Gelezen: ‘De leesclub’ door Renate Dorrestein. Het is een groot gemis dat zij er niet meer is. De auteur die met zoveel wit over de hedendaagse maatschappij kon schrijven, het gedoe van de mensen en hun eeuwige obsessies, hunkeringen, geredeneer en woordenbrij. De kolkende geschiedenissen in hun hoofden.
‘De leesclub’ kende ik nog niet. Het is zo’n fenomeen waar ik naar kan verlangen en van kan griezelen. Maar waar ik denk ik nooit bij zal gaan. Nu ik de avondjes nazit op woensdagavond ná het koor (slechts een uurtje, slechts één drankje, loopt nooit uit de hand) heb vind ik dat ook wel genoeg damesgedoe voor een week. Renate Dorrestein schreef er in 2010 geweldig geestig over. Gewoon om zichzelf te vermaken. Het gedoe van middelbare en oudere vrouwen, dat er literair niet toe doet terwijl het gedoe van middelbare mannen enorm opgewaardeerd wordt in de literatuur.
Manon Uphoff zei het vorige week ook nog in VPRO Boeken naar aanleiding van haar roman over de gevolgen van een jeugd met incest. Mannen schrijven over oorlog en andere vormen mannenstrijd, dat heet Literatuur, vrouwen schrijven over liefde en gezinnen en uitwassen daarvan, en dat zijn dan ‘vrouwenboeken’. Zolang Renate Dorrestein haar dingen deed las ik haar. En met mij vele vrouwen. Vrouwen houden de hele literatuur en boekhandel uitgeverij in stand en ondertussen wordt er haast alleen maar laatdunkend over gepraat. Het leuke is dat Dorrestein dat dan allemaal zo geestig doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten