Ik heb zes boeken mee van de bibliotheek. Bij de bibliotheek ben je ook maar afhankelijk van wat er toevallig ligt, vaak zijn het onbekende auteurs. Na mijn feel good-roman van eergisteren heb ik nu wat zwaardere kost die allesbehalve feel good is: Geen weg terug. Leven verlies en hoop in Syrië, geschreven door Rania Abouzeid. Inmiddels heb ik toch maar WiFi genomen want het is té ergerlijk als je alsmaar tevergeefs je rituelen op de blog, Facebook en Whatsapp probeert te doen. Ik ben toch erg gewend even te googelen hoe het allemaal zit.
Deze Rania is een Libanees-Australische, dochter van Libanezen die in de jaren zeventig naar Nieuw Zeeland emigreerden. Nu journalist, voor papier en tv. Meer dan andere journisten, zegt zij, weet zij dat het leven in de oorlog doorgaat. Zij spreekt vloeiend Arabisch en heeft de afgelopen vier jaar de verhalen van enkele tientallen Syriërs opgetekend.. In Syrië, in Turkije, strijders, vluchtelingen, gevangenen, vooral mannen maar ook een paar meisjes. Het is heel goed geschreven en heel afschuwelijk allemaal, het leven in een oorlog die niet ophoudt in een dictatuur die mensen bij duizenden gevangen zet en martelt, en ik voel me verplicht er kennis van te nemen en een journaliste die volhoudt de verhalen te schrijven te volgen. Ik geloof alleen niet dat ik het hele boek aan kan.
Over de auteur:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten