempia’s-in-de-oven. In filodeeg. Een heel avontuur. Ik had het gisteren al willen maken maar toen kreeg Bobby onverwacht een voetbalvriend op bezoek en die zette ik toch liever iets substantiëlers voor. Dus vandáág de loempia’s. Dat filodeeg vind ik moeilijk. Het schijnt niet erg calorierijk te zijn, anders dan bladerdeeg, maar je moet het mooi wel met olie instrijken.
Onder het recept tipt iemand dat je het beste filodeeg bij de Turkse winkel kan halen en die tip ga ik een volgende keer zeker opvolgen. Want het filodeeg uit de diepvries van AH is een beetje uitgedroogd en diverse vellen zijn gebroken. Dat vouwt niet makkelijk. ‘t Is dat je twee velletjes op elkaar moet leggen en met olie insmeren dat het nog een beetje houdt. De vulling bestaat uit een paar minuten gewokte prei, geraspte wortel, taugé en reepjes omelet, op smaak gemaakt met sojasaus. Dat mengsel vouw je in het deeg tot een envelopje, olie erover strijken, en dat gaat een kwartiertje in de over. Simpel als wat. Ik ben er erg trots op. Beetje zoete chilisaus erop en smullen maar.
Tijd voor weer eens wat anders dan groente. Ik heb behoefte aan theater. Leen, zouden we niet naar Sven Ratzke? Ik ga maar eens haar uitnodigen met een tekening. Maar zijn concert op 16 november in Utrecht is geannuleerd. Wel speelt hij weer op 8 december. It's Wunderbar!
Ik stuit op een vacature bij Human, en die lijkt me misschien wel wat. Maar hoe dat ook al weer precies zit met Human weet ik eigenlijk niet. Is het een omroep of wat anders? Voor ik het weet zit ik midden in een 'onderzoek'. Tot 2014 hadden we uitzendingen van het Humanistisch Verbond, herinner ik me, maar bij de vorige bezuinigingsronde op de publieke omroep werden de levensbeschouwelijke clubs eruit geknikkerd.
Het Humanistisch Verbond op tv werd Human en vond (tijdelijk?) onderdak bij de VPRO. Het is moet ik zeggen niet allemaal even helder geformuleerd. Ze hebben 150.000 'vrienden' (leden) nodig om in het bestel te blijven. Ofzo. En hun nieuwe medewerker moet dat voor elkaar krijgen: kijkers en leden. En zo kijk ik ineens uren naar documentaires van Human. Er zijn erg veel pittige onderwerpen in de wereld. Als je naar een documentaire kijken heb je er ineens iets meer voeling mee.
Eigenlijk zie ik ze best regelmatig, realiseer ik me, en vooral 's nachts, op tijdstippen dat ik niet kan slapen. Veel van hun documentaires gaan over vluchtelingen, over mantelzorg, over psychiatrie. Ze zijn internationaal, onverwacht, ongemakkelijk, betrokken, liefdevol. Soms denk ik: Ik kan dan wel niet slapen, maar zo wakker als ik ben ben ik nu dan verbonden met andere verworpenen-der-aarde. Hoewel ik in een mooi huis slaap met uitzicht op een nachtelijke vijver met volle maan. En die vluchtelingen zeker niet. Hoe krijg je meer mensen naar die documentaires te kijken?
Omdat ik eerder dit jaar zo verrukt raakte van de spitskolen in de moestuin, ga ik - als ik niet meteen en idee heb wat te tekenen - maar door op het onderwerp groenten. We krijgen zaterdag een heerlijke prei-risotto voorgeschoteld en zo wordt het prei. Leuk hoor, prei.
Met de Geschwister met ons vijven doen we de NS-wandeling van Baarn naar Hollandse Rading. In mijn begintijd in Amsterdam jaren tachtig deed ik die ook met enige regelmaat, maar sinds ik autorijd heb ik ‘m geloof ik niet meer gelopen. Hij loopt heel anders dan toen.
Het is een prachtige herfstwandeling dag in een prachtig bos. Er zijn veel mensen van onze leeftijd die de route lopen, en groupe. Auto bij Hollandse Rading, trein via Hilversum naar Baarn, dan eerst een koffie bij café-restaurant De Generaal, en dan op naar Lage Vuursche. Naar de pannenkoekenrestaurants.
Welke foto erbij te plakken? De ‘rijtjesfoto’s’ zijn eigenlijk het leukst, daarvan worden er elk jaar diverse gemaakt. Maar die zijn zo privacygevoelig. Een leuke foto is als we allemaal voor het hek staan van Paleis Soestdijk. Of op een hek zitten in het bos. Of als we elk een grote pannekoek met spek en stroop eten in Lage Vuursche (fotobijschrift: ‘Lucie Theodora op haar vastendag’). Nee, die publiceren we maar niet.
Een spekpannekoek met stroop is zo’n 550 kcal. Wandelen kost 65 kcal per kilometer, dus als wij 13 km wandelen is dat 845 kcal. Dus zo erg is die pannekoek nu ook weer niet.
Het is onmiskenbaar: allemaal worden we een dagje ouder. Gespreksonderwerpen zijn ditmaal onder meer het haar, de rimpels, het geheugen en het gehoor. Zus4 is de eerste die een gehoorapparaat gaat uittesten. Ja, dat gehoor... Wat is het moment dat je het gehoorapparaat gaat uittesten? Als je huisgenoten zich echt gaan ergeren als jij alsmaar vraagt: wat zeg je?
Colette en Liesje hebben herfstvakantie en ze komen een dagje naar Bobby. Ik mag ook mee. Eerst komen ze bij ons en dan gaan we met de bus de stad in. We gaan naar Museum Speelklok. Wat is het leven leuk met een enthousiast en leergierig kind. Bobby en zij zijn echt goede vrienden. Ze vindt dat wij wel een goede opa en oma voor haar zouden zijn.
Eens per zoveel jaar mag ik Hani501 helpen met haar garderobe. Dat is een hobby van me: vriendinnen of zussen die moeite hebben met goeie kleren vinden mee winkels intrekken en kleren laten passen die ze zelf nooit aan zouden doen. Nu Hani501 op het Friese platteland woont te midden van de dieren en niet meer voor het Vakblad fotografeert is er bar weinig druk meer van buiten om ijdel door het leven te gaan.
Maar ineens is daar weer de wens om wat stijlvoller outfits in de kast te hebben hangen. Als een barones, zeg maar. Barones te Heeg. Ze heeft de overall ontdekt voor het uitmesten van de stal. Mijn uitgestelde verjaarscadeau: een dagje shoppen.
We overwegen Amsterdam, Utrecht, Keulen, Zwolle, allemaal leuk, maar het wordt Amersfoort. Dat heeft één lange winkelstraat, lekker overzichtelijk. We wisselen onze beelden uit over haar gewenste stijl. Haar wensen zijn ‘lesbisch chique’ en ‘duurzaam’. Mijn eigen stijl is anders, meer bloemen. Maar ik bereid mij goed voor en maak zelfs een stylesheet op de steekwoorden butch,tomboy en Africandandy. De werkelijkheid zal natuurlijk anders uitwijzen, want daar zijn geen winkels voor en dus loop je winkel in winkel uit, kijken of je wat leuks ziet. We spreken af dat we gewoon álle winkels in gaan, ook die je normaal mijdt.
Het eerste wat ze zegt als we elkaar te Amersfoort treffen is dat ze eigenlijk geen kleren meer nodig heeft. Dat ze genoeg heeft. Dat ze alleen nog gaat voor schoenen en een tas. Ik ben diep, diep teleurgesteld. ‘Nee hoor’, zeg ik na de eerste koffie, ‘dat doe je me niet aan. Ik heb me er al een maand op verheugd, we gaan kleren kopen’. Door dat 2-5 Vastendieet is ze indrukwekkend afgevallen en ze is weer zo beeldschoon... Het is veel te leuk om de Barones-in-haar weer naar boven te halen.
En zo gaan we toch winkel-in-winkel-uit. En de oogst is na drie uur: bruine sneakers van de Ecco, een zeegroene V-trui bij de Steppin' Out ('House of Classics', Anglo Amerikaans), een zwart shirt met turtle-nek, én een slangenprint blazer bij de Zara. Van die laatste twee worden we allebei heel blij. Dat ensemble zou ik ook wel willen, maar er mogen bij mij eerst nog wat kilo’s af.
Hani501 heeft een duidelijke hang naar klassieke deftige winkels, haar afkomst als doktersdochter uit Beekbergen verraadt zich niet, plaag ik, maar ik weet haar toch ook de Zara in te krijgen. Dat is wel een leermoment: ik dacht dat daar alleen kleren voor jonge meisjes maat 34-38 te koop is, maar zelfs ik pas gewoon in hun maat L, ik hoef er niet eens XL. Na enige tijgerteddy’s is een lichtgrijze loden rechte winterwantel mijn eerste keus, staat mooi, maar het materiaal is niet mooi genoeg. En ik moet nodig weer naar de kapper, vindt Hani501. Dat scheelt bij de blik in de genadeloze spiegels. Zo kom ik thuis met alleen een grote fles eau de toilette: ‘Deep garden’. Geurtjes peppen de mens ook op.
Als ik rond negenen met enthousiaste verhalen thuiskom zegt Bobby: ‘Jullie hebben gewoon ontdekt wat alle (middelbare) vriendinnen al eeuwen doen: een dagje lekker shoppen en koffie leuten.’
Nieuw in de moestuin-groenten-reeks: de pompoen. Ben niet helemaal tevreden, maar het gaan zitten en ophouden met stukken schrijven doet me goed. Vandaag. Je spreekt al tekenend en kleurend toch een andere hersenhelft aan.
Vandaag 'Fields of Gold' van Eva Cassidy op de geluidsboxen.
Zoals ik nu werk maak ik me misschien een beetje te veel afhankelijk van de camera of van andermans foto's. De pompoen vind ik prachtig, maar de omgeving iets minder. Het is wel fijn dat het wit (wit lijntje) blijft werken. Daar licht het geheel enorm van op.
Op de 'vastendagen' mag ik 's avonds een 'slank' recept. Daar kijk ik dan de hele dag naar uit. Allerhande heeft een uitgebreide afdeling daarvan. Vandaag kies ik asperge-broccoli met sesam & gepocheerde kip met sambal'. Het stomen van de groente, het 'pocheren' van de kip in een bouillonnetje van gember, knoflook, sambal en zout, een dressing van sojasaus, rijstazijn en sesamolie: allemaal nieuw voor mij en erg lekker. Ik maak er nog wel worteltjes en een beetje zilvervliesrijst bij.
Pocheren. Ik vraag me altijd al af hoe kip bij de Chinees zo mals en mager is. Het antwoord is dus pocheren. Een voordeel van pocheren is dat het vlees mager blijft, je gebruikt immers geen olie of boter. Door het water tegen de kook aan te houden (in plaats van op hoog vuur te koken) voorkom je dat het droog wordt. Met extra smaakmakers - zoals een bouillonblokje, een flinke snuf zout, geplette knoflookteentjes, een blaadje laurier, wat plakjes wortel, een scheutje wijn of verse kruiden - krijgt de kip alleen maar meer smaak. Pocheren kun je doen met kip, ei, vis en groente.
Het is pas sinds een half jaar dat ik NRC dagelijks lees, dus de rubriek ‘Binnen kijken’ van fotograaf Thijs Wolzak is nooit zo tot mij doorgedrongen. Nu is er onder die titel een expositie met die foto’s in het Design Museum in ‘s Hertogenbosch. Toen ik er afgelopen weekend in Trouw over las en een aantal foto’s zag wist ik: daar wil ik meteen naar toe.
Het onderwerp is: Mensen in extreme interieurs. Mensen voor wie hun huis hun levenswerk is, hun manier om helemaal zichzelf te zijn en zich uit te drukken. Geen concessies te doen. En dan heb je mensen met geld, maar je hebt net zo goed mensen met weinig geld. Hoe de fotograaf aan die mensen kwam vertelt de expositie niet.
Het is maar één zaal. 23 foto’s zijn groot opgeblazen en in groot formaat lichtkasten geplaatst. Daar stralen ze je tegemoet, meer dan levensgroot, je staat in de deuropening of midden in hun kamers. Onnavoelbare keuzes hebben ze gemaakt, maar heel consequent. Ontmoetingen noemt Wolzak zijn foto’s. Hij is elke keer úten bij die mensen in huis geweest om de juiste invalshoek te kunnen kiezen. Als kijker vraag ik me af hoe die mensen op de foto’s leven, hoe ze elkaar gevonden hebben, wiens idee dit was, hoe ze de ander meekregen, of ze het goed met elkaar kunnen vinden, of er wel eens mensen op bezoek komen, hoe ze met rommel omgaan, of ze het fijn hebben. Voor mijn gevoel zijn die extreme interieurs vaker het idee van de man dan van de vrouw. Houden mannen ook meet van véél en van verzamelen. Er zijn ook meer interieurs gefotografeerd van mannen-alléén dan van vrouwen alleen.
Bij NRC zijn de foto’s uit deze serie terug te zien met daar de informatieve verhalen zoals ze van 2011 tot 2018 in de krant stonden, zie link onderaan dit blog. Maar op de expositie krijg je wat anders. Daar krijg je die tekst niet, alleen de foto, heel groot, de voornamen van de personen die er op staan en de plaatsnaam. En je krijgt een audio-tour mee met bij elke foto een geluidsfragment waarop een van de geportretteerden over de foto vertelt. Een verhaal over een droom, het (al dan niet) samenleven, sommige objecten. Over wat zij mooi vinden (en anderen meestal helemaal niet), hoe het soms anderen afschrikt. De grote huizen met oneindige kamers en ruimtes zijn jaloersmakend, maar zeker daar vraag je je af of die mensen het wel gezellig hebben samen. De eenvoudiger woningen met extreme inrichtingen, zoals een man met allemaal KLM-patafernalia, een man met allemaal art deco, een man met een huis vol spinnenwebben, een man met allemaal poëzie, een man met allemaal gitaren, een man met een stalen grotwoning... en dan die verhalen. Vrouwen met witte interieurs en witte huisdieren, mannen met sportauto’s in hun man cave.
Ik klaar er helemaal van op. Zulke gewone mensen met zulke extreme dromen. Zulke verbeeldingskracht, vastberadenheid en doorzettingsvermogen. Vindingrijkheid. Zo verschillend. Natuurlijk denk ik ook: wat heb ik een gewoon huis, wat ben ik een grijze muis. En zo’n fotograaf die zo lang zo volhoudend zulke perfecte foto’s maakt. Die die mensen opspoort, opzoekt, overhaalt, hun tijd vraagt en hun intimiteit van hun huis met de wereld te delen. Heel inspirerend.
Natuurlijk koop ik ook het boek, een heel groot boek met grote foto’s, HumanInteriors heet het, en ‘s avonds kijken Bobby en ik het samen op de bank. Blad voor blad. Ademloos. Het is een geweldig cadeau voor mensen die van ‘wonen’ houden.
In Den Bosch trakteer ik mijzelf op een lekkere lunch in de museumtuin. Zie foto. Schitterende dag voor een dagje op stap. Ik was niet meer in Den Bosch sinds Margs uitvaart in maart. Dus onverwacht is het een beetje een sentimental journey.
Haar laatste jaren woonde Marg in de wijk De Pettelaer, net zuidelijk van het centrum. Van daaruit gingen wij meestal wandelen in Het Bossche Broek, een weidse polder ten zuiden van de binnenstad. De laatste maanden beperkten we het wandelen noodgedwongen tot het Zuidpark. Omdat ik altijd aan kwam rijden via de A2 zag ik de binnenstad van Den Bosch nauwelijks meer. Jammer eigenlijk.
Voordat ze in De Pettelaer woonde woonde ze echter in het centrum in de Beurdsestraat. Daar had ze een klein appartement zonder buiten, maar wel aan de Dieze. Leuke oude kleine straatjes en maffe winkeltjes daar, en vlak bij De Parade, waar we wel eens een terrasje pakten. Nuchtere Noorderlingen tussen opgepoetste Brabo’s.
Daarvóór woonde ze - samen met toen ‘haar’ Maria - in De Rompert, een jaren zestig- of zeventig- nieuwbouwwijk aan de noordkant van Den Bosch. En dáárvoor in een woongroep in een voormalig klooster in het oude centrum. Dat was een hele fijne hele mooie plek. Ik weet het adres niet meer, ben benieuwd of ik het klooster op de tast nog kan vinden. Van daaruit gingen we koffie drinken in iets dat de Oranjerie heette, dat moet ik kunnen vinden.
Als ik Google op ‘woongroep-klooster-Den Bosch’ zoek stuit ik een oproep uit 2016 van een vrouwenwoongroep Elf-A in een voormalig klooster, die een nieuwe bewoonster zoekt. De kamer heeft een vide. Dat moet Margs voormalige kamer zijn. Was een fijne kamer. Helaas staat er geen adres bij.
Margs Maria woonde eerst aan de Willemsvaart. En als ik het station Den Bosch uit loop passeer ik de straat waar de Vrouwenopvang was, waar Maria werkte. Allemaal herinneringen. Ze zijn er allebei niet meer. Weemoedig gevoel.
Op mijn bureau stralen mijn oude visitekaartjes me tegemoet. Drie stapeltjes. 150? Toen ik met mijn oude baan begon waren de visitekaartjes een wonderlijk momentum in het netwerken. Je ging zetten, kreeg/gaf een kopje koffie, en dan werden de visitekaartjes midden op tafel gelegd, bekeken en in mapjes gestopt. En dan ging je praten. Je vertelde je cv. Visitekaartjes móest je hebben, maar de laatste jaren vooral nog bij de Frankfurter Buchmesse. Verder gebruikte je ze nauwelijks meer. Contact ging via de website, de mail, LinkedIn. Wat met de oude visitekaartjes te doen? In de papierbak? Au au! Maar wat zul je ermee?
Laatst was ik op een netwerkborrel met werkcontacten van Bobby met voor mij veel vreemde personen, en die zeiden over wat ik vertelde: 'Wat leuk! Heb je een visitekaartje?' Dan kun je toch niet je óude visitekaartje geven?
Vandaag rijd ik achter een busje (regiotaxi) van Connexxions waar achterop een briefje hangt: 'Chauffeurs gevraagd. 10 à 15 uur per week.' Zal ik dat dan maar gaan doen?
Terwijl ik de hele avond op mijn kamertje wat lig te somberen bedenk ik tegen tienen: 'Je kan altijd even een nieuw visitekaartje gaan ontwerpen. Het hoeft geen eeuwigheidswaarde te hebben. Over een maand kun je weer een ánder visitekaartje maken.' Wat vindt u? Ik twijfel nog of ik dit blog er ook op zal zetten.
Gelezen: Alles waar ik spijt van heb door Philippe Claudel. Ik lijk wel een Philippe Claudel-adept te worden. Dat komt, die zijn in groten getale aanwezig in de bibliotheek en altijd vind ik ze mooi. Vaak neem ik boeken mee die me bij nader inzien niet aanspreken en dan leg ik ze weer weg. In zijn boeken word ik meteen meegenomen, van begin tot het eind. Dus dat is heerlijk voor de zondagochtend in bed.
Het is een van zijn eerdere boeken, uit 2000 alweer. Het vertelt het verhaal van een 32-jarige man, die na 16 jaar terugkeert naar de Noord-Franse stad van zijn jeugd, waar hij opgroeide bij zijn alleenstaande moeder. Hij heeft haar nooit meer gezien nadat hij op zijn 16e kwaad is weggelopen. Nu is zij overleden en moet hij haar begraven. Het is allemaal behoorlijk dramatisch aangezet. De rivier waar de stad aan ligt is ver buiten zijn oevers getreden. Het regent steeds. Het hotel waar hij logeert is behoorlijk vergaan. De ontmoetingen met de hotelier, de mortuariumbeambte, een zwervende straatjongen, de pastoor, ze vermengen zich allemaal met de vervaagde herinneringen. De grote vraag is: wie was mijn vader, en hij meent dat zijn moeder hem voorgelogen heeft. Claudel kan goed vertellen.
Groot verdriet, groot onrecht, grote verwarring, grote eenzaamheid. Oef. Maar mooi geschreven.
Bij wijze van ‘voorpret’ voor het Festival Mystieke Vrouwen is er dit weekend een concert ‘A Female Touch’. Zaterdagavond was het in de Geertekerk in Utrecht, en zondagmiddag wordt het herhaald in de Torenpleinkerk in Vleuten. We kiezen Vleuten. Het is een mooi oud sfeervol kerkje. Nooit geweest. Geen idee dat dit bestond. Dat alleen al is winst. Er zingt een kamerkoor genaamd ‘De Nieuwe Vaart’, en een dirigent Michiel Rozendal. Ze zingen liederen van vrouwelijke tekstschrijvers en/of vrouwelijke componisten.
Het is een heel heel mooi concert. Ik geniet erg. Het koor heeft een hoog niveau. Maar eh... wie zijn dit koor? ... Lees verder op mijn nieuwe blog 'Festival Mystieke vrouwen'.
Dat is lekker wakker worden de zondagochtend. M'n stuk over Maria van Gelre s gepubliceerd. Klikt u weer even? Als u het al heeft gelezen hoeft u dat niet weer te doen, want de tekst is grotendeels van vrijdag hier, maar voor de clicks... En de andere stukken van Françoise stukken zijn ook zeer de moeite waard.
We hebben een middag en avond taart, Mexicaans eten en voetbal met het jonggehuwde Nederlands-Colombiaanse paar. Ze wonen wegens omstandigheden tijdelijk in bij de (schoon-)ouders in Leusden. Daar zijn we. Het is zijn eerste Nederlandse verjaardag, want de vorige verjaardagen waren ze abroad. Een kennismaking dus met slingers, cadeautjes, taart, lang-zal-hij-leven en verjaarsvisite. Zijn Duitse pleegmoeder en -zusje uit Bochum zijn er ook.
Eerst kijken we de video’s van de Nederlandse en de Colombiaanse bruiloft. Voor west-Europeanen in zo’n Colombiaanse wedding totaal over the top. De filmpjes zijn dat ook. Zoveel zoetigheid.
En nu wonen ze even weer op zolder bij de (schoon-)ouders, dus dan is zo’n film om op terug te kijken vast een hele opsteker.
Op mijn manier ben ik heel druk. Gisteren naar Nijmegen, eerst naar het museum en dan úren met Mirjam zitten kletsen aan de Waalkade in de zon. Vandaag een stuk schrijven over de tentoonstelling, én naar Schoonmama in Vlaardingen. En vasten. En een heel licht hapje uitzoeken en koken.
Het is weer tijd om te tekenen. Ik heb al weer wat beelden in mijn hoofd. Al die idiote yogahoudingen. Deze heet ‘dragonfly’. Zou zomaar een nieuwe serie kunnen worden. Serie yoga-juffen.
In Museum het Valkhof in Nijmegen bezoek ik de pers-preview van de tentoonstelling ‘Ik Maria van Gelre’. Die gaat zaterdag open voor publiek, Het is een soort Aha-Erlebnis. Negen jaar geleden bezocht ik dat zelfde museum om mij toen te vergapen een het rijk geïllustreerde Getijdenboek van Katherina van Kleef. Nu is er weer een tentoonstelling rond weer een prachtig middeleeuws gebedenboek: dat van Maria van Gelre, uit 1415.
Middeleeuwse gebedenboeken zijn handgeschreven boeken, verluchtigd met schitterende miniaturen. Ze zijn de laatste jaren nogal in, laatst was er ook nog een tentoonstelling over in het Museum Catharijne Convent te Utrecht. Dit gebedenboek van Maria van Gelre is een vroege en misschien wel het meest uitgebreide in zijn soort. Het bevat 1200 pagina’s. 180 heiligenlevens. Maria schreef het boek niet zelf, maar gaf er opdracht toe, Het werd geschreven door broeder Helmich die Lewe in het klooster Marienborn bij Arnhem. De illustraties werden aangebracht door ambachtslieden uit de omgeving van Nijmegen. zij financierde het, en bemoeide zich actief met de inhoud. Het is heel bijzonder dat een vrouw er de opdracht toe gaf, en ook dat ze zelf met een prachtig portret zeer prominent in het boek voorkomt. In die pauwblauwe jurk.
Ik vind het trouwens allemaal best ingewikkeld, want die Katharina van Kleef (1417-1476) was óók hertogin van Gelre, zij het een paar decennia later, met een dochter genaamd Maria van Gelre (1434-1463) die weer met de Engelse koning Jacobus trouwde. Het in 2009 geëxposeerde Getijdenboek van Katharina van Kleef, ook rijk gedecoreerd, werd voltooid in 1460. Maar dit terzijde.
De Maria van Gelre van deze tentoonstelling (1380-ca 1428) was de dochter van een Normandische graaf en nicht van de Franse koning. Geboren als Marie d’Harcoury trouwde zij op 25-jarige leeftijd met Reinout IV, de hertog van Gelre en Gulik. Hij betaalde een enorme bruidsschat voor haar en zij moest voor nageslacht zorgen. Zij was gewend aan het rijke Franse hofleven, was ontwikkeld en erudiet en invloedrijk en nam dat allemaal mee naar Gelderland. Het nageslacht kwam er niet. Wel kwam dat boek. Het ligt al jaren in een doos in de Staatsbibliothek in Berlijn. Te kwetsbaar voor de buitenlucht.
De afgelopen jaren is begonnen met een enorm project om het te restaureren en te digitaliseren. Aanstichter daartoe was Johan Oosterman, hoogleraar Oudnederlandse Letterkunde aan de Radboud Universiteit van Nijmegen, en curator van deze tentoonstelling. Naarmate het onderzoek naar het werk en de opdrachtgeefster de afgelopen jaren vorderde werd trouwens besloten op de focus van de expositie te verschuiven van het boek naar haar persoon te leggen. Want de tot nu toe tamelijk onbekende Maria van Gelre bleek in haar tijd politiek en cultureel een prominente rol gespeeld te hebben. Ze was wordt in de tentoonstelling vergeleken met koningin Máxima: ook een erudiete invloedrijke vrouw uit een vreemd land die hier vorstin wordt. Dat lijkt me een beetje een marketingpraatje. Maar deze vrouw centraal zetten past wel in de activiteiten van historica Els Kloek die met haar reeksen 1001 vrouwen vergeten vrouwen uit de geschiedenis in de schijnwerpers zet. Ook in de middeleeuwen waren er veel meer belangrijke vrouwen dan wij weten, en af en toe zien we een van hen aan de vergetelheid ontrukt. Maria van Gelre was in haar tijd ook niet de enige invloedrijke vrouw: ook waren daar de Italiaanse schrijfster Christine de Pizan, de Milanese edelvrouw Valentina Visconti, de regentes der Nederlanden Margaretha van Oostenrijk, en de vorstinnen Jacoba van Beieren, en Elizabeth I van Engeland, om er enkele te noemen.
De tentoonstelling ‘Ik, Maria van Gelre’ beoogt een breed beeld bieden van het hofleven begin 15e eeuw. Dat was een rijke cultuur. Beelden, tapijten, miniaturen, glas-in-lood-ramen, correspondenties, gebedenboeken, sieraden, japonnen... Daar krijgen we allemaal voorbeelden van. Ook ligt er correspondentie met de edelen van het Hertogdom Gelre waarin over de opvolging van de kinderloze Maria wordt onderhandeld. Zij deed die onderhandelingen zelf. En in het hart van de expositie staat de ‘schatkamer’, waar (slechts) twintig pagina’s uit het gebedenboek getoond worden. In een donkere ruimte met mooi uitgelichte vitrines. En vergrootglazen. Want de pagina’s zijn maar klein: ongeveer afmeting A5. Prachtig gedetailleerd priegelig werk. Er liggen grote loepen bij om de details in al hun grootsheid te bewonderen.
Het is een schitterend project van de Staatsbibliothek in Berlijn om het gebedenboek van Maria van Gelre zichtbaar te maken, al is dat grotendeels digitaal. Je kunt ze thuis op de computer ook genieten. Ik had nog wel wat meer werk willen zien, maar dat is te kwetsbaar zei de curator Johan Oosterman. Maar voor de in de handschriften geïnteresseerde: het is online te vinden. Zie: http://bijzonderecollecties.ubn.ru.nl/cdm/compoundobject/collection/p21010coll3/id/1080/rec/1
Ik ga weer naar het dameskoor, zichzelf noemende ‘vrouwenkoor’. De tweede keer. Inmiddels met de nodige studie-uren achter de kiezen. Het is boeiend hoe het geheugen en het zangvermogen werken. Want met de bladmuziek en de audiobestanden bouw je al repeterend voor de meest onlogische muzieklijnen na 5 keer herhalen toch een soort van geheugen op. Dus nu kan ik die onlogische lijnen wél (mee)zingen. Ik heb ook steeds inzing-oefeningen en toonladders gedaan, zodat ik wat zelfvertrouwen krijg dat ik de bedoelde toon ook echt te pakken heb.
Na afloop van de repetitie vraag ik of er ook een commissie en een procedure is voor nieuwe leden. Want dat ik graag nóg een week op proef wil. En dat het nu al veel leuker is dan ze eerste keer. Ze moeten om die vraag lachen, want ze zijn nog maar net opgericht en weten het zelf allemaal ook nog niet. En hebben jullie een ‘smoelenboek’ ofzo, vraag ik, want 12 dames en hun namen kan ik echt niet onthouden. Zeggen ze dat ze zelf ook niet de namen van iedereen weten.
Bij de post een pakje zonder afzender, met daarin een dik boek: een trilogie van de streekromanschrijfster Annie Oosterbroek-Dutschun. Dat moet een reactie zijn op mijn blog over Schoonmama’s hedendaagse literaire voorkeur. Mijn adres op het pakje is op een sticker geprint, er is geen handschrift om te identificeren. Wat een grapjurk.
De vorige keer dat ik een anoniem pakje in de bus kreeg, Sinterklaas 2017, lukte het niet om de afzender te traceren. Het moet een bekende zijn, want zij/hij weet mijn adres. Wat zal ik met dit boek? Schoonmama leest alleen nog Grote Letter. Zelf lezen? In het biebje?
Nu kan ik alleen maar bedenken dat ‘t van Hani501 komt. Zou dat kloppen? Wie zie ik over het hoofd? Luigi? Vinnie? Zus&Zwager1?
‘Niet om je heen kijken’, adviseert de yoga-juf, ‘het ene lichaam kan nu eenmaal wat meer dan het andere.’ Mijn lichaam hoort tot de categorie die ‘wat minder kan'. Oef, wat is het weer pittig. We hebben weer heel wat moeilijke houdingen. Als je bijvoorbeeld in een wijde spreidzit zit, dan kan ik al bijna niet rechtop blijven zitten, en dan moet je ook nog helemaal naar voren buigen, dat gáát gewoon niet. En de meeste anderen doen dat moeiteloos. Niet allemaal, gelukkig.
Vandaag doen we ook de ‘koeienkop’, ofwel de 'gomukhasana'. Een zogeheten 'heupopener', die de de symmetrie-in-je-lichaam bevordert. Alleen al om die benen zo neer te leggen! Het ziet er zo eenvoudig uit maar dat kan ik echt niet. En die handen op de rug krijg ik ook van geen meter bij elkaar. Het mag gelukkig ook met een sok.
Ik heb aldoor de neiging om in huilen uit te barsten. Dat doen we natuurlijk niet. Gewoon accepteren wat niet gaat en dan weer meedoen met wat wel gaat.
Ze zijn echt een feest: kolen, kooltjes. Wellicht herinnert u zich mijn bijna dansende witte kolen eerder dit jaar nog. Ook al is mijn spruitjesoogst dit jaar mislukt, de plant blijft prachtig en de spruitjes zelf ook. Ze golven zo mooi. Het is zo'n leerschool, tekenen. Als een dag mis is, dat je dan gelukkig kunt worden door spruitjes te tekenen.
De medetekenaars van Iedere-Dag-Een-Tekening reageren ook allemaal enthousiast. Grijns. Er ontspint zich zelfs een hele discussie over wie er wel en niet spruitjes lust en wat lekkere recepten zijn.
De moestuin is geweldig. Wat knapt een mens daarvan op. De preien die er het hele seizoen in een hoekje hebben staan existeren moeten nu maar eens geoogst. Evenals de rabarber. Helaas krijg ik de rabarberplant niet uit de grond. De heeft zich té vast geworteld. Volgend jaar maar een nieuw plantje proberen.
De snijbiet kan mooi als middagmaaltje dienen op deze vastendag. Die gaat ook mee naar huis.
De spruiten zie ik niet meer volwaardig worden, half augustus planten was denk ik toch te laat, maar de plant an sich ziet er schitterend uit. De spruiten in de moestuinbak zijn belabberderd: die hebben luis.
Bobby die geen enkele affiniteit met tuinen en tuinieren heeft, is steeds erg trots op mijn oogst: de knapperigheid van de eigen sla, de scherpe geur van de prei, de vele oogst sowieso. En ook al denk ik zelf dat ik er nog niet veel van kan, toch gloei ik dan van vreugde.
Twee sollicitaties doe ik deze maandag de deur uit. Mijn maandagse bezigheid. Vorige week maandag kwam het er niet van omdat ik zo nodig mijn LinkedIn-profiel moest bijwerken. Vandaag heb ik een beetje de pest in dat er zoveel vacatures zijn en dat er voor mij geen baan lijkt te zijn. Al die moeite die je doet die in een zwart gat verdwijnt. Grr. Toen ik op mijn 35e en mijn 40e solliciteerde werd ik het beide keren gewoon. Heel veel meer sollicitatie-ervaring dan dat heb ik niet.
Vandaag zijn het een baan bij respectievelijk een Utrechts opleidingsinstituut op het gebied van GGZ-beroepen, waar ze vooral social media-skills willen. En een grote organisatie voor ouderenzorg in de buurt van Gouda, waar ze een arbeidsmarktcommunicatiedeskundige willen. Aan die laatste heb ik geschreven dat de organisatie moet kloppen, het salaris, de werktijden, de zelfwerkzaamheid van de medewerkers, en dat dán goede communicatie misschien helpt. Vaak hoor je niets, of na een maand een afwijzing, dat je niet paste. Nu denk ik: zal ik er elke dag twee uitdoen. Maar de kans dat je naar en teneergeslagen word is dan groot.
Eerst maar door met mijn andere op het gebied van beeldende kunst. Een nieuwe aflevering van Museumkijker. De oerversie hebt u hier vorige week al kunnen lezen, en dit is het geworden. Klikt u even? Françoise rapporteert 122 clicks gisteren.
Beter dan weer de hele dag aan de computer kan ik vandaag beter naar de moestuin in Oud-Zuilen, waar nog zes kroppen sla en andijvie wachten. Die tuin heet een 'seizoensmoestuin' en gaat bijna sluiten. Misschien kan ik proberen de rabarber naar de moestuinbakken hier in de straat te verplanten. Nee heb je.
Ter invulling van de zondagmiddag gaan Bobby en ik op Atelierroute. Er zijn erg veel adressen waar je naar toe kunt, maar wij houden het bij slechts drie, we gaan langs kunstenaars die we persoonlijk kennen.
Dat valt niet eens mee, want het is vandaag te Utrecht behalve Atelierroute ook Singelloop, dus het is niet eenvoudig de ateliers te bereiken. Met de Singelloop doen vele duizenden mensen mee en de route die zij lopen slingert door de binnenstad en omliggende wijken en is met hekken en bewakers hermetisch afgesloten voor overstekend verkeer. Wij wonen in Noord-West, willen naar Oost, en moeten van A naar B de route wel 3 x de Singelloop oversteken. Maar je kunt/mag ‘m niet oversteken, ook niet als fietser. ‘n Heel machteloos gevoel geeft dat. Maar uiteindelijk lukt het gelukkig toch om in Utrecht-Oost te geraken.
Schetsboek Elly Hees
We gaan op bezoek bij Karin Pijper,Elly Hees en Doritha Hoffman. Bobby heeft ooit een hele leuke tekencursus gedaan bij Karin, maar die geeft ze niet meer. ik heb ooit een hanger van een prachtig gepolijst plakje hout van haar gekocht. Nu probeert ze een cursus Striptekenen-voor-Kinderen aan de man te brengen. Er komt een moeder met een dochtertje met een hazenlip. Ze mogen aan de keukentafel gaan tekenen.
Elly was ooit de ontwerper van ons Vakblad, in het jaar 2000 ofzo. Zij was ook jarenlang onze vaste illustrator. Daarna is zij succesvol illustrator geworden, vooral van kinderboeken. En nu maakt zij daarnaast vrij werk. Ze heeft een atelier aan de Lange Nieuwstraat. Veel van haar vrije werk is geïnspireerd op de natuur. Ik vind het erg mooi wat ze doet en wil meteen wat kopen. Zie boven. Dat gaat Bobby wat te snel.
Doritha heeft een atelier in de Schalkwijkstraat samen met haar broer. Ze maken allebei hele mooie rake tere aquarellen, portretten. En ze kleien nu ook portretten. Heel mooi aandachtig en gevoelig zo niet etherisch en raak. Het is bijzonder in de ruimtes te zijn waar ze bijna altijd alleen zijn en creëren. En nu dan mensen over de vloer.
Vrijdagavond keken we naar de kwalificatiewedstrijd voor het WK 2019, Nederland tegen Denemarken, te Breda, en nadat ze een paar weken geleden roemloos verloren tegen Noorwegen, was nu weer raak. Wat ik met mannenvoetbal nooit heb heb ik wel met vrouwenvoetbal. Wat vind ik die voetbalsters leuk! Sommigen dan in het bijzonder. Over het algemeen hebben ze allemaal wippende paardenstaartjes, maar deze Shanice is qua stijl heel eigenzinnig.
Het woensdag-koortje geef ik een nieuwe kans en ik ga studeren. Alle documenten zijn nu systematisch opgeslagen, zowel de bladmuziek als de audiobestanden waarop de dirigente de stemmen apart ingezongen heeft. Zo doen ze dat dus tegenwoordig. Niet meer op de repetitie, maar thuis met de audiobestanden stampen. De bladmuziek heb ik op de computer en in een multomap, de alt-partij met de gele markeerstift gehighlight, In een apart document heb ik de linkjes verzameld hoe het zou moeten / kunnen klinken. Zo zou ik toch iets moeten kunnen leren.
Ik bespreek de koren-des-levens met Diana die in het koor van De Duif zingt Zij vindt dat ik in het koor van De Duif moet komen zingen. Daar studeren ze zoals ik dat zou willen: stem voor stem, tot-ie er in zit. Maar dat is elke dinsdagavond oefenen en en elke zondag in de dienst 'optreden'. Dat ga ik echt niet doen, niet in Utrecht en al helemaal niet in Amsterdam.
Vanuit Mecklenburg Vorpommern stuurt Zus 4 me een bemoedigende pluim, dat ik doorzet net het koortje. Dan voeg ik alle afgelopen woensdag doorgenomen nummers toe. Ja moeilijk!
